คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 :: เฮอร์เมส
Chapter 5
เฮอร์เมส
วันเสาร์ เวลา 10.30 น.
“แอ๊กซิส ยังไม่มาอีกรึไง” เสียงบ่นดังมาจากลำโพงโทรศัพท์และบังเอิ๊ญ ผมก็ดันตั้งเสียงระดับ 6 ไว้อีก.. ฮู้ย!! แป๊ปได้ไหม หูจะแตก!!
“แป๊ปน่า! ไนท์” ผมรีบใส่กางเกงอย่างรีบร้อน ดันลืมว่าวันนี้มีงานศพพี่ฟอร์น! อ๊ากก เสื้อสีดำอยู่ไส..
“ไม่ต้องเร่งซิสขนาดนั้นหรอกไนท์” เสียงแว่วๆจากโทรศัพท์ เสียงลูคัสนี่เอง
“เราอยู่หน้าบ้านแล้วนะ!! ถ้าช้าอยู่ฉันจะลงโทษนาย!!”
โครม! โครม!!
ปัง!!
“แฮ่ก..ๆ” ผมเปิดประตูออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ยืนโก้งโค้งหอบอยู่พักหนึ่ง...
“มาสาย ลงโทษ..”
เพียะ!!!
ผมเอาหนังสือพิมพ์ที่ตกอยู่หน้าบ้านตบหัวไนท์
“ขอซะทีเหอะ..แฮ่กๆ นายรู้มั้ย ว่าเสียงนายจากโทรศัพท์ แฮ่กๆ ทำฉัน..แฮ่กๆๆ ตกบันไดอย่างอนาจ ไอ้บ้าเอ๊ยย” ผมโชว์โทรศัพท์ที่ยังไม่ตัดสายให้ทั้งสองดู
“ฮ่าๆๆๆ” ดูมัน... ไอ้ไนท์หัวเราะ ไอ้คนมีความสุขบนความทุกข์คนอื่นเอ้ยย
“หัวเราะเพื่อ…???” ช้ำไปหมดเลย เห็นไหม เจ็บมากเลยนะเฟ้ย!! เอ่อ.. ตัดสายก่อนดีกว่า (จนป่านนี้โทรศัพท์ยังไม่ตัดสาย)
“ไปกันเถอะนะ..อุ๊บ ฮ่าๆๆ” ดู..ลูคัสยังหัวเราะ!? อ๊าก~ ถ้าเซมิลอยู่ต้องหัวเราะสะใจผมแหงๆ แล้วทำไมผมต้องไปนึกถึงมันด้วย-_-*..
---------------> ข้าม..
ผมรู้สึกสงสารพ่อแม่ของพี่ฟอร์นจัง อุตส่าห์มีลูกเรียนเก่ง กีฬาดี หน้าตาก็ดี เพอร์เฟ็ค..ฯลฯ เอ่อ.. พี่ฟอร์นเป็นลูกคนเดียวเสียด้วย ผมเหลือบไปเห็น พ่อแม่และญาติๆร้องไห้กัน จะเผาศพแล้วสินะ..
“ฮึ้ย..” ผมสบถเบาๆ
“ทำไมเหรอซิส” ไนท์ถามผม เมื่อเห็นว่าผมมีอาการแปลกๆ
“ฉันจะหาตัวคนร้ายให้ได้ บังอาจฆ่าคนที่ดีแบบนี้ได้...พี่ฟอร์นเขาดีกับฉันมากๆ จนป่านนี้ฉันยังไม่ได้ตอบแทนเขาเลย.. ฮึก” น้ำตาของเขาเผลอไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด ไนท์จึงลูบหัวผมเชิงปลอบใจ (อันที่จริงถ้าไม่ใช่เวลาแบบนี้ ผมตบมันไปนานแล้ว ผมไม่ใช่เด็กให้ไปลูบหัวนะเฟ้ยย)
...ผมนึกไปถึงความดีของพี่ฟอร์น เมื่อพี่ฟอร์นรู้ว่าผมไม่มีครอบครัว จึงมาอยู่เป็นเพื่อนผมทุกวันตั้งแต่ผมอยู่ม.1 ดูแลผม(เป็นพี่รหัสตั้งแต่ม.1เลยครับ) สอนผมทำอาหารด้วย เขาสอนการบ้านที่ผมไม่เข้าใจทุกๆครั้ง เดิมผมเป็นคนเรียนไม่เก่ง แต่เพราะพี่ฟอร์นช่วยติว จึงทำให้ผมการเรียนดีขึ้น...
