คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 :: กลุ้มใจ
Chapter 6
กลุ้มใจ
“เที่ยงคืนแล้วเจ้าไม่นอนรึ?” เซมินอสถามผมที่นั่งเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์อยู่อย่างสบายใจ ผมไม่ใช่เด็กติดเกมส์นะ แค่ชอบนิดหน่อยเอ๊ง~ แต่เพราะผมชอบ(นิดหน่อย)นี่แหละ ทำให้ผมเผลอนอนดึกทุกที และเซมินอสก็จะเตือนให้ผมนอน
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์ ไม่ไปโรงเรียน นอนดึกๆก็ได้(จะต้องบอกว่าตื่นสายได้สิ)”ผมบอกเซมินอสทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากเกมส์อันเมามัน เซมินอสกินขนมปัง(อีกแล้ว)หงับๆแล้วเดินมาที่ผม
“เจ้านี่มันสนุกตรงไหน?” เซมินอสถามพลางกินขนมปังจนหมด(ชิ้นที่ห้า)
“ไม่รู้สิ แต่ฉันชอบน่ะ” ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ
“เจ้านี่รึเปล่าที่ทำให้เด็กเล่นกันจนขี้เกียจเรียน และสายตาเสีย” ผมแทบสำลักอากาศ ไอ้หมอนี่มันไปรู้มาจากไหนวะ
ฟึ่บ
ผมปิดโน้ตบุ๊ค ไอ้หมอนี่ทำผมเล่นไม่ลงเลยแฮะ เอาล่ะ! จะนอนล่ะนะ~~ และผมก็กระโดดไปกระแทกเตียง(?) ผมก็ว่าเตียงมันนิ่มนะ...แต่มันก็เจ็บ!!
“ฉันไม่ง่วงง่ะ หาอะไรเล่นกันมั้ย” ผมนอนกลิ้งบนเตียง (อาบน้ำแล้วนะครับ) ผมไม่มีกะจิตกะใจจะนอนเสียนิด อ๊าก~ โรคนอนไม่หลับกำเริบ (เป็นด้วยเรอะ?)
“ไปเดินเล่นกันไหม” เซมินอสชวนผม เดินเล่นข้างนอก? ตอนนี้? กลางคืน ดึกแบบนี้ เอ่อ...
“จะมีเพื่อนนายมากระหายเลือดกับฉันมั้ยเนี่ย..” เหอะๆ ผมไม่ได้พูดเล่น ผมกลัวจริงๆนะครับเนี่ย ตั้งแต่รู้ว่าแวมไพร์มีจริงเนี่ย..
“ข้าจะปกป้องเจ้าให้เอง เจ้าเป็น(อาหาร)ของข้าเท่านั้น” ไอ้หมอนี่... ผมรู้ว่าที่มันพูดงี้เพราะผมเป็นอาหารของมัน คำว่าเพื่อนไม่เกี่ยวแต่อย่างไร... อ๊าก! ตบให้กลิ้งเหมือนไนท์ดีไหม? ขัดที่ว่ามันเป็น(แมว)แวมไพร์นี่แหละ!!
“หวังจะจริง” ผมจะยอมเชื่อเซมินอสก็ได้...อย่างน้อยๆ มันอาจจะปกป้องเพื่อน(อาหาร)อย่างผม.. ต้องสวดภาวนาก่อนออกนอกบ้าน เพราะบางทีการที่อยู่กับเซมิลนี่แหละ มันถึงทำให้ผมไปสวรรค์(หรือนรก)อย่างไม่สงบ (เพราะเซมินอสอาจมาดูดเลือดต่อเพราะเสียดาย) ฮือๆ อาเมน
“ตอนกลางคืนนี้เย็นจริงๆนะ” ผมชวนคุย(หลังจากเงียบไปนาน ไอ้หมอนี่มันเงียบได้อีก) เอ่อ.. ในที่สุดผมก็เดินออกมาข้างนอกกับเซมินอส ไม่ลืมสวดมนต์สิบบทก่อนมาแน่นอน..
“อืม” เซมินอสหันมามองผม “ครั้งแรกสินะ ที่ได้ออกมาด้วยกัน”
ก็มันตื่นกลางคืน ซึ่งตอนกลางคืนผมหลับนี่ครับ.. พอกลางวันผมตื่น มันก็หลับ.. เฮ้อ
“ไปสวนสาธารณะดีกว่า” ผมบอกเซมินอส
“ทำไมต้องสวนสาธารณะ?” เซมินอสถาม ฮึ้ย ถามมากจริง! ก็ผมนึกไม่ออกนี่นาว่าจะไปไหนนี่
“ฉันกับไนท์ไปด้วยกันบ่อยๆ ตอนว่างๆน่ะ” ปกติเวลาผมไปเที่ยวกับไนท์ เอะอะอะไรมันก็จะไปแต่สวนสาธารณะ... ไม่รู้ทำไม แต่มันบอกว่าชอบ เอ่อ... ไม่ใช่ว่าตอนนี้ไนท์ยังไปอยู่สวนสาธารณะอีกนะ?! ยิ่งชื่อกลางคืนอยู่ด้วย! อาจจะชอบมาตอนกลางคืนก็ได้ เอ้ย..เป็นไปไม่ได้ บ้าไปแล้วฉัน
“งั้นเรอะ..” และเซมินอสก็ไม่สนใจผมอีก อยากรู้ถ้าผมไม่ทักมันจะเงียบตลอดที่เดินไหมเนี่ย? อ๊ากกก เงียบแบบนี้มันเกร็งนะเว้ย
เมื่อผมกับเซมินอสเดินมาถึงสวนสาธารณะ ผมก็เห็นน้ำพุกลางสวน มันมีไฟส่องเป็นสีๆ ทำให้น้ำมันดูเป็นสีรุ้งด้วย ผมเพิ่งเคยเห็นนี่แหละ.. เพราะผมไม่เคยมาตอนกลางคืน
“เงียบดีนะ” เซมินอสว่า ผมหวังว่าคงไม่มีแฟนคู่ไหนมาจีบกันที่สวนสาธารณะตอนกลางคืนนะ..
