คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 : ปิดบัง
Chapter 2
ปิดบัง
“ฮ้าวววววว”
ในยามบ่ายที่สมควรเป็นเวลานอนกลางวันที่ดีที่สุด ของผมก็มาถึง ณ ตอนนี้ถึงเวลาคาบว่างแล้ว แล้วผมก็จะได้นอนอย่างเต็มที่สักที!!
จ้อกแจ้กจ้อกแจกจ้อกแจก!!!
อะไรกันนี่!!! ยามบ่ายที่น่าจะเป็นที่แสนจะสงบสุขของผม ทำไมต้องมีไอ้พวกบ้าที่ไหนมาร้องโหวกเหวกจ้อกแจกๆๆๆๆแถวนี้ด้วย! ทั้งสายชั้นเลย แต่ถึงอย่างไรฟ้าจะถล่ม แผ่นดินจะไหว ต้นไม้จะหัก จานจะแตก หนังสือจะขาด ดินสอจะตก ผมก็จะไม่ตื่นไปดูเด็ดขาด!!
“นี่! เวลาแบบนี้ยังจะนอนได้อีกเหรอแอ๊กซิส!!” เสียงแหลมได้ตะคอกใส่หูผมแทบหนวก ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาด้วยความงัวเงีย “มีอะไร”
“แย่แล้วน่ะสิ!!” น้ำเสียงของหญิงสาวคนเดิมกระแทกหูผมอีกครั้ง ผมล่ะไม่ชอบเขาเลย มักชอบพูดเสียงดังๆแล้วยังเสียงแหลมอีก
“มันจะมีอะไรแย่ไปกว่าฉันไม่ได้นอนอย่างสงบสุข”
“มีสิ ก็ไอ้นั่นไง!! ไอ้นั่น!! แย่แล้วววววว”
ไอ้นั่นมันคืออะไรฟระ-*-!!
“มีคนตายน่ะ” เสียงหนึ่งเอ่ยอย่างราบเรียบ เขาคือ ไนท์ นั่นเอง
“โธ่เอ้ย!! ก็แค่คนตายเอง จะวุ่นวายไปไหนกัน..”
“ใช่แค่คนตายเอง” อีกเสียงเสริม
แค่คนตายจะมาปลุกผมทำไมนะอย่างว่าผู้หญิงมักจะตกใจอะไรง่ายๆ เอาล่ะ หลับดีกว่า…
…. เอ๊ะ ว่าแต่ คนตาย…เหรอ?
“ ห๊า!!!!! คนตาย!?!”
“อืมคนตายไง” ไนท์เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย ในขณะที่หญิงสาวเพื่อนผมนั้นยังโวยวายโหวกเหวกไม่หยุด
“จะบ้ารึไง!! ทำอย่างกับมันเป็นเรื่องเล็กๆ คนตายเชียวนะ!! ใครตายกัน!? ไปเร็ว!!”
หวออออออออ หวออออออออ หวออออออออ
ผม ได้ยินมาว่าคุณคนตาย(?)เขาอยู่ที่หลังตึกโรงเรียน ผมกับไนท์จึงวิ่งไปดู เมื่อไปก็ได้เห็นตำรวจและนักเรียนคุณครูมุงกันอยู่ ผมจึงรีบแทรกเข้าไปข้างใน
“หนู!!ห้ามเข้ามา”
เสียงตำรวจร้องห้ามแต่ผมก็พยายามเลหือบมองศพนั้น ศพนั้น… หน้าตาคุ้นๆแฮะ เขาเปื้อนเลือดอยู่เต็มคอและใบหน้า เป็นรุ่นพี่ผู้ชาย…หรือว่า…
“พี่ฟอร์น!! พี่ฟอร์น!!”