ไอ้คนฆ่าต้องได้รับโทษอันใหญ่หลวง ไอ้ขยะแวมไพร์(??)เอ๊ย!!
“เริ่มเผาแล้วแน่ะ” ไนท์บอกผม ไอ้นี่ หัดเสียใจเป็นไหมฟระ
“เออ..นายไม่เสียใจเลยรึไง” ผมถามไปงั้น เพราะผมเห็นเหมือนไนท์ไม่เห็นมีความรู้สึกกับงานนี้เสียนิด
“เสียใจสิ” ไนท์ตอบผมเรียบๆ.. มันเสียใจจริงเรอะเนี่ย?
งานศพที่แสนสั้นสำหรับการบรรยาย แต่ซึ่งจริงๆมันยาวมากกกกกก ก็จบไป ตอนนี้ หกโมงครึ่งจะหนึ่งทุ่มแล้ว พ่อแม่ของพี่ฟอร์นขับรถมาส่งถึงบ้าน
“ขอบคุณมากครับ” ผมลงจากรถแล้วขอบคุณพ่อแม่ของพี่ฟอร์นก่อนรถจะจากไป
แอ๊ด~~
“เซมินอส ฉันกลับมา..” ผมค้างไปเมื่อเห็นเซมินอสกำลังกางปีกตนเองกำลังจะออกไปข้างนอกอยู่
“อ้าว แอ๊กซิส ไปไหนมา” เซมินอสถามผม ที่ค้างอยู่
“ไปงานศพพี่ฟอร์น คนที่ถูกแวมไพร์ฆ่าน่ะ แล้ว..นายจะไปไหน” ผมบอก แล้วถามเซมิลต่อ พอหายจากการบาดเจ็บ ก็จะไปเที่ยวเล่นเลยเรอะ
“ไปธุระ คงกลับมาประมาณพระจันทร์ตรงหัว” พระจันทร์ตรงหัว...เที่ยงคืน ทำไมกลับช้าจริง
“แล้ว..เฮ้ย! เดี๋ยวเซ่!!” ไอ้เซมินอสมันบินออกไปแล้ว ผมยังไม่ทันถามเลย ธุระอะไรของเขานะ!?
เฮอะๆ ไม่สนใจ ทำไมผมต้องเป็นห่วงมัน มันบอกว่าเป็นแวมไพร์พลังสูงนี่ ช่างๆๆ ทำการบ้านดีกว่า
“ตรงนี้...งั้นเรอะ” เซมินอสบินลงที่โรงเรียนซึ่งเป็นโรงเรียนของแอ๊กซิส หากแต่เขาไม่รู้ เขามองรอบๆ เหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ในโรงเรียนนี้แล้ว
“ช้าชะมัด” เซมินอสส่ายหางด้วยความหงุดหงิด
ควับ!!