“อืม แน่สิ เที่ยงคืนกว่าแล้วนี่” ผมบอก “คงไม่มีใครมาอยู่หรอก”
.........มีก็บ้าแล้ว
“อืม..เอ่อ แต่ข้าว่าน่าจะมีนะ”ห๊ะ!? คนบ้าเรอะ?!... เซมินอสหันไปดูข้างๆพุ่มไม้ ผมจึงเหลือบมองตาม ห๊ะ? อะไร มีคนอยู่ด้วยเหรอ เวลาแบบนี้ คนพเนจร(จัด)รึเปล่า
“อะไรเหรอ?” ผมถามเซมินอสอย่างงุนงง ก็ในตอนนี้จะมีมนุษย์อยู่ได้ไงเล่า?
“ไม่ใช่มนุษย์ แวมไพร์น่ะ” โธ่ กลางคืนไม่ปลอดภัยจริงๆเสียด้วย... ฮือๆ พระเจ้าไม่เมตตา ผมสวดมนต์ไปสิบบท ยังจะมีแวมไพร์อยู่อีก ว่าแล้วเซมินอสก็ถือดาบแล้ววิ่งไปในพุ่มไม้นั้น ดาบ? เท่ชะมัดเลย! อยากได้บ้าง... แต่เอาไปทำอะไรเนี่ย?
“ข้าขอไปทักทายเพื่อนก่อนนะ”
ทักทายเพื่อนด้วยดาบ...ผมเชื่อแล้วล่ะว่าทำไมเซมิลถึงบอกว่าเพื่อนไม่มีการช่วยเหลือกัน เหอๆ..
เงียบ.... เงียบ... เงียบ
“เงียบจริงๆนะ คงไม่มีมนุษย์หรือแวมไพร์อยู่แถวนั้ง..” ผมพูดกับตนเองเบาๆอย่างโล่งอก ถ้ามีแวมไพร์อยู่ผมซี้แหงแก๋แน่ๆ ผมไม่มีมีดป้องกันตัวเหมือนไนท์หรอกนะ
“จริงๆเหรอ?”
ซะที่ไหนล่ะ...
เสียงหนึ่งดังเข้ามาในหูผม ผมหันซ้ายหันขวาหาต้นเสียง อยู่ไหนกัน? แบบนี้ไม่ใช่มนุษย์แหง่มๆ... ฮือๆ พระพุทธเจ้า พระเยซู พระอัลเลาะห์ โปรดเมตตากับข้าพเจ้าด้วยT^T
“มองมาข้างบนสิ”
เสียงนั้นบอก ผมจึงมองขึ้นข้างบน ซึ่งทำให้ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีดำ ตาสีม่วง ใส่ชุดสีดำทั้งตัว ใส่ผ้าคลุม(หน้าดำหลังแดง)ด้วย นี่..เพิ่งกลับงานศพมาเรอะ มีหน้าตาออกเด็กๆ แต่ส่วนสูงน่ะไม่ใช่...(สูงกว่าผม) เขานั่งอยู่บนโคมไฟของสวนสาธารณะ
ไม่มีที่นั่งแล้วเหรอครับ...
“นายเป็นใครน่ะ” ผมถามด้วยน้ำเสียงปกติ ดูๆแล้วเขาน่าจะไม่มีพิษมีภัยอะไรนะ?
เขากระโดดลงมาจากโคมไฟนั่นมาตรงหน้าผม เขาฉีกยิ้มกว้างให้ผม จนทำให้เห็นเขี้ยวของเขา...
.... ไม่มีพิษมีภัยกะแป๊ะสิ!! เขี้ยวงั้นเรอะ!?
“น..นาย” ผมเสียงสั่น เขาเหมือนรู้ว่าผมกำลังกลัวอะไรเขาอยู่ เขาจึงบอกแนะนำตัวอย่างชัดเจน เอ่อ... ถึงแนะนำมันก็ไม่ทำให้ผมหายกลัวหรอกครับ กลัวยิ่งกว่าเดิมมากกว่า
“หึ..จำไม่ได้สินะ?มันแน่อยู่แล้ว *เอามือเคาะหัวตนเอง* เอ่อ.. ข้ามีชื่อว่า เอเรส เป็นแวมไพร์” ชัดเจนจริงๆ เต็มสองหูเลย... ฮือๆ ผมอยากจะร้องไห้ เซมิลช่วยด้วย.. “ไม่ต้องกลัวหรอก ข้าไม่ทำร้ายเจ้า”
“..ไม่ค่อยน่าเชื่อถือ” ผมบอกตามความจริง เหงื่อแตกพลั่ก แต่จู่ๆเอเรสยิ้มเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุกขึ้น
“ฮะๆ ทำไมล่ะ?” เจ้าตัวถามเสียงใส
“ขนาดเจ้าเซมินอสยังกัดคอฉันได้เลย.. นับประสาอะไรกับแวมไพร์แปลกหน้าจะไม่ดูดเลือดฉัน” เอเรสกะพริบตาปริบๆ แล้วตบหลังผมเหมือนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ชาติปางก่อน ผมไปรู้จักมันตั้งแต่เมื่อไหร่.. ชาติก่อน?
