Fic KHR: 10069 ศึกนางฟ้ากับซาตานที่รัก

ลำดับตอนที่ #8 : อยู่ในฐานะ?

อยู่ในฐานะ?
+++++++++++++++++++++++++++

         รอยยิ้มสะใจปรากฎอยู่บนใบหน้าของร่างบาง ทำเอาคนตรงหน้ากัดฟันกรอดอย่างเหลืออด
            "ตอบคำถามผมมาซิครับ" มุคุโร่จ้องมองนียน์ตาสีอเมทิสอย่างหาคำตอบอย่างหาเรื่องแต่ทว่าเจ้าของเลือนผมสีเงินกลับกระตุกยิ้มที่ปากอย่างสบายอารมณ์
           "ก็ลายมือมุคุโร่คุงน่ะแหละ แต่แบบนี้ไง" เบียคุรันยันตัวขึ้นยืน ก่อนจะก้าวฉับๆไปที่โซฟา ก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างบาง
           "คุณจะทำอะไร...." มุคุโร่มองเบียคุรันที่จับมือของตัวเองไปกดที่ตลับหมึกซ้ำอีกครั้งแล้วไปวางทับที่รอยที่ปั้มให้ดูรอยเดิม...
           "...!!!" นัยน์ตาต่างสีฉายแววตกใจ
           "ก็ตอนนั้นฉันรีบไงหละ เลยปั้มไปปั้มมามันก็เลยพันๆทับๆเป็นรูปก้นหอยน่ะ - -" แววตาขึงขังของร่างสูงมองร่างบางที่ตัวหดลงเหลือ 2 นิ้ว
           "...."มุคุโร่หันมามองเบียคุรันอย่างช้าๆเอื่อยๆ
           "?" ร่างสูงมองคนตรงหน้าที่ทำหน้าเศร้าอย่างเงียบๆ
           "ผมไปล่ะ ผมคงต้องไปอยู่ข้างถนน หายไปจากวงการเงียบๆ ไร้ที่ซุกหัวนอน อดอาหาร ไม่ก็ถูกจับไป.....ทรมานจนตาย" ร่างบางพูดเอื่อยๆ ทำท่าเหมือนจะเดินออกไปจากคฤหาสน์
            "โชคดี" ไม่มีอะไรตอบกลับ .... นี้แผนของผมมันไม่สำเร็จรึไงกันเนี่ย!!! ปกติแผนนี้ใช้ได้กับคุณฮิบารินี่หน่า O_O!!! แผนเสแสร้งให้เห็นใจ ทำไงดี! ใช่ซิ!!!
            ตึง! 
            ร่างบางที่กำลังก้าวเท้าเดินออกจากประตูไม้ ล้มลงอย่างเสแสร้ง
            "เฮ้ย!" น้ำเสียงทุ้มของร่างสูงดังขึ้นอย่างตกใจ ร่างบางแอบยิ้มเล็กๆก่อนจะแกล้งทำเป็นสลบไป...



             "อื้อ...." เสียงครางเบาๆของหนุ่มน้อยทรงผมแปลกประหลาดดังขึ้นหลังจากตนเองแกล้งเล่นละครเสมือนจริงยิ่งว่าฉายซ้ำสามมิติ
             "ตื่นได้แล้วเหรอ" น้ำเสียงเรียบๆดังอยู่ข้างๆเตียงทำให้ร่างบางที่นอนอยู่ชำเลืองตามองขึ้นไป
             "...."
             "กินมั้ย?" ร่างสูงยื่นห่อขนมที่เต็มไปด้วยมาชเมโล่สีขาวหลากรส แต่จะบ้าเหรอ!! หิวๆแล้วกินมาชเมโล่เนี่ยนะ! - -^
             "..." เงียบต่อไป ร่างบางพลิกตัวหันหน้าไปอีกด้านเหมือนไม่สนใจ
             "มุคุโร่จัง ทำไมตอนนี้ถึงเย็นชากับฉันซะหละ" ร่างสูงยิ้มที่มุมปากอย่างรู้ทัน
             "ขอบคุณ"
             "หืม?"
             "ทำไมคุณถึงช่วย" หลังจากแกล้งหลับไป ถึงเวลาถามคำถามแล้ว
             "อืม.... ฉันแค่ไม่อยากให้'ศพ'เจ้าของบ้านเก่ามานอนตายอืดอยู่หน้าคฤหาสน์เท่านั้นเอง หมอดูบอกว่ามัน'อัปมงคล' " คำพูดของเบียคุรันเหมือนตั้งใจจะพูดแทงใจคนตรงหน้าเล่นๆ 
             "ผมก็ไม่ได้อยากมานอนตายหน้าคฤหาสน์ที่มีแต่สีขาวหรอกครับ ตายไปได้'เหี่ยวแห้ง' เป็นพวกไม่มีน้ำยา ไร้สีสันเป็นร้อยปี" ปากดีไปแต่ก็ยังหน้าก็ยังมุดลงไปในผ้าห่ม
              "พูดอะไรของนายน่ะ นายก็เลยลงแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วมาหาว่า 'เหี่ยวแห้ง' ได้ไงกัน" เบียคุรันแซวขำ ทำเอาคนใต้ผู้ห่มหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา
              "...."
              "ฉันจะให้มุคุโร่คุงอยู่ด้วยก็ได้นะ" คำพูดของร่างสูงทำให้มุคุโร่เลิกผ้าห่มลง"
              "จริงเหรอ คุณจะให้ผมอยู่จริงเหรอ" แววตาประกายหันไปมองร่างสูงอย่างดีใจ
              "อืม"
              "ขอผมอยู่ด้วย ผมไม่มีที่ไปแล้วครับคุณเบีคุรัน" การแสดงละครต่อไปนี้จะเริ่มขึ้นแล้วคุณเบียคุรัน
              " แต่ในฐานะสัตว์เลี้ยงนะ มุคุโร่จัง...." รอยยิ้มนั่นแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ครมันยังไม่เริ่มเลยนะ......
เม้น++++++++++++++++++++++++++++++++++++++