คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01
01
สองเท้าก้าวเดินไปตามทางที่มืดไร้ซึ่งแสงสว่าง หนุ่มผมฟ้าวัยประถมเดินกอดตัวเองอย่างหนาวสั่นและหวาดกลัว
มองซ้ายขวาไม่พบผู้คนอย่างที่เคย ดวงตาคลอสั่นไหวหวาดกลัวความมืด
แม้จะกลัวก็ไม่อาจจะนั่งลงแล้วร้องไห้ได้
ทำได้เพียงเดินไปบนเส้นทางที่ทอดยาวไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงที่ใด
เดินมาพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลรินข้างแก้มใส
กระชับอ้อมกอดที่กอดตัวเองแน่น เดินไปเรื่อยๆ จนเห็นแสงสว่างที่ปลายเส้นทาง
คุโรโกะตาเบิกกว้าง ไม่รีรอที่จะวิ่งไปหาแสงสว่างที่ตนอยากจะเจอ
อยากหลุดพ้นความมืดที่แสนน่ากลัวนี้
เสียงหอบหายใจแฮ่กๆของเขาหยุดลงเมื่อวิ่งมาพบเจอต้นเหตุของแสง มันเป็นแสงมาจากทีวีตั้งโต๊ะขนาดเล็ก
พร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มผมสีแดงอายุเท่ากับเขากำลังนั่งมองทีวีเงียบๆ
เลือนผมสีแดงสั้นปลิวค่อยๆหันมามองคุโรโกะที่วิ่งตามแสงมา
ปากหนายกยิ้มอบอุ่มมองคุโรโกะนิ่ง เขาทำอะไรไม่ถูกเลย
ดวงตาสีฟ้ามองทีวีที่ปรากฏฉายบ้านของเขา แล้วมันก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นภาพภายในบ้านและห้องต่างๆ
และวนลูปไปมาไม่สิ้นสุด
“สวัสดีเท็ตสึยะ”
“…”
คุโรโกะตาโตตกใจที่ทำไมอีกฝ่ายถึงได้รู้จักตน
แต่ทำไมสายตาตรงหน้าถึงได้อ่อนโยนและดูใจดีถึงเพียงนี้ เด็กหนุ่มผมแดงตรงหน้าที่นั่งอยู่ยิ้มอบอุ่นให้แล้วเอื้อมมือมาหมายจะให้อีกฝ่ายจับ…
“เข้ามาสิ เท็ตสึยะ”
“…”
“เข้ามาสู่อ้อมกอดผมสิ”
รอยยิ้มจากหนุ่มตรงหน้าทำให้คุโรโกะค่อยๆเอื้อมมือไปใกล้มืออีกฝ่าย
ดวงตาฟ้าสั่นไหวหวาดกลัวและเศร้าเสียใจกับทุกๆสิ่ง หัวใจเกิดความลังเลขึ้นมาว่าจะจับมืออีกฝ่ายหรือเปล่า
มือบางที่ค่อยๆเคลื่อนไปใกล้ชะงักลงค้างกลางอากาศ
แล้วแรงกระชากจากเด็กผมแดงก็ตัดสินใจดึงมือคุโรโกะอย่างแรงจนร่างเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอีกฝ่าย
คุโรโกะเบิกตากว้างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นรวเร็วปานนี้
จู่แสงจากทีวีก็สว่างวาบเผยให้เห็นทุกสิ่งที่อยู่รอบกาย ห้องถูกย้อมไปด้วยสีแดง
สีแดงสดที่อาบและตกแต่งเต็มพนังห้อง
อ้อมกอดนี้ที่คุโรโกะเคยสัมผัสได้..
