คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 10 :: ยามวิกาล
ตัน ตั๊น ตัน~~ ตั้งพล๊อตไว้ประมาณ 20 ตอน และพิเศษภาคสอง (ภาคสองตรงไหนห๊า?!) อีกแค่ 10 ตอน...
คาดว่าอีกไม่นานคู่เซมินอสกับแอ๊กซิสคงออกมั้ง=w=; ช่วงนี้เซมินอสตกกระป๋อง เพราะไนท์แย่งบท..
ที่คิดคือ คู่เฮสเทียกับไนท์ จะมาก่อน คู่เซมินอสกับแอ๊กซิส เพราะเซมินอสค่อนข้างปากแข็ง ไม่ยอมรับตนเองเสียเท่าไหร่=w=; 555+
------------------------------------------------------------------------
Chapter 10
ยามวิกาล
ในสวนสาธารณะใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง กลีบดอกไม้สีสวยลอยปลิวล่องไป ในยามวิกาล.. มีเด็กผู้ชายตัวเล็กผมสีดำอมน้ำเงิน กำลังนั่งร้องไห้อยู่ใต้พุ่มไม้ใกล้สวนดอกไม้ ข้าชำเลืองมองเจ้าของเสียงร้องไห้นั้น เด็กตัวเล็กๆ...ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา น่าสงสาร ข้าแสยะยิ้มแล้วบอกกับตนเองว่า ‘อาหารชั้นเลิศ’ มาเสิร์ฟแล้ว
“อ้ะ! พ.. พี่ชายเป็นใคร!?” ชายตัวเล็กร้องเมื่อข้าแหวกพุ่มไม้เข้าไปหา ข้ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับชายตัวเล็กคนนั้น สร้างความเป็นมิตรเต็มที่
“ข้า..เอ้ย พี่เห็นน้องนั่งร้องไห้อยู่จึงมาเตือนน่ะ ดึกแล้วออกมานอกบ้านไม่ดีรู้มั้ยเด็กน้อย” ชายตัวเล็กตีหน้าซื่อใส่ข้า ประมาณว่า ข้าเป็นคนดีถึงขนาดมายุ่งกับคนอื่นเรอะ..? ใครมันจะดีแบบไม่หวังผลประโยชน์ล่ะขอรับน้องชาย หนูยังอ่อนโลกนะ
“..คือเราทะเลาะกับพ่อแม่ กลับบ้านไม่ได้” ชายตัวเล็กบอก ข้ากระตุกคิ้ว ทะเลาะกับพ่อแม่แล้วถูกไล่มางั้นรึ? “เราอาย.. เราหนีออกจากบ้านมาเอง ถ้ากลับไปโดยยังไม่ถูกตามก็ไม่สนุกน่ะสิ” ...สนุกอย่างไรเนี่ย
“...” ข้าไม่พูดอะไร รอน้องชายเล่าต่อ
“คือเราน่ะ อยากได้รถบังคับเท่ๆที่เพื่อนๆเขามีกัน ทุกคนเขามีกันหมด เราไม่มีอยู่คนเดียว เราอยากได้บ้าง แต่พ่อแม่ไม่ให้” ชายตัวเล็กเว้นจังหวะ “...แล้วเราจึงหนีออกมา คิดว่าตอนที่พ่อแม่มาตาม เราจะขู่ว่าถ้าไม่ซื้อให้จะไม่กลับอะนะ... แต่พ่อแม่ดันไม่มาตาม” ...ซวยดีเนอะไอ้เด็กคนนี้
“อืม~ งั้นพี่ซื้อให้มั้ยล่ะ?” ข้าขยิบตาให้น้อง ชายตัวเล็กหันควับมามองข้าด้วยแววตามีประกายปิ๊งๆ..
ชายตัวเล็กปัดคราบน้ำตาจากดวงตาสีน้ำตาลของตนเองทันที แล้วทำท่าประมาณว่าถ้าข้าเป็นคนสนิทมัน มันคงจะกอดข้าไปแล้ว..“ไม่ดีหรอกครับ.. แม่เคยบอกว่าห้ามรับของจากผู้อื่น..ที่จริงห้ามคุยกับคนแปลกหน้าด้วย” คำพูดกับการกระทำเหมือนกันหน่อยได้ไหมคุณน้อง?
“ไม่เป็นไร พี่ยินดี” ข้าลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู..หึๆ ข้าคงต้องสอนการใช้ชีวิตให้เด็กคนนี้หน่อยแล้วกระมัง แต่ดีแล้วล่ะเนอะ
ชายตัวเล็กนำทางไปร้านขายของเล่นอย่างร่าเริง ข้าจ่ายเงินค่าของเล่นรถบังคับให้ น้องชายรับของเล่นมาแล้วกอดมันอย่างมีความสุข “อยากได้มานานแล้ว! ขอบคุณครับพี่ชาย!”
ใบหน้ายิ้มแย้มน่ารักนั้น... ทำให้ข้ารู้สึกมีความสุขตามกัน ข้ารู้สึกว่าชักถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างไรไม่รู้
ในระหว่างที่ข้าอยู่ในห้วงความคิด ชายตัวเล็กนั้นก็ยื่นมือมาจับมือข้าเป็นการทัก “พี่ชาย รถบังคับนี่มันแพงนะ พี่มีเงินเหรอ”
ถ้าไม่มีแล้วในมือคุณน้องมันคืออะไรเหรอขอรับ..
