นักเขียนสุดบ๋อง กับนายปีศาจสุดร้าย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เนื้อเรื่องย่อ

    สวัสดีค่า ฉันชื่อคามิซากิ มิดาโกะ เป็นนักเรียนม.ปลาย ที่ทำงานพาร์ทามเป็นนักเขียนการ์
ตูนที่มีความฝันว่าอยากจะเป็นนักเขียนชื่อดังให้ได้เลยค่า แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกที่ทำให้ฉันต้องมาพบกับนายปีศาจที่สุดแสนจะป่าเถื่อน หื่นกาม และขี้บ่น แล้วแบบนี้ฉันจะเป็นนักเขียนที่โด่งดังได้ไหมเนี่ย ยังไงก็เอาใจช่วยฉันด้วยน่ะค่า

เนื้อเรื่อง

นักเขียนสุดบ๋องกับ นายปีศาจตัวร้าย

"งานที่เธอเขียนมามันยังใช่ไม่ได้ เนื่อหามันยังไม่ดีพอ" บกแสนสวยพูดพร้อมโยนงานมา
"ค่า บ.ก"
"ถ้าเข้าใจแล้วนำกลับไปทำใหม่สะละแล้วก็ขอก่อน2อาทิตย์หน้า"
"แต่มันไม่เร็วไปหน่อยหรอค่า บก."
"ไม่มีแต่ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องอื่นลงแทน"
จริงสิยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย ฉันชื่อ คามิซากิ มิดาโกะ เป็นนักเรียนม.ปลาย รับงานพิเศษเป็นนักเขียน ซึ่งฉันมีความฝันอยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง แต่คงจะยาก = ="
"เข้าใจแล้วค่า"
"ฉันเชื่อว่าเธอทำได้พยายามเข้าล่ะ" บก.ชู2นิ้วให้ฉัน
"เข้าใจแล้วค่า ขอบคุณน่ะค่า บก." ฉันตอบด้วยความดีใจปนความน้อยใจ

2 อาทิตย์ผ่านไป

แย่ละสิ!!!!!!! ไม่น่าหลับในห้องเลยโดนทำเวรคนเดียวเลย ต้องรีบไปส่งงานแล้วอีกชั่วโมง
"มิโดกะ เดี๋ยวก่อนค่าาา"
ฉันรีบวิ่งโดยไม่สนใจเสียงที่เรียกฉัน
ในทีสุดก็ถึงหน้าปากซอยสักที่
" พะ.....พี่ไปสำนักพิมพ์ยามามิ ด่วนเลย"
"ขึ้นมาเลยน้อง" พี่วินมอไซร์พูดพร้อมโยนหมวกกันน็อตให้