ผม ร้องด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจสุดขีด เมื่อเห็นว่าพี่ฟอร์นคือศพผู้โชคร้ายรายนั้น พี่ฟอร์นเขาเป็นพี่รหัสของผม เขานิสัยดีมากๆ สอนหนังสือผม เลี้ยงอาหารผม เอ็นดูผมมาตลอด.. เราสนิทกันมาก..แล้วทำไมพี่ถึงต้องมาอยู่ในสภาพนี้!!
“หนู!! อย่าเข้าไป!!”
ตำรวจดึงแขนผมเมื่อเห็นว่าผมเข้าล้ำเส้นที่กำหนดไว้ ผมพยายามสะบัดแขน “ก็นั่นมันรุ่นพี่ของผม! เขาคือพี่รหัสของผม!!”
“มานี่ นิแอซิส!!(ชื่อจริง) ตั้งสติไว้ก่อน!! “ ครูเขามาห้ามผมในขณะที่ผมจะสะบัดมือตำรวจแล้วผลักไป
“ก็ครู…!!”
“แอ๊กซิสสงบไว้ก่อนเหอะ ถึงโวยวาย หรือเข้าไปดู ก็ไม่ทำให้พี่ฟอร์นฟื้นหรอก” ไนท์เข้ามาล๊อกตัวผมไว้แล้วพาผมออกที่ล้ำเส้น
แชะ แชะ หวอออออ หวอออออ
ตอนนี้มีแต่เสียงป่วนประสาทผมจริงๆ ผ่านจากนั้นไม่นาน ก็มีนักข่าวมาทำข่าวด้วย พี่เขาต้องการตายอย่างสงบไม่ได้รึไงนะ
“แอ๊กซิส คิดรึเปล่าว่าฆาตกรอยู่ในรร.” ไนท์สะกิดไหล่ผมแล้วถาม
“โอกาสเป็นไปได้สูง ถ้าฉันรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าเมื่อไหร่ฉันจะไปล้างแค้นมัน!”
“.............”
ผมพยายามมองศพเขาดีๆ ณ ตอนนี้มีคนมาตรวจสอบศพอยู่ มีเลือดอยู่ที่บริเวณคอและศรีษะ จึงพลิกดูต้นคอศพแล้วปรากฏว่า..!
“รู?” ไนท์มุ่นคิ้วเมื่อเห็นรูปสองรูที่ต้นคอศพ
“รูสองรู..คุ้นๆแฮะ..” เมื่อกำลังครุ่นคิดอยู่มือผมก็เผลอไปจับคอตัวเองโดยไม่รู้ตัว แผลแบบนั้น..
“ทำไมเหรอ?”ไนท์หันมาถามผมที่มีอาการหน้าซีดอยู่”หรือว่านายกำลังสงสัยแวมไพร์ที่ทำให้นายนอนไม่พอเมื่อคืน?”
“..มันก็ไม่เชิงหรอกนะ”
“ฮึ รีบไล่มันออกไปซะดีกว่า เพื่อตัวนายเองและเพื่อส่วนร่วม” น้ำเสียงทุ้มของไนท์เสนอขึ้น แต่ทำให้ผมเสียวหลังหวาบ น้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป เหมือนเสียงทุ้มผสมเยือกเย็นจนแทบเป็นน้ำแข็งเหมือนไอ้แมวครึ่งแวมไพร์นั่น…”อะ..อือ”
ผมก็ตอบไปงั้นๆแหละ ไว้ค่อยไปปลุกไอ้แวมไพร์นั่นตื่นแล้วถามละกัน..