“มีเงินสิ พี่อยากซื้อให้น้อง พี่อยากให้น้องมีความสุข” ข้าบอก ทันใดนั้น ร่างเล็กนั้นก็เปลี่ยนจากจับมือข้าเป็นกอดข้าแทน เด็กนี่คงอ่อนโลกไปจริงๆ
“พี่ชายใจดีจังเลย! พี่ชายใจดี เรารักพี่ชายมากกว่าพ่อแม่อีกนะ!” เขาใช้หนุนตัวข้า ข้าว่าเด็กคนนี้คงจะเป็นพวกมีมนุษยสัมพันธุ์สนิทกับคนอื่นง่าย ชอบทักผู้อื่น.. ก็ว่าทำไมแม่ถึงต้องสอนเขาว่าห้ามคุยกับคนแปลกหน้า..
“แต่พี่ไม่ได้บอกนี่ ว่าจะให้ฟรีๆ?” ข้ายิ้มอย่างมีเลศนัย ชายตัวน้อยผงะไป แล้วมองข้า “เอ่อ... เราไม่มีตังค์จะชดใช้ให้ง่ะ..”
“เปล่า ข้าไม่ต้องการเงินหรอกนะ” ข้าลูบหัวร่างเล็กที่ยังกอดข้าอยู่
ชายตัวเล็กเอียงคอทำหน้างง “งั้นพี่ต้องการอะไรละฮะ?”
“ไว้ค่อยบอกนะ.. ว่าแต่น้องมากอดพี่แบบนี้ คนอื่นเขามองแล้วนะ ” ข้าบอกยิ้มๆ เด็กชายผละออกจากข้า แล้วหน้าแดงเขินอาย เมื่อเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังกอดข้าอยู่กลางเมือง
“..พี่ชายชื่ออะไรเหรอ” จู่ๆร่างเล็กก็ถามข้า ข้าเลิกคิ้ว ปกติข้าจะไม่เคยบอกชื่อให้กับเหยื่อเลยนะ แต่สำหรับเด็กคนนี้.. บอกก็ได้
“พี่ชื่อ เอเรส ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ข้าบอก ชายตัวเล็กทำหน้างงๆกับชื่อของข้าหน่อย
“ชื่อแปลกจัง” ชายตัวเล็กบอก ข้าขยี้ผมร่างเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว “แล้วน้องชื่ออะไรงั้นเหรอ?”
“เอ๋..” ชายตัวเล็กทำท่าระเอือมระอา เหมือนไม่อยากตอบ “เรา..เราชื่อ..”
“ทำไมเหรอ คงไม่ใช่ว่าลืมชื่อตนเองนะ?” ข้ายิ้มเจื่อน
“ไม่ใช่เสียหน่อย.. เราแค่ไม่อยากบอก ชื่อเรามันก็แปลกน่ะ” ชายตัวเล็กบอก นี่ๆ ถ้าชื่อของตนเองก็แปลก แล้วทำไมต้องมาบอกว่าข้าชื่อแปลกห๊ะ?
“ไม่เห็นเป็นไร ก็แค่ชื่อเรียกแทนตนเอง” ข้าก็บอกไปงั้น แต่ที่จริงชื่อแทนตนเองนี่ถ้ามันเป็นชื่อไม่ดีมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ใช่คำว่า แค่ ...
“เรา..เราชื่อ แอ๊กซิส ครับพี่ชาย” เด็กน้อยพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ แต่ข้าก็(พยายาม)ได้ยิน “ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนี่ แอ๊กซิส”
ชายตัวน้อยหน้าขึ้นสีแดงระเรี่ยถนัด “พี่เป็นคนแรกที่บอกว่าชื่อเราไม่แปลกนะครับ พี่เอเรส”
“ไม่เห็นต้องแคร์คนรอบข้างเลย! เขาว่าไงก็ไม่เห็นเป็นไร มั่นใจเข้าไว้” ข้าปลอบแอ๊กซิส เขาเข้ามากอดข้าอีกครั้งก่อนจะกล่าวคำขอบคุณ “ขอบคุณ..นะครับพี่เอเรส”
น่ารักจริง ๆ.. ข้าชักชอบเด็กแล้วสิ
ใจกลางสวนสาธารณะแห่งเดิม มีน้ำพุที่มีไฟส่องแสงอยู่ใต้น้ำ ทำให้เห็นว่าสายน้ำนั้นเป็นสีรุ้ง
“สวยจัง” แอ๊กซิสกล่าวเบาๆ ข้าก็ว่างั้นนะ มันเหมาะกับช่วงยามวิกาลดีนะ...
ข้ามองเสานาฬิกา เที่ยงคืน.. เที่ยงคืนแล้วสินะ... งั้นคงต้องเริ่มแล้ว ไม่งั้นคงเสียเวลา
“แอ๊กซิส”
“อะไรครับพี่เอเรส” แอ๊กซิสหันมายิ้มหวานให้ข้า... มันทำให้ข้าทำไม่ลง... รอยยิ้มนี้... ในไม่ช้าจะสลายหายไปเป็นเลือดงั้นเรอะ..? ใบหน้าติดหวานของเด็กคนนี้..