40 นาที่ผ่านไป

"เท่าไหร่ค่า"
"320 บาทคัฟน้อง"
ฉันรีบให้ตังค์พี่เขาแล้วรีบวิ่งมาเข้าลิฟต์ แล้วกดชั้น 20
เหลืออีกแค่ 10 นาทื่ จะทันไหมน่ะ
พอประตูลิฟต์เปิดฉันก็รีบกระโจนออกแล้ววิ่งไปห้องบก.ทั้นที่เลย
"บก.ค่า ฉันเอางานมาส่งแล้วค่า"ฉันตะโกนแล้วพลักประตูออกอย่างแรง
"มาตรงเวลาดีไหนล่ะ งาน"
"ฉันคิดว่าบก.ต้องชอบมันแน่เลยค่า"ฉันพูดพร้อมพลางหางานจากกระเป๋า
*0* ไม่มี!!!ทำไมล่ะ ฉันเทของทั้งหมดออกจากกระเป๋า
"บก.ค่า ฉันคิดว่าฉันคงลืมเอามาอ่าค่า ^_^;;; "
"งั้นก็คงต้องให้คนอื่นแทนแล้วล่ะ เธอกลับไปได้แล้ว" บก.หยิบโทรศัพย์ขึ้นมา
"ขอเวลาหน่อยน่ะค่า สัก1วันหรือไม่ก็1ชั่วโมงก็ได้ค่า" ฉันวิงวิอนบก.
"ไม่!!!!ฉันให้เวลาเธอมามากพอแล้ว ไว้รองานอื่นล่ะกัน"บก.ยิ้มให้ฉัน
"ค่าT^T"ฉันตอบเสียงเรียบแล้วเดินออกมา
"gomen ne wagamam abakari de " ฉันหยิบโทรศัพย์ขึ้นมาแล้วกดรับ(เพลงนี้เป็นเพลง Kimi ni gomen neของ GUMI)
"มิดาโกะจัง นี้ฉัน อายุซาวา มามิ เองน่ะ"
"อ๋อ มามิจังมีไรหรอ"
"เธอลืมต้นฉบับเอาไว้ที่โรงเรียนฉันเอาไปคืนแล้วแต่ไม่มีคนอยู่เลยเสียบไว้ที่หน้าบ้านอ่าจ๊ะ"
"อ๋อ ขอบใจมากน่ะ"
"จ้า งั้นแค่นี้น่ะ"
ฉันวางสายแล้วรีบเดินออกจากสำนักพิมพ์
บ้านกับสำนักพิมพ์อยู่ห่างกันไม่มาแค่ 2-3ถนน ก็ถึง
ฉันเดินกลับเรื่อยจนเกือบถึงซอยบ้านแค่ตรงหัวมุมก็ถึง
"นี้แม่หนูดวงไม่ค่อยดีสิน่ะ" เสียงคุณยายยิปซีทักขึ้น
"ก็ไม่เชิงหรอค่า = =" " ยายแกทายแม่นจัง
"งั้นยายให้ไอ้นี้ล่ะกัน" คุณยายยื่นกล้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ บนกล่องมีตรารูปมงกุฎใส่มือฉัน
"คุณยายค่าฉันคงรับไม่ได้หรอกค่า" พอฉันเงื่อยหน้าคุณยายก็หายไป เหลือทิ้งไว้แค่กล้องกับความมึนงงของฉัน
ฉันเลยรีบเดินเข้าบ้านที่ไม่มีคนอยู่แต่ไหนแต่ไร พวกคุณพ่อกับคุณแม่และพี่ชายต้องไปต่างประเทศบ่อยเพราะงานสักปี2ปีถึงจะกลับ
ฉันถืองานที่มามิให้ไว้แล้วขึ้นมาที่ห้องก่อนจะเริ่มทำงานใหม่ ฉันโยนไอ้กล่องสีเหลียมนั้นไว้บนที่นอนและใส่แว่นเพื่อที่จะเริ่มวาดการ์ตูนเรื่องใหม่
ฉันวาดไปสักพัก็เมื่อนักเขียนทั้วไปไม่ถูกใจก็ขย่ำทิ้ง แต่คงมากกว่าตรงที่ขย่ำมันเยอะมาก
ฉันปากระดาษที่ขย่ำลงพื่อนบางลงบนเตียงบาง จนเรื่องเกิดเรื่องจนได้
ไอ้กระดาษเฮ่งซวยนั่นดันไปโดนกล่องแล้วตกลงมาจากบนเตียง
แล้วมีแสงแวบออกมาแล้วมีควันคล้ายคนเอาน้ำแข้งวิทยาศาสตร์มาเล่นเลย
ฉันรีบหันไปมองมันจนทำให้ฉันและเก้าอี้ที่หนังอยู่หงายหลังไป สิ่งที่ฉันเห็นคือ เด็กผู้ชายสูงประมาณ 180 ตากลมโต มีริมฝีปากเรียวได้รูป จมูกโค้งมีดังนิดนึ่ง มีกล้าม >w<
"นี้ ยัยบ้า จะจ้องฉันอีกนานไหม - -" "