อ้อมกอดในยามที่เขาไม่เหลือใคร
อ้อมกอดที่ได้จากการที่เขาสูญเสียพ่อแม่ไป
อ้อมกอด… ที่เขาชื่นชอบในยามที่อ่อนแอ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องไห้นะ”
“…”
“เท็ตสึยะยังมีผมอยู่เสมอ”
“…”
“ผมจะอยู่ข้างๆนายไปตลอดกาล”
“…”
“แม้นายจะไม่มีวันมองเห็นผมเลยก็ตาม”
“…”
น้ำตาใสเอ่อคลอเบ้า
คุโรโกะหลับตาแน่นแล้วกอดร่างอีกฝ่ายกลับอย่างโหยหา อ้อมกอดที่ได้จากใครสักคน
และเขาก็สัมผัสมันได้อยู่ตลอดเวลา
ร่างทั้งสองกอดกนักลมเกลียวภายในห้องที่ย้อมไปด้วยสีแดง
คำพูดของเด็กผมแดงดั่งกึงก้องไปทั่วห้องที่มีเพียงสองคน
น้ำตาใสไหลอาบแก้มชื้นเปียกเสื้ออีกฝ่าย
แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้รังเกียจหรือผลักไสให้ออกห่าง
กลับกอดแน่นมากขึ้น
เผยแผ่ความอบอุ่นให้มากขึ้น
พูดคำปลอบโยนให้เยอะขึ้น
อบอุ่น…อบอุ่นเสียเหลือเกินสำหรับคุโรโกะ…
อาคาชิคลายอ้อมกอดของตัวเองแล้วถอยหน้าออกห่าง
หันมาสบดวงตาสีฟ้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
คุโรโกะมองใบหน้าหล่อเหล่าที่มีดวงตาสีแดงสดเหมือนพนังห้องกำลังยิ้มมาให้ตน
“….คุณ…เป็นใคร…”
“นายต้องนึกชื่อของผมออกแน่..เท็ตสึยะ”
ใบหน้าหล่อค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้หน้าคุโรโกะ
ทั้งสองสบดวงตากันหยาดเยิ้ม
“…”
“เรียกชื่อของผมสิ…เท็ตสึยะ”
ริมฝีปากทั้งสองลดระยะห่างลงจนแตะกันปละประทับตราให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
ในเวลานั้นความอบอุ่นที่แตะลงที่ปากก็ขับให้สมองของคุโรโกะคิดอะไรบางอย่างได้ในตอนนั้น…
สีแดง… นี่คือสิ่งที่เขาเห็นได้จากดวงตาของอีกฝ่าย
สีแดง… สิ่งที่ย้อมพนังทั้งสี่ด้านเอาไว้
สีแดง… สีแดงที่เต็มรอบตัวของคุโรโกะ…
พลั่นสมองก็นึกชื่ออีกฝ่ายออกมาได้อย่างประหลาด…
พร้อมกับลิ้นร้อนที่แทรกขึ้นมาในโพลงปาก ตวัดปัดป่ายไปมาอย่างอ่อนโยน
พร้อมกับหัวใจน้อยของเขา ที่พร้ำเรียกชื่ออีกฝ่ายทั้งน้ำตา..
“อาคาชิ…คุง”
เฮือก!!!!
ร่างบางสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นนั่งสีหน้าตื่นตกใจ
ใบหน้าเปื้อนเหงื่ออาบแก้ม ร่างกายหอบหายใจตัวโยน ผมสีฟ้ากระเซิงยุ่งเหยิง
รีบแตะปากของตัวเองไปมาอย่างตื่นตกใจ แล้วมองไปรอบๆข้างตัว
เผยห้องส่วนตัวของเขาอย่างปกติดีทุกอย่าง
ฝันเหรอ..
เมื่อครู่นี้เขาฝันงั้นเหรอ…
ไม่…แต่สัมผัสจูบเมื่อครู่..