“ห๊ะ!!” เซมินอสกระโดดหลบดาบที่แทงเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขามองผู้ถือดาบแล้วแสยะยิ้มพอใจ
“เล่นดาบเป็นการต้อนรับเหมือนเคย”
“ก็รู้อยู่แล้วว่าเจ้าหลบได้ ถ้าไม่ได้ก็ตายตรงนี้แหละ” ผู้ใช้ดาบยิ้มเหี้ยม เขาเป็นแวมไพร์ร่างสูง หน้าตาดูหนุ่มเข้ม ใส่ชุดสีดำทั้งตัวรวมผ้าคลุม คนรู้จักของเซมินอส มีชื่อว่า เฮอร์เมส
“ข้ามาตามคำท้า” เซมินอสว่าแล้วยื่นมือขึ้น ทันใดนั้นก็มีดาบเสทออกมาในมือเขา
“ตอนแรกข้าก็คิดว่าเจ้าตายแล้วเสียอีก เล่นโดนเล่นงานขนาดนั้น” เฮอร์เมสพูดอย่างรื่นเรง “แล้วเสื้อผ้าตัวโปรดเจ้าหายไปไหน? เล่นใส่ชุดมนุษย์แบบนั้น”
“ไอ้ตัวบ้าประสาทที่ไหนสักตัว เอาชุดข้าไปพร้อมทิ้งข้าไว้ข้างถังขยะ” เซมินอสพูดอย่างไม่พอใจ แต่ทำให้เฮอร์เมสหลุดหัวเราะเสียงดังมาอย่างไม่ตั้งใจ
“ฮ่าๆๆๆ!! ข้างถังขยะเรอะ กลายเป็นแมวสกปรกถูกทิ้ง แล้วโดนมนุษย์เก็บตัวมาเรอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!!” เฮอร์หัวเราะจนแทบไปกลิ้งบนพื้น แทนที่เซมินอสจะโกรธกลับยิ้มมุมปากออกมาแทน
“นั่นสินะ ใช่ ข้าโดนมนุษย์เก็บมา” เซมินอสยอมรับ
“กลายเป็นแมวเลี้ยงในบ้านโดยมนุษย์สินะ แล้วทำไมเจ้าไม่จับกินไปเลยล่ะ? มนุษย์มันไม่มีสิทธิ์จะมาเลี้ยงแวมไพร์(?)อย่างเรานะ มันก็เป็นแค่อาหารของพวกเรา” เฮอร์เมสกล่าว เซมินอสหุบยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ใช่ เพราะเป็นอาหาร.. เราถึงไม่ควรดูถูกมนุษย์อย่างไรล่ะ!!” เซมินอสเปิดศึกเริ่มฟันดาบใส่เฮอร์เมสก่อน เฮอร์เมสกระโดดหลบไปอย่างสวยงาม
“เพราะเจ้าคิดแบบนี้นั่นแหละ แวมไพร์ส่วนใหญ่ถึงเกลียดเจ้า!!” เฮอร์เมสกระโดดเข้าฟันเซมินอส เซมินอสใช้ดาบป้องกัน แล้วสะบัดออกไป เฮอร์เมสจึงทำการตวัดดาบไปอีกรอบ
“ถือว่าฝึกซ้อมละกัน” เซมินอสกระโดดหลบไปบนอาคารเรียน แต่ต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นด้านล่าง เฮอร์เมสหายไปไหน?
“ถ้าประมาท อาจนำไปสู่ความตายนะ” เฮอร์เมสใช้ความเร็วของตนเอง มาอยู่ด้านหลังเซมินอส และเตรียมแทงทันที
“ข้าเปล่าประมาท” เซมินอสหลบดาบของเฮอร์เมสได้ และตวัดดาบฟันหลังเฮอร์เมสแต่พลาดจึงโดนแค่หัวไหล่ ตกจากอาคาร
เฮอร์เมสล้มมาตั้งท่าที่พื้นอย่างสวยงาม มือซ้ายกุมแผลที่ไหล่ขวา เลือดหยดเป็นสายๆ แต่เขาก็ไม่สนความแผลนั้น วิ่งไปฟันใส่เซมินอสอีกครั้ง
“ยังไม่ยอมแพ้อีกเรอะ” เซมินอสใช้ฟันป้องกันตนเองไว้