“ไอ้แมวขาสั้นพันธุ์ซิ่งนั่นน่ะเรอะ? แน่อยู่แล้ว มันแทบจะไม่รู้จักคำว่าเพื่อนด้วยซ้ำ” ห๊ะ?? ไอ้แวมไพร์ตัว(?)นี้รู้จักเซมินอสด้วยเรอะ เออ...เซมินอสอาจเป็นพวกเพื่อนเยอะแต่ไม่มีเพื่อนแท้เลยก็ได้. หรือว่าเป็นแค่คนรู้จัก? แต่ดูจากคำพูดของเอเรส น่าจะสนิทกันมากด้วยซ้ำ.
“อะ..อืม”
“ทำไมเจ้าทำตัวเกร็งๆแบบนั้นล่ะ?” ไอ้นี่!! ผมไม่ได้เกร็ง ผมแค่กลัว! (???)
“เปล่าเกร็งเสียหน่อย” ผมหลบหน้าไอ้หมอนี่ ออร่าความตายมันแพร่ใส่ผมเต็มๆ ผมว่าเจ้านี่น่าจะเป็นตัวอันตรายมากกว่านะ
“โกหกไม่เก่ง” หน๊อย หมอนี่ ก็นายเป็นแวมไพร์ จะให้ฉันไม่กลัวได้ไง
“ทำไมต้องกลัวล่ะ? กับเซมิล เจ้ายังกล้าว่ามันด้วยซ้ำ” เจ้านี่มันรู้ได้ยังไง? ก็ไอ้เซมิลมันมีหูแมว และรูปร่างเหมือนเด็กๆ(ในตอนนี้)อยู่นี่นา! ฉันกลัวไม่ลง (กลัวตอนมันแยกเขี้ยวนี่แหละ)
ผมชักสงสัยแล้วนะ? ไอ้หมอนี่มันทำตัวเหมือนเคยรู้จักผมมานานแล้วแน่ะ? นี่เป็นครั้งแรกนะเฟ้ย... หรือว่าพวกแวมไพร์จะสนิทกันเร็ว? ถึงได้ฆ่ากันเองอยู่ทุกวัน?
“นาย...เคยรู้จักกับฉันรึไง?” เฮ้ย!!! ปากผมมันเผลอพูดสิ่งที่ผมคิดออกไปเอง! ปากไวกว่าสมอง จะบ้าตายT^T
“เคยสิ จะให้บอกไหมว่าข้าคือใคร.. เอาหูมาใกล้ๆสิ” อะไรกัน ไอ้นี่ ผมจึงเอียงหูมาใกล้ๆ มันก็ยังสั่งอีก “ใกล้กว่านี้”
ผมจึงเขยิบไปใกล้ๆกว่านี้ แต่จู่ๆมันก็กระชากผมไปกอดแล้วโวย “ใกล้กว่านี้ไม่ได้รึไง!”
มันใกล้เกินไปไหม!? มันจะลวนลามผมเหมือนไนท์ใช่ไหมเนี่ย!? แล้วมันก็กระซิบข้างๆหูผม
“ฟังนะ.. ข้าคือ....”
“ถอยห่างจากแอ๊กซิสเดี๋ยวนี้นะ!!”
เซมินอสกระโดดโผล่มาขัดจังหวะผมกับเอเรส ในมือถือดาบเปื้อนเลือดอยู่.. ทักเพื่อนให้ไปลงนรกใช่ไหมเนี่ย? =_=;
เอเรสแสยะยิ้ม(ได้ตลอด)เหมือนรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าเซมิลจะมา แต่เขายังกอดผมอยู่
“ทำไมล่ะ? เซมิล” เขาเอาหน้าไซร้ซอกคอของผม แล้วยังหายใจล้นคอผมด้วย! อ๊ากก มันรู้สึกแปลกๆชอบกล อ้ะ? ทำไมบทนี้มันคุ้นๆ
“เขาเป็น(อาหาร)ของข้าเท่านั้น!” เซมิลกระชับดาบ แต่ไม่กล้าจู่โจ่มเข้ามา เพราะกลัวจะทำให้ผมบาดเจ็บ
“แหม...อย่างกไปเลยน่า” เขี้ยวของเข้าเริ่มยาวขึ้น เฮ้ย!! เขาคงไม่ดูดเลือดผมใช่ไหม
“ย..อย่านะ!! ปล่อยยย เอเรส!! ปล่อยฉันนน แค่ไอ้เซมิลก็ทำฉันจะเป็นโลหิตจางแล้ว แว๊กก” ผมร้องโวยวาย แต่จู่ๆเขาก็เลื่อนหน้าจากคอมากระซิบหูผมเบาๆ
“ข้าแค่จะแกล้งเซมิลเท่านั้น ข้าไม่กลับคำหรอก”
เออ...มันเคยบอกว่าจะไม่ทำร้ายผมนี่? เอ้อ เป็นแวมไพร์ที่ดีจริงๆ=w= แต่ไอ้ออร่าความชั่ว(?)ที่เปล่งออกมามันคืออะไรกั๊น!!