มันคือของจริง…
คุโรโกะกุมหัวของตัวเองแน่นและดึงผ้าห่มออกจากตัวเอง
ลุกขึ้นมองนาฬิกาติดพนังก็ตื่นตกใจกับสิ่งที่เห็น!! เวลานี้เป็นเวลา 6 โมงแล้ว 6 โมงเช้าด้วย
คุโรโกะเปิดประตูผ่างวิ่งลงไปด้านล่าง เพราะตอนนั้นเขาได้ว่าตนเผลอหลับไปช่วงเย็นของเมื่อวาน
พอตื่นมาก็เห็นเวลาถัดมาเป็นวันใหม่เสียแล้ว
“คุณป้า!! ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ลงมาทานข้าวเย็น” รีบวิ่งเข้ามาในครัวปรากฏร่างสาวอวบนั่งดูทีวีข่าวตอนเช้าเงียบๆ
เธอหันมามองหลานชายที่จู่ๆก็วิ่งพรวดพราดลงมาจากชั้นสอง เธอแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาและรำคาญอย่างถึงที่สุด
“พูดอะไรของแก แกก็ลงมาทานแล้วไง”
“เอ๋ ??” คุโรโกะเบิกตากว้างตกใจกับสิ่งที่ป้าสาวพูด
คุโรโกะงงเป็นไก่ตาแตก
เขาลงมาตอนไหน?
ไม่เห็นจะรู้สึกตัวเลย ?
“ผมนอนมาตลอดตั้งแต่ตอนเย็นแล้วนะครับ?”
“หา เท็ตสึยะ แกเบลอแล้วหรือไง ฉันเรียกแก แกยังขานตอบฉันอยู่เลย”
“….แต่ตอนนั้น…ผมนอนอยู่…..”
“โอ้ย ฉันเรียกแกและแกก็ขานฉันตอบแถมลงมาทานข้าวตามปกติด้วย คงไม่ใช่ผีหรอกที่จะตอบฉันแทนแกน่ะ”
“…” คุโรโกะยืนนิ่งมองป้าสาวพุดกกึ่งประชดกึ่งตลกขบขัน เธอหัวเราะเหอะในลำคอแล้วหันไปสนใจทีวีต่อนั่งดูข่าวต่อไปและจบบทสนทนาระหว่างหลานชายเพียงเท่านั้น
คุโรโกะก้มหน้าลงพื้น หัวใจสับสนไปหมด เขาจำไม่ได้เลยจริงๆว่าลงมาตอนไหน
และทานตอนไหน
ดวงตาสีฟ้าพบเจอแผลตรงเข่าที่ตอนนี้ติดพลาสเตอร์ไว้อย่างดีและสะอาด
คุโรโกะเอียงคอสงสัย
ก็ตอนนั้นเขายังไม่ทันได้ทำความสะอาดแผลหรือติดพลาสเตอร์เลยนี่น่า ?
หรือป้าสาวจะช่วยทำแผลให้?
ทำตอนไหนหล่ะ ?
“คุณป้าทำแผลให้ผมงั้นเหรอครับ” เดินไปใกล้หญิงสาววัยกลางคนแล้ว
เปิดบทสนทนอีกครั้ง
สาววัยกลางคนแสดงสีหน้าสงสัยและงงงวยออกมา ทำให้คุโรโกะงงตาม
“พูดอะไรของแก ไม่ใช่ว่าแกทำแผลเองหรอกเหรอ”
“เปล่า… เปล่าครับ ผมไม่ได้ทำ” ส่ายหน้าไปมาเชิงปฏิเสธเสียงสั่น
ทำไมจู่ๆถึงได้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นเพียงนี้ และเกิดขึ้นกับตัวเขา
และเขาก็จำไม่ได้ด้วย ?
เกิดอะไรขึ้นเนี้ย ?
“แกคงทำแบบไม่รู้ตัวนั่นแหละ” เธอทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วหยิบรีโมทขึ้นมาเปลี่ยนไปช่องอื่นเมื่อเข้าช่วงโฆษณา
คุโรโกะกำมือแน่นสับสนสิ่งที่เกิดขึ้น
เขาไม่ได้ลงมาทานข้าวเลยนะ
ไม่ได้ทำแผลเองด้วย
พอถามป้า ป้าก็บอกไม่ได้ทำ
แล้ว …ใครหล่ะ ?