แต่ปากเสียไปหน่อย แต่ถ้ามองดีๆๆ ตาบ้านั้นไม่ใส่เสื้อผ้านิด(กว่าจะรู้สึก)
"นี้!!!! นายเป็นใคร แล้วมาที่นี้ได้ยังไง แล้วทำไมถึงโป๊อยางนี้ล่ะ"ฉันยิ่งคำถามเป็นชุด
"ถามมาอย่างนี้จะตอบยังไงดีล่ะเนี้ย โอ๊ย"
ยังไม่ทันที่ตานั้นจะพูดจบก็สะดุ้ดล้มหัวฟาดไปเลย เอิ่มซุซามจริง
ฉันเดินไปเช็คชีพจร ตายยากแหอะ แล้วไปหยิบเสื้อผ้าของพี่มาใส่ให้ จะได้โทรแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุกสะเลย55
"เอาล่ะ" ฉันหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้ตานี้ นี้ถ้าไม่หล่อไม่ทำให้หรอก :p
"นี้เธอจะทำไรน่ะ" เยี่ยมตื่นมาได้จังหวะเปะ
"ก็จะใส่ เสื้อผ้าให้นายไงตาทึ่ม"
"นึกว่าจะลักหลับฉันสะอีก"
"ตาบ้า!!!!!" ฉันโยนเสื้อผ้าใส่ในนายนั้น
"ฉันจะรออยู่ข้างล่างแต่งแล้วลงมาหาฉันด้วย"
"จ้า เข้าใจล่ะน่า!!!"
"ตานั้นเป็นใคร แล้วเข้ามาได้ยังไง แล้วต้องการอะไร เป็นขโมยหรือป่าวน่ะ" >>> ความคิดพวกนี้วนเวียนอยู่ในหัวของฉัน
"ยัยบ้า ทำไมต้องให้ฉันใส่ ไอ้พวกนี้ทำไมเนี้ย มันร้อนน่ะเฟ้ย"เขาพยายามจะถอด
"ใส่ไปเถอะน่า ว่าแต่นายเป็นใคร"
"ชื่อหรอก็ ใครๆก็เรียกฉันว่า โคจิ"
"ไม่มีนามสกุลหรอ -o-"
"ไม่ - -"
"งั้นถามต่อ โคจิ นายเข้ามาได้ยังไง"
"ก็เธอเรียกฉันมา"
"ห๊ะ จะบ้าหรอ" ฉันส่ายหน้า
"เธอเปิดกล่องฉันเลยมาที่นี้เพื่อทำให้ความฝันของเธอเป็นจริง"
"เรื่องที่ฉันเปิดกล่องมันเป็นเรื่อง บัญเอิญ แต่นายจะทำให้ความฉันเป็นจริงได้ไง"
"เรื่องนั้นง่ายมากถ้าเธอ อยากรวย อยากมีชื่อเสียงอยากมีคนรัก ฉันสามารถทำได้ง่ายๆแค่ดีดนิ้ว"
"ขอปฎิเสธ!!!!!!"ฉันตอบโดยไม่ต้องคิด
 "ทำไมล่ะ เธอไม่ต้องการจะเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงไงฟะ"เขาถีบเก้าอี้ระบายอารมณ์
"ของแบบนั้นน่ะอยู่กับเราแค่แปปเดี๋ยวก็หมด แต่ถ้าฉันทำได้ด้วยตัวเองจะภูมิใจสะกว่า"
"เธอน่าสนใจดิ ชักจะได้แล้วสิ"
"ห๊ะ อะไรของนา....อุ๊บ"
อยู่ดีๆๆตานั้นก็เดินเข้ามาหาฉันแล้ว จูบฉัน *0*
"นี้นายทำอะไรน่ะ เฟริดคิสฉัน" ฉันเอามือแตะริมฝีปากตัวเองT^T
"ถึงว่า จูบแย่ชะมัดเลย แต่สัญญา เสร็จสมบูณ์แล้ว^_^"เขาเอามือเช็ดริมฝีปากของตัวเอง
"ตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้ว จะกว่าจะหมดสัญญา"
"นายมันปีศาจ"
"ก็ฉันนี้ล่ะ ปีศาจที่เป็นเจ้าของเธอ"
"ฉันจะไม่ทนแล้ว"
ฉันหยิบเก้าอี้ แล้ววิ่งไล่ โคจิ จนโคจิหนีขึ้นบนได แล้วฉันก็วิ่งตามเขา แต่พอขึ้นไปได้ชั้นที่4ก็ตกบรรได
"กรี๊ด!!!!"
แล้วร่างบางๆก็มีอีกร่างหนึ่งมารับไว้ ได้พอดีแปะ และใช้อีกมือหนึ่งปัดเก้าอี้ไปจนพัง
"เกือบไปแล้วนะ ยังจอมซุมซาม"
ว่าแล้วโคจิก็พา มิดาโกะขึ้นไปห้องแล้วนอนบนเตียงแล้วจึงเริ่มเก็บกวาดห้องแล้วมานอนข้างๆ

