ตอนที่ 31 : ✚บอดี้การ์ดบยอน✚ XXV [100%]
ร่างสูงเดินไปตามทางเดินของคอนโดแล้วหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องตัวเอง หยิบคีย์การ์ดขึ้นมาทาบแล้วผลักประตูห้องเข้าไป ภายในห้องที่ถึงแม้จะเปิดไฟไว้แต่ก็ไร้เสียงและเงาของคนที่ชานยอลคิดว่ามาถึงก่อนแล้ว
แต่เมื่อเดินไปยังส่วนของห้องนั่งเล่นก็ปรากฏกลุ่มผมโผล่พ้นขอบพนักพิงหลังของโซฟาออกมา ร่างอมยิ้มและเดินไปวางกล่องเค้กที่ตนซื้อมาไว้บนโต๊ะตัวเล็กหน้าทีวีอย่างเงียบเชียบ
“แบคฮยอนนา ตื่นได้แล้ว” ร่างสูงนั่งยองๆหน้าร่างเล็กที่นั่งหลับพิงกับหมอนอยู่โดยแขนเรียวค้ำที่ศีรษะตัวเองกันล้ม
“..........” แต่เสียงที่เรียกมาก็ไม่ได้ส่งผลให้คนที่หลับไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วตื่นได้
“แบคฮยอน” ชานยอลเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้กับแบคฮยอนมากขึ้น ยกมือมาเกลี่ยผมม้าที่เริ่มยาวของอีกคนเบาๆ
“อือออ” ร่างเล็กส่งเสียงในลำคอเชิงรำคาญ
“ถ้านายไม่ตื่นแล้วฉันทำอะไรขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ” ร่างสูงกล่าวอย่างทีเล่นทีจริง
“.............” แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะปลุกยากเสียแล้ว ชานยอลจึงค่อยๆโน้มหน้าตัวเองจนหน้าผากชิดกับหน้าผากอีกฝ่าย จ้องมองไปที่ดวงตากลมที่ตอนนี้ปิดสนิท จมูกโด่งรั้นและริมฝีปากบางอมชมพู
แต่อยู่ๆคนที่เขาคิดว่าหลับไปไม่รู้เรื่องอะไรแล้วกลับค่อยๆขยับเปลือกตาให้ลืมขึ้นก่อนจะผงะเล็กน้อยเมื่อสบเข้ากับดวงตาทรงเสน่ห์ของร่างสูงเข้าอย่างจัง
“คุณชานยอล......” ดวงตากลมจ้องไปยังอีกคนอย่างไม่วางตาเพราะถ้าเขาเผลอเมื่อไหร่ล่ะก็ บอกได้คำเดียวว่าพลาดให้ร่างสูงแน่นอน
“ตื่นซักทีนะ” ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปากแล้วผละออกลุกขึ้นยืนก่อนที่จะหายเข้าไปในห้องครัว
ฝ่ายแบคฮยอนที่เห็นแผ่นหลังของอีกคนลับสายตาไปก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง มันสั่นรัวมากเหมือนจะกระเด็นออกมาจากอก เชื่อเถอะว่าถ้ายังอยู่ในท่าทีแบบนั้นอีก เขาคงหัวใจวายกันพอดี
ชานยอลเดินกลับมาจากห้องครัวพร้อมกับจานและส้อมเล็ก เขาวางมันที่โต๊ะและนั่งลงบนโซฟาฝั่งที่ว่างข้างๆร่างเล็ก
“ฉันซื้อเค้กมาให้เพราะเห็นว่านายไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่น่าจะได้รับน้ำตาลในเลือดบ้าง” ระหว่างพูดก็แกะเอาเค้กที่อยู่ในกล่องมาจัดไว้ในจาน ชานยอลยกเอาเหตุผลนู่นนี่มาพูดถึงสาเหตุที่เขาซื้อเค้กมา แต่ความจริงแค่...อยากซื้อให้เฉยๆ
“เอิ่มม... ขอบคุณครับ” แบคฮยอนเตรียมยกมือจะรับจานเค้กนั้นมาแต่คนตัวสูงชักมือที่ยื่นให้กลับ ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าถึงความสงสัยอย่างชัดเจน
“อ้าปาก ฉันป้อนให้” ชานยอลตักชิ้นเค้กขึ้นมาแล้วจ่อไว้ใกล้ริมฝีปากบาง
“ผมว่าผมกินเองดีกว่า” มือเรียวที่กำลังจะไปแย่งส้อมนั้นมาก็ชะงัก เพราะสายตาเชิงตำหนิของคนตัวสูง
“แบคฮยอน....” จากเสียงที่ทุ้มอยู่แล้วก็กดให้มันต่ำลงไปอีกจนคนที่ฟังรู้สึกขนลุก
คนตัวเล็กยอมอ้าปากรับเค้กชิ้นนั้นเข้าปากแต่โดยดี แต่ยังเป็นการบังคับกลายๆ
“อร่อยดีนะครับ คุณชานยอลซื้อมาจากไหนครับ” มือเรียวยกขึ้นมาก่อนจะใช้นิ้วโป้งปาดเนื้อครีมที่เลอะอยู่มุมปากออก
“ก็ร้านแถวนี้แหละ กินๆไปเถอะ” ว่าแล้วก็ป้อนคนตัวเล็กที่กำลังอ้าปากเตรียมถามไปอีกคำนึง
การป้อนเค้กโดยคนตัวสูงก็ดำเนินไปเรื่อยๆจนมาถึงคำสุดท้าย มือหนากำลังจะป้อนอีกคนอยู่ก็ถดมือกลับเมื่อแบคฮยอนจะงับชิ้นเค้ก พอคนตัวเล็กยื่นหน้าเข้าไปอีกก็ถดมือเข้าไปอีกราวกับนักล่าที่กำลังล้อเล่นกับเหยื่อ จนกระทั่ง......