“คราวหลัง..ห้ามมาเที่ยวกับคนแปลกหน้านะ..” ข้าเอ่ยเสียงสั่น แอ๊กซิสมองข้าอย่างุนงงกับสิ่งที่ข้าพูด
“ทำไมล่ะครับพี่ชาย?..คนแปลกหน้าอาจจะเป็นแบบพี่เอเรสอีกก็ได้..แล้ว..อุ๊บ!!” ข้ากอดแอ๊กซิส ก่อนจะประกบปากลงกับเขา.. แล้วเลื่อนจากปากมาเป็นที่ลำคอ.. และฝังเขี้ยวลงไป!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!” แอ๊กซิสร้องลั่น เพียงแต่ในสวนสาธารณะตอนดึกจะไม่มีผู้คนอยู่เลย.. จึงไม่มีใครรู้
“พ..พี่ชาย! ร..เราเจ็บ” ข้าค่อยๆดูดเลือดออกมาจากตัวร่างเล็ก เขาร้องไม่หยุด มันยิ่งทำให้ข้าเจ็บปวด.. ข้าผลักแอ๊กซิสนอนลง(กลางสวนสาธารณะ) แล้วนอนคร่อมเขา ค่อย ๆ ดูดเลือดต่อ.. ท่านี้มันสบายดีนะ..
“ฮือๆ..” แอ๊กซิสพยายามดิ้นตัวออก แต่มันก็ไม่ได้ผล..ข้าชักรู้สึกสงสารเด็กคนนี้อย่างไรไม่รู้.. เฮ้อ ช่วยไม่ได้นี่นะ ข้านี่มันใจอ่อนจริงๆ ข้าค่อยๆถอนเขี้ยวออก แล้วไปกระซิบข้างหู
“...ขอโทษนะเด็กน้อย..ที่ทำให้เจ็บ พี่ขอค่าตอบแทนแค่นี้ก็ได้..” เด็กน้อยร้องไห้ ข้าจูบซับน้ำตาเขา ก่อนจะสบตาแอ๊กซิส.. “หลับตา..หลับไปซะนะ..”
ข้าใช้พลังของข้าทำให้แอ๊กซิสหลับไป ข้าลุกขึ้น “เฮสเทีย”
ข้ารู้ว่าเฮสเทียกำลังติดตามข้า.. เขาเป็นห่วงข้ากระมัง ถึงติดตามทุกเวลา ทันใดนั้นสายลมก็กระโชกแรงพร้อมกับร่างชายผมยาวสีดาร์กเรดมัดรวบ นัยน์ตาสีอำพัน ใส่ชุดพ่อบ้าน ข้ายิ้มมุมปาก “เฮสเทีย นายช่วยสมานแผลให้เด็กคนนี้หน่อย”
ข้าสมานแผลไม่เป็นน่ะ.. ตามจริงถ้าข้าทำเป็น ข้าก็ไม่อยากใช้พี่เลี้ยงตนเองมาทำแบบนี้หรอกนะ
เฮสเทียสมานแผลให้แอ๊กซิส “คุณหนู...คุณหนูไม่ฆ่าเขา?”
“ข้าไม่อยากฆ่าเด็กคนนี้ ข้าว่าเด็กคนนี้มีชะตาผูกกับข้าอยู่ ถ้าปล่อยไว้มันจะดีกว่า” ข้าบอก แล้วเดินออกไป.. แต่เฮสเทียก็มาดึงแขนข้าไม่ให้ไปเสียงั้น
“ถ้า..เด็กคนนี้ไปบอกครอบครัวขึ้นมาล่ะ? หรือ.. บางทีเหตุการณ์นี้อาจทำให้เด็กคนนี้ช๊อค จนเสียสติ.. อาจเป็นความทรงจำที่ไม่ดีสำหรับเด็ก” เฮสเทียบอกกับข้า.. จะว่าไปก็จริง ถ้าเป็นความทรงจำร้ายๆสำหรับเด็กอย่างเขา เหมือนข้าตอนเด็ก..
“แล้วจะทำอย่างไร? ฆ่า?” ข้าเบ้ปาก เฮสเทียส่ายหน้า
“ลบความทรงจำ” เฮสเทียบอกแล้วไม่รอคำตอบจากข้า ก็เข้าไปใช้พลังกับเด็กคนนั้นทันที
เฮสเทียมีความสามารถเกี่ยวกับความทรงจำ..มันเป็นความสามารถที่ประหลาด แต่โลกนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้นี่(เพราะมีคนเขียนเป็นพระเจ้า อุวะฮ่ะฮ่า) ข้ายักไหล่ “หมายความว่า.. เด็กคนนี้จะไม่มีวันจำข้าได้?”
“..เมื่อเสียวันนึงที่เขานึกออก สมองก็จะตัดไป.. ให้สลบแล้วลืมไปทันที” เฮสเทียบอก เฮ้อ.. ข้าอยากให้แอ๊กซิสจำข้าได้นะ..
ข้าค่อยๆลูบหัวแอ๊กซิสอย่างเอ็นดู ..เลือดของเจ้านี่มันอร่อยจริงๆ... สักวันจะตามมากินอีก…นะ
“ฮือ..” ข้าครางขึ้นเบาๆ ลืมตาขึ้นออกจากความฝัน พบกับเพดานห้องที่ไม่คุ้น ภาพมันยังเบลอๆอยู่เลย.. ข้าขยี้ตา ลุกขึ้น พบกับความว่างเปล่า... ไม่มีใครอยู่
ข้าเป็นอะไรไป..? ตอนนั้น..ข้าโดนแอ๊กซิสบอกว่าเกลียด ข้ารู้สึกแย่มาก ในตอนที่กำลังเบื่อๆ เซ็งๆ ก็คิดอยากระบายอารมณ์ขึ้นมา จึงฆ่าสาวเมดไป.. ด้วยความคึกเสียสติ จึงฆ่าคนใช้ในปราสาทเป็นจำนวนมาก.. ตอนนั้นเฮสเทียก็กลับมาจากข้างนอก เห็นข้ากำลังฆ่าแวมไพร์ตนหนึ่งอยู่... จึงจะห้ามข้า... แล้วประกบปากลงไป.. รู้สึกเหมือนมันจะใช้พลังที่ทำให้ข้าสลบไปเมื่อโดนประกบปากด้วย.. แย่จริง
“เฮสเทีย...อยู่ไหน?” ข้าเอ่ย ไร้สัญญาณตอบรับจากพี่เลี้ยงที่ข้าเรียก เฮ้อ..
