คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : Chapter 33 : เอ็นดู
“อาารย์ับ้าๆหน่อยรับ” แทฮยอมอถนนเบื้อหน้า้วยวามหวาลัวเพราะในเวลานี้มันเป็นเวลาที่นัท่อรารีไปเที่ยวัน
แ่ที่สำัืออุนั้นลับเหยียันเร่แทบมิและับรถปาหน้าันอื่นไปมา
“.....” แทฮยอมอใบหน้าออุทีู่นิ่สนิทเหมือนับว่าเาำลัระบายอารม์ลับารับรถแทน
แทฮยอึัสินใเรียื่อออีฝ่ายเสียั
“อาารย์!”
“อโทษทีรับ” อุที่หลุออาภวั์ัวเอแล้วึเบาันเร่ล
“......”
“ุมีอะไระพูมั้ยรับ” อุถามออมาเพราะเารู้สึไ้ว่าถูแทฮยอ้อและเหมือนะพู็ไม่พูมาไ้สัพัแล้ว
“ผมอโทษ” าอนแรอุะเลี้ยวเ้าอยบ้านเาับแทฮยอ
็เปลี่ยนเป็นับร่อไปแทน
“แ่นี้น่ะเหรอรับ?”
“ผมอโทษที่ผมไม่บออาารย์แ่ผมไม่อยาให้อาารย์้อเรียหรือิมาับเรื่ออพวนี้” แทฮยอหลุบาล่ำ
เายอมที่ะโนบอีสัรั้็ไ้ แ่อเพียให้อุเ้าใเา
“อย่าใ้ว่าำว่าพวนี้สิรับ
สำหรับผมถ้าเรื่ออะไรที่มันเี่ยวับุผม็พร้อมะรับรู้อยู่แล้ว” แทฮยอ้อนาึ้นมออุ่อนพบว่าอุมอเาอยู่แล้ว
“.......” เมื่อถึที่หมายที่อุ้อารมาแล้วึเบรรถและใส่เียร์มือทันที
“และเรื่อเสื่อมเสียอะไรนั้นผมไม่เยลัวอยู่แล้วรับเพราะนั่นมันือเรื่ออนา”
“........” ริมฝีปาอแทฮยอเม้มเ้าหาันแน่น
นมือหนาออุเอื้อมมาเลี่ยริมฝีปาแทฮยอเบาๆ
“ุรู้มั้ยว่ามันเ็บนะรับ ที่ผม้อเห็นุสนิทสนมับมินยูแบบนั้น
ุรู้หรือป่าวว่าผมโรธแ่ไหน แ่ผม็ทำอะไรไม่ไ้เลย”
อุประอใบหน้าอแทฮยออย่าแผ่วเบา
“...อาารย์....”
แทฮยอมออุ้วยท่าทีสับสนเพราะพอเาเห็นอุแล้วมันลับนึถึภาพที่เาเมื่อวานนี้
“ผมอโทษที่เมื่อวานทำใหุ้ร้อไห้
ุะหาว่าผมอ้าหรืออะไร็ไ้แ่ผมอยาใหุ้รู้ว่าผมไม่ไ้ั้ใะทำแบบนั้นเพราะเมื่อวานผมโนยาเบลอ” พอบำพูออุ
วาอแทฮยอเบิว้า้วยวามใ
“ละ..แล้วอาารย์หายีแล้วเหรอรับ แผลนั่น้วยผมว่าผมทำให้อาารย์่อนีว่ารับ”
แทฮยอเหลือบไปเห็นแผลออุพอีึ่เลือไ้ึมออมานิๆนะหยุไหลแล้ว
“ผมหายีแล้วรับ
ส่วนแผลนี่ผมเือบลืมไปแล้วนะรับว่าเยมี” อุมอแน้าวานเอ้วยท่าทีสบาย
“อาารย์มีอุปร์ทำแผลบ้ามั้ยรับ”
“็มีอยู่ที่เ๊ะรถรับ
แุ่ทำเป็นเหรอรับ” แทฮยอรีบเปิเ๊ะรถอย่ารวเร็ว
่อนะะัไปนิๆับำถามออุ
“ถึทำไม่เป็น็้อเป็นแหละรับ”
แทฮยอพับแนเสื้อออุึ้นพลาหยิบผ้าผืนเล็มาเ็เลือออเบาๆ
“......”