“ปล่อยตัวเขานะ!!” เซมินอสกล่าวอย่างโมโห
“ข้าไม่ปล่อย แล้วจะทำไม?” เอเรสกอดผมแน่นกว่าเดิม แล้วมันก็ให้ผมอยู่ด้านหน้าอีก ถ้าเซมินอสมันฟันดาบมา มันก็โดนผมสิครับ!! อ๊ากก ไม่ต่างจากตัวประกัน! แต่มันบอกจะแกล้งนี่.. รับประกันความปลอดภัยไหมเนี่ย!
....ไม่น่าเชื่อถือ!!
“ไม่ปล่อย? งั้นข้าก็จะฆ่าเจ้าทั้งที่มีแอ๊กซิสอยู่นี่แหละ เอเรส!!” เซมินอสเอาดาบพุ่งมาที่ผม
มันส์แล้วสิครับ!!!
“แว้กกกกกกก”
ไอ้เอเรสผลักผมออกแล้วเสทดาบมารับดาบของเซมินอสทันที ส่วนผม... หน้ากระแทกพื้นไปโดยปริยาย ผมหันไปทำสายตาเคียดแค้น ก่นด่าเป็นภาษาต่างด้าวใส่เอเรส ฮึ้ยยย มีแวมไพร์ตนไหนที่มีความดีไหมเนี่ย!! เอ๊ะ คราวนี้ไอ้ออร่าความตายที่เปล่งออกมาจากเซมินอส มันคืออาไร๊!!! (วิบัติเพื่อเสียง)
“ข้าก็ว่าแล้วว่าเจ้าคงผลักเจ้านี่ออกไปแน่ๆ” เซมินอสว่าขณะที่กดดาบเอเรสอยู่ เอเรสยิ้มเหี้ยมแล้วหัวเราะในลำคอ เอ่อ...ผมเคยเห็นที่ไหนนะ?
โธ่ คุณพ่อ คุณแม่ น้องสาว ที่อยู่บนสวรรค์ครับ ไม่ช้าไม่เร็วนี้ถ้าชีวิตผมยังเกี่ยวพันกับแวมไพร์ ผมอาจจะต้องตามคุณพ่อคุณแม่คุณน้องไปแล้วล่ะครับ TTT^TTT
“อืม...ก็นะ” เอเรสสะบัดดาบเซมินอสออก “วันนี้แค่นี้เหอะ ข้าขี้เกียจสู้
“ง่ายไปไหม?” เซมินอสยังไม่ลดดาบ เหมือนจะสู้ต่อเพราะความไม่ไว้วางใจ
มันก็จริงนั่นแหละ ง่ายไปไหม??? แต่..เอเรสบอกจะแกล้งนี่.. งั้นคงไม่แปลกหรอก(มั้งงงงง)
“ข้าจะสู้กับเจ้าจริงๆตอนเจ้าอยู่ในร่างจริงๆเท่านั้น ร่างไอ้เปี๊ยกนี้ข้าคงไม่สู้” เอเรสชี้ที่ร่างเปี๊ยกของเซมินอส เซมินอสถึงกับหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
“แล้วเจ้าก็ทำให้ข้ากลับเป็นแบบเดิมซะสิ!!” ห๊ะ?? อะไรนะ เอเรสเกี่ยวอะไรด้วยอะ?
“เอ่อ... ขอโทษที่ขัดจังหวะ” ผมพูดแบบกล้าๆกลัวๆเพราะดูตอนนี้เซมิลน่ากลัวกว่าไอ้เอเรสอีก(รังสีออร่าความตายแพร่ไปทั่วแล้ว) “นายเคยบอกฉันว่า นายอยู่ในร่างนี้เพื่อไม่ใช่เสียพลังงานเยอะไม่ใช่เหรอ? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเอเรส?”
“ข้าโกหก” ชัดเลยครับ... ก็ว่าทำไมครั้งแรกบอกว่าร่างนี้ทำให้ไม่สูญเสียพลังงาน แล้วจู่ๆวันก่อน(ตอนอาบน้ำ) ดันบอกว่าร่างนี้ตอนสู้มันสูญเสียพลังมากเสียงั้น โกหกนี่เอง ถึงได้กลับๆไปๆมาๆ
“แต่ที่ข้าบอกว่าร่างนี้ทำให้ข้าสูญเสียพลังงานเยอะน่ะจริง”เซมินอสพูดเหมือนรู้ใจผม “ตอนที่ข้าใช้วิธีหยุดเวลา มันทำให้ข้าสูญเสียพลังมาก ...ต้องดื่มเลือดมนุษย์ทดแทน” เซมินอสอธิบาย
งั้น.. ที่ตอนเมื่อกี๊กลับมาแล้วดื่มเลือดผมนี่คือ ตอนไปสู้นายใช้การหยุดเวลาบ้าอะไรนั่นสินะ? จะใช้ทำไมเนี่ย...ถ้ารู้ว่ามันให้โทษ
“ก็เมื่อข้าพร้อมเมื่อไหร่ ข้าจะให้เจ้ากลับร่างเองไม่ต้องเป็นห่วง”
จากนั้นร่างของเอเรสก็หายไป เหลือแต่ลมที่พัดอยู่...