“กลับเข้าห้องเรียนเหอะ ร้อน แดดแรง” ไนท์ว่าเมื่อแดดเริ่มส่อง ไม่ทันจะได้ตอบรับผมก็ถูกลากไปเสียแล้ว
ไนท์เป็นคนไม่ชอบแสงแดด ไม่ชอบที่ร้อนๆเสียเท่าไหร่ แม้แสงอาทิตย์นิดๆเขาก็ไม่อยากจะโดนแล้ว เพราะแบบนี้ เขาถึงได้ตัวขาววอกกระมัง
“เอาล่ะ งั้นคราวนี้ฉันจะได้นอนเสียที” ผมนอนฟุบลงบนโต๊ะเรียนแล้วผล็อยหลับไปทันที
“แอ๊กซิส แอ๊กซิส” น้ำเสียงเรียกเบาๆของไนท์ที่อยู่ข้างหลังผม มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกตัวเลยเสียนิด…
“แอ๊กซิส..แอ๊กซิส!!” เสียงนั้นตอบย้ำขึ้น แต่ผมก็ยังไม่ตื่น…
“นิแอซิส!!! หลับในห้องเรียนเรอะ!”
โป๊ก!!!
“โอ๊ย!!” ผมลืมตาจับหัวเพราะความเจ็บ คุณครูเล่นโยนยางลบใส่หัวผมเชียวเหรอ ฮึ่ม!T_T
“จะลืมตาดูโลกได้รึยัง?”
“คร้าบๆๆๆ แต่ผมเห็นแต่หน้าครู ผมไม่เห็นหน้าของโลกอะ ทำไงดีครับ” ผมตอบครูกวนๆ
“ไม่ต้องมาเล่นมุกแป้ก! ตั้งใจเรียนได้แล้ว!!”
โอ๊ย~~ เกลียดครูวิชาภาษาจริงจริ๊ง!!
จ้อกแจ้กกกกกกกกกจ้อกแจ้กกกกกกกกกกก
โอ๊ย!! ถ้าไม่ส่งเสียงจะตายไหมวะห้องฉัน!! เมื่อเลิกเรียนแล้วดังกว่าห้องอื่นเป็นสามพันเก้าร้อยเจ็ดสิบแปดเท่า!!
“แอ๊กซิส ต่อไปนี้นายต้องนอนเร็วมากกว่านี้”
และตอนนี้ผมกำลังจัดกระเป๋าอยู่ครับ ท่ามกลางเสียงตักเตือนของไนท์เพื่อนผู้บังเกิดเกล้าและเสียงจ้อกแจ้กของไอ้พวกแหกปากบ้าคนตายอยู่
“รู้แล้วน่ะๆ ที่ฉันนอนดึก ฉันก็บอกแล้วไงว่าเพราะไอ้แมวไพร์(?)ตัวนั้น” ผมทำสีหน้าแบบนี้ ( -___- ) ตอบไนท์ไป
“วันนี้นายก็ไล่มันไปสิ จบ” นายพูดอย่างกับว่ามันไล่ง่ายๆอย่างไรอย่างงั้นแหละ..
“ถ้าไล่มันจะงับคอฉันมั้ยอะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไปด้วย” ไนท์ยิ้มกว้างให้กับผม
“คงจะพึ่งพาได้นะไอ้กลางคืน” ผมล้อชื่อมันโดยการแปลชื่อของมัน
“ระวังตัวไว้ล่ะไอ้แกน(^_^)” มันส่งยิ้มให้พร้อมกับการแปลชื่อ…
อ๊ากกกกก แต่ขอทีเถอะ! อย่าล้อชื่อฉันได้ไหมฟะ! ( Axis )
“ไอ้เซ..เซ อะไรแล้ววะ เซ..เซมิ..เซมินอส แกไปนอนอยู่แถวไหน” เมื่อผมกลับบ้านมาพร้อมกับแขกที่ได้รับเชิญ ผมก็ตะโกนเรียกมัน เพราะตอนผมตื่นมาอาบน้ำไปรร.ผมไม่ได้มองมันเลย เออจริงด้วย แล้วตอนที่ผมไปห้องครัว ผมเห็นว่าห้องครัวผมสะอาดวิ้งเลยล่ะ แมวไพร์นี้ไม่เลวเลยนะ ให้อยู่ได้ ถ้าอยู่เป็นคนรับใช้อะนะ ฮ่าๆ ( แล้วค่าใช้จ่ายก็เป็นเลือดT T )
“ปกติแวมไพร์ต้องนอนในโลงสิ” ไนท์ว่า
“บ้านฉันไม่ได้ซื้อโลงมาเผื่อตัวเองล่วงหน้าหรอก” นายเห็นเหมือนผมน่าจะซื้อไว้ที่บ้านมากใช่ไหม(-_-* )
“งั้นมันอาจอยู่ในห้องนาย” ไนท์ว่าแล้วเดินนำหน้าไปห้องนอนผมทันที เฮ้ย ตกลงใครเป็นเจ้าของบ้านนี่?