เช้าวันต่อมา

ฉันสดุงตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ห้องเรียบร้อง งานวางอยู่บนโต๊ะทุกอย่างในห้องดูเป็นระเบียบ
"สงสัยเรื่องเมื่อวานคงเป็นแค่ความฝัน"ฉันพึมพัมกับตัวเอง
แต่แล้วความสุขในตอนเช้าของฉันก็จบลงโดยที่ตาบ้าโคจิเป็นประตูเข้ามา
"เขามาทำไม มีอะไร"
"เธอเนี้ยพูดกับฉันดีๆหน่อยสิ คนเขาอุสาช่วยได้"
"ใครขอมิทราบ"
"ง่ะ งั้นข้าวต้มกุ้งไม่ต้องกิน - -*"
"อืมๆ"
แล้วโคจิก็มากินยัวให้ฉันดู
"อร่อยจังเลย ไม่กินจริงอ่ะ"
"อืมๆ ไปกินไกล้ได้ไหม"
"ไม่ จะกินตรงนี้ อร่อยจัง"ว่าแล้วก็ตักอีกคำเข้าปาก
จ็อก จ็อก
"หิวล่ะสิมาฉันแบ่งให้"เขาตักข้าวต้มกุ้งขึ้นมาเป่าแล้วป้อนใส่ปากฉัน
"อร่อยจัง ไม่คิดว่านายจะทำอาหารเป็น"
"เดี๋ยวไม่ให้กินสะเลยนิ"เขาทำแก้มป้องน่ารักจัง
"อะๆๆ เขาจะกินน่ะ"ฉันรีบบอกก่อนที่เขาจะเอาออกไปกินคนเดี๋ยว
"อะ เดี๋ยวๆป้อนๆ  เธอก็น่ารักดีน่ะเวลากินเนี้ย"
"ฉันน่ารักตลอดล่ะ"ฉันเบะปากใส่ตานั้น
"จ้า แม่คุณ หลงตัวเองตลอด จริงสิ บก.เธอโทรมาบอกว่างานหน้าอ่าต้องส่งสิ้นเดือนนี้น่ะ"
"อืมๆๆ ฉันว่าจะเอาเรื่องเก่าไปส่ง"ฉันงับเชือนที่เขาป้อนมา
"แต่เรื่องนี้ฉากเดตยังไม่ค่อยดีน่ะ ฉันว่าบก.เธอคงไม่โอหรอก"
"นายรู้ได้ไง เป็น บก.ฉันหรือไง - -*"
"อย่าลืมสิ ว่าฉันเป็นปีศาจน่ะ ลอกนิสัยคนอื่นได้ แปปเดี๋ยวก็รู้ล่ะ"
"จ้าๆๆ ข้าวต้มหมดแยวอ๋อ"ฉันทำหน้าอยากกินต่อ
"อืมๆๆ สวนสนุก ทะเล เอาไร"
"ห๊ะ อะไรน่ะ"
"ก็เราสองคนต้องไปแก้ฉากหรือเรียกอีกอย่างว่าเดตไง"
"ฉันไม่ไป"
"ไม่อยากเป็นนักเขียนชื่อดังหรอ"
"อืมๆ เอาเป็นที่นี้ล่ะกัน"
"ที่ไหนอ่า"เขาเริ่มสงสัย
"เดี๋ยวก็รู้ ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เอาให้หล่อๆน่ะ ห้องข้างๆ อ่า"
"ถ้าเธอไม่สวยโดนแน่ หึหึ"
โคจิยิ้มให้ฉันก่อนที่จะออกไป ฉันก็ไปมั้งดีกว่า

ผ่านไป1ชม.