“เลิกถามแล้วไปเตรียมตัวซะ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันโรงเรียนหรอก” ยกมือขึ้นโบกสะบัดไปมาไล่ให้หลานชายไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนประถม
คุโรโกะพยังหน้าแล้วเดินขึ้นบันได กลับชั้นสองเข้าห้องของตัวเองไปอีกครั้ง
ยังคงมีความสงสัยและความงงงวยอยู่ในหัวสมองอยู่ตลอด
แอ๊ด…
ค่อยๆผลักประตูเข้าไปด้านในห้องของตน
ประตูค่อยๆเผยห้องที่ตกแต่งอย่างง่ายๆเหมาะกับความจืดจางของเขา
แต่มีเพียงเตียงเท่านั้นที่มีสีฉูดฉาดสวยงาม…
ผ้าห่มสีแดงสดสวย
เป็นสิ่งสำคัญที่พอห่มที่ไรก็รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ได้มา…
คุโรโกะตาโตเล็กน้อยมองผ้าห่มที่ตอนนี้ถูกพับเก็บเรียบร้อยไม่มีแม้แต่รอยยับ
ทั้งๆที่ตอนนั้นเขาตกใจตื่นิ่งออกมาจากห้องโดยที่ยังไม่ได้จัดหรือพับเก็บมันเลยแท้ๆนะ
?
อะไรกัน… ทำไมถึงเหมือนมีอะไรบางอย่างคอยอยู่เคียงข้างตลอดเวลา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ยุ่งเหยิงเกินกว่าคุโรโกะวัยประถมจะแก้ได้
กลับถูกแก้ไขผ่านไปได้ด้วยดีโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าผ่านไปได้ยังไง ?
ทั้งเรื่อยโดนแกล้ง เขาก็ผ่านมาได้โดยที่คนอื่นบอกว่าเขาเป็นคนทำ
ทั้งๆที่เขาไม่ได้เป็นคนทำ?
ทั้งตอนนี้ที่มีบาดแผล และกำลังจะทำความสะอาดมัน
วันต่อมา แผลนั้นกลับถูกปิดผนึกอย่างดีและได้รับการทำความสะอวดเสียจนน่าแปลกใจ
ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำและป้าก็ไม่ได้ทำเช่นกัน ?
ช่วงเย็นเขาจำได้ว่าไม่ได้ลงมาทานข้าวกับป้าเลย
แต่ป้ากลับบอกว่าได้ลงมาทานแล้วเรียบร้อย
ทั้งๆที่เขานอนหลับอยู่บนเตียงจนถึงเช้าวันใหม่ ?
เกิดอะไรขึ้นในขณะที่ความทรงจำของเขาขาดหายไปกันนะ ?
จู่ๆความอบอุ่นก็แผ่ออกมาจากด้านหลังของคุโรโกะ
คล้ายกับเหมือนกำลังโดนโอบกอดจากด้านหลัง เขาสะดุ้งเล็กน้อยตกใจ
ก่อนที่จะค่อยๆเคลิ้มไปกับอ้อมกอดที่คอยปลอบโยนมาตลอด 6
ปีตั้งแต่เขาห้าขวบยัน 11 ขวบ…
และอ้อมกอดนี้อาจจะอยู่กับเขาตลอดไปก็ได้…
คุโรโกะหลับตาลงเคลิ้มไปความอบอุ่นแปลกๆนี้
แม้จะไม่ได้ห่มผ้าห่มที่รัก แต่ความอบอุ่นก็ได้รับจากบางอย่างที่เขามองไม่เห็น…
สิ่งที่อยู่นอกเหนือจากการมองเห็นของคุโรโกะหรือก็คือด้านหลังของเขา
ที่ไม่อาจจะส่องสายตามองไปถึงได้ ค่อยๆมีร่างของชายของเด็กหนุ่มผมแดงสูงกว่าตนยืนโอบกอดเขาจากด้านหลังด้วยความอ่อนโยน
แม้ร่างกายจะโปร่งแสงไร้ซึ่งเนื้อหนัง
