คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำของความรักทั้งสอง มารุอิXจิโร่
จะว่าไปแล้ว เรื่องราวความรักของผม มารุอิ บุนตะ คงจะเกิดขึ้นในเย็นวันนั้น วันที่ผม บังเอิญ ไปหาหนังสือมาอ่านฆ่าเวลา เพราะ ยูคิมูระ ลาก ซานาดะ ไปเดท ใช่ครับ ลากไปเดท แต่ว่าไม่ต้องไปพูดถึงการเดทของทั้งสองคนหรอกครับ เพราะนั้นเป็นแค่ บทนำ เรื่องราวความรักทั้งหมดของผมทำไม่ได้สลักสำคัญเท่าไรนัก
วันเกิดเหตุ
ผมที่เบื่อเพราะไม่มีอะไรทำในเวลาชมรม ตอนแรกๆ ก็กะจะไปหาอะไรกินกับแจ๊คคัล แต่หมอนั้นดันติดธุระ ผมก็เลยออกมาหาหนังสืออ่านแก้เซ็ง
ตึ้ง เฮ้ย
ผมหันไปตามเสียงก็พบกับตัวจริงของเฮียวเท ชิชิโดะ เรียว โอโทริ โจทาโร่ กับเอ่อ ผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้นนั้น เอ่อ..คงจะเป็น นักกีฬาตัวจริงของโรงเรียนเฮียวเทที่ร่ำลือกันว่า สามารถนอนหลับได้ตลอดเวลา
อาคุตางาวะ จิโร่ นักกีฬาที่ขี้เซาที่สุดในเฮียวเท
“เฮ้ย เจ้าจิโร่ อาคุตางาวะ จิโร่ จิโร่เว้ย ตื่น อย่ามาหลับตอนนี้ซิเว้ย” ชิชิโดะ ตะโกนเรียก เพื่อนที่เล่นเทนนิสมาด้วยกันที่ เอ่อ หลับไปแล้ว
คร๊อก ฟรี้
แถมด้วยเสียงกรน แบบไม่อายใคร
“รุ่นพี่จิโร่ครับ เอ่อ ตื่นก่อนซิครับ ที่นี้ไม่ใช่เฮียวเทนะครับ” โอโทริ เรียกรุ่นพี่ที่หลับได้ทุกสถานการณ์อย่าจิโร่อย่างเอือมๆ
ก็ตอนแรกเค้าจะชวนคุณชิชิโดะ มาแค่คนเดียวแต่รุ่นพี่ขี้เซาก็ขอตามมาแน่นอนเค้าไม่มีสิทธิ์ห้ามอยู่แล้ว ตราบใดที่คุณชิชิโดะอนุญาต แต่ว่าถ้ามาแล้วมานอนแบบนี้ เค้าเองก็อายแทนเหมือนกัน
“เอ่อ เอายังไงดีครับคุณชิชิโดะ” เด็กรุ่นน้องถามรุ่นพี่อย่างขอความคิดเห็น
“กว่าเจ้าจิโร่ มันจะตื่นก็คงอีกนาน ถึงจะดูใจร้ายแต่ว่า ฝนทำท่าจะตกแล้วอีกอย่างเจ้าหมอนี้พอได้นอนแล้วไม่ยอมตื่นง่ายๆแน่ คงต้องปล่อยให้มันนอนไปก่อน ว่าแต่นายเหอะ หาได้ยัง หนังสือที่จะใช้ติวสอบ ที่บอกว่าต้องใช้มันน่ะ เฮอะ ไม่เท่เอาซะเลยมาหาหนังสือติวสอบ”รุ่นพี่ที่ห่วงเท่ถามรุ่นน้องที่มาชวนเขาให้มาเป็นเพื่อน พร้อมกันบ่นยืดยาว