“อูย..” เมื่อยเป็นบ้าเลย ข้าลุกขึ้นจากเตียง ออกไปหาดีกว่า แต่เมื่อข้าคิดแบบนั้น ประตูก็เปิดขึ้นตัดหน้าทันที “คุณหนู..นอนพักเถอะขอรับ” เฮสเทียเข้าห้องมาพร้อมข้าวต้มในมือ หอมจริงๆ หิวล่ะ!
“เฮสเทีย ไม่ต้องเรียกข้าว่าคุณหนูแล้วก็ได้นะ” ข้ายิ้มแห้ง แล้วไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม
“ก็เมื่อก่อนเอเรสให้ข้าเรียกจนข้าติดแล้วนี่!” เฮสเทียพูดแล้วยิ้มกว้าง เฮ้ย..ทุกคนอย่าเพิ่งทำหน้าแบบนั้น เอาล่ะฟังข้าเล่านะ
ตอนข้าเด็กๆ ถ้าเปรียบกับมนุษย์ก็อายุประมาณ 7 ขวบ ข้าดูการ์ตูนเรื่องหนึ่งของมนุษย์ ข้าเห็นตัวเอกในเรื่องซึ่งเป็นคุณหนูมันน่ารักดี ข้าจึงบอกเฮสเทียว่าอยากให้เฮสเทียและทุกคนเรียกข้าว่าคุณหนูบ้าง เรื่องก็เป็นงี้แหละ... ข้าไม่ใช่ผู้ตระกลูสูงศักดิ์จนได้รับเป็นคุณหนูหรอกนะ.... เว้นเรื่องปราสาทกับคนใช้ ปราสาทนี่ปราสาทที่ท่านแม่ยกให้เนื่องจากมันผุพัง เฮสเทียจึงซ่อมและใช้อาศัย ทำไมมันยิ่งทำให้เป็นคุณหนูเนี่ย แอบคิดเหมือนกันว่าครอบครัวของข้ารวยขนาดมีปราสาทเลยเหรอ? แถมทิ้งง่ายๆอีก เอ้อ ส่วนบ้านเช่าของข้าในเมืองนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ซื้อไว้เพ่อให้ไปโรงเรียนสะดวกๆน่ะ
“เฮสเทีย.. ข้ากินเองได้ ไม่ต้องป้อน” ข้าห้ามไว้ เมื่อเห็นเฮสเทียตักข้าวต้มมาเป่าไล่ความร้อน
“...หึๆ จะให้ข้าป้อนให้ดีๆหรือป้อนทางปากขอรับคุณหนู?”
“...แบบที่สองยุ่งยากไป ไม่เอา” ข้ายิ้มแห้ง แล้วกินข้าวต้มที่เฮสเทียป้อนให้อย่างว่าง่าย
ถ้าป้อนทางปากจริง.. ข้าก็ไม่ถือหรอก แต่มันเสียเวลาเข้าใจไหม! กว่าจะกลืนแต่ละที ลิ้นพองพอดี! (??) อ้าว.. ไอ้พวกนี้มองข้าแบบนั้นทำไม? มันก็เคยอาบน้ำให้ข้าแล้ว จะถืออะไรอีก? มันเป็นพี่เลี้ยงนะ! ไม่มีอะไรมากกว่านี้.. ไม่ว่ามันจะทำอะไรข้าก็ไม่ถืออยู่แล้ว ข้าก็คิดว่ามันเป็นพี่เลี้ยงมาตลอดนี่แหละ
“หมดแล้ว หลับไป 2 วัน ตื่นมาเลยหิวมากสินะ” เฮสเทียหัวเราะ 2 วัน เรอะ!? ว่าไงนะ!!
“เจ้า..เจ้าใช้พลังหรือยาอะไรกับข้าเนี่ย!! ทำไมหลับตั้งสองวัน?!”
“เอ่อ.. ตอนนั้นมันตกใจไปหน่อย จึงเผลอน่ะขอรับคุณหนูเอเรส” เขายิ้มกว้างให้จนข้าโกรธไม่ลง เฮ้อ... ใกล้สอบแล้ว โรงเรียนไม่ไป.. งานจะเป็นอย่างไรบ้างเนี่ย? ช่วงหลังกลางภาค งานเป็นภูเขาเลากาเสียด้วย ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ ถ้าควรเชื่อไว้ ไม่งั้นการเรียนอาจจะติด ร ได้(??)
“รอติดตามวันต่อไป...เวลาเท่าไหร่แล้วเนี่ย?” ข้าถามเฮสเทีย
“ 4โมงสามสิบ” ตีสี่สามสิบนี่เอง....