จุ้บ!
แบคฮยอนสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสที่เบาบางแต่กลับหนักแน่นประทับลงบนหน้าผากที่ปกคลุมด้วยเส้นผมของตัวเอง เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบตัวเองเข้าใกล้ร่างสูงจนหน้าห่างกับอกแกร่งเพียงคืบเดียว คงเพราะเอาแต่จับจ้องไปที่ชิ้นเค้กนั้นจนลืมดูสิ่งรอบข้างไปเสียสนิท
คนตัวเล็กผงะถอยหลังออกมาทันที
“ล้อเล่นๆ อ่ะนี่ เหลือคำสุดท้ายแล้วเสียดายของ” ชานยอลยื่นชิ้นเค้กจนชนกับริมฝีปากเบาๆทำให้เนื้อครีมเลอะที่ปากบาง แบคฮยอนจึงจำใจที่ต้องรับเค้กชิ้นสุดท้ายเข้าปากไป
แต่ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ตั้งตัว อยู่ๆร่างสูงก็พุ่งเข้าหาอีกคนทันทีที่วางจานกับส้อมลงบนโต๊ะเสร็จ ริมฝีปากหนาประทับลงที่ริมฝีปากบางของอีกคนอย่างจู่โจม ยกมือเชยคางเรียวขึ้นและอีกข้างก็โอบรัดเอวบางไว้ ฝ่ายแบคฮยอนที่จู่ๆก็ถูกรุกมาก็หลับตาแน่นมือไม้ก็กำเข้าหากันอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
ริมฝีปากหนาขบเม้มปากบางเล็กน้อยและดูดดึงเอาเนื้อครีมที่ตัวเองตั้งใจชนเค้กชิ้นนั้นให้เลอะเพื่อที่จะได้ทำอะไรแนบเนียน......มั้ง
แบคฮยอนที่อยู่ๆก็รู้สึกว่ารำคาญมือตัวเองที่ไม่รู้จะไปไว้ตรงไหนดี ก็เกาะเข้ากับไหล่แกร่งทั้งสองข้าง ชานยอลกระตุกยิ้มเล็กน้อก่อนจะบดเบียดรุกหนักเข้าไปอีก แต่การจูบครั้งนี้ไม่ใช่แบบดีพคิสอย่างที่หวังไว้เพราะเอาไว้ถึงเวลาจริงๆค่อยทำต่างหาก
ชานยอลถอนริมฝีปากออกจ้องมองคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้หอบหายใจน้อยๆและแถมยังก้มหน้างุดอย่างคนเขินอาย
“แฮ่กๆๆ” แค่นี้ก็เหนื่อยซะแล้วไม่อยากจะคิดถึงตอนนั้นเลยจริงๆ (ตอนไหน?)
“แบคฮยอน” ร่างสูงเรียกชื่ออีกคนเบาหวิว
“คะ..ครับ” อีกคนตอบรับด้วยเสียงอันสั่นเทาที่คล้ายกับคนกำลังจะหมดแรง
“เป็นแฟนกับฉันนะ” กระซิบอย่างแผ่วเบาใกล้ๆใบหูของอีกคนจนแบคฮยอนรู้สึกขนแถวหลังคอตั้งชัน
“ผม......” ร่างเล็กตอบเพียงเท่านั้นแล้วเงียบไป
“อย่าผลักไสฉันไปหาใครอีกเลย ในเมื่อคนที่ฉันต้องการคือนายคนเดียว.............”