“ใครมันจะยอมแพ้ ครั้งนี้ข้าจะชนะให้ได้!!” เฮอร์เมสกดดาบมากขึ้น เซมินอสสะบัดดาบออกแล้วพุ่งเข้าแทงเฮอร์เลสทันที แต่..เฮอร์เมสไวกว่า
เฮอร์เลสใช้ความสามารถพิเศษของตนเองคือความเร็ว หลบหนี แล้วแว้บไปข้างหลังเซมินอสโดยที่เซมินอสยังไม่ตั้งตัว จริงทำให้เซมินอสโดนดาบเฉียดที่เอวเขาจนเสื้อขาด เลือดไหลออกเป็นท่อแตก
“อั่ก!!” เซมินอสทรุดลงกุมแผลตนเองไว้ เฮอร์เมสใช้ดาบจ่อหน้าเซมินอสไว้แล้วหัวเราะในลำคอ
“ครั้งนี้ข้าคงเป็นฝ่ายชนะแล้วล่ะ เซ มิ นอส..” เฮอร์เลสว่าด้วยน้ำเสียงกร้าว
“ชิ” เซมินอสสบถเบาๆ
“เฮ้อ เซมินอสจะกลับเที่ยงคืนจริงๆเหรอเนี่ย!” ตอนนี้ปาไปสองทุ่มครึ่งแล้ว ยังไม่มาอีก พูดตรงๆ ผมก็รู้สึกเป็นห่วงเหมือนกันแหละ
“อ้ะ..??” ผมเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่ที่ระเบียง ผมหยิบมันขึ้นมาดู
ผมมองลายมือยึกยักๆนี่อย่างสงสัย มันมีเขียนไว้ว่า
เจ้าว่างไหม? เซมินอส ถ้าไม่ว่างก็ต้องว่าง เข้าใจไหม? พระจันทร์ขึ้นนี้ข้าขอท้าประลองกับเจ้า ครั้งนี้ข้าจะชนะเจ้าให้ได้! เจอกันที่โรงเรียนของมนุษย์ ที่มีประตูเป็นสีๆ มีอาคารหลายอาคาร และมีเขตก่อสร้างหลังโรงเรียนน่ะ หวังว่าเจ้าคงมาถูกนะ?
เฮอร์เมส
เฮอร์เมส? ใครกันนะ เพื่อนเซมินอสเหรอ? ท้าประลอง? โรงเรียนที่บอก...มันคุ้นๆนะ...
โรงเรียนผมนี่หว่า!!! เซมินอสจะเป็นอย่างไรบ้างเนี่ย.. เป็นร่างเด็กเปี๊ยกแบบนั้นจะสู้ได้?
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr
ใครวะ!! โทรมาค่ำๆ และตอนกำลังกลุ้มแบบนี้!!
“ฮัลโหล” ผมรับโทรศัพท์ ไนท์โทรมานี่เอง.. ชอบโทรมาตอนกลางคืนสมชื่ออีกแล้ว
[ ฮัลโหล นอนยัง?]
“ถ้านอนแล้วฉันคงขว้างมือถือทิ้งเพราะรำคาญไอ้เสียงบ้าๆนี้แล้วล่ะ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงประชด
[ ฮ่าๆๆ แล้วไอ้แมวเปี๊ยกนั่นล่ะ?]
“เขาไม่อยู่บ้าน มีเพื่อนของมันท้าไปประลองอะไรซะอย่างนี่แหละ ตั้งแต่ประมาณทุ่มนึงแล้ว” ผมบอก
[ห๊ะ? ประลอง?]
“ฉันรู้สึกเป็นห่วงยังไงไม่รู้” ผมบอก
[ฮะๆๆ ไม่ต้องเป็นห่วง]
“เอ๋??”
[ ไอ้หมอนั่นเป็นแวมไพร์นะ น่าจะมีฝีมือบ้างแหละ..แล้ว ที่ไหนล่ะ?]
“นายจะไปรึไง? อย่าไปบ้าแวมไพร์อยากดูการต่อสู้เลย เดี๋ยวก็ตายหรอก”
[แค่อยากรู้ เผื่อจะไปดู แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก]
“ที่โรงเรียน”
[ โอเค ขอบใจนะ]
ตี๊ด
วางสายไปแล้ว... หวังว่าคงไม่ใช่ว่าไป แล้วพรุ่งนี้มีข่าวว่านายตายหรอกนะ ไนท์...