แม้จะไม่อาจทำให้อีกฝ่ายมองเห็นตนได้
แม้จะทำได้เพียงแค่สนทนาได้ในความฝันเพียงเวลาสักเล็กน้อย
เขาก็พอมีความสุขเกินพอแล้ว…
เขาโอบกอดร่างบางนี้มาตลอด 6 ปีที่ผ่านมา
อ้อมกอดอ่อนโยนที่เขามอบให้คุโรโกะ เท็ตสึยะมาตลอด
และจะมอบให้ตลอดไป
ผมรักนายนะ เท็ตสึยะ
สิ่งไหนที่นายผ่านพ้นปัญหาไปไม่ได้
ผมจะทำแทนนายทุกอย่างเอง
ไม่ต้องกังวล
ไม่ต้องเสียใจ
เพราะนายยังมีผมอยู่ข้างๆเสมอ
…แม้ผมหวังว่าสักวันเราจะได้เจอกันตัวเป็นๆก็ตาม…
แต่นั้น…ก็คือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เหมือนกลางวันและกลางคืน
ที่ไม่อาจจะมาวนเวียนพบเจอในเวลาเดียวกันได้
ไม่เป็นไร.. ขอแค่ผมเคียงข้างนาย
ได้ดูแลนายในยามที่นายอ่อนแอ
แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว…
เวลาต่อมา
คุโรโกะก้าวลงบันไดช้าๆหลังจากที่จัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว
ด้านหลังสวมสะพายป้ำหรับเด็กประถม
เดินมาที่ห้องครัวก็พบกับขนมปังทาเนยสองแผ่นวางบนจานพร้อมนมหนึ่งแก้ว
อาหารเช้าที่ทำขึ้นอย่างเร่งรีบ คุโรโกะเอื้อมมือไปหยิบมันเคี้ยวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“เย็นนี้ไปหาหมอพร้อมฉันนะ”
“หือ…ไปทำไมเหรอครับ” แสดงสีตาสงสัยในขณะที่เคี้ยวขนมปังแผ่นไปด้วย
มองป้าตรงหน้าที่กินขนมปังเช่นเดียวกับตน
“ก็เมื่อคืนแกลงมาทานข้าวก็จริง ตาของแกเป็นสีแดงจริงๆน่ะสิ”
คุโรโกะแถบจะทำแผ่นขนมปังหลุดมือ เขามีดวงตาสีแดงที่ไหน ?
ก็ดวงตาของเขาเป็นสีฟ้ามาตั้งแต่เกิดแล้ว??
“แกเป็นโรคตาแดงจริงหรือเปล่าเนี้ย ตาเปลี่ยนสีไม่พอ
นิสัยยังเปลี่ยนไปด้วยเหรอ”
“…ไม่…ไม่ใช่น---”
“ตอนนั้นแกเงียบมากกว่าปกติด้วย แถมตาสีแดงตอนนั้นแกก็นิ่งจนน่ากลัว
แล้วทำไมเช้าต่อมาตาแกหายแดงแล้วละเท็ตสึยะ” สาวอวบวัยกลางคนขยับตัวมาใกล้ดูดวงตาสีฟ้าที่ก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นมันเป็นสีแดง
คุโรโกะหลบสายตาของป้าตัวเอง
หัวใจเขาสับสนอีกครั้ง
เรื่องมากมายเกิดขึ้นอีกครั้งในตอนที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย..
สีแดงเหรอ ?
สีแดง……
อ่า…
ทำไมชื่อของคนที่เขาไม่รู้จักถึงได้โผล่ขึ้นมาได้กันนะ
ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหน
แต่ทำไม.. เขาถึงรู้ได้ว่าอีกฝ่ายอ่อนโยนและใจดีมากแค่ไหน
ชื่อนั้น… อาคาชิ…อาคาชิคุง ?
ใครกัน… เขาเป็นใคร..
คนที่ชื่ออาคาชิคุง…คือใครกัน..
ความรู้สึกที่เหมือนผูกพันกันมานานนี่มัน….คืออะไรกัน
ความคิดเห็น