แฉเบื้องหลังผลงานฟิคเล็กน้อย

 เราชอบเขียนฟิคใส่เศษกระดาษมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แรกๆ ตอนยังเด็กนักก็หา
สมุดสวยๆ ไว้เขียนเหมือนกัน แล้วก็กระเถิบมาเป็นกระดาษว่างๆ ที่เหลือจากสมุดเรียน
เมื่อก่อนอาจจะคิดว่าช่วยประหยัดทรัพยากรธรรมชาติก็เลยทำอย่างนั้นมาเรื่อย จนติดเป็นนิสัย
เดี๋ยวนี้ผลงานต้นฉบับจึงเต็มไปด้วยเศษกระดาษมากมาย ทั้งกระดาษใบปลิวโฆษณาเอย ใบเสร็จเอย
(หลายแบบหลายสไตล์มาก) เอกสารเหลือใช้ของคุณพ่อ หรือของตัวเอง (ที่เกี่ยวกับเรื่องเรียน
พอสอบผ่านแล้วก็เอามาใช้โลด) ทิชชู่ก็เคย (ยามฉุกเฉิน) และแม้แต่หลังปฏิทินก็ยังเอามาเขียน
ตอนนี้เลยกลายเป็นโรคจิต ไม่กล้าเขียนฟิคใส่กระดาษเปล่าๆ ไปซะงั้น

 ถ้าจะวิเคราะห์ก็คงเพราะเราเขียนเละเทะ ขีดฆ่าเขียนแก้ โยงไปโยงมามั่วซั้วไปหมด
คนอื่นยากจะอ่านเข้าใจภาษาของเราได้ ถ้าเราไม่ได้ตั้งใจเขียนจริงๆ จะไม่เขียนก็ไม่ได้นะ...เราเป็นคนที่ลืมได้ง่ายมาก บางทีพอคิดอะไรเด็ดๆ ได้ก็ต้องรีบจดไว้ ถ้าไม่จดมันก็เอาแต่คิดเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองลืม
แล้วคิดดูถ้าคิดหลายๆ เรื่องขึ้นมาได้พร้อมๆ กันล่ะ โอย...ฟุ้งซ่านตาย
 ฉะนั้นถ้าเขียนใส่กระดาษดีๆ  ก็รู้สึกจะใช้ไม่คุ้มค่าพอและยิ่งหลังๆ เขียนแล้วเอามาพิมพ์
ลงคอมฯ หมด กระดาษต้นฉบับพอใช้เสร็จแล้วยิ่งไม่มีประโยชน์เข้าไปใหญ่เลยอ่ะ ดังนั้นถ้าเป็นไปได้
เราจึงไม่ชอบเอาต้นฉบับมาโชว์ใครต่อใครเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ ทีเมื่อก่อนจะเอาไปโชว์ทั่วประเทศเลย (เว่อร์ไป) เวลาที่เขียนเสร็จแล้วน่ะ