[Fic EXO] ✚ บอดี้การ์ดบยอน ✚ ChanBaek Ft.EXO

ตอนที่ 45 : ::OS:: ❄☃

            ก๊อกๆๆ

            “ ‘หมอพยอน’ ครับ มีของมาส่งครับ” เสียงที่เรียกชื่อเจ้าของห้องทำให้คนที่กำลังนั่งดูแฟ้มเอกสารอยู่ต้องวางลงบนโต๊ะ

            “ครับ เข้ามาได้เลย” จากที่นั่งเอนหลังกับเก้าอี้ทำงานก็มานั่งเหยียดตรงรักษามาดความเป็นคุณหมอ

            “นี่ครับ” คนมาใหม่วางของที่ตัวเองถือมาด้วยลงกับโต๊ะทำงาน

            “อีกแล้วเหรอครับ” เจ้าของห้องถอนหายใจพร้อมกับถามทวนกลับ

            “ครับ ‘เชฟปาร์ค’ เขาฝากมาให้”

            มือเล็กหยิบๆจับๆกล่องกระดาษที่ภายในบรรจุด้วยอาหารที่มีกลิ่นหอมลอยออกมาในอากาศ แต่ใบหน้ากลับบ่งบอกได้ชัดว่าไม่ต้องการที่จะทานพวกมัน

            “ฝากขอบคุณเขาด้วยนะครับ แต่วันหลังไม่ต้องลำบากส่งมาให้แล้วก็ได้ครับคุณเซฮุน”

            “ผมทำตามที่เชฟเขาสั่งมาน่ะครับ อ่อ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับหมอพยอน”

            “ครับ”

            สิ้นคำตอบรับคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องก็ออกไปอย่างรวดเร็ว สงสัยจะโดดเวลางานมาส่งของให้เขาแน่ๆเลย

            พยอน แบคฮยอน หรือที่ใครๆก็เรียกกันว่าหมอพยอนมันดูมีเกียรติดีใช่มั้ยล่ะ แต่ว่าผมไม่ได้รักษาคนหรอก แต่เป็นจำพวกสัตว์เลี้ยงน่ารักไปจนถึงสัตว์ป่าตัวเบิ้มต่างหาก แต่เรียกหมอพยอนแทนสัตวแพทย์พยอนที่มันยาวๆก็โอเคอยู่

            ผมใช้มือหมุนกล่องข้าวไปมาไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไงดี เพราะคนที่ฝากส่งมาน่ะสิดันส่งข้าวมาให้ตอนที่ผมทานข้าวกลางวันไปแล้ว แล้วแบบนี้ใครจะไปยัดลง

            ตัวไม่อยู่ก็ยังจะลำบากให้คนอื่นมาลำบากแทนตัวเองอยู่ได้นะเชฟปาร์ค

            ส่วนเชฟปาร์คที่ผมกำลังบ่นๆถึงก็ไม่ใช่คนอื่นไกลเลย ก็เออ...จะเรียกว่าไงดีล่ะ เป็นพ่อครัวประจำตัวผมก็แล้วกัน คนที่ต้องทำข้าวเช้า กลางวัน เย็น ให้ผมทุกวันๆแค่นั้นแหละ เข้าใจสถานะตรงกันเนอะ

            เชฟปาร์คหรือปาร์ค ชานยอลนี่เขาทำงานเป็นเชฟอยู่ที่ภัตตาคารซึ่งห่างจากโรงพยาบาลสัตว์ที่ผมประจำอยู่แค่ไม่กี่ช่วงตึกนี่เองถึงได้ให้ลูกมือมาส่งข้าวให้ผมบ่อยๆ ขอเดาว่าคงติดเมนูจากลูกค้าจึงทำให้มาส่งข้าวเที่ยงให้ผมไม่ทันแน่เลย เชฟใหญ่ก็งี้แหละคิวเยอะ

            ผมนั่งเอามือเท้าคางลงกับโต๊ะแล้วเหลือบมองไปที่กล่องข้าวอีกครั้ง ไอ้อิ่มมันก็อิ่มหรอกแต่จะให้ทิ้งก็เสียดายของ ชิมๆซักหน่อยจะได้ไม่เสียกำลังใจคนทำ

