ลำดับตอนที่ #49
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : บทที่14 พาร์ท4
ประูห้อเปิออ แพทย์หิสูวัยเินออมา้วยสีหน้าอิโรย ราาะวันพุ่ไปถึัวหมอนแร เอ่ยถามเสียั “หมอแฟนผมหายหรือยั ไหนๆ แฟนผมอยู่ไหน ทำไมหมอไม่พาออมา”
ราาเอ่ยปราม “เล็ใเย็นๆ ฟัหมอ่อน”
ีนเอ่ยถาม “นไ้เป็นยัไบ้ารับ”
แพทย์หิะัเล็น้อยเมื่อเห็นหนึ่ในเ้าอโรพยาบาล “เอ่อ...นไ้ปลอภัยี่ะ หมอรวโยละเอียแล้ว ยาที่ไ้รับไม่มีผลระทบ่อร่าายส่วนอื่น แ่มีผล่อเมลันาึ่เป็นสมอส่วนท้ายสุ่อับไสันหลัอนเรา ึ่เป็นทาผ่านอระบบประสาทระหว่าสมอับไสันหลัและเป็นศูนย์ลาารวบุมารทำานเหนืออำนาิใ เ่นเวลาเรา ไอ าม สะอึ หายใหรือารเ้นอหัวใ ึ่ิใเราไม่สามารถวบุมอาารเหล่านี้ไ้ ยาที่นไ้ไ้รับึมีฤทธิ์่อระบบสั่ารอสมอทุส่วนเหนืออำนาิใึ่็ล้ายยาล่อมประสาทนิร้ายแรแ่ยาที่นไ้ไ้รับร้ายแรว่ารที่เธออาทำในสิ่ที่ไม่้อารแม้ะรับรู้แ่สมอ็สั่ารแทนเพราะฤทธิ์ยา พู่ายๆ ยาัวนี้เหมือนอำิใอเธอไว้ในร่าายัวเอ”
“แล้วะรัษาหายไหมะหมอ” มาามรุ้ะวันเอ่ยถามเมื่อลูายหน้าีเผือ
“้อใ้เวลาสัพัให้ร่าายับยาออมาเอ เพราะยาถูีเ้าระแสเลือโยร เราไม่สามารถับัวยาออมาไ้”
ราาะวันเอ่ยถามเสียเรีย “แล้ว้อใ้เวลานานแ่ไหนหมอว่าเธอะหายเป็นปิ”
แพทย์สูวัยอึอั่อนเอ่ยบอ “ไม่แน่ใ่ะ เพราะเราไม่รู้ว่าเธอไ้รับยาไปมาแ่ไหน แ่หมอิว่าน่าะไม่นานอาะอาทิย์หรือสออาทิย์อย่ามา็หนึ่เือน ยาะ่อยๆ สลายไปเอ เธอะมีอาารีึ้นเมื่อฤทธิ์ยา่อยๆ หายไป”
ราาะวันำมือแน่น สอวัน็นานเินพอเาไม่อบให้เธอเป็นแบบนี้ ไม่อบเลย ราาบบ่าลูาย หันไปถามหมอ
“ถ้าเธอฟื้นะมีอาารอะไรไหมรับหรือเธอะหลับแบบนี้ไปลอ”
“ไม่่ะ เราให้ยานอนหลับเธอ แ่ะให้เธอหลับไปลอไม่ไ้ ถ้าฟื้นวรให้อยู่ับนใล้ิหรือนที่รัเธอริๆ หาเธอไ้รับ้อมูลหรือำสั่แปลๆ เธออาทำามโยไม่ั้ใ”
ีนเอ่ยถาม “หมายวามว่าใรสั่ให้เธอทำอะไร็ทำเ่นนั้นเหรอรับ”
“อนนี้ฤทธิ์ยาำลัถูับออ ึไม่ร้ายแรเหมือนถูีใหม่ๆ ึไม่ใ่ทุนหรอ่ะแ่เธอะถูัู่าย หาถูระุ้นถูุ ้อระวัเรื่อนี้ให้ี ทาที่ีอย่าให้เธอพบนแปลหน้าหรือนไม่หวัีับเธอะีมา”