โคจิสวนเสื้อยืดสีเทากางเกงขายาว เซตให้ผมอยู่ทรง ใส่นาฬิกา และสร้อยไม้กางเขนและรองเท้าผ้าใบ
ส่วนฉันก็ใส่เดรตลายลูกไม้ ถักเปียแกะ ใส่นาฬิกา แว่นสีชมพู ใส่หร้อยรูปหัวใจ สะพายกระเป๋าใบขนาดเหมาะ และร้องเท้าผ้าใบสีชมพู
พวกเราขี่จักรยานมาที่โรงเรียนเก่าที่ค่อนข้างไกลผู้คนและทางค่อนข้างลำบาก
"ถึงแล้ว"
"อะไรเนี้ย โรงเรียนนางินาริ"เขาทำหน้างง
"อืมๆๆ ฉันสัญญากับครูเขาเอาไว้ว่าจะมาทาสีโรงเรียนให้พวกเด็กๆ"
"เนี่ยน่ะเดต"
"เอาน่า นายคงไม่เข้าใจหรอกว่าทำเพื่อคนอื่นมันมีความสุขยังไง"
"จ้า งั้นขอรับพลังก่อนน่ะ"
เขาเดินมาจุ๊บฉันอีกครั้ง แต่แปลกที่ฉันกลับใจเต็นเร็วมาก ฉันพลักเขาออกไป พร้อมโยนอุปรณ์พวกถังน้ำ
"ไปเอาน้ำมาไป"
"รู้แล้วน่า แต่หน้าเธอแดงมากเลยน่ะ 555"เขาหัวเราะ
"เพราะแดดน่า รีบไปเอามาไป"
"คัฟ นายหญิง"เขาโค้งคำนับให้ฉันแล้วรีบยกถังน้ำไป
ฉันเอาน้ำที่ใส่ขวดไปผสมสีแล้วเริ่มวาดภาพ ไปสัก1-3รูป โคจิเลย พึ่งกลับมา
"ช้าจัง เลยไปแค่นี้เอง"ฉันมองโคจิ
"แค่นี้อะไรเล่าต้องปันจักยานลงไปกรองแล้วปั่นขึ้นมาเนี้ยน่ะ"เขาทำหน้าเหนื่อย
"แล้วไมนายไม่ใช่พลังหายตัวหรือเดินเร็วล่ะ 555"ฉันพูดพรางหัวเราะ
"นั้นสิ ทำไมน่ะ "เขาสถบกับตัวเอง
"วาดรูปอะไรอยู่อะ"เขาเดินมาใกล้ๆ ฉัน แล้วยื่นหน้ามา
"ก็วาดรูปโรงเรียนไงแล้วก็มีเด็กๆ มีสายรุ้งอยู่ตรงกลางไง นายนึกออกไหม"
ฉันหันหน้าไปแล้วตานั้นหันหน้ามาพอดี ทำให้เราสบตากัน ใจของฉันก็เต้นโครมคราม โคจิเอามือมาจับเส้นผมของฉันแล้วเอาไปแหน็บหูของฉันแล้ว
เอามือค่อยๆลูบแก้มแล้วจับคางของฉันแล้วปากของเราก็ประกบกัน
แล้วเขาก็ค่อยๆปล่อยริมฝีปากออกจากฉัน ฉันแอบสังเกตุเห็นเขาแก้มแดง
"น...นายทำให้ฉันไม่ค่อยมีสมาธิเลย ช่วยไปห่างๆฉันได้ไหม"
"อ่า ขอโทสก็แล้วกันน่ะ"
แล้วเขาก็เดินไป เดี๋ยวเขาก็กลับมา ฉันจึงวาดรูป