            ผมหยิบเอาช้อนพลาสติกที่ใส่รวมมาในถุงด้วยออกมาแล้วเปิดฝากล่องที่ปิดอยู่ อ่า...เมนูที่เขาทำมาก็ยังน่ากินเหมือนเดิม

            ช้อนสีขาวตักข้าวที่อยู่ในกล่องขึ้นมาแล้วเอาเข้าปาก ฮืมมม อร่อยแหะ เขาทำของอร่อยมาทุกวันแบบนี้กะจะขุนให้อ้วนเลยหรือไงกัน บ้าจริงๆเลย

            และสุดท้ายผมก็ทานมันจนหมด(ไหนว่าอิ่ม) ก็มันเสียดายของอ่ะ ก็กินให้หมดๆไปแล้วกัน

            แล้วนี่มันกี่โมงล่ะเนี่ย ผมยกข้อมือตัวเองขึ้นมามองดูปรากฏว่าตอนนี้ก็จะบ่าย2แล้ว ผมมีนัดไว้ว่าจะมีคนพาหมามาผ่าตัดนี่ ลืมซะสนิทเลย ไม่ต้องรอให้กระตุ้นตัวเองอีกรอบก็มีเสียงเคาะประตูจากหน้าห้องดังขึ้น

            “คุณหมอคะ เคสที่นัดไว้มาแล้วค่ะ”

            “อ่า ครับๆ” ผมรีบจัดตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเคลียร์โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนที่จะไปยังห้องผ่าตัดที่อยู่ข้างๆห้องของผมเอง

            “นี่ของโต๊ะ22 รีบเอาไปเสิร์ฟเลย” หลังจากที่จัดแต่งจานอาหารเสร็จผมก็รีบส่งมันไปยังบริกรที่ยืนรออาหารอยู่

            ผมใช้หลังมือปาดเหงื่อที่อยู่ตามขมับตัวเองออกไปอย่างลวกๆเพราะความร้อนจากหน้าเตาทำให้คนขี้ร้อนอยู่แล้วอย่างผมร้อนขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

            อ่า..ผมลืมบอกไป ผมปาร์ค ชานยอล หรือที่ใครๆก็ชอบเรียกว่าเชฟปาร์ค

            ผมทำงานเป็นเชฟที่ภัตตาคารนี่เพราะว่ามันอยู่ใกล้กับโรงพยาบาลสัตว์ที่มีใครอีกคนหนึ่งทำงานอยู่ มันสะดวกต่อการไปรับไปส่งดี

            ภัตตาคารนี้มีเวลาเปิดถึง4ทุ่ม แต่ผมขอเลิกงานตอนทุ่มครึ่ง เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็แวะไปรับคุณหมอแล้วกลับบ้านพร้อมกันน่ะสิ คนนี้ผมให้กลับคนเดียวไม่ได้ สาเหตุก็มาจากเคยนั่งรถเมล์จนหลับเลยป้ายหรือไม่ก็ขึ้นผิดคันจนทำให้ผมไม่วางใจที่จะให้กลับเองอีก เหอออ

            ผมยืนพิงกับเคาท์เตอร์อย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้รายการอาหารมีมากมายจนมือผมเป็นระวิง จะหาเวลาพักบ้างก็ไม่ค่อยจะมี อย่างน้อยก็มีเวลาว่างนิดๆหน่อยๆทำอาหารไปส่งให้คุณหมอ ถึงแม้มันจะเลยมื้อเที่ยงไปแล้วก็เถอะ ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำ

            เข็มนาฬิกาที่กำลังเดินอย่างช้าๆบนผนังกำลังบอกว่าผมใกล้จะได้เวลาเป็นอิสระแล้ว หากไม่มีออเดอร์มาเพิ่มอีก หวังว่านะ

            “เชฟปาร์คครับ ออเดอร์มาครับ”

            เสียงจากคนที่คุ้นเคยดังมาจนทำให้ผมที่ยืนพักอยู่ต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ

            อีกแล้วเหรอ?