“ยอมแพ้รึยัง เซมินอส” เฮอร์เมสจ่อดาบที่คอของเซมินอสที่ล้มและจนมุมอยู่เพราะอาวุธก็ล่วงออกจากมือ
“ฝีมือเก่งขึ้นนี่ เฮอร์เมส” เซมินอสยิ้มเอ่ยชม
“เพราะเจ้านั่นแหละ ขอบใจที่ทำให้ข้าเก่งขึ้น” เฮอร์เมสเอ่ยขอบคุณแต่ก็ไม่ยอมลดดาบลง
“ข้ายินดี” เซมินอสกล่าวเรียบๆ
“สรุปเจ้าจะยอมแพ้ไหม? จะยอมหรือจะตาย เพียงข้าตวัดดาบนี้นิดเดียว ชีวิตเจ้าก็ขาดแล้วนะ” เซมินอสมองดาบที่จ่อคอตนเองแล้วเหยียดยิ้ม
“หึ ข้าไม่ยอมแพ้หรอก” เซมินอสกระดิกหู “เจ้าลืมแล้วรึไงว่าข้ามีความสามารถอะไร?”
“เอ๋??” เฮอร์เมสชะงักไป เมื่อจู่ๆชั่วพริบตาเซมินอสมาอยู่ด้านหลังของเขา จริงอยู่ที่เฮอร์เมสมีความสามารถเรื่องความเร็ว แต่เซมินอส..
มีความสามารถในการหยุดเวลา
“ความสามารถพิเศษของข้า.. ทำอย่างไรเจ้าก็ฝึกไม่ได้หรอกนะ” เซมินอสใช้ดาบฟาดหลังเฮอร์เมสจนล้ม ถึงจะฟันแบบผ่านๆ ไม่ลึก แต่ใช่ว่าจะไม่เจ็บ
“อึก..! เจ็บใจชะมัด” เซมินอสใช้ดาบจ่อตัวเฮอร์เมส
“ฮึ อยากลองดีเอง” เซมินอสหัวเราะในลำคอ นึกสะใจ คิดว่าเขาเป็นใครฮึ? เซมินอสใช้ดาบเสือกคางเฮอร์เมส เฮอร์เมสกัดฟัน เหงื่อพลั่ก
“จะตายหรือจะยอมแพ้?” เป็นคำถามที่ง่ายเสียกระไร.. เฮอร์เมสเหมือนจะจนปัญญาแต่ด้วยนิสัยไม่ยอมแพ้ใครจึงยังคงยืนยันคำเดิม “ข้าไม่ยอมแพ้”
“งั้นเรอะ...งั้นก็ลาก่อนนะ..เฮอร์เมส” เซมินอสเริ่มจะจัดการแทงดาบลงคอเฮอร์เมส
“ไม่ไหวเลย เป็นพวกเดียวกันแท้ๆ ทำไมมาทำร้ายกันแบบนี้ล่ะ?”
เสียงหนึ่งดังเข้ามา ทำให้เซมินอสและเฮอร์เลสหยุดการกระทำพักหนึ่ง เซมินอสลดดาบลง แล้วหันไปหาเจ้าของเสียง
ผู้ชายผมสีรัตติกาล ดวงตาสีม่วง ใส่ชุดสีดำทั้งตัว นั่งอยู่บนตึกอาคารที่สูงหกชั้นของโรงเรียน ผ้าคลุมโบกสะบัดไปมาตามแรงลม รวมแล้วดูสง่างามบอกไม่ถูก ถึงจะมืดเพียงใด ก็ยังเห็นฟันเขี้ยวที่แสยะยิ้มออกมา เซมินอสและเฮอร์เมสถึงกับตกตะลึง
“เอเรส!!” ทั้งสองเอ่ยแล้วลุกขึ้นกระชับดาบแน่น
เอเรส คือแวมไพร์ ผู้ซึ่งเป็นศัตรูของทั้งสอง โดยเฉพาะเซมินอส ผู้นี้เองที่ทำให้เซมินอสบาดเจ็บครั้งนั้น
