ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ ๑
บ้านสีาวหลัให่ภายในเนื้อที่เือบ ๒ ไร่ สวนรอบบ้านแ่้วย้นไม้ให่น้อยหลาหลายพรรทีปลูไว้โยรอบเสมือนเป็นำแพธรรมาิที่โอบล้อมบ้านหลันี้ไว้ ลิ่นหอมอ่อนรวยรินออปีบทีปลูไว้บริเวบ้านส่ลิ่นประันับลิ่นออรารีโลมไล้บรรยาาศรอบหอมหวลอบอวลไปทั่วบริเวนี้
ภายในห้อนอนที่มีภาพถ่ายวิวทิวทัศน์และผู้นแปะเรียรายไว้นเ็มผนัห้อ้านหนึ่ บ่บอนิสัยรัารเินทาอเ้าอห้อไ้เป็นอย่าี ลิ่นอมะลิหอมอ่อนๆาอ่าแ้วที่ลอยไว้บนโ๊ะ้าหน้า่าส่ลิ่นวนฝัน แสนวลาโมไฟวน้อย้า้าเียนั้นทำให้เห็นไ้ว่าห้อนอนนี้แ่้วยสีอ่อนโทนาวมพู เรื่อเรือนสีาวนวลสะอาาแม้ในยามมืสลัว ลาห้อเียไม้ให่สีเสาำั้เ่นเป็นส่าิผ้าม่านลูไม้สีาวัับัวเียทิ้ายรุยรายบาเบา หัวเียสลัเสลาลวลายอไม้สวยามบรรบอฝีมือ่าว่าประนีามเพียใ บนที่นอนหนานุ่มหิสาวหน้าาวนหลไหลนอนหลับอยู่ในห้วนิทรา แสสว่าาโมไฟวน้อย้อีนวลหน้าเพียบาส่วน แ่ยัเห็นัถึรูปหน้าสวยมไ้รูป นายาวอน สันมูสวยโ่รั้นปลายเิึ้นเล็น้อยบอนิสัยไ้เป็นอย่าี ริมฝีปาบาสีอ่อนและใบหน้ารูปไ่ ผมยาวรเาามยิ่ส่ให้ใบหน้าามนั้นน่าพิศมัย ผิวเนื้อาวอมมพูเลี้ยเลา ร่าบอบบาอรนน่าทะนุถนอมนอนหลับาพริ้มภายใ้ผ้าห่มนวมหนา เสียลมหายใึ้นลเป็นัหวะสม่ำเสมอแสให้เห็นว่าเ้าอร่านอนหลับลึอยู่ในห้อนิทรารม์ เธอามราวับภาพวาเหมือนันาในวรรี
วารินเป็นบุรสาวนเล็เพียนเียวอพลเอิระเ และุหิัลยา ประธานรรมารบริษัทอสัหาริมทรัพย์ ๑ ใน ๓ ยัษ์ให่อเมือไทย
" ไม่ ไม่ อย่าไป อย่าไป หายไปไหน ไม่..."