อุเอียัวมาทาวานิๆเพื่อให้แทฮยอทำแผลไ้สะวเพราะรถที่เาับนับนั่ฝั่้าย สายาออุมอแทฮยอที่อนนี้ำลัั้ใทำแผลให้เาอย่าเียบๆ
“ถ้าเ็บบอผมไ้นะรับ”
“แล้วุะเอายัไับโทรศัพท์นี่ล่ะรับ?” อุหยิบโทรศัพท์อมินยูออาระเป๋าาเัวเอ
“ไม่รู้เหมือนันรับ แ่ลบรูป็น่าะพอแล้วมั้รับ” แทฮยอพูอบแ่แทฮยอนั้นยัั้ใปิผ้าปิแผลให้อุ
“ผมว่าผมมีวามิีว่านั้นนะรับ” สายาออุมอไปยัผืนน้ำ้าหน้ารถัวเอ
“อะไรเหรอรับ?” อุมอแทฮยอที่มอเา้วยวามสสัย อุึับรถัวเอและเพยิหน้าไปนอรถ
“ผมว่าออไปสูอาาศ้านอรถน่าะีเหมือนันนะรับ”
“แล้วลอาารย์ะทำยัไับรูปเหรอรับ?” แทฮยอรีบออารถและไปยืน้าอุที่ยืนพิหน้ารถทันที
“้อแบบนี้แหละรับ” อุว้าโทรศัพท์อมินยูลน้ำอย่าไม่ิอะไรมา
ึ่่าาแทฮยอที่อนนี้วาเบิว้า้วยวามใ
“อาารย์!”
“ถึแม้ว่าะทำร้ายธรรมาิไปหน่อย็เถอะรับ”
“มันไม่ใ่เรื่อนั้นรับ แ่นั่นมันือโทรศัพท์เลยนะรับอาารย์”
อุยัไหล่ึ้น โยแทฮยอแทบอ้าปา้าับำพูออุ
“ทำไมล่ะรับ
เี๋ยวผม็เอาเินไปให้เาื้อใหม่ไ้น่า”
“แ่......”
“ไม่มีแ่แล้วรับ” แทฮยอ้อหุบปาัวเอทันที
เมื่ออุมอเา้วยสายาเิบัับ
“......”
“ุแทฮยอ”
“รับอาารย์ อื้อ...” แทฮยอหันามเสียเรีย พร้อมับริมฝีปาอแทฮยอถูรอบนำโยริมฝีปาออุ
ลิ้นร้อนออุแทรแเ้าไปในโพรปาอแทฮยอ ลิ้นทั้เี่ยววัลิ้นันไปมา้วยวามรู้สึโหยหา
่อนอุถอนูบแทฮยออออย่า้าๆ
“อโทษที พอีผมอยาูบุ” แทฮยอแทบหัวเราะออมาับำพูออุ
่อนใ้มือทั้สอ้าโอบรอบออุเอาไว้
“ผมิถึอาารย์
ผมอโทษนะรับที่ผมไม่บออะไรอาารย์เลย”
“ผม็ิถึุแทฮยอ และผมไม่อบทีุ่แปลไป
่อานี้ไปถ้าเิเรื่อแบบนี้อี ุ้อบอผมนะรับ”
“รับทราบรับอาารย์”
“.....” แทฮยอยยิ้มึ้นมานิๆเพราะเาเห็นว่าอุเอาแ่้อริมฝีปาเา
“อาารย์โปรูบผมอีสัรั้ไ้....