“บัดซบ!!” เซมินอสสบถแล้วทิ้งดาบไปกระทืบระบายอารมณ์(ผมเสียดายดาบง่ะ!!) แล้วเดินมาหาผมที่ล้มตอนหน้ากระแทกพื้น(ลืมลุกขึ้น)อยู่ “เจ้าคุยไม่เลือกเลย หัดดูก่อนเสียบ้างว่าเจ้าคุยกับใคร”
“แล้วเอเรสเป็นใคร?”
“ศัตรูที่สู้กับข้าจนข้าบาดเจ็บ อย่างที่อย่างในครั้งแรกอย่างไรล่ะ”
ศัตรู...ตอนที่ผมเจอเซมินอสครั้งแรก... เซมินอสบาดเจ็บสาหัสมาก..นั่นมัน?
“ห๊า!! บาดแผลนั้นเอเรสทำเหรอ?!” ผมอุทานอย่างตกใจ ไอ้บาดเจ็บลึกๆนั่นน่ะเรอะ!
“เฮ้อ” เซมินอสถอนหายใจ “ข้าเหนื่อย ไปคุยกันที่บ้านแล้วกัน”
“ฉันไม่นึกเลยนะว่าเอเรสเป็นคนไม่ดี” ผมบอกเซมินอส เขากำลังนั่งกุมมืออยู่บนเตียงด้วยความเจ็บใจ
“เจ้านั่นน่ะ บังอาจทำให้ข้ากลายเป็นร่างเด็กแบบนี้ด้วย..” เซมินอสกัดฟัน เหมือนว่าจะเกลียดเอเรสเข้าไส้เลยแฮะ แต่ทำไมดูเหมือนเอเรสไม่เกลียดเซมิลเลยล่ะ? แปลกจริงๆ
“ดูท่าเอเรสจะแข็งแกร่งน่าดู” ผมพูดไปตามความจริง แต่มันยิ่งทำให้เซมิลหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม แล้วเหมือนมีรังสีอำมหิตลอยอยู่บนหัวด้วย!!(จินตนาการเอา) ผมจึงรีบเอานมมาให้เซมิล เขาจะสงบสติได้ (พอดีบ้านไม่มีชา)
“ไอ้หมอนั่นบังอาจจะมากินอาหารของข้าด้วย ฮึ้ย! อึกๆๆ” เซมินอสดื่มนมด้วยความโมโห อาหารของมันเนี่ย..ผม อีกแล้วสินะ = =;
“เอ่อ...เอเรสเป็นใครกันแน่” ผมนึกสงสัยขึ้นมา ในตอนนั้น มันมาทักผมเหมือน..เคยเจอกันมาก่อน
“ข้าบอกไปแล้วว่า ศัตรู”
“ไม่ใช่..คือว่า เอเรสนะทำตัวเหมือนกับเคยรู้จักฉันมานานแล้วแน่ะ?” จริงด้วย ผมยังไม่แนะนำตัวกับเอเรสเลย ก็เอเรสไม่ถามนี่นา มันแปลกๆอยู่นะ ทำตัวเหมือนผมเป็นคนสนิทมานานแล้ว กล้ากอดผมแบบนั้น..
“นั่นมันเรื่องของเจ้านี่” เซมินอสพูดอย่างไม่สนใจ “ตอนเด็กๆเจ้าอาจโดนเจ้านั่นดูดเลือดแล้วกระมัง?”
ผมเงียบ นั่งครุ่นคิดอยู่ ตอนเด็กๆ… ตอนเด็กๆ… ตอนเด็กๆ.. ไม่สิ ที่ผมสงสัยไม่ใช่เรื่องนั้น
ผมรู้สึกว่า เอเรสมีนิสัยที่ผมคุ้น.. ใครกันนะ นึกให้ออกสิ..!!
“นายอุตส่าห์ทำให้ฉัน ฉันยังไม่ตอบแทนเลย”
“ไนท์...!”
จู่ๆผมก็นึกถึงหน้าของไนท์ขึ้นมาแล้วเอ่ยคำพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ไนท์? ไอ้ผิดมนุษย์งั้นเรอะ” เซมินอสหันมาให้ความสนใจ ในขณะที่ผมเบิกตาค้างนึกไปถึงเหตุการณ์ในอดีตอยู่
ไนท์หันมากอดผมแล้วใช้หน้าไซร้ดมซอกคอ หายใจล้นคอผมอีกต่างหาก
เอเรสเอาหน้าไซร้ซอกคอของผม แล้วยังหายใจล้นคอผมด้วย!
ทำไมบทมันคล้ายกันจังวะ!!
“เป็นอะไรไป.. เจ้ากำลังสงสัยว่าไนท์คือเอเรสเรอะ?” เซมินอสทัก ทำให้ผมส่ายหัวและหลุดออกจากภวังค์
“ฮะๆๆ เป็นไปไม่ได้หรอก ไอ้ไนท์มันเป็นมนุษย์แท้ๆนะเว้ย! จะไปเป็นแวมไพร์ได้ไง!” ผมหัวเราะ แต่ในใจก็ยังคิดอยู่ มันหน้าตาไม่เหมือนไนท์เสียนิดนึง จะเป็นไนท์ได้ยังไง ไนท์ผมสีเหลือง ตาสีเขียวมรกตนะเฟ้ย!! ไม่ได้ผมสีดำ ตาสีม่วง เหมือนเอเรส..