ตอนนี้ฉันเหลือรูปบนผนังอีก1รูปที่ใกล้เสร็จแล้วแต่โคจิก็ยังไม่กลับมา
"เดี๋ยวเขาจะต้องกลับมา"ฉันแกล้งบอกตัวเองอยู่เสมอ
หรือว่าเขาจะอยู่ตรงทางขึ้น ฉันจึงวิ่งไปดู แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมา โคจิหรอ
"โค"ฉันต้องหยุดเรียกเพราะคนที่มาไม่ใช่โคจิกลับเป็นพวกยากุซ่า ประมาณ2คน ตายล่ะ
พอพวกนั้นเดินผ่านไปฉันเลยออกไป ตามหาโคจิ
"อุ๊ย ขอโทสค่า"ฉันเงยหน้าขึ้นไปดู เห้ย เจ้านี้มันหัวโจ๋นี้หว่า
"นี้เธอ ทำสีเปือนเสือฉันจะรับผิดชอบยังไง"เขาจับข้อมือและบีบข้อมือฉัน
"เจ็บ เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้น่ะค่า "ฉันตอบปัดๆไป
"จะบ้าหรอมันจะออกได้ไง "เขาง๊างมือมาจะตบฉัน
เพี้ยง
ทำไมไม่เห็นเจ็บเลยล่ะ หรือว่าความรู้ของฉันมันคงจะด้านชาไปแล้วล่ะมั้ง ฉันจึงลืมตาขึ้น
"โคจิ!!!T^T"
"นี้แฟนของเธอ ไอ้หนูฉันจะบอกอะไรน่ะ ทำเป็นพระเอกแบบนี้มันไม่เท่เอาสะเลยน่ะ เห้ยพวกแกมานี้ดิ"ดูเมื่อนเขาจะเรียพวกมาอีก
"อืม ฉันแฟนของเธอ รู้แล้วก็ปล่อยสิฟ่ะ ไอ้สวะเอ้ย!!!"เขาจ้องตาของพวกนั้นก็น่ากลัว แต่ใจฉันกลับเต้นแรง
"ไม่ปล่อย!!! มีไรป่าววะ" เขาตะโครกกลับ
"ฉันเตื่อนแกแล้วน่ะ"
เขาวิ่งมาเร็วมาจนพวกนั้นมองตามไม่ทัน แล้วหักข้อมือ คนที่จับฉันแล้วหักดังกรอบ จนเขาปล่อยฉันข้อมือฉัน จนเห็นเป็นรอยแดงรอบข้อมือ
โคจิต่อยพวกนั้นไม่หยัง +ตืบซ้ำ
"พอแล้วโคจิ"ฉันวิ่งไปจับมือเข้าแล้วห้าม
"แต่มันทำเธอ"เขาร้องไห้
"ฉันไม่เป็นไรแล้ว"
"อืมๆๆ"เขาหยุด
เราก็เรียกรถพยาบาลมาเก็บศพ(ผู้ป่วย)ไป
"แล้วสองคนที่เหลืออ่า หายไปไหน"
"ฉันจับส่งโรงบาลไปแล้ว "
"โหดอ่า ฉันชักจะกลัวนายแล้วน่ะเนี้ย"ฉันพูดพร้อมทำท่ากลัว
"ยัยบ๋อง"เขาเอามือดีดหน้าผากฉัน
"เจ็บน่ะ"ฉันทำเหมือนจะร้องไห้ เขาก็เอามือมาลูบ
ฉันพาเขามาดูพระอาทิตย์ตกหลังภูเขา
"สวยมั้ย นี้ตรงนี้มีดอกฟาแลนอปซิส ที่หมายถึงการจากลายด้วยล่ะ(รักที่โบยบิน)"