“คงงั้นมั้ง~” ผมลากเสียง
ดังนั้นผมจึงเดินตามไนท์ไปในห้องของผม..
ตึก..ตึก..ตึก..
ทำไมต้องเอฟเฟ็คเสียงบันไดด้วยฟะ!! บ้านผมไม่ใช่บ้านผีสิงนะเว้ยเฮ้ย!!
แอ๊ด~~~
ผมเปิดประตูห้องผมก็พบกับความมืด(สุดๆ) มืดแบบไม่มีแสงอะไรส่องมาเลย ยกเว้นแสงจากด้านนอกประตูที่ผมเปิด
“เฮ้ย อะไรเนี่ย ทำไมห้องฉันมืดถึงขนาดนี้..?” ผมเข้ามาในห้องมืดๆนั้น โอ๊ย มืดไม่เห็นเล้ย ถ้าเข้าครั้งแรกคงเดินมั่วทำของแตกไปไม่รู้กี่ชิ้นแล้วมั้ง
“ไอ้แวมไพร์นั้นคงอยู่จริงๆ” ไนท์ว่าด้วยเสียงเย็นเฉียบ(แกจะเป็นน้ำแข็งแล้วนะเว้ย!)…
ควับ!!!
“ระวัง!!!”
“แว้ก!”
จู่ๆไนท์ก็ดึง(กระชาก)ผมไปทิศทางอีกทิศทางหนึ่งโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว และล้มตัวไปกระแทกพื้นเพราะไอ้เพื่อนอันบังเกิดเกล้านี่เล่นกระชากซะกลิ้งเลยครับ..
“ทำอะไรของนาย!! เจ็บนะเฟ้ย!” ผมตวาดมันไปแบบมั่วๆ เพราะไม่รู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนของโลก เอ้ย ของห้อง
“ขอโทษ.. แต่ถ้าฉันไม่กระชากเมื่อกี๊นายคงโดนลูกหลงแล้วล่ะ”
ห๊ะ..? ลูกหลงอะไรกัน?
“ถอยห่างจากเจ้านั่นซะ!!”
ฟับ!
“โอ๊ย!”
ผมรู้สึกถึงแรงกระชากอย่างแรงของใครบางคนที่ไม่ใช่ไนท์ กระชากผมไปล้มซุกตัวเขาอยู่ เฮ้ย อะไรเนี่ย!?
“ไอ้บ้านั่น ปล่อยแอ๊กซิสเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงไนท์ตะโกนมาจากไหนสักแห่ง แล้วไอ้คนที่กระชากผมนั้นก็หายไปไหนไม่รู้ ผมได้ยินเหมือนเสียงทะเลาะกัน.. ไนท์กำลังทำอะไรกับหมอนั่น!? หมอนั่นถ้าเดาไม่ผิดคงเป็น..(มันมีใครให้เป็นอีกล่ะครับ)
“อ้ะ!!”
สักพักผมก็ได้ยินเสียงร้องอุทานความเจ็บปวด(มั้ง)ออกมา ผมจึงรีบหาสวิตช์ไฟ และในที่สุดก็เจอเสียที! เจ้าสวิตช์!
แว้บ!
“ไนท์เป็นอะไรมั้ย…..ซ..เซมินอส!!??”