            “นี่เซฮุนบอกข้างนอกด้วยว่านี่คือออเดอร์สุดท้ายแล้ว แล้วบอกว่ามันหมด” ผมหยิบเอาออเดอร์ที่เพิ่งมาล่าสุดมาถือไว้ในมือ สั่งอะไรกันเยอะแยะนักเนี้ย แค่อันเดียวก็ใช้เวลาเยอะแล้ว

            “ผมขอโทษครับเชฟปาร์ค ลืมไปว่าใกล้หมดเวลางานแล้ว”

            “ชั่งมันเถอะ มาช่วยๆกันทำ” ผมเริ่มเตรียมของทำเมนูที่สั่งมาให้พร้อมโดยมีเซฮุนเป็นลูกมือในการช่วย แล้วแต่ละเมนูก็ดันมีแต่ที่ผมทำด้วยนี่สิ เมนูอื่นที่คนอื่นทำก็มีตั้งเยอะแยะทำไมไม่เลือก

            บ่นไปก็เท่านั้น รีบทำให้มันจบๆไปดีกว่า

            “พรุ่งนี้ก็วันคริสต์มาสอีฟแล้ว คุณหมอพยอนมีแผนจะไปเที่ยวไหนหรือยังคะ” หมออีกคนที่ประจำอยู่ที่โรงพยาบาลด้วยถามในขณะที่ผมกำลังเก็บอุปกรณ์ของต่างๆ

            “ออ อืม ยังครับ ผมยังไม่ได้คิด” ผมยกมือขึ้นเกาแก้มตัวเอง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของโรงพยาบาลและยังยาวไปอีก2-3วัน หยุดยาวแบบนี้ผมจะไปไหนดีล่ะ

            “ก็ลองชวนเชฟปาร์คไปสิคะ”

            “อ่ะ แค่กๆๆ” ระหว่างที่ผมกำลังดื่มน้ำอยู่ก็ไม่ควรถามแบบนี้นะครับคุณหมอซง

            “เห็นฝากคนอื่นเอาข้าวเที่ยงมาส่งทุกวันๆแบบนี้อย่าคิดว่าไม่รู้สิคะ” หมอซงทำหน้ายิ้มล้อเลียนแล้วยกนิ้วชี้แกว่งไปตามอากาศไปมา

            “คุณหมอซงพูดอะไรก็ไม่รู้ ผมว่าผมไปดีกว่า” แล้วผมก็กอบเอาเสื้อโค้ทและกระเป๋าต่างๆมากอดไว้แล้วรีบจ้ำออกไป

            “เขินเหรอคะหมอพยอน” เงียบเถอะน่า -////-

            ผมเดินออกมาจากตัวโรงพยาบาลแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนที่ปกติจะมาจอดรถรอรับอยู่ข้างหน้า

            หรือว่าจะยังไม่เลิกงาน?

            ผมลองกดเบอร์โทรออกไป ก็พบว่าสายมันว่างแต่ไม่มีคนรับ หรือว่าจะยังไม่เลิกงานจริงๆ ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆแล้วกระชับเสื้อโค้ทให้มากขึ้นกว่าเดิม อากาศหนาวหิมะตกแบบนี้ใครเขาจะอยากเดินเล่นกันล่ะ

            สุดท้ายผมก็มาหยุดยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ผมควรจะขึ้นรถกลับบ้านเองดีมั้ย แต่เชฟปาร์คก็สั่งห้ามว่าอย่ากลับบ้านเอง หรือจะขึ้นแท็กซี่กลับดี ไม่ดีกว่ามันเปลื้อง และสรุปผมก็ต้องมาเดินทอดน่องดูร้านค้าต่างๆที่ยังเปิดอยู่ตามข้างทาง

            เทศกาลคริสต์มาสทั้งที่น่าจะหยุดซักอาทิตย์นึง แต่สำหรับคนที่ขยันทำงานอย่างผมมันก็นานเกินไป ยิ่งอากาศหนาวสัตว์อาจจะป่วยก็ได้จะไปหยุดได้ไงล่ะจริงมั้ย

            ส่วนเชฟปาร์คน่ะเหรอ ยิ่งช่วงเทศกาลอาหารก็ยิ่งขายดี เจ้าของก็บอกว่ามันคือช่วงน้ำขึ้นให้รีบตัก แล้วลูกจ้างจะว่าไงได้ล่ะนอกจากจะทำตามคำสั่งน่ะ