"สวยมากเลย แต่ฉันเคยเห็นสิ่งที่สวยเท่านี้มาแล้ว^_^"เขาไม่สนใจดอกไม้เลยแฮะ= ="
"อะไรหรอ ที่สวยกว่าวิวที่ฉันเลือก@_@"
"ก็เธอไง แฟนของฉัน^_^"
"ไม่ใช่สะหน่อย-//-"
"แล้วอยากเป็นไหนล่ะ"
"*0*"
"เป็นแฟนกันน่ะ ฉันชอบเธอ ฉันไม่อยากให้ใครมารังแกเธอ ฉันอยากปกป้องเธอ เธอรู้ไหมถ้าฉันไปช่วยเธอไม่ทันฉันคงเสียใจมาก"
"พอแล้วฉันไม่ได้จะตายสะหน่อย -//-"
"อะไรก็เกิดขึ้นได้น่ะเฟ้ย แล้วคำตอบล่ะยัยบ๋อง"
"เดี๋ยวค่อยตอบล่ะกันเรากับบ้านกันเถอะ"
"ขอรับ เจ้าหญิง"
"เร็วสิค่า เจ้าชาย -//-"
พวกเราสองคนกลับมาถึงบ้านต่างก็หมดแรงไปตามๆๆ เราต่างแยกย้ายไปคนล่ะห้อง
บ้านที่ฉันเริ่มจะมีสีสันเมื่อมีโคจิเข้ามา เขาทั้งช่วยออกความเห็นช่วยแนะ ยังทำงานบ้านกับอาหารเก่งด้วยจนทำให้ฉันอยากจะหยุดเวลา
เหล่านี้เอาไว้นานๆแต่การพบเจอก็ย่อมมีวันจากลา
วันสิ้นเดือน
"โคจิ ฉันส่งแฟรต์ไปให้บก.แล้วน่ะ บก.บอกว่าสนุกมากเลยจะเอาขึ้นหน้าปกแล้วล่ะ"
"งั้นเธอก็จะมีชื่อเสี่ยงแล้วสิ"สายตาของเขาเริ่มฉายในทางเศร้า
"อืม ความฝันฉันเป็นจริงแล้วล่ะ"
"จริงดิ!!! ยัยบ๋อง ดีใจด้วยน่ะ "เขายิ้มให้ฉัน
"อืมๆ วันนี้ฉันจะมาตอบคำตอบที่นายรอคอย"ฉันก้มหน้าลงสักเล็กน้อย
"คำตอบอะไรหรอจำไม่ได้เลยหล่ะฉันเนี้ย 555 ช่างมันเถอะ"
"นายนี้มันความจำสั่นเป็นปลาทองเลยน่ะ555"
"มิดาโกะ ฉันขอจูบเธอนานๆได้ไหม"
"อืมๆ ทำไมนายจริงจังจนไม่สมเป็นนายเลยน่ะ"
"ช่างฉันเถอะน่า"
แล้วเขาก็ก้มลงมาหอมแก้มฉันแล้วค่อยประกบริมฝีปากแบบอ่อนหวานแล้วค่อยรุนแรงขึ้น แล้วกับมาอ่อนหวานอีกครั้ง เขาถอนแล้วทำใหม่ไปเลื่อย
จนฉันบอกให้เขาหยุด
"พอแล้ว เดี๋ยวปากฉันก็เน่าพอดี ฉันไปนอนแล้วน่ะ เดี๋ยวไปแจกลายเซ็นไม่ได้หรอก พรุ่งนี้เจอกันน่ะ "ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องแล้วล็อคกุญแจ
ถ้าคืนเราอยู่ต้องอีกคงไม่ได้นอนแน่
แล้วฉันก็โน้มตัวลงนอน

