หนีไปนั่งกอดเข่า..ฟูมฟาย ที่สภา
(ตอนเที่ยงคืนอ่ะนะ…)
ปรับทุกข์….เรื่องที่เกิดขึ้น (เนื่องจากเวลาที่ไทยกับอเมริกามันกลับขั้วกัน..เลยสบายแฮ มีคนรับฟัง)
พูดง่ายๆคือเอางานไปโยนให้เขานั่นล่ะ แล้วบ่นให้ฟังตามประสาเพื่อนเก่า…
ยอมรับว่า อารมณ์ที่เย็นๆแล้ว มันเริ่มจะประทุขึ้นบ้าง…
ถ้าไม่ได้คำพูดนั้นของซิลฟิเอลที่ร๊ากกก (เนื่องจากในสภา ไม่เรียกชื่อจริงกัน เรียกแต่ชื่อราชการ)
บอกว่า…
เอาไปฟังซะ…เพลงมาร์ชประจำสภากลาง เพลงชาติสากลนั่นเอง
“Glorius Promise “ Ver. Chorus (ชื่ออังกฤษ แต่เนื้อร้องอ่ะ..ท่อนแรกภาษาฝรั่งเศส ท่อนสองภาษาเยอรมัน ท่อนสามสเปน ท่อนสี่ญี่ปุ่น ท่อนห้า อิตาลี )
อา…เราเกือบจะทรยศต่ออุดมการณ์และคำมั่นสัญญา ที่มีต่ออาณาจักรของตัวเองเข้าแล้ว
ซิลฟิเอลจ๋า…ขอโทษนะ..ที่เข้าใจนายผิดไป…
ตอนนี้เลย…คุมอารมณ์ได้ดีกว่าเดิมมากๆแล้ว…
ยอมรับว่าลูมิเอล มันเกลียดพวกที่พูดไม่รู้เรื่องมากๆ
จนสติหลุดกระจายมาหลายรอบ…
ขอบคุณมาก…
แต่กว่าจะจับใจความได้ล่อซะ…ตอนตีหนึ่ง…แค่กๆ
รู้มั้ยวะ…คุณซิลฟิเอลตอนนี้ฉันถูกคุมประพฤติอยู่..อย่าถามมาก..ไม่อยากนึกแล้ว
นึกแล้วพาลจะอยากฆ่าคน…
เอาง่ายๆตัวต้นเหตุ เกือบเทียบเท่ายัยเด็กบ้าที่มาป่วนสภาเมื่อนานมาแล้วล่ะ = =”
อือ…
ซิลฟิเอล…
ขอบคุณมากที่ฟังฉันบ่น ยาวเหยียดนะ….
ฉันเองก็เกรงใจนายเหมือนกัน…
เกรงใจมาก….
เฮ้อ…
= = = = = = = = = = = = = = = = =
แด่..สิ่งที่เกิดขึ้น
ยอมรับว่า..มันน่าหงุดหงิดมาก..
พอจะปล่อยเขาไป..
เขากลับยิ่งทำให้เรารู้สึกอยากกลับมากระทืบเขาซ้ำก่อนไป..
แต่เรากลับตอบโต้มากไม่ได้…
ไ อ้ที่พอทำได้..ก็ทำไปแล้ว
แต่เขาก็ไม่สำนึก...
ไม่สำนึกไม่ว่า…แต่เขาลอยหน้าลอยตา
ทำให้คนอื่นสงสารอีก
แถมเหมือนจะบอกๆไปอีกว่า ที่เขาทำแบบนี้
หงอยแบบนี้เพราะถูกพวกพี่รังแก…
ให้คนอื่นสงสาร ในขณะที่พวกพี่ถูกประณามลับหลัง
ใช่..พี่ขอโทษ!!
พี่มันผิดเองที่ไปบ้าสงสารเธอ
แล้วผลสุดท้าย…..
เฮ่อ…
เอาเถอะ…..
ขอโทษที่มาบ่นอะไรงี่เง่าๆแบบนี้นะ…
อารมณ์เย็นนั่นแหละ….
เพราะถ้าอารมณ์ไม่เย็น ฉันคงไม่มัวนั่งอธิบายแบบนี้หรอก
เฮ้อ….
เรานี่พอจะทำบุญก็ทำไม่ขึ้น…
คงทำได้แต่บาปแหละเนาะ….
ย้ำอีกครั้ง …
นี่อารมณ์เย็นนะ….
ถ้าเหมือนคราวก่อนที่โมโหขั้นรุนแรง..มันไม่ขนาดนี้หรอก…
แค่นี้ล่ะ
ปล.มันผิดกับคำสัญญาที่เคยไว้ให้กับน้องสาวก็จริง…
แต่เข้าใจมั้ย..
คำพูดทุกคำของโอโซนน่ะ….
มันอดไม่ได้ที่จะสั่งสอน…
แต่…
เอาเถอะ….
ฟังเพลงชาติของเราแล้วอารมณ์เย็นกว่าเดิมมากๆ
จบกันที
ลาก่อน ! ความรู้สึก ในตอนนั้น…
ได้ระบายมันออกมา
หลังจากทนเก็บกด อธิบายแบบผู้ดีมานาน….
เอาล่ะ….
มันสุดท้ายแล้วจริงๆ
แน่นอน..ชัวร์ๆ
เพราะฉันเองก็เหนื่อย…
ไม่อยากทำให้Acostoria มันดราม่า เพราะฉันหรอก…
แต่ที่แน่ๆ
หลังจากไปสภาเมื่อเที่ยงคืน…
มันก็เจอแจ๊กพ็อตด้วย…
อา…
ลาก่อนตำแหน่งเจ้าชาย ลาก่อน ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ….
ต่อไปนี้เป็น King แล้วฟ่ะ…
;[];”
โหดร้าย….
มันทำให้นึกถึงMad อันหนึ่ง ของเฮตะ…สงครามเจ็ดปีที่รักนั่นล่ะ(OP เปิดก็ใช้ ไ อ้ นี่หากินอีกนั่นล่ะ
แค่เปลี่ยนภาพ คำพูด..และมาตัดต่อเพลงอีกนิดหน่อย)
“ผู้ที่จากดินแดนนั้นไปคือจักรพรรดินีของประเทศ ส่วนผู้รับดินแดนนั้นมาไว้ในกำมือคือตัวกษัตริย์เอง”
หมายความว่า…
ตอนนี้…ข้าพเจ้าเป็นใหญ่สินะ..
ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่า…เราเป็นจอมมารรอให้ผู้กล้ามากำจัดเลย….
แค่กๆ
มันใช่เลยล่ะ…
โอเค๊?
ก็ได้….
นานๆที จะเล่นแบบนี้นะเจ๊เครย์..=w=”
ต้องไปนั่งตบตีโปรไฟล์ใหม่แล้ว…
(สาเหตุที่มีAcostoria เพราะสงครามคราวที่แล้ว เราชนะล่ะ ;w;a)
=w=”
พันธมิตรจักรวรรดิ…
อาล่ะสันนิบาติแห่งจักรวรรดิจึงถือกำเนิด ณ บัดนาว!!(ต่อ)
ความคิดเห็น