เอเรสถือเป็นแวมไพร์ที่มีพลังสูงมาก.. และเป็นคนแรกที่ทำให้เซมินอสแพ้.. เซมินอสจึงแค้นเขามาก ไม่เพียงเซมินอส แต่แวมไพร์ส่วนใหญ่ก็แค้นเอเรสทั้งนั้น.. เพราะเขาชอบการฆ่าเผ่าพันธุ์ตนเอง หรือ แวมไพร์ และฆ่ามนุษย์แต่ไม่ได้ทำเพื่อกินเลือด..(มันเสียดายของ) เขามีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น.. ผู้นี้ควรใช้คำนี้จริงๆ เขามีความสุขที่เห็นคนร้องขอชีวิตแล้วฆ่าไปอย่างทรมาน... ไม่มีใครกำจัดเขาได้ ถึงจะมีบางครั้งที่เซมินอสชนะการต่อสู้กับเอเรส แต่สุดท้ายเอเรสก็ไม่ตายอยู่ดี เพราะเก็บเลือดมนุษย์ไว้เยอะ... (เวรกรรม จากเซมินอส)
“ข้าไม่ได้มาต่อสู้กับพวกเจ้า” เอเรสลงจากตึกนั่น มาอยู่ตรงหน้าทั้งสอง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร “ข้าแค่เห็นพวกเจ้าทำร้ายกันเอง ข้าจึงมาดูเท่านั้น”
“ใช่เรื่อง” เฮอร์เมสบ่น
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ตั้งใจมาหาเรื่องสนุกๆดูสิท่า” เซมินอสบอกน้ำเสียงไม่ชอบใจสุดๆ
“อืม..ก็นะ ก็ข้าแค่อยากเห็นใครคนนึงตายเพราะไม่ยอมแพ้เท่านั้นเอง” เอเรสพูดราบเรียบเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ
“ไอ้บัดซบ” เซมินอสด่าเอเรสไปทีนึงด้วยคำสั้นๆได้ใจความ
“และข้าตั้งใจมาห้ามด้วย” เอเรสว่า เซมินอสกระดิกหู อะไรนะ? เขาได้ยินผิดรึเปล่า
“เซมินอส เจ้าอุตส่าห์รอดมาได้แล้ว ไม่คิดรักษาชีวิตตนเองรึไง น่าเสียดายออก เดี๋ยวข้าก็ไม่มีคู่ต่อสู้ฝีมือดีพอดี” เอเรสชี้ที่แผลของเซมินอส
“แล้วข้าไม่มีฝีมือเรอะ?!” เฮอร์เมสขึ้นเสียง
“แกน่ะไอ้กระจอก” เอเรสด่าให้เฮอร์เมสรู้ถึงความจริงในชีวิต(?)แล้วหันมาหาเซมินอสต่อ “รีบกลับไปหาไอ้มนุษย์ซะ ก่อนที่ข้าจะเดินทางไปฆ่ามัน”
“ถ้าฆ่าจริง เจ้าไม่เหลือแน่” เซมินอสเก็บดาบ แต่ก็ยังหยุดอยู่กับทีเหมือนคิดอะไรอยู่
“ยังไม่ไป?” เอเรส
“ข้ารู้สึก...ว่าเจ้าเหมือนใครเสียคนที่ข้านึกไม่ออก..” เซมินอสกล่าวเบาๆแล้วสะบัดตัวเดินไป “ช่างเหอะ.. เออ ขอบใจที่เตือน”
“ด้วยความยินดี” เอเรสยิ้ม แล้วหันไปหาเฮอร์เมสที่ยืนนิ่ง “ยืนบ้าอะไรอยู่”
“ฮึ้ยยย เพราะเจ้า!! ข้าถึงไม่ได้ตัดสินกับเซมินอส!!” เฮอร์เมสตวาดชี้หน้าเอเรส ที่ทำหน้าไม่รู้สาอะไร
“ผลมันก็รู้อยู่แล้วว่า เซมินอสชนะ ไปล่ะ”
“ไอ้ชั่วเอ๊ยยยย” เฮอร์เมสสบถทิ้งท้ายก่อนเอเรสจะหายไป
“...” เซมินอสเดินเข้าห้องทางระเบียง
“กลับมาแล้วเหรอเซมิ..เฮ้ย!! ทำไมเลือด.. นายบาดเจ็บ!!” ผมตกใจปากกาล่วงจากมือ(ทำการบ้านอยู่) แล้วเดินไปหาเซมินอส
“อืม” เซมิลตอบเรียบๆ
“นายไปประลองบ้าบอถึงได้แผลมาล่ะสิ” ผมโชว์กระดาษจดหมายของเซมินอสขึ้นมา “คราวหลังห้ามไปอีกนะ..!!”