            น่าสงสารจังแทนที่จะได้หยุด

            ผมเดินไปเรื่อยๆเพื่อฆ่าเวลา และก็ต้องมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านเค้กร้านหนึ่ง ผมเป็นคนชอบเค้กอยู่แล้ว ยิ่งหลังเลิกงานยิ่งกระตุ้นความหิวได้เป็นอย่างดี

            ผมควรจะซื้อมันกลับบ้านดีมั้ยนะ

            ผมยืนดูโมเดลเค้กที่เป็นตัวอย่างอยู่หน้าร้านแล้วคิดอย่างหนักจนเผลอยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากตัวเอง อันนี้ก็น่ากินอันนู่นก็อยาก เลือกยากจังแหะ

            “อยากกินเหรอหมอพยอน” เสียงกระซิบที่แผ่วเบาอยู่ข้างๆหูทำให้ผมต้องถดตัวหนีแล้วมองคนที่อยู่ข้างๆ

            “เชฟปาร์ค” ผมเอ่ยชื่อคนตรงหน้าจนเจ้าตัวยิ้มออกมา “มาเมื่อไหร่เนี้ย”

            “ก็มาทันเห็นหมอพยอนยืนมองเค้กจนแทบเอาหน้าแนบกระจกนี่แหละ” เชฟปาร์คยื่นมือมาดึงเสื้อโค้ทของผมให้แน่นกว่าเดิม “อากาศหนาวขนาดนี้ยังจะมาเดินข้างนอกอีกไม่กลัวเป็นหวัดหรือไง”

            “ก็เชฟปาร์คไม่มารับจะกลับได้ไงล่ะ” ก็เขานี่แหละที่ทำให้ผมกลับบ้านไม่ได้

            “ดีมากครับหมอพยอน เชื่อฟังดีมาก” แล้วเขาก็เอื้อมมือมาขยี้ผมที่เซตไว้ตอนเช้าจนยุ่งไม่เป็นทรง

            “นี่หมอนะไม่ใช่หมา” ผมปัดมือเขาออกทันที

            “ก็หมออยู่กับหมาจนหน้าจะคล้ายกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

            “เชฟปาร์ค!” นี่ไม่พอใจแรงอ่ะ

            “โอ๋ๆไม่งอนๆ เชฟปาร์คติดงานเลยมาช้าหรอก” เชฟปาร์คนี่มือไวที่หนึ่ง เผลอแป๊บเดียวมาหยิกแก้มผมอีกล่ะ

            “หึ” ผมเบ้ปากแล้วหันหนีเขา

            “ง้อแล้วๆ กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวเชฟปาร์คจะทำของอร่อยๆให้กิน” สุดท้ายเขาก็เอาของกินมาล่อให้ผมหายงอน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ดีว่าไม้นี่มักจะใช้ได้ผลเสมอๆ

            “แวะซื้อเค้กก่อน” ผมดึงมือเขากลับเมื่อเชฟปาร์คกำลังจะพาผมกลับ

            “ไม่ต้องซื้อ”

            “ทำไมอ่ะก็หมออยากกินนี่” ผมกระตุกมือถี่ๆให้อีกคนตามไป แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือก็ส่ายหน้าไปมา

            “เค้กแบบนี้ เดี๋ยวเชฟทำให้กิน”

            “ห่ะ? เชฟปาร์คทำเป็นเหรอ” ไม่ยักกะรู้แหะว่าทำเป็น

            “เป็นสิ นี่เชฟปาร์คนะคิดว่าทำไม่เป็นหรือไง”

            “ก็ไม่เห็นเคยทำให้กินนี่”

            “ไม่เคยทำให้กินแต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่เป็นซักหน่อย เดี๋ยวทำให้อร่อยกว่าที่หมอเคยซื้อมาเลยเหอะ” เว่อร์อีกล่ะ

            “งั้นก่อนกลับก็แวะซื้อของไปทำกัน” ผมดึงมือเขาเปลี่ยนทิศทางไปยังซุปเปอร์ที่อยู่แถวนั้นแทน

            “แล้วจะให้ทำตอนไหน”

            “พรุ่งนี้ไง โรงบาลหยุด หมอว่าง”

            “....”