ประหนึ่ง... รอยแสยะยิ้มของเอเรสมันคล้ายไนท์มากๆ...
“อ๊ากกกกกกกกกก” ผมสบถอย่างบ้าคลั่ง แล้วส่ายหัวๆๆ ไล่ความคิดตนเองไป
บ้าไปแล้ว!! ไนท์เนี่ยนะ เป็นแวมไพร์!!! ผมไม่เชื่อเด็ดขาดดดด (ตนเองคิดเองเออเองไม่ใช่เหรอ)
“บ้าไปแล้วจริงๆ...” เซมินอสยิ้มแห้ง “ตีสามแล้วไม่นอนเรอะแอ๊กซิส”
“ห๊ะ!! ตีสามแล้วเหรอ” ผมรีบเด้งกระโดดขึ้นเตียง ห่มผ้าทันที
“ปิดไฟให้ด้วย เซมินอส” ผมสั่ง เอาล่ะ! ผมจะนอนจริงๆแล้วนะ!! ZZZzzzZZ ส่วน.. เซมินอสเดินไปปิดไฟตามที่ผมบอก
“เชื่อเขาเลย..ไอ้มนุษย์นี่” เซมินอสบ่นจนเข้าไปในฝันผมเลยครับ..(เพราะยังไม่หลับต่างหาก)
“อืม...หือ?” ผมตื่นนอนด้วยความงัวเงีย เผลอไปชนเข้าเซมินอสที่นอนอยู่ข้างๆผม เฮ้ย ทำไมต้องมานอนข้างๆผมฟระ!!
“หือ.. เจ้าปลุกข้าทำไมเนี่ย..” ผมเปล่าปลุกเฟ้ย นายตื่นเองต่างหาก
“ทำไมมานอนข้างๆฉัน” ผมถามด้วยความไม่สบอารมณ์ ในชีวิตนี้ผมเคยนอนกับครอบครัวผมเท่านั้น! แกไม่ใช่ครอบครัวฉัน ห้ามนอนนนน อยากไล่ถีบ
“ก็ข้าว่าเจ้าแทบไม่ได้นอน..ข้าจึงไม่ปลุก แต่มันถึงเวลานอนของข้าแล้วจึงมานอนข้างๆน่ะ...” เซมินอสพูดเหมือนยังไม่ตื่น และสุดท้ายก็หลับต่อ..
ผมเดินไปดูนาฬิกาในมือถือ..
อืม.. 14.39น.
ห๊ะ!!! ว่าไงนะ ไอ้มือถือ!!
ผมขยี้ตาแล้วมองอีกที แต่ก็ยังเห็นว่า มันคือ 14.39 น. สองโมงครึ่งแล้วเรอะ!! โครตตื่นเร็วเลยไอ้แอ๊กซิสเอ๊ย!!(ประชด)
ผมรีบไปอาบน้ำ แต่งตัว เสร็จภายใน 10 นาที!! เทพไหมล่ะ=w=
แต่จะรีบทำไมเนี่ย… ไม่มีนัดกับใครนี่หว่า แต่น่าเบื่อแฮะ ไปเที่ยวข้างนอกดีกว่า
พูดถึงข้างนอก ... สวนสาธารณะมันแว้บมาในหัวอีกแล้ว!! ไม่มีที่ให้ไปแล้วรึไง!
และผมก็เดินไปสวนสาธารณะ (มันใกล้บ้าน อากาศรมรื่นดี[มั้ง] ) วันนี้มีครอบครัวมาเที่ยวเล่น ปูเสื้อ ค่อนข้างเยอะ ก็เพราะอากาศดี ไม่ร้อน ไม่เย็น แถมเป็นวันอาทิตย์อีก ผมเดินไปแถวน้ำพุ หันไปมองโคมไฟที่เอเรสเคยนั่งอยู่... ตกลง เอเรสเป็นใครกันแน่นะ?
กลุ้มเรื่องนี้อีกแล้ว! ไว้เจอเจ้าตัวแล้วค่อยถามละกัน! จะว่าไปแล้ว ตอนนั้นมันกำลังจะบอกแล้ว แต่เซมิลมาขัดต่างหาก!! ฮึ้ยยย~~~
“ยืนเหม่ออะไรอยู่น่ะซิส”
“ง้ะ!!!” ผมสะดุ้งถอยหลัง ถ้าผมมีหางแมว มันคงฟูแน่ๆ ก็บุคคลน่าสงสัยอย่าง ไนท์ ดันมาอยู่ข้างหลังผม!! (มันมาจับไหล่ผมจากข้างหลัง...ตกใจสิครับ! ยิ่งคนกำลังเหม่อ!!)