“ปลุกด้วยนะเฮสเทีย! ไม่ปลุกข้าจะลงโทษ” ข้าฟุบลงนอน เฮสเทียห่มผ้าให้ข้า แล้วกระซิบข้างหูข้า “ฝันดีนะขอรับ..เอเรส”
“ขนลุก(เฟ้ย)!!! ออกไปได้แล้ววว” ข้าปาหมอนข้างใส่เฮสเทียด้วยความรำคาญ
“เซมินอส… ฉันนอนไม่หลับบ” ผมโวยวาย ผมรู้สึกเหมือนเห็นเส้นเลือดปุดออกมาที่หัวเซมินอสอย่างไรไม่รู้…
“เมื่อกี๊เจ้าหลับไปแล้ว แล้วตื่นมาอีกทำไม?” เซมินอสนั่งไขว่ห้างหงุดหงิด วันนี้ผมนอนไม่หลับเลย หลับแล้วตื่น นอนแล้วตื่น มาสามรอบแล้ว ดื่มนมอะไรก็แล้ว ไม่หลับเสียที
“งั้น... มาคุยเรื่องสนุกๆกันมั้ย?” ผมชักชวน เซมิลเหล่ตามองผมก่อนจะเตือน “เดี๋ยวตอนอาทิตย์ขึ้นต้องไปโรงเรียนแล้วมิใช่เรอะ? เดี๋ยวจะนอนไม่พอ”
ผมทำหน้ามุ่ย เจ้านี่มันเป็นพ่อฉันรึไงเนี่ย ถึงตัวมันจะเด็ก แต่นิสัยมันผู้ใหญ่ไม่เบาเลยนะ.. เอ่อ.. ไม่รู้ผู้ใหญ่หรือเก๊กขรึมน่ะนะ?
“ฉันนอนไม่หลับนี่นา อะไรก็ได้ ฉันอยากเล่น” ผมบอกกลิ้งกลุกๆบนเตียงไปมา เซมินอสถอนหายใจ แล้วเดินมาใกล้ๆเตียง
“อยากทำกิจกรรมยามดึกรึไง?” เซมินอสยิ้มกริ่ม
ผมหน้าขึ้นสีระเรี่อ รีบปาหมอนใส่เซมินอส (ตอนนี้ปาหมอนบ่อย) “จะบ้าเรอะ!!”
“อะไร..ข้าหมายถึงพวกวิ่งมาราธอนรอบเมืองตอนดึกอะไรประมาณนี้ต่างหาก คิดอะไร?” เซมินอสพูดงี้ ผมเล่นพูดไม่ออกเลยครับ.. “หน้าเจ้าแดงแล้ว..”
ผมรีบเอาหมอนอีกใบมาปิดหน้า ไอ้บ้าเอ๊ยย คิดบ้าบอคอแตกอะไรนี่! หรือผมจะเป็นพวกหมกมุ่นเรื่องแบบนั้น! ไม่นะ!! คิดในแง่ดี แสดงว่าผมเป็นวัยรุ่นโดยสมบูรณ์แล้วสินะ (อายุ17ปี เพิ่งเป็นวัยรุ่นเรอะ?)
“เล่นคอมเสียนิดแล้วกัน... เดี๋ยวตีห้าแล้วเตือนด้วยล่ะ” ผมบอกพลางเปิดโน้ตบุ๊คบนเตียง เซมินอสทำท่าสนใจผมจึงขึ้นมาบนเตียงคานมาใกล้ๆผม
“คอมพิวเตอร์นี่มีอะไรสนุกเรอะ? ถึงได้ชอบเล่น” เซมินอสถาม ผมไม่สนใจ.. ผมไม่รู้เหมือนกันว่าสนุกยังไง แต่ผมชอบเล่นนี่ ผมเปิดอีเมล ก็พบว่ามีเพื่อนผมส่งภาพการ์ตูนมาให้.. ภาพการ์ตูนสาวเมดหูแมว? น่ารักชะมัด เอ๊ย.. ผมไม่ได้โอตาคุนะครับ!! แต่มันน่ารักจริงนี่.. เฮ้ยยย!!! ไอ้คุณเพื่อนมันส่งภาพ 18+ มาด้วย!! ผมรีบปิดหน้าจอทันที แล้วเหลือบไปเห็นเซมินอสหัวเราะอยู่ข้างๆ
“หึๆๆ เจ้าดูของแบบนี้ด้วยเรอะ” เซมินอสหัวเราะ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมหน้าแดงหรือหน้าซีดกันแน่... ความลับผมแตก!? อ๊ากก เฮ้ย.. สับสนชีวิต!!
“ปกติฉันไม่ดูเสียหน่อย ฉันดูแต่การ์ตูนสาวหูแมว” ผมบ้าไปแล้ว ปกติมีแต่ผู้หญิงที่ชอบไม่ใช่เรอะ T^T
“หูแมว..? ข้าล่ะ?” เซมินอสขยับหูกับหางตนเอง
“…………” เอ้อ.. ไอ้หมอนี่ก็อยู่พวกเดียวกับเนโกะมิมิเหมือนกันนี่นา
“ตามจริงฉันช่วยนายไว้เพราะหูแมวนี่แหละ...จะว่าไป..” ผมหันไปจับหูแมวของเซมินอส ผมเคยคิดว่าอยากจับร่างเนโกะมิมิมานานแล้วนี่นา อุตส่าห์เลี้ยง(?)อยู่ทุกวันที่ไม่มีโอกาสให้จับเลย คนทั้งโลกอยากสัมผัสเนโกะมิมิกันตั้งเยอะ แต่ไม่มีวันได้สัมผัส ผมอุตส่าห์มีโอกาส ทำไมถึงไม่ลองตั้งแต่แรก!!
“เฮ้ยๆ เจ้าทำอะไร..?” ผมจับหางเซมินอส จะว่าไป ดูไปๆมาๆเจ้านี่มันก็น่ารักดีเหมือนกันนะ มันจะดีมากๆ ถ้ามันเป็นผู้หญิง และดีมากๆ ถ้ามันไม่มีสายเลือดแวมไพร์ปนอยู่..