            “อ่อ...ลืมไปว่าภัตตาคารไม่หยุดนี่หน่า งั้นชั่งมันเถอะไม่ต้องทำแล้ว หมอไม่กินแล้วกลับเถอะ” มันน่าเสียดายที่ต้องมาฉลองวันคริสต์มาสอยู่คนเดียวนี่แหละ

            ผมเดินนำเขาไปแต่ก็ต้องหยุดเมื่อไม่เห็นว่าอีกคนเดินตามมา

            “เชฟปาร์ค...”

            “ครับ..พรุ่งนี้ผมขอลาหยุดครับ มีธุระน่ะครับแต่ไม่แน่ว่าอาจจะหลายวัน กลับวันไหนผมจะบอกครับ คุณก็หาคนอื่นแทนผมไปก่อน”

            เขาไม่ได้ขานรับที่ผมเรียกแต่กลับพูดสายอยู่กับใครบางคน จบคำพูดเขาก็วางสายไปดื้อๆเลย

            “พรุ่งนี้เชฟว่างแล้วนะ ไปซื้อของกัน” เขาเข้ามาเดินกอดไหล่ผมแล้วออกแรงดึงให้เดินตาม

            “เชฟทำแบบนี้ เขาไม่ว่าเหรอ” นั่นสิ ทางนู้นออกจะเข้มงวดขนาดนั้น

            “ก็...ถ้าไล่เชฟใหญ่ออกแล้วที่นั่นเจ๊งก็แล้วแต่นะ” มั่นมากกกก หมั่นไส้จริง “แล้วโรงพยาบาลหยุดกี่วัน”

            “ซัก2-3วันมั้ง”

            “งั้นอีก2-3วันค่อยกลับไปทำงาน”

            “เชฟปาร์ค!”

            “ก็หมอไม่ชอบอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ เชฟก็มาอยู่เป็นเพื่อนไง” รู้สึกว่ามันไม่ใช่ล่ะ

            “เชฟขี้เกียจก็บอกมา” อ้างนี่อ้างนั่นไปเรื่อย

            “ก็ถ้าไปทำงานก็จะไม่มีคนทำอาหารให้กินน่ะสิ เชฟให้เซฮุนมาส่งถึงที่ไม่ได้หรอกนะ”

            “แต่....”

            “ชู่ววว เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า วันพักผ่อนทั้งทีจะมาพูดเรื่องงานแบบนี้ไม่ดีเลยนะ” เชฟปาร์คเอานิ้วชี้มาแนบที่ริมฝีปากผมเบาๆเป็นเชิงว่าให้เงียบลง

            “เค้กจะกินได้จริงๆเหรอ” ไม่ให้พูดเรื่องงานก็พูดเรื่องนี้แทนแล้วกัน

            “นี่เชฟปาร์คเลยนะ กินได้แน่นอน” หวังว่ากินแล้วท้องไม่เสียเหมือนสมัยแรกๆก่อนเป็นเชฟก็น่าจะโออยู่หรอก

            “ถ้าอร่อยก็น่าจะเปิดร้านเองเนอะ”

            “นั่นสิจะได้ไม่ต้องไปเป็นลูกน้องเขา ว่าแล้วก็โทรไปลาออกเลยดีกว่า”

            “ไม่นะเชฟปาร์ค หยุดดดด.....”

            สุดท้ายผมก็ได้แต่หวังว่าการชิมเค้กในครั้งนี้ผมจะไม่ท้องเสียและเชฟปาร์คไม่ผลีผลามลาออกจากภัตตาคารนั้นก่อนก็พอ

            Merry Christmas ครับ

 

OSอะไรอ่ะงง 5555 แบบเอามายำรวมกันสุดอะไรสุด

คิดจะแต่งตั้งนานล่ะแต่สุดท้ายก็ดองไว้ และก็ได้เวลาลง

นี่เอามาคั่นก่อนฟิคหลักจบเฉยๆ55555

ติดแท็ก #เชฟnหมอ

｡SYDNEY♔