“ตกใจซะเวอร์” ไนท์เบ้ปาก
“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ” ผมถาม ไนท์เอาเครปที่อยู่ในมืออีกอัน ยื่นให้ผม
“ฉันมาที่นี่ประจำ ไม่ชินอีกรึไง เอานี่ เครป ร้านนี้อร่อยนะ~” ผมรับเครปจากไนท์ ดีเหมือนกัน ไม่ต้องจ่ายเงิน (งกอีก)
ผมไปนั่งกินเครปกับไนท์ที่ม้านั่งใกล้ๆน้ำพุ เครปของร้านนี้(ไม่รู้ร้านไหน)อร่อยจริงๆนั่นแหละ ถึงว่าไนท์ซื้อสองอัน
“ไนท์ ทำไมนายถึงชอบมาที่นี่ล่ะ” ผมสงสัยมานานแล้วจริงๆ ไอ้หมอนี่เอะอะอะไรก็จะไปสวนสาธารณะ ไนท์หันมามองผมนิดนึง แล้วเหมือนพยายามหันซ้ายหันขวาหลบหน้าผม แบบไม่คิดว่าผมจะถามคำถามนี้ออกมา
“เอ่อ..ก็นะ” ไนท์ทำหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด “ที่นี่เป็นสถานที่ที่ฉันพบเพื่อนคนแรกในชีวิตน่ะ”
ลึกซึ้งไปไหม...
“แล้วเพื่อนของนายคนนั้น อยู่ไหนล่ะ?” ผมถามด้วยความสนใจ แต่จู่ๆไนท์จ้องเขม็งผมทั้งที่เมื่อกี๊ยังหลบหน้าผมอยู่เลย อะไรเนี่ย จู่ๆหลบ จู่ๆจ้อง
“ฉันคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่นะ” ไนท์บอกผม
“อ้าว แล้วทำไมไม่ไปหาล่ะ” หรือว่าไนท์ไปหามาแล้วเนี่ย?
“เขาจำฉันไม่ได้” ไนท์ทำสีหน้าเศร้า เอ๊ะ? เจ้านี่มันเคยทำหน้าเศร้าด้วยเหรอเนี่ย?? ขนาดงานศพพี่ฟอร์นยังไม่ทำสีหน้าแบบนี้ขึ้นมาเล้ย แบบนี้แสดงว่าเพื่อนคนนั้นต้องเป็นคนสำคัญมากน่ะสิ
“ฉันเห็นเขาทุกๆวัน แต่เขาก็จำเหตุการณ์ที่ฉันเจอเขาครั้งแรกไม่ได้น่ะ” ไนท์บอกผม
“อ้าว แล้วเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงจำนายไม่ได้” ผมชักให้ความสนใจยิ่งกว่าเดิม
“...เครปหมดแล้ว ขอเอา(กระดาษ)ไปทิ้งก่อนล่ะ” แล้วไนท์ก็ตัดบทไปทิ้งขยะเฉย...อ้าว ไอ้นี่- -* คนเขาสนใจนะเว้ยเฮ้ย ช่างเหอะ ไม่เล่าก็ไม่ต้องเล่า
“เริ่มมืดแล้ว เร็วชะมัด” ผมมองเสานาฬิกา จะหนึ่งทุ่มแล้วเหรอเนี่ย เป็นเพราะผมตื่นสาย จึงทำให้รู้สึกว่ามันเร็ว ฮือ.. เสียดายเวลายังไงไม่รู้
“คนก็เริ่มไม่มีแล้วด้วย” ไนท์เสริม ผมว่าที่คนไม่มี ไม่ใช่เพราะมืดแล้ว.. แต่เพราะยุงมันเริ่มเยอะมากกว่านะ... (พูดไปงั้นแหละ)
“ฉันขี้เกียจอยู่บ้านอะ” ผมกลัวว่ากลับไปจะโดนดูดเลือดอีกน่ะครับ....
“แต่ตอนค่ำๆ อยู่นอกบ้านอันตรายนะ” ไนท์เตือน แล้วหันมาทางผม(ที่ทำหน้างงๆ)แล้วเหยียดยิ้ม “เพราะมันจะเจอกับไอ้พวกนี้!!”
ควับ!!!
ไนท์ผลักผมออกแล้วเอามีดสั้นฟันไหล่ขวาชายหนุ่มผมดำที่อยู่ข้างหลังผม(ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้) เลือดกระจาย ผมเบิกตากว้างตกใจอย่างมาก
“!!!”
นี่มันเรื่องอะไรก๊านนนนนนนนนนนนนน
“อะ...อะ..” ผมพูดไม่ออก ชายหนุ่มผมดำเอามือกุมแผล มองไนท์ด้วยความเคียดแค้น
“อย่าคิดมากินเลือดเพื่อนฉัน...” ไนท์ใช้มีดเปื้อนเลือดชี้หน้าชายหนุ่มคนนั้น ผู้ชายคนนั้น...
เป็นแวมไพร์งั้นเหรอ!!!
จะว่าไป.. ชายหนุ่มคนนั้นมีเขี้ยวนี่นา..เขี้ยวยาว..เหมือนกำลังจะกินเลือดผมพอดีเลยด้วย
ไนท์รู้ได้ยังไงนะ!
“จ..เจ้า!!!” แวมไพร์หนุ่มมองมีดที่ไนท์ชี้มา “เจ้าเป็นใคร..?!?”
ถามได้อีก... ก็มนุษย์ที่บ้าแวมไพร์ไงล่ะ แต่ไม่แปลกหรอกที่แวมไพร์ตนนั้นจะตกใจ มีมนุษย์ที่ไหนที่รู้ว่าเขาเป็นแวมไพร์ล่ะ แถมยังไปทำเก่ง... เอ้ย เอามีดฟันเพื่อปกป้องเพื่อน..