เมื่อผมเปิดไฟได้ถูกดวง ผมก็รีบหันไปหาเพื่อนรัก เพราะเป็นห่วงว่าเสียงเมื่อกี๊คือเขา และเขาบาดเจ็บ แต่ปรากฎว่า…คนที่บาดเจ็บไม่ใช่ไนท์น่ะสิครับ…
“เซมินอส..?? นายเจ็บมั้ยน่ะ!?”
ผมวิ่งไปหาร่างเล็กที่มีเลือดไหลอยู่บริเวณแขน แต่เจ้าตัวก็เหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บสักนิด
“แอ๊กซิส ไม่ต้องไปเป็นห่วงมัน”
เสียงเย็น(อีก)ของไนท์ที่ชี้ผมด้วยมีดที่มีเลือดหยดติ๋งๆทำให้ผมผงะไป
เลือด…เลือด…เลือด…
ทำไมช่วงนี้ผมเจอเลือดบ่อยจังคร้าบ!
“ทำอะไรน่ะไนท์ มันอันตรายนะ” ผมว่าเขา เขาจึงเอามีดลงแล้วพูด
“เจ้าหมอนี่มันจะทำร้ายฉันก่อน ฉันจึงใช้มีดพับนี่หาจังหวะดีๆฟันมัน”
เมื่อไนท์พูดดังนั้นผมจึงหันไปหาผู้ถูกกล่าวถึง
“.................” มันเงียบครับ
“ทำไมนายจะทำร้ายไนท์” ผมถาม
“ข้าสัมผัสได้…” เซมินอสกล่าวเสียงแผ่ว
“สัมผัสบ้าอะไรอีกล่ะ” ผมกอดอกถามมันต่อ
“เจ้านี่…มันไม่ใช่มนุษย์”
“ !!! ”
“นายจะบ้ารึไง!! นี่มันเพื่อนสนิทของฉันนะเฟ้ย!” ผมตวาดว่ามัน
“...........” ไนท์และเซมินอสเงียบ
“อ้าว สองตัว(?)นี้เงียบทำไม ไนท์เถียงมันไปเลยสิว่าแกใช่มนุษย์แท้ๆ ไอ้เซมินอสก็เลิกความคิดบ้าๆนี่ซะ 0*(^&^$^%&*&^(_)+_@#%$%^” ผมโวยวายด่าดุว่าทั้งสองอยู่แต่มันดันไม่สนใจกันเล้ย
“ฉันเป็นมนุษย์ เข้าใจมั้ยไอ้แมวครึ่งแวมไพร์” ไนท์ว่า
“เจ้าไม่ใช่ ข้ารู้สึกคุ้นกับเจ้ามากนัก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…” เซมินอสเถียง
“เงียบซะ เลิกเพ้อได้แล้ว ไอ้คนอ่อนหัด สู้มีดกระจอกยังไม่ได้” ไนท์ตัดบท แล้วเริ่มด่า..
“ก็ข้ากำลังบาดเจ็บ ไว้ข้าหายล่ะก็ เจ้าได้ตายคนแรกเลย” เซมินอสบอกเหตุผล
“เออ..แล้วจะรอดู” ไนท์ท้าต่อ
ผมมองทั้งสองที่กำลังทะเลาะถกเถียงกันอยู่ ยิ่งผมมอง ผมยิ่งงง อะไรกัน? ทำไมสองคนนี้ถึงไม่ถูกกันนะ??
“นี่ๆทั้งสองคน หยุดเหอะ” ผมว่าห้าม
“ออกจากบ้านแอ๊กซิสไปซะ ไอ้แวมไพร์ขออาศัยคนอื่นกิน” ไนท์
“ข้าไม่ได้ขออาศัย แอ๊กซิสพาข้ามาอยู่ที่นี่เอง”เซมินอสเถียง(อเกน)
“ไม่จริง!!” ไนท์ค้าน
“ไม่เชื่อถามเจ้าตัวดู” อ้าว--! ให้ผมรับภาวะเรอะไอ้แมวไพร์!