ราาะวันเอ่ยถาม “พาเธอลับบ้านไ้เลยไหมหมอ”
แพทย์เ้าอไ้รุ่นิ สบานถาม่อนถอนใยาว “อให้เธอนอนที่โรพยาบาลสัืนนะะ รอูผล้าเียสัหน่อย ถ้าไม่มีอะไรแทร้อน็ลับบ้านไ้”
ราาะวันเอ่ยสั่เสียเ้ม “ลหมอผมะให้เธอนอนที่นี่ แ่...หมอ้อัห้อที่เป็นส่วนัวว่านี้ให้เธอ ผมะนอนเฝ้าเธอเอ”
แพทย์เ้าอไ้เอ่ยบอเสียอึอั “เอ่อ...ห้อพันไ้ไม่มีอุปร์ที่ำเป็นสำหรับเธอน่ะ่ะ”
ราาะวันปรายามอเอ่ยบอเสียเรียบ “หมอ็นามไปิะเอาอะไร เรื่อ่วยหายใ เรื่อวัวามัน เรื่อบ้าบออะไร็นามไป เรื่อเอ็เรย์็นมาไ้ถ้าหมอะใ้”
ีนส่ายหน้าับวามเอาแ่ใอหลานาย “ัห้อามที่หลานายผมบอเถอะรับ เพื่อวามสบสุอหมอและเ้าหน้าที่”
สอั่วโม่อมา รอบรัวราาปีศาึไ้เห็นหน้าาอว่าที่สะใภ้เล็เมื่อเธอย้ายมาห้อพัฟื้นที่มีเรื่อมือรบรันามวามปรารถนาอหลานายเ้าอโรพยาบาล
มาามรุ้ะวันมอร่าสูให่อลูายที่นั่ับมือเล็ๆ อหิสาวร่าเล็หน้าาน่ารัผิวสีน้ำผึ้นวลเนียนและเธอำไ้ทันทีว่าเป็นหมอที่เยผ่าัเนื้ออให้โแอลเมื่อหลายปี่อน
“็อเอร์าย่าเป็นศัลยแพทย์สมอที่เ่มาเลยนะะ ะวันเยพบเธออนไปเยี่ยมพี่โแอล ยัิเลยว่าเธอเหมือนนไทยมาว่านอัฤษเป็นลูรึ่แ่แทบไม่มีเ้าเลย”
ราาถามลูายยิ้มๆ “นนี้เอาริเหรอเวิลบรอน์ แล้วผู้หิรัอบหรือเปล่า”
“นนี้อเล็ใรห้ามแย่ รัิาย่ารัเล็นเียว เล็ีบทุวันไม่รัไ้ยัไ”
ีนสบาน้อายเอ่ยนินทาเสียเบา “รัเพราะีบทุวัน รระลูนายมั่วั้แ่เ็นโริๆ ีบทุวัน็ใ่ว่าผู้หิะรันะ“
ราาเอ่ยเสียเยาะ “ะบอมันไหมล่ะว่ามันมั่ว”
ีนส่ายหน้าไม่อยาหาเรื่อให้หลานายมาป่วน ีวิเาสบสุแล้วออยู่แบบสบสุ่อไปะีว่า เสียเปิประูเ้ามาทำให้ผู้ให่หันไปมอสอหนุ่มสาวึ่เินูันเ้ามา
อเล็านเรียโผเ้า่อนมารา ่อนหันมาอบิาและร่าให่โอลุให่อบ้าน หิสาวมอน้อายและร่าบนเียอย่าสนใ “เิอะไรึ้น่ะ ฟิลับเล็ี่ไ้่าวว่านายเล็เ้าโรพยาบาล ึรีบมาู”
ฟิลเินมาบบ่าน้อาย เอ่ยปลอบ “ไม่เป็นอะไรนะ”
มาามรุ้ะวันส่ยิ้มให้ว่าที่ลูเยเพราะลูสาวโทร.มาออนุาไปับหนุ่มั้แ่แรแล้ว เธอเป็นแม่แม้ะห่วลูสาวแ่เธอ็มั่นใในัวฝ่ายายมาพอว่าะไม่รัแลูสาวเธอ
มาามหันมาอธิบายให้ลูสาวฟั อเล็านเรียโรธไฟลุ