“อะ..อะ..อะไรนี่?” เซมินอสเอ่ยเตือนสติผม.. ผมเผลอกอดมันแล้วคร่อมมันไว้น่ะเซ่!! เพลินไปหน่อย กำลังจินตนาการว่าเจ้านี่คือสาวหูแมวโลลิน่ารักๆอยู่น่ะสิ... แต่ไอ้หมอนี่มันเป็นผู้ชาย!! แว๊กกก =[ ]= อ้ะ? จะว่าไป.. ถ้าเจ้านี่มันเป็นเด็กผู้หญิง จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?! ผมจะพรากผู้เยาว์? อ๊ากก นอกเรื่องแล้ว!
“ขอโทษ!!!” ผมรีบผละจากตัวมัน เซมินอสลุกขึ้นแล้วยิ้มขำ
“หื่นจริงๆเลย แอ๊กซิส.. เจ้าเป็นพวกคลั่งหูแมวสินะ” เซมินอสหัวเราะแบบกลั้นไม่อยู่ ผมหน้าแดง.. โธ่ หูแมว..ทำพิษ
“เปล่า..เสียหน่อย ฉันแค่ชอบ..ธรรมดาๆ ไม่ได้คลั่ง..จริงๆ..นะ” เสียงตะกุกตะกักเพราะเถียงไม่ค่อยออก...
“จะให้ข้าทดสอบไหมล่ะ?” เซมินอสแสยะยิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน แล้วคานมาใกล้ๆผม
“บ้าอะไรเนี่ย..” ผมสบถเมื่อเห็นเซมินอสเข้ามาคลอเคลียผมเหมือนลูกแมว
“เมี๊ยว~~”
อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!
เล่นละครเรอะนั่น!? ไปเห็นมาจากไหน!! ไอ้ท่าทาง..เย้ายวน? ไม่ใช่!!! ไอ้ท่าทางบ้าๆแมวๆ แบบนั้น!!
“หน้าแดงไปถึงหูแล้ว... คลั่งพอควรนะนี่” เซมินอสออกตัวจากบทละครเนโกะมิมิ ผมมุดหน้าลงห่มผ้า นี่ผมหน้าแดงขนาดนั้นเชียวเรอะ!?
“แล้วทำไมเล่า? ฉันชอบหูแมวแล้วไงเล่า!!”
“ข้าเคยคิดว่าตลอดว่าหูแมวกับหางแมวนี่มันน่ารังเกียจ แต่ไม่คิดว่ารสนิยมของมนุษย์จะชอบ เป็นครั้งที่ข้ารู้สึกชอบมัน” เซมินอสจับหูตนเอง ผมมองเขางงๆ
“ทำไมน่ารังเกียจล่ะ?” ผมถาม
“หูแมวนี่ได้มาจากสายเลือดของปีศาจน่ะ ปีศาจแมว... แวมไพร์ไม่ค่อยถูกกับปีศาจน่ะ ไม่ต้องใส่ใจ” เซมินอสว่า งั้นผมจะไม่ใส่ใจก็ได้
“ฮ้าวว~ ชักง่วง” ผมปิดโน้ตบุ๊ค แล้วเริ่มนอนต่อ เซมินอสคานมาใกล้ๆหน้าผม แล้วกระซิบข้างหู “เมี๊ยวว~”
เสียงแมวของแกไม่เหมาะกับนิสัยเลยซะนิด!!
“ อ้ะ! ” ผมดึงเซมิลมากอดเป็นหมอนข้าง เขาจึงบ่นเบาๆ “อึดอัด”
“อยากเป็นเนโกะมิมิเอง ทนอึดอัดไปละกัน ฉันคิดอยากนอนกับเนโกะมิมิมานานแล้ว” ผมรัดเซมินอสแน่นขึ้นไปอีก แล้วหลับต่อ~ (ตื่นมาเพื่อรัด?)
“....ไว้ข้ากลับร่างเดิมเมื่อไหร่จะแก้แค้นกอดเจ้าให้หายใจไม่ออกเลย” เซมินอสบ่น ผมแอบนึกจินตนาการอยู่เหมือนกันนะ ร่างเดิมของเซมินอสเป็นอย่างไรกันนะ? น่าคิดดีเหมือนกัน แต่ถ้าสมมุติร่างนั้นไม่โมเอะแล้วล่ะ? ผมคงไล่เขาออกจากบ้าน เพราะมันมีดีแค่หูแมวน่ารักเท่านั้น เอ่อ... จะว่าไป ทำไมผมถึงไม่ไล่มันออกไปซะทีล่ะ!! แผลมันหายแล้วนี่ ทำไมผมถึงไม่ไล่มัน!
“เซมินอส” ผมเรียกเขา เซมินอสลืมตาขึ้นงัวเงีย (หลับไวกว่าผมอีก)
“หืม?” เซมินอสใช้แขนที่ผมกอดเขาอยู่ ขยี้ตา- -* (?)
“นายจะออกจากบ้านฉันเมื่อไหร่” ผมถาม เซมินอสที่ดูยังงัวเงียอยู่ จึงขยับตัวมาทางด้านผม (ตอนแรกมันให้กอด แต่มันหันไปตรงข้าม) “เจ้าอยากให้ข้ากลับเรอะ?”
“..แค่ถาม” หวังว่าคงไม่ใช่ว่าอยู่บ้านผมตลอดชีวิตนะ
“จนกว่าเจ้าจะไล่” เซมินอสเอาหัวหนุนแผ่นอกผม ไอ้นี่ ฉันรู้นะว่าที่จริงแกกำลังอ้อนฉันว่า ‘อย่าไล่เลยนะ’ แน่นอนเลย
“เอางี้... เมื่อนายได้ร่างจริงๆของนายกลับมาแล้ว นายต้องกลับบ้านของนาย เข้าใจ?” ผมบอก เซมินอสสะอึกทันที คงจะคิดว่าผมจะพูดว่า ‘เอางี้...อยู่บ้านฉันตลอดไปเลยดีกว่า’ มั้ง..