เช้าวันรุ่งขึ้น

"โคจิ ฉันไปทำงานแจกลายเซนต์แล้วน่ะ นายอย่าลืมไปล่ะ"
ในห้องไม่มีเสียงตอบมีแต่กระดาษวางไว้หน้าห้องว่า
"ไปดีๆน่ะสู้ๆ เดี๋ยวฉันจะเอาของไปให้"
ฉันรีบปั่นจักยานมาที่งานแล้วเริ่มแจกลายเซ็น
"หนังสือของคุณสนุกมากเลยน่ะค่า"
"ขอบใจจ้า"
ฉันนั่งฟังคอมเม้นของคนที่เข้ามา จนใกล้เวลาจะเลิก โคจิก็ยังไม่มา
(แนะนำให้เป็นเพลงนี้ฟังประกอบน่ะค่ะ http://www.youtube.com/watch?v=pUiI1aJw2zI)
"คุณคามิซากิ มิดาโกะ คัฟ"
"ค่า"
"เซ็นรับช่อดอกไม้ด้วยคัฟ" เขายื่นใบมาให้เซ็น
"นี้ค่า"ฉันส่งใบกลับเขาให้ดอกไม้มา
"จากใครค่า"
"มีการ์ดอยู่อ่าคัฟ คุณดูก็จะรู้เองละคัฟผม ไปล่ะ"
ฉันมองช่อดอกไม้ แล้วน้ำตาไหลถ้าช่อดอกไม้นี้ไม่ใช่ฟาเลนอปซิล
ฉันขับรถกลับพร้อมช่อดอกไม้ที่ไม่แม้จะดูว่าใครเป็นส่งมาให้
ฉันเอารถจักรยานมาวางจอดที่หน้าบ้านแล้วถือช่อดอกไม้ แล้วตรงเข้าบ้าน
ภายในว่างปล่าวไม่มีใคร
"โคจิ" ฉันตะโกนพร้อมเปิดประตูห้องทุกบานแต่ก็ไม่พบร่างของโคจิ
ขอร้องให้ฉันได้พบกับเขาที่
ฉันรีบเข้ามาเปิดประตูบานสุดท้ายคือห้องของฉัน
"โคจิ"
"เอา กลับมาแล้วหรอ โทสที่น่ะ ฉันยังไม่ได้ทำกับข้าวเลย ว่าจะทำก่อนที่เธอจะมาสะหน่อย แล้วนั้นจะร้องไห้ทำไมย้ยบ๋อง"
"ร่างของนายมัน T^T กำลังสลาย"
"เป็นเรื่องปกติน่ะ พอความฝันเป็นจริง ฉันก็จะกลับไปโลกของปีศาจ"
ฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาโดยที่ไม่สนใจว่า ร่างเขาจะสลายถึงไหน
"หยุดร้องได้แล้ว ยัยบ๋อง"
"ฮึก นายจะจากฉันไปแล้วหรอ"
"ไม่หรอกฉันจะอยู่ในใจเธอตลอดไป"
"ฮึก อืม"
"ฉันรักเธอน่ะ รักตลอดมาและจะรักตลอดไป"
เขากระซิบบอกฉันและจุบตรงหน้าผาก ร่างของเขาก็ค่อยสลายหายไป
"โคจิ ฉันก็รักนายได้ยินไหม"ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงแล้วนั่งรอไห้ภายในห้องอยู่คนเดี๋ยว

พอฉันหยุดร้องก็เดินลงมาดูช่อดอกไม้ที่โคจิส่งมาให้ ฉันหยิบการ์ดขึ้นมาอ่าน
"ถึงมิดาโกะ ที่รัก
 ถ้าคุณเห็นการ์ดใบนี้แสดงว่าผมคงได้สลายไปแล้ว ผมมีความสุขมากที่ได้ใช่เวลาอยู่ร่วมกับคุณ
 ผมไม่อยากให้ความฝันของคุณเป็นจริงเพราะผมต้องจากคุณไป แต่ก็ไม่อยากให้คุณเสียใจ
 ถ้าผมไม่อยู่คุณต้องดูแลตัวเองดีๆเป็นนักเขียนที่มีชื่อให้ได้น่ะ ขอบคุณน่ะที่คุณได้มอบควมรัก
 ของคุณให้กับผม และคุณจะอยู่ในใจผมเสมอ และเราจะต้องได้เจอกันอีก
 ปล.ดอกฟาเลนอปซิล มีอีกความหมายหนึ่งน่ะคือรักไม่เปลี่ยนแปลง
      จาก
      โคจิ "
น้ำตาของฉันไหลออกมาจะเปือนช่อดอกไม้และการ์ด
"ขอบคุณน่ะ โคจิ ที่มอบสิ่งดีๆให้กับฉัน และเธอจะอยู่ในหัวใจของฉันตลอดไป ฉันจะรอวันที่เราได้พบกันน่ะ"