“ไอ้ผู้ายเส็เร็ ล้าทำร้ายผู้หิ แ่เธอะหายใ่ไหมะแม่” หิสาวมอเรือนผมสีเ้มอน้อายอย่าเห็นใ แม้เธอะไม่รู้ัว่าที่น้อสะใภ้ แ่สำหรับเธอวามสุอน้อายมา่อนเสมอ
ราาะวันเอ่ยบอ “้อหายิ แฟนเล็้อหาย ถ้าไม่หายเล็็ะแ่านับเธอ ใรห้าม้านไม่ั้นเล็ะโรธนายเลย”
นในรอบรัวไ้แ่ส่ายหน้าับวามเอาแ่ใอทายาทนเล็อบ้าน แ่ไม่มีใรเอ่ยอะไรออมาให้ัวป่วนอบ้านอาาแล้วหาเรื่อมาป่วนภายหลั ร่าสูให่อายสูวัยในุสูทสีสุภาพเินเ้ามาพร้อมเสียบ่น
“ว่าะหาเรื่อออมาาานเลี้ยไ้ ไอ้วุิสมาิบ้าน้ำลาย็พล่ามไม่หยุ เป็นยัไบ้า ไหวไหมนายเล็” โแอลบ่นอย่าหัวเสียแ่ไม่ลืมถามไถ่หลานาย้วยน้ำเสียห่วใย
แ่หลานายไม่ปลื้มับวามห่วใย้ำยั่อว่าเสียอี “อาโอย่าเสียัิ แฟนเล็หลับเห็นหรือเปล่า”
“อโทษรับุหลาน แหมมันรัแฟนริไอ้หลานนนี้” โแอละัเล็น้อยเมื่อเห็นหน้าแฟนหลานายัๆ เาี้ร่าเล็บนเียเอ่ยเสียเบาแทนะโนเมื่อีนระทืบเท้าเือน
“หมอที่เยรัษาันนี่หว่า”
ฟิลเอ่ยบอบิายิ้มๆ “ใ่รับ าย่าเป็นเพื่อนสนิทแฟนรีศูล เธอเป็นหมอที่รัษาุพ่อ เธอับนายเล็พบันั้นานแล้ว มันี้หว้วยบอเสีย่อน” เอ่ยล้อน้อายเพราะราาะวันเยอออาารหึเมื่อรู้ว่าเาเยไปิน้าวับาย่า
“อ้าวเหมือนหายไปน แนนี่ไปไหนล่ะ” โแอลเอ่ยถามถึหลานายอีน ส่วนนแม่เาทราบว่าบินไปูนิทรรศารผ้าไทยับเพื่อนๆ ึไม่แปลใที่ไม่มา
ีนเอ่ยบอ “โทร.มาถาม่าวสอรั้แล้ว มันบอ้อไปูหลานายเพื่อนเพราะไม่สบาย ันยัแปลใว่าเพื่อนนไหนแนนี่ถึวิ่แ้นไปแบบนั้น”
มาามรุ้ะวันเอ่ยบอเมื่อเห็นว่าึมาแล้ว “เอาละ่ะ พวเราลับัน่อนีว่า าเล็ับนป่วยะไ้พัผ่อน พรุ่นี้เรา่อยมาันใหม่”
อเล็านเรียเอ่ยบอ “เล็ี่ับฟิลอยู่เป็นเพื่อนน้อเอ่ะ ุพ่อุแม่ับลุีนและอาโลับไปพัเถอะ่ะ ไม่้อห่ว”
ราาลูบผมนุ่มอลูสาว่อนหันมาูเมียรัเินออไปโยมีายสูวัยสอนเินามออมา้วย
****************************
๊ะ ีบทุวันผู้หิรััวร์ เอาที่เอ็สบายใอิเล็
อบุทุท่านที่แวะมาเยี่ยมม ะแนนให้ำลัใและเม้นน่ารัๆ ที่อ่านแล้วื่นใ ุ๊ฟฟฟ
********************
เล็เป็นบุรุษพยาบาลร้าบบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น