“ทำไม?” เซมินอสถามผมสั้นๆ แต่ผมตอบยาวๆ “ร่างจริงของนายคงไม่ตัวเล็กแบบนี้ มันไม่น่ารัก”
“คลั่งเด็กหูแมวสิท่า” ผมแทบจะเขกหัวมันทันที ไอ้นี่
“ไว้ค่อยคุยกันละกัน หลับล่ะ” จากนั้นผมก็ไปลัลากับความฝันตนเองทันที...
“ใครชวนคุยกันแน่นี่..”
~//โรงเรียน ณ เวลา 12.13 น.//~
ผมฟุบลงนอนบนโต๊ะเมื่อครูวิชาคณิตศาตร์ไป “วันนี้ไนท์ไม่มาโรงเรียนอีกแล้ว..”
คาใจเรื่องเมื่อวานจัง... ไนท์เป็นไปอย่างไรบ้างนะ? เราพูดแรงไปงั้นเหรอ?
“แอ๊กซิส ไปกินข้าวกัน” ลูคัสชวนผม ทำไมช่วงนี้หมอนี่มันถึงทำท่าเหมือนอยากสนิทกับผมจริงๆนะ แต่เหมือนเป็นมานานแล้ว.. ถ้าดูท่าทางไนท์ไม่ค่อยชอบจึงไม่ได้สนิทกันเสียที= =
“ไม่กิน จะนอน” ผมตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น
“เป็นห่วงไนท์งั้นเหรอ” ถามมากจริง ไปกินข้าวกับคนอื่นสิ ผมอยากนอน
“อืม เมื่อวานฉันทะเลาะกับไนท์น่ะ” ผมบอก ลูคัสจึงนึกไปถึงตอนที่ไนท์บอกว่าจะเฝ้าพยาบาล ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นนะ? อยากรู้จริงๆ
“... งั้นเหรอ งั้นฉันไปกินข้าวล่ะ” ลูคัสเดินออกไป เหมือนรู้ใจผม และผมจึงหลับไปทันที เมื่อคืนแทบไม่นอน.. ดันนอนไม่หลับ หรือผมจะเป็นแวมไพร์ไปแล้ว?! เชื้อตอนเซมิลกัดคอผมสินะ! ผมจึงนอนตอนกลางวัน ตื่นกลางคืน! ... เพ้อล่ะ
“จะเกลียด..ก็เกลียดไปสิ..”
ดูเหมือนในชีวิตไนท์จะเจอเรื่องร้ายๆเยอะนะ.. เคยได้ยินจากเซมินอสว่า เอเรสหรือไนท์.. เป็นแวมไพร์ที่เผ่าแวมไพร์ด้วยกันเองเกลียดมากๆ คงเพราะเขาฆ่าคน.. ฆ่าเพื่ออะไร? โรคจิต..? วิปริต..? วิตถาร…? เฮ้ย ไปไกลแล้วเว้ย! หวังว่าไนท์คงมาโรงเรียนอีกนะ หรือคงไม่ใช่ว่า มาเรียนเพราะอยากเจอผม พอโดนผมเกลียดจึงไม่มาแล้ว?? ไม่ๆๆ
เมื่อถึงเวลากลับบ้าน... ครูโฮมรูมเสร็จ ห้องผมก็ส่งเสียงดังมากกว่าห้องอื่นเหมือนเจอควายตายหน้าห้องอีกแล้ว ผมล่ะเบื่อ.. พวกกานต์ตายแล้ว พวกนี้ก็ดันเสียงดังเหมือนเดิมอีก! เดี๋ยวจะบอกให้วิญญาณกานต์ที่(อาจจะ)สิงอยู่ในห้องนี้ มาหลอกเสียเลย! ไม่ดีกว่า เดี๋ยวมันก็แหกปากดังยิ่งกว่าเดิมเซ่ -*-
ผมเดินออกจากอาคาร.. เดินข้ามห้องน้ำนอกอาคาร...(จะบรรยายตรงนี้ทำไม?) ผ่านต้นไม้ต้นใหญ่.. จะบรรยายทำไม? แต่.. อันนี้สมควรบรรยายแล้วแหละ เมื่อผมเดินผ่าน จู่ๆก็มีร่างชายไม่คุ้นหน้าคนหนึ่ง กระโดดลงมากอดผมจากต้นไม้ !!
“แกเป็นใคร!” ผมผลักหมอนั่นออก เขาขยิบตายิ้มให้ผม..ดูน่ารัก ชายอายุประมาณผม ผมสีน้ำตาล ตาสีชา “ข้าไงล่ะ เซมินอส”
“ห๊า!!” ผมอ้าปากค้าง เซมินอส แกคืนร่างแล้วเป็นงี้เรอะ!! ไม่ใช่สิ.. นี่มันกลางวันนี่ฟะ เป็นไปไม่ได้
“ข้ายืมร่างคนอื่นมาน่ะ ไม่ต้องตกใจ” เซมินอสบอก จะว่าไปชายคนนี้ที่โดนขโมยร่างมาเนี่ย ใส่ชุดโรงเรียนอื่นมิใช่เรอะ? เข้ามาในโรงเรียนโดยปีนกำแพงรึไง =_=;
“ทำไม?” ผมถามต่อสั้นๆ
“ข้ามาขอเลือดจากโรงพยาบาลอีกน่ะ แล้วเห็นว่าเจ้าเลิกเรียนแล้ว จึงเข้ามา” เซมินอสอธิบาย ผมพยักหน้าหงึกหงักไป “กลับกันเถอะ ข้าเริ่มง่วง”
และผมก็กลับไปพร้อมกับเซมินอส... และเมื่อถึงหน้าโรงเรียน
ลูคัสกำลังเล่นกับลูกหมาที่อยู่หน้าโรงเรียนอยู่ เขาเห็นผมจึงทัก “แอ๊กซิส ดูนี่สิ ลูกหมาน่ารักดีเนอะ!”