“อืม..” เซมินอสเอ่ยเรียบๆแล้วไปนั่งบนเตียง ผมไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้ แล้วทำการเช็ด+ห้ามเลือดให้เซมิล
“แล้วนาย จะไปไหนทำไมถึงไม่บอก..รู้มั้ย.. ฉันเป็นห่วง” ผมทายาฆ่าเชื้อที่แผลซึ่งอยู่ที่เอว ผมคาดว่าเขาคงเจ็บมาก แต่ก็ทำหน้าไม่รู้สึกไป
“เจ้าเป็นห่วงข้าด้วยเหรอ..?” เซมิลยิ้ม
“แน่สิ!! เราเป็นเพื่อนกันนะ!” ผมพันแผลให้เซมิล เฮ้อ อุตส่าห์ว่าแผลหายแล้วนะ
“เพื่อน..?” เซมินอสย้ำคำ “เพื่อนงั้นเรอะ?”
“ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน ต้องช่วยเหลือกันด้วย” ผมบอก
“ช่วยเหลือ? เพื่อนข้าไม่เห็นจะทำเลย อาจไม่รู้จักคำนี้ด้วยซ้ำ” เซมินอสว่า เมื่อผมพันแผลเสร็จ ผมจึงพูดต่อ
“งั้นฉันจะเป็นเพื่อนคนแรกที่ช่วยเหลือนายละกัน” ผมเอากล่องยาไปเก็บ “และตลอดไปด้วย ถ้านายบาดเจ็บอีก ฉันก็จะช่วยนาย นะ?”
“....” เซมิลเงียบไป
“นายมีเรื่องจะให้ฉันช่วยอีกมั้ยล่ะ แต่ไม่เอาไปสู้ประลองแบบนี้นะ! ฉันทำไม่ได้” ผมบอกไว้ก่อน เผื่อเจ้านี่มันจะให้ผมไปสู้จริงๆ..
“ใครจะให้เจ้าไปสู้” เซมินอสยักไหล่ “แต่มีเรื่องให้ช่วยอย่างนึงนะ”
“หือ?” เซมิลกวักมือให้ผมไปนั่งใกล้ๆเขา
“อยากให้ข้าหายแผลนี่เร็วๆไหม” แถมอะไรแปลกๆ มันก็แน่อยู่แล้ว
“อยากสิ” ทันใดนั้นเซมิลก็ผลักผมนอนบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมผมทันที มือทั้งสองข้างจับมือผมไว้ไม่ใช้ดิ้นด้วย เฮ้ย!! ที่มันอะไรกัน!!
“นายจะทำอะไร!?” ผมโวยวาย พยายามดิ้นด้วย ไอ้เปี๊ยกนี่ เปี๊ยกซะเปล่าดันแรงเยอะชะมัด ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด โว๊ยยย
“ถ้าเจ้าแบ่งเลือดให้ ข้าก็จะหายเร็วขึ้น” เซมินอสไซร้คอผม ก่อนเขี้ยวจะงอกขึ้นแล้วฝังลงบนลำคอของผม
“อ๊ากกกกกกกกก ไอ้เซมินอสสสสสสสสส!!!!”
ผมเลิกเป็นเพื่อนมันทันไหมเนี่ย!!!!
อัพตั้งสองตอนในวันเดียว!!! เย้!~ เม้นด้วยนะ! ><
อัพเดท : 12 พ.ค. 55
แก้ไข : 19 พ.ค. 55
^.Me_My_Shining_.^
ความคิดเห็น