วาริน สะุ้ื่น้วยอาารทุรนทุราย เม็เหื่อผุพรายึ้นเ็มใบหน้า หัวใเ้นไหวอย่ารุนแรและรู้สึเ็บปวรวร้าวราวับะแเป็นเสี่ยๆ หยาน้ำาไหลรินแม้ยามหลับไหล เธอสะบัหัวอย่ามึน พรายมือึ้นเ็ราบน้ำา อีแล้วเธอฝันอีแล้ว ในวามฝันเธอเห็นัวเอว่ายน้ำอยู่ในมหาสมุทรสีาวราวน้ำนม และเห็นพานาและพานาีสอัวว่ายน้ำลอเลียอย่ามีวามสุ เธอเฝ้ามอูพลันเธอรู้สึเหมือนัวเอเป็นพานาีนนั้นเมือหันไปหาพานาที่ว่ายน้ำมา้วยน้้นลับหายไป และรอบัวเธอมีแ่วามมืมิ สายนทีาวนวลราวน้ำนมแปรเปลี่ยนเป็นสีำุน้ำหมึ วามมืสนิทปลุมไปทั่วบริเวไม่สามารถเห็นสิ่ใๆไ้เลยั่วามืบอ เธอัวสั้่นสะท้าน้วยวามรู้สึลัวที่ืบลานเ้ามาใล้ วามเียวายไ้แพร่ระายไปถึหัวใ เธอเรียหาใรนหนึ่ในวามมืนั้น "ุ...ุ่ะ อย่าทิ้ันไป อย่าไป ไม่ไม่" แ่เธอเรียหาใรันเล่า เธอำลัเรียหาใรัน ใร เธอิ แ่ิไม่ออ เหมือนมีอะไรบาอย่ามาั้นวา เหมือนะรู้ แ่ไม่รู้ เหมือนะำไ้ แ่ำไม่ไ้ เหมือนนึไ้ับนึไม่ออ เป็นวามรู้สึเยุ้นปา แ่...
แม้ยามื่นยัรับรู้ไ้ถึอารม์วามเศร้าหมอที่ยัิอยู่ในใ วามิถึและโหยหาใรบานที่เธอนึไม่ออ ทำไมเธอ้อฝันเห็นพานานนั้นอี นี่รั้ที่เท่าไหร่แล้วที่เธอฝันถึ
วาริน ระสับระส่ายอยู่บนเีย ึลุึ้น้วยวามอ่อนแร ภาพวามฝันยัหมุนเวียนหลอหลอนในิใ ทำให้เธอรู้สึโศรเศร้าทุรั้ที่ฝันเห็นและเฝ้าถามัวเอว่าเป็นอะไร พานามาเี่ยว้ออะไรในวามฝันอเธอ และเธอทำไมถึเป็นพานาไ้ ในเมื่อพานาเป็นเพียำนานวามเื่อเทานั้น แ่ทีเธอรับรู้ไ้ทุรั้ที่ฝันถึ ือ วามเสียใทุ์ทรมานและเ็บปวรวร้าวภายในใ
ท่ามลาวามมืมิแห่รัิาล ในเาใ้้นปีบให่ริมรั้ว ปราร่าผู้มาเยือนอันทรอำนา บุรุษสูให่ ใบหน้ามเ้ม นาอน นัยาสีเียวมรเ้มุทรอำนารับับิ้วโ้ที่พา่ำลมานเือบรหาา มูโ่ ริมฝีปาบาเียบ ผิวร้ามเ้ม แลประับเรือนาย้วยสายพระศออัมีสีแเ้ม บ่บอถึานันรศัิ์ สายพระเนรับ้อมอแสสว่าาหน้า่าห้อนอนอสรีอันเป็นที่รัปานวหทัยอพระอ์ "วหทัยนาินทร์" ทีเป็นให่แห่พื้นบาาล มิไ้ละสายาไปมอสิ่อื่นใ
นานเท่าไหร่แล้วหนา ทีเาเฝ้าามหานาอันเป็นที่รั ี่ทิวา ี่รารี เลยผ่านปีแล้วปีเล่านเป็นร้อยๆปี ที่เฝ้ารออยเ้า เ้าแ้วา ในทีสุาินี้ ภพนี้ เ้าไ้มาเิ ้าเฝ้ารอ เฝ้าิามหาไปทุภพภูมิ ทุาิ รอวันเวลาที่ะไ้รอู่ัน ไม่ว่าใรมิอาพรา ้าะมิยอมเสียเ้าไป แม้น้อฝืนะา แ่้าะไม่ยอมเสียเ้าไปอี เ้าแ้วอพี่ สายลมพัผ่านเพียวูบร่าอบุรุษลึลับหายไปราวอาาศธาุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น