ลูคัสทำเสียงร่าเริงเหมือนเด็กๆ ผมยิ้มให้แล้วจ้องลูกหมาสามตัวในกล่อง “มันถูกทิ้งงั้นเหรอ?”
“อือ..ฉันกะว่าจะพามันไปเลี้ยง แอ๊กซิสจะเอาด้วยมั้ยล่ะ” ลูคัสยื่นกล่องลูกหมาให้ผม ผมส่ายหน้า ผมกลัวว่าพอมันตายแล้วผมจะเสียใจน่ะ
“..เจ้านี่เป็นใคร?” เซมินอสสะกิดผม ลูคัสก็มองเซมินอสงงๆเช่นกัน
“เพื่อนที่โรงเรียนน่ะ ชื่อลูคัส” ผมบอกเซมินอส
“แอ๊กซิส คนนี้ใครเหรอ?” ลูคัสถามผมต่อจากเซมินอส ผมจะบอกไงดีเนี่ย..
“เพื่อนสนิทสมัยเด็กน่ะ” ผมบอกปัดๆ ลูคัสจึงหันไปยิ้มให้เซมินอส
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผม ลูคัส นายชื่ออะไรเหรอ?” ลูคัสจับมือเซมินอสเชิงทักทาย เฮ้ย ซวยสิ บอกว่าชื่เซมินอสเนี่ยนะ? ชื่อมันประหลาดเกินประหลาด(?)นะ...
“ชื่อ เซ..” ผมรีบขัดเซมินอสพูดทันที “ชื่อเซย์น่ะ!”
ชื่อบรรเจิดดีกว่าใช่ไหมครับ...
“อื้ม.. สวัสดีนะ เซย์คุง” ลูคัสยังยิ้มกว้างต่อไป.. ส่วนเซมินอส ก็ยังหน้านิ่งต่อไป..
“อืม” และตอบสั้นๆอีก..
“ไม่ต้องถือสาหรอก เซย์เขาไม่ค่อยพูดกับใครน่ะ” ผมบอกแล้วยิ้มเจื่อน ลูคัสพยักหน้าเข้าใจ แล้วบอก “ดีออก ดูมีเสน่ห์ สาวๆในโรงเรียนต้องหลงรักกันเยอะแน่ๆเลย!”
พูดงี้จะสื่ออะไรครับคุณลูคัส..?
“ขอบใจ” เซมินอสกล่าวเสียงเรียบ แต่หน้าก็ออกสีระเรื่อนิดๆ เหมือนจะอายจะยังขอเก๊กขรึมไว้ก่อน ฮ่าๆๆ
“ไปล่ะนะลูคัส เจอกันพรุ่งนี้” ผมบอกลา แล้วเดินกัลป์บบ้านพร้อมเซมินอส
“บ๊ายบาย พรุ่งนี้เจอกัน” ลูคัสโบกมือลาผม.. และอุ้มหมาทั้งสามตัวกลับบ้าน(ซึ่งเป็นคนละทางกับทางผม)
ในคืนยามวิกาล ร่างเด็กสาวตัวเล็กได้เดินอยู่กลางสายฝนอย่างไร้จุดหมาย ในมือถือรูปของชายผมสีดำอมน้ำเงินนัยน์ตาสีน้ำตาลอยู่ เธอเดินด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “เลือด…”
ซ่า ซ่า ซ่า
“ฝนตกหนักจริงๆ” เอเรสบ่นแล้วรับกาแฟที่เฮสเทียชงให้มา “ขอบใจนะ”
“คุณหนู..”
“เอเรส!!” เอเรสขัดเฮสเทียอย่างหงุดหงิด บอกว่าให้เรียกเอเรสไงล่ะ!
“เอเรส หวังว่า..พรุ่งนี้คงไปโรงเรียนจริงๆนะ” เอเรสกระตุกคิ้วกับคำพูดของเฮสเทีย
“ไปแน่หน่า ไม่ต้องเป็นห่วง วันนี้ข้าเหนื่อย ขี้เกียจไปโรงเรียนเท่านั้นเอง” เอเรสจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์
“อืม..” เฮสเทียถือแก้วเลือดมา ตั้งใจจะดื่มมัน แต่...
ปัง!!
ทั้งสองสะดุ้ง จ้องไปที่เด็กสาวไม่คุ้นหน้าเขม็ง ผมสีน้ำเงินเปียกบังหน้าของเธอ จนแทบไม่เห็นหน้า เธอวิ่งไปขโมยเลือดจากเฮสเทีย “เลือด!!”
“!!!”
เด็กคนนี้…มาจากไหน?
เหตุเพราะตัน จึงให้มีตัวละครใหม่เข้ามา 555+
ตัวละครหญิงคนแรกของเรื่อง! โอววว แถมเป็นคนรักของแอ๊กซิสด้วย! เฮ้ย!! อย่าเพิ่งตกใจ ยังไม่บอกเสียหน่อยว่า “รัก” แบบไหน =w= ติดตามจ้า อุวะฮ่ะฮ่าๆ
ความคิดเห็น