อื้อ” ไม่ทันที่ะพูบ
ริมฝีปาอแทฮยอ็ถูรอบรอเหมือนเิมอีรั้
แทฮยอเอียใบหน้าให้อุเ้ามาสำรวในโพรปาเา่ายว่าเิม
มือหนาออุโอบรอบเอวแทฮยอ พลาับแทฮยอเอนหลัแนบับระโปรรถ
โยมีอุทาบทามร่าอแทฮยอ
“อืม” อุราในลำออย่าพึพอใ ่อนถอนริมฝีปาอออย่าอ้อยอิ่
แทฮยอรีบสูลมเ้าปอัวเอทันที
“แฮ่ๆ”
“ห้ามผมสิรับ ่อนที่อะไรมันะเินเลยไปว่านี้” มือหนาอุโอบแ้มอแทฮยอเอาไว้
แทฮยอับมืออุพร้อมเอียหน้าแนบับฝ่ามืออีฝ่าย
“ทำในสิ่ที่อาารย์อยาทำสิรับ”
--------------------50%----------------
เอันที่เิม
(าอะไรไม่รู้ แ่ที่รู้ๆอย่าเ้าไปอ่านเลย รู้สึแ่ไ้ไม่ีพออ่ะ แ้)
“เี๋ยววันผมะไปนอนับุที่บ้านนะรับ” อุสลัราบน้ำรัานิ้วนเอออ พลาับแทฮยอหันหน้ามาหาเาพลาึาเอแทฮยอลับึ้นเหมือนเิม
“ิไถึะไปนอนที่บ้านผมล่ะรับ” แทฮยอมอใบหน้าออุที่ำลัั้ใิระุมเสื้อให้เาอยู่
“ไม่รู้สิรับ ึ้นรถเร็วสิรับหรืออยาะเหนียวัวอยู่อย่านั้น”
“รับๆะรีบึ้นเี๋ยวนี้แหละรับ” แทฮยอรีบเินึ้นรถทันทีโยไม่ลืมที่ะพู่อวนอุ
“แทฮยอ” พออุึ้นรถแล้วึเรียแทฮยอ แทฮยอึหันมออุ้วยวามสสัย
“รับ? อืม...” อุับริมฝีปาแทฮยอสัพันึ ่อนปล่อยในริมฝีปาแทฮยอเป็นอิสระ
“ทำโทษเ็ื้อที่อบเถียผม แ่ถ้าุ่วุ็หลับ่อนไ้เลยนะรับ ถ้าถึแล้วเี๋ยวผมปลุุเอ”
“รับ” แทฮยอเหลือบมออุพลาพยัหน้ารับเบาๆ และเ้าสู่ห้วนิทราไปในที่สุ
“ฝันีนะรับ” เมื่ออุวาแทฮยอลับเียและัท่านอนให้แทฮยอเรียบร้อยแล้ว อุ็เลี่ยผมม้าแทฮยอไปมาพร้อม้มูบหน้าผามนอแทฮยอเบาๆ ่อนเินออมาาห้อนอน และโทรไปหาสายหนึ่ที่โทรมาหาเาอนหัว่ำ
(ฮัลโหลรับพี่อุ) เสียอีมินัึ้นมาผ่านสายโทรศัพท์
“ุีมินอนนีุ้อยู่ไหนเหรอรับ?”
(อยู่อนโรับ พี่อุมีอะไรหรือป่าวรับ?) ีมินอบอุ้วยวาม เพราะู่ๆอุ็โทรมาหาเาและถามว่าอยู่ไหน
“ุพอะว่าบ้าหรือป่าวรับ”
(็ว่าอยู่นะรับ)
“ุมาูแลุแทฮยออนนี้ไ้หรือป่าวรับ ถ้าไม่เป็นารรบวน” อุไม่รีรอที่ะพูับีมินเรื่อที่เาะอให้อีฝ่ายทำอะไร
(แทฮยอเป็นอะไรไปรับ?) น้ำเสียร้อนลนอีมินูใับำพูออุ
“แทฮยอไม่ไ้เป็นอะไรรับ ผมแ่มีธุระ้อไปัารนิหน่อย ุพอะมาไ้หรือป่าวรับ” ีมินเผลอถอนหายใออมา้วยวามโล่อ ีมินับท้อัวเอที่ยัเ็บอยู่นิๆแ่เา็เลือที่ะอบลอุ
(รับ เี๋ยวผมะออไปเี๋ยวนี้แหละรับ)
“อบุรับ” อุวาสายพลาเหลือบมอเ้าไป้าในห้อนอนที่มีแทฮยอนอนหลับสนิทอยู่บนเีย
“เี๋ยวผมลับมานะรับ” อุลี่ยิ้มออมาบาๆ่อนเินออาบ้านแทฮยอไป
ความคิดเห็น