“ก็เจอแล้วล่ะครับ นี่ไงครับ คุณชิชิโดะ” เจ้าตัวว่าพร้อมกับชูหนังสือที่ว่ามาให้ดู ไม่ใช่ว่าเค้าอยากจะอ่านหรอก แต่ว่า แค่อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันกับรุ่นพี่คนนี้มากกว่าเลยหาข้ออ้างชวนมาเป็นเพื่อน แต่รุ่นพี่จิโร่ก็ดันมาขัด แต่ไม่เป็นไร เค้าก็คิดว่ามันต้องเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เข้าร้านมาแล้วเจอแอร์เย็นๆ เป็นธรรมดาที่รุ่นพี่ขี้เซาจะไปเฝ้าพระอินทร์
“เฮ้ จิโร่ รีบๆตื่นด้วยน่ะ ฝนทำท่าจะตกแล้ว ไปเหอะ โจทาโร่” ว่าแค่นั้นก็จูงมือรุ่นน้องไปจ่างเงินพร้อมกันเดินออกไป
เฮ้ย สำหรับคนที่มองมาตลอดอย่างเค้า มารุอิ บุนตะ อยากถามว่า พูดแค่นี้ แล้วไอ้เจ้าขี้เซาที่นอนอยู่ตรงนั้นหล่ะ ไม่ต้องรอให้เจ้าของร้านมาปลุกตอนปิดร้านเลยเหรอ เอ่อ รักเพื่อนมากไปไหม ชิชิโดะ เรียว
เจ้าของฉายาอัจฉริยะอย่างเค้าเอ่อ ค่อนข้างหนักใจ ก็ เค้าไม่ใช่คนใจร้ายขนาดที่ว่าจะปล่อยให้ เจ้าคนขี้เซานั่นตื่นตอนที่เจ้าของร้านเขามาปลุกนี่นา เพราะถ้าขืนรอจนถึงตอนนั้น เจ้าคนขี้เซาคนนี้อาจจะกลับบ้านไม่ได้
เอาว่ะ ไปปลุกหน่อย คง ไม่เป็นไรหรอก มั้ง
“นี่ นี่ นี่นาย อาคุตางาวะ จิโร่”
“เอ๋ มารุอิ บุนตะ ทำไม มาอยู่นี่ได้แล้ว ชิชิโดะ กับ โอโทริล่ะไปไหน”
“คงจะกลับไปก่อนแล้วล่ะ ก็นาย พอมาถึงฉันก็เห็นหลับอยู่ตรงนั้น ชิชิโดะ ปลุกนายเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น เลยกลับไปกับ โอโทริแล้วล่ะ”
ไม่รู้ว่าเพราะเสียงที่เค้าปลุกเจ้าขี้เซาคนนี้มันดัง หรือว่าเป็นเพราะเจ้าตัวนอนจนพอแล้ว เลยลุกขึ้นมานั่งถามพร้อมกับสีหน้าแดงๆ ที่ไม่รู้เพราะว่า โกรธ เจ้าสองคนที่กลับไปก่อน หรือว่าเพราะเขินที่เขามาปลุกกันแน่ แต่ว่า หน้าของเจ้าคนขี้เซาคนนี้ น่ารักชะมัดเลยแฮะ
“เอ่อ...”
“งั้น...”
“เอ่อ..”
“งั้น....ฉันไปก่อนน่ะมารุอิคุง ขอบคุณมากนะที่มากปลุกฉัน”
หลังจากที่อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นาน ในที่สุดเจ้าคนขี้เซาที่เค้าปลุกก็พูดจบประโยค แล้วรีบวิ่งออกไปทั้งๆที่ฝนเริ่มตกปรอยๆ แต่เค้าก็เห็นเสี้ยวหน้าของคนขี้เซาที่เค้าปลุกมีรอยแดงๆ อยู่ตรงแก้ม
อ่ารู้สึกว่าจะโรคจิตเกินไปแล้วแฮะ คิดกับตัวเองแล้วก็เดินไปจ่ายค่าหนังสือที่เค้าถูกใจ แล้ววิ่งฝ่าสายฝนกลับบ้าน
เริ่มแต่งเป็นเรื่องแรกสนุกไหม เม้นกันเยอะๆนะ แล้วก็ รอตอนต่อไปด้วยน้า
ความคิดเห็น