“ยังไม่ไปอีกเหรอ...” ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนผมเสียวสันหลัง
“ระ ระ หรือว่า...” แวมไพร์หนุ่มเบิกตากว้าง พึมพำอะไรอยู่เสียอย่าง แล้ววิ่งหายไป
“น..นายไม่กลัว..แวมไพร์..ล. เลยเนอะ” ผมยิ้มแห้ง
“ดูเหมือนเจ้านั่นจะรู้จักฉัน...ฮึๆ แอ๊กซิส ไปล้างมือเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบตกลง ไนท์ก็ลากผมไปห้องน้ำเสียแล้ว..
รู้จัก..?
ผมยืนมองไนท์ที่ล้างมือ(และมีด)ที่เปื้อนเลือดแวมไพร์อยู่เงียบๆ
ตอนนี้จู่ๆผมก็รู้สึกหวาดกลัวเขาชอบกล..
เขาก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ทำทุกอย่างที่จะปกป้องผม เพื่อนแกล้งมันยังจะ(สอด)เข้ามาช่วยผมอีกด้วย คราวนี้ แวมไพร์ ไนท์ก็ยังช่วยผมอีก..
เรื่องมีดผมไม่ค่อยสงสัยหรอก.. ไอ้หมอนี่มันบ้าปีศาจกับแวมไพร์มาตั้งแต่เรารู้จักกันแล้ว แล้วมักจะบอกว่า เวลาไปไหนมาไหน อาจจะมีปีศาจเข้ามาทำร้ายเรา ต้องพกมีดไว้..
ตอนเด็ก มันพกกรรไกร(?) เริ่มโตพกคัตเตอร์ โตขึ้นอีก พกมีดสั้น... เอิ่มมมมม
“เป็นอะไรเหรอ” ไนท์เริ่มเห็นความปกติของผมจึงถามขึ้น
“อะ...ป..เปล่า” ผมรู้สึกว่าตนเองตัวสั่นยังไงไม่รู้
“กลัวแวมไพร์งั้นเหรอ? ไม่เป็นไร มีฉันอยู่ ฉันฝึกใช้มีดมาตั้งแต่ม.2แล้วนะ ไม่ต้องห่วงว่าจะพลาด ฮ่าๆๆ” น..น่ากลัวชะมัด เพื่อนฉัน
ผมเดินไปที่น้ำพุที่มีแสงส่องเป็นสีรุ้งกับไนท์ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมทำสีหน้าเครียดรึเปล่า แต่เหมือนไนท์จะรู้ว่าผมกำลังกลุ้มใจอะไรอยู่ จึงไม่ทักก่อน ปล่อยให้ผมคิด
จู่ๆผมก็หยุดเดิน ไนท์หันมามองผมงงๆ
“เอเรส..” ผมเผลอพูดออกไปโดยไม่ทันคิดอีกแล้ว!! กำลังคิดถึงเรื่องเมื่อวานอยู่จนเผลอพูดชื่อคนที่กลุ้มอยู่อีกแล้ว!! อ๊ากกกกกกกกกก ผมอยากเอามือตบปากตนเองจริงๆ!!
ไนท์สะดุ้งแล้วมองผมงงๆ “เอเรส..คือใคร?”
“เปล่าหรอก เอ่อ..ฉันขอกลับก่อนนะ” ผมยิ้มบางให้ไนท์ที่ทำสีหน้างงอยู่
“เดี๋ยว!” ไนท์เรียกผมก่อนผมจะไป
“ถ้านายมีเรื่องกลุ้มใจบอกฉันได้นะ.. เอ่อ.. เก็บไว้มันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
ผมกะพริบตาปริบๆ รู้สึกเขินยังไงไม่รู้แหะ ผมหันไปยิ้มให้ไนท์อีกครั้ง
“พูดดีๆก็เป็นนี่นา” ผมหัวเราะส่งท้าย แล้ววิ่งกลับบ้าน ตอนนี้เซมินอสคงเป็นห่วงว่าอาหารของตนเองอยู่ไหนแหงๆเลย เฮ้ออ ผมมันเป็นแค่อาหารแหละ
อ๊ากกกกกก เซมินอส!! อย่าเพิ่งฟันนนน
รออีกหน่อยนะ!! พอดีบทเซมินอสมันยังไม่คลอด แว๊กกกกกก
(เซมินอส: ไม่ยุติธรรม! ข้าเป็นพระเอกแต่ทำไมไอ้ผิดมนุษย์[ไนท์]ถึงออกมากกว่าข้า!!)
น่าๆๆ เซมิลซัง รออีกหน่อย เดี๋ยวนายก็เด่นแล้ว!! รอหน่อยสิ.. อ๊ากกก // me โดนเซมินอสฟันตัวขาด
(ไนท์: อาเมน... ไปสบายนะมีมายด์ เอ้อ เปลี่ยนบทให้ผมเป็นพระเอกก็ดีนะ!)
(ไม่ทันแล้วล่ะไนท์... มีมายด์ตายเสียก่อน TOT)
อัพเดท : 13 พ.ค. 55
แก้ไขอักษร: 14 พ.ค. 55
แก้ไข(อีกรอบ): 19 พ.ค. 55
^.Me_My_Shining_.^
ความคิดเห็น