==============
CUT
[Complete %]
==============
RRRRrrrrrr
เสียงริงโทนที่ดังมาจากโต๊ะข้างหัวเตียงทำให้คนที่นอนคว่ำอย่างไร้เรี่ยวแรงต้องถ่างตาตัวเองขึ้นและคว้ามืออย่างสะเปะสะปะไปมาบนโต๊ะหัวเตียงและในที่สุดก็เจอกับโทรศัพท์เจ้ากรรมจนได้
“หืออ?” เพราะความที่ยังตื่นไม่เต็มที่จึงขานเสียงรับไปเพียงเท่านั้น
‘ลูกพี่ยังไม่ตื่นเหรอครับ’ ปลายสายถามเพราะตอนนี้ก็เกือบ8โมงแล้ว ปกติลูกพี่เขามักจะตื่นเช้าตลอดนี่หน่า
“อือ มีอะไรจงแด” เสียงแหบแห้งกรอกถามเพราะตอนนี้ตัวเองอยากจะล้มตัวนอนมากกว่าที่จะต้องคุยสายกับใครในเช้านี้
‘ก็ที่เราคุยกันไว้เมื่อวานไงว่าจะไปหารุ่นพี่ลู่หานวันนี้ ลูกพี่ลืมแล้วเหรอ’
“ฉันไม่ลืมหรอกน่า......”
‘เสียงลูกพี่ดูเหนื่อยๆนะ ไม่สบายอะไรหรือเปล่า’
“อืม นิดหน่อยได้พักเดี๋ยวก็หาย ขอผลัดเป็นพรุ่งนี้นะจงแด” และนิ้วเรียวก็กดวางสายไปและวางโทรศัพท์ไว้ใกล้หมอนแทนที่จะวางมันไว้บนโต๊ะอย่างเดิม
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นมาไม่ได้ทำให้คนที่นอนอย่างหมดแรงบนเตียงหันไปมองซักนิด เจ้าของห้องเดินเข้ามาใกล้เตียงแล้วนั่งลงที่ว่างข้างๆกับที่ร่างเล็กนอนอยู่
“เป็นไงบ้าง” มือหนาเอื้อมไปแตะเบาๆที่หน้าผากมนเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย
“ก็เมื่อยตัวเหมือนจะไม่สบายนิดหน่อยครับ” คนตัวเล็กพลิกตัวจากที่เคยนอนคว่ำมาเป็นนอนตะแคงข้างหันเข้าหาร่างสูงแทน
“ตื่นมากินข้าวนะจะได้กินยาเดี๋ยวฉันจะยกเอามาไว้ให้”
แบคฮยอนพยักหน้ารับแล้วร่างสูงก็เดินออกจากห้องไปและกลับมาอีกครั้งพร้อมถาดข้าวต้มร้อนๆที่ใส่ไว้ในถ้วยเซรามิกอย่างดีซึ่งในถาดก็ยังมีแก้วน้ำและยาที่เตรียมเอาไว้ วางมันไว้ลงบนหัวเตียงแล้วนั่งลงบนเตียงอีกครั้งก็จะเอื้อมไปลูบผมนิ่มของคนที่นอนอยู่
“ฉันไปก่อนนะ ถ้าอยากได้อะไรก็โทรบอกเดี๋ยวฉันจะออกมา”
“ไม่เห็นต้องลำบากคุณชานยอลเลย ผมดูแลตัวเองได้ครับ”
“ไม่ดื้อสิแบคฮยอน ทำตามที่บอกเถอะโทรกริ๊งเดียวฉันจะออกมาทันที ไปก่อนนะ” ริมฝีปากหนากดจูบเบาๆที่หน้าผากคนตัวเล็กแล้วผละออก
“ตั้งใจฝึกงานนะครับ”
เสียงเล็กที่แหบแห้งเอ่ยให้อีกคนมีกำลังใจ ร่างสูงเพียงยิ้มรับและเดินออกจากห้องไป แบคฮยอนยกมือขึ้นมาดึงคอเสื้อตัวเองเข้าหากันเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ มันแบบกว่าจะได้พักจริงๆนี่ก็... -////-
แต่ก็เอาเป็นว่าจากที่ร่างสูงเคยเทคแคร์เขาอยู่แล้วตอนนี้เชื่อเลยว่าความเป็นห่วงจากคนตัวสูงมันจะมีเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่าหรืออาจจะเพิ่มขึ้นๆด้วยซ้ำ ถ้าหากแบคฮยอนยังคงอยู่กับเขาไปเรื่อยๆแบบนี้
==================
✙ มาต่อจนครบจนได้ ฉาก........ตามหาที่ไบโอทวิตนะคะ
เราอยากให้ทุกคนตั้งสติก่อนสกรีม
ทำไมอิพี่ถึงมัดมือชกแบบนี้ล่ะเอ๊ย แล้วใครที่ไหนเขาจะปฏิเสธลง55555
มาเร็วเครมเร็วดีเหมือนกันเนอะ
ที่จริงไรท์มีแผนวางไว้ว่าอาจจะมีภาคต่อของฮุนฮาน อยากอ่านกันมั้ยคะ?
รู้สึกยังไงหรือจะติตรงไหนก็เม้นท์กันได้หรือจะสกรีมลงแท็กฟิคก็ได้จ้า โหวตกันด้วยก็ดีนะ5555
#บอดี้การ์ดบยอน
รีบมาต่อไว้นะ สู้ๆค่ะ