“จริงเหรอแอ๊กซิส” ไนท์กระตุกคิ้วแล้วหันมาทางผม อึ้ย! ไหงต้องทำหน้าน่ากลัวด้วยเล่า!
“ก็ฉันเห็นเซมินอสกำลังบาดเจ็บฉันจึงช่วยมาน่ะ..” ผมว่า
“...............” ไนท์เงียบ
“อ๊ะ เศษหน้าใครตกน่ะ” เซมินอสว่าแล้วยิ้มขำ
“เงียบไปเลยไอ้เตี้ย!!” ไนท์
“ใครเตี้ย!!” เซมินอส
“ก็นายไง!! คนแคระผสมแมวผสมแวมไพร์เรอะวะ!!” ไนท์ว่าอีก อืม..จะมีหลายสายเลือดไปไหม..
“เดี๋ยวข้าจะตัดขาเจ้าให้ตัวเท่าข้าในตอนนี้ดีไหม?” เซมินอสเสนอ เอ่อ…สงสัยกว่าจะเท่าไนท์คงไม่เหลือขาล่ะครับ
“ไม่เอา ตัดให้ตายอย่างไรก็ตัวไม่เตี้ยเท่านายหรอก”
“ไอ้..!!”
“ขอทีๆๆๆ! หยุดทะเลาะกันได้แล้ว ไนท์นายกลับไปเหอะ” ผมว่า ยุติสงครามน้ำลายของทั้งสอง
“อ้าว นายไม่อยากไล่มันแล้วเหรอ”ไนท์
“ไว้ฉันเคลียร์กับไอ้เซมินอสเอง ไป๊ๆๆ”ผมดันไนท์ออกจากห้อง ผมไม่อยากไล่หรอกครับ แต่ถ้าไม่ไล่เขาไม่ยอมกลับแหง่มๆ
“ไว้มีปัญหาอะไรกับไอ้เปี๊ยกนี่ บอกฉันได้” ไนท์บอกในขณะที่กำลังใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้านผม
“ใครเปี๊ยกห๊ะ!!” เสียงมาจากเซมินอสที่อยู่ในบ้าน..(ก็โดนแสงแดดไม่ได้จึงมาไม่ได้ครับ)
“โอเคๆ ไว้มีปัญหาฉันจะไปบอกบ้านถึงที” ผมพูดแบบขอไปทีแล้วใช้มือปัดๆไป ให้ไนท์ไปซะที
“เจ้ามีเพื่อนอย่างนั้นได้อย่างไรนะ” เซมินอสบ่นด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจแล้วขึ้นไปในห้อง
“เดี๋ยว เจ้าเซมินอส มาคุยกับฉันหน่อย” ผมดึงแขนเซมินอสที่กำลังจับลูกบิดห้องผม
“ไว้ตอนเช้านะ ข้าง่วงมากแล้ว” เซมินอสสะบัดมือผมออกจากแขน
“แล้วแผลที่แขนนายล่ะ..อ้าว?” ผมมองไปที่แขนด้านขวาของเซมินอสที่โดนไนท์ฟัน แต่ปรากฏว่ามันกลับหายไป..อ้าว???
“แผลนิดๆหน่อยๆ ไม่ถึง1นาทีก็สมานได้แล้วแหละหน่า ข้าไปล่ะ ไว้ตอนเช้า(ของเขา)ค่อยปลุก”
และหลังจากคำพูดนั้น(ไอ้)คุณเซมินอสก็ได้เสด็จเข้าสู่ห้วงนิทราโดยไม่สนที่ผมโวยวายอยู่ข้างนอกห้อง..(- -*)
เฮ้ออออออออ ได้อัพเสียที!!! อย่าเพิ่งหนีกันนะ แฟนพันธุ์แท้ และรีดเดอร์! มีมายด์มาอัพแล้วนะ TT[]TT
อัพจริง 13 มีค. 55 นะ แต่มาแก้คำผิดวันที่ 14มีค.55
^.Me_My_Shining_.^
ความคิดเห็น