ทรายไม่มีวันแยกจากน้ำทะเล...

Fiction : ทรายไม่มีวันแยกจากน้ำทะเล...
Cast : พีรวิชญ์ x ก้องบดินทร์
Author : ปลาทองแก้มป่องสีคราม
Title : ผมจะอยู่ข้างๆคุณ ตลอดไป...

เสียงทะเลพัดเข้ากับชายฝั่ง ก้องกับพีเดินมาตามทางเรื่อยๆ พียังไม่หายหมั่นไส้(กับความน่ารักในการเล่นมุขของก้อง อิอิ) แต่เขาก็แอบอมยิ้ม อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาได้ยินคำบอก..รัก..จากปากก้อง
พี: นี่...ก้อง
ก้อง: หืมม...
พี : ผมว่าเรานั่งลงตรงนี้กันดีกว่า
ก้องพยักหน้ารับ พีค่อยๆประคองก้องให้นั่งลง ตัวเขาเองก็นั่งอยู่ข้างๆกัน...
พี: ก้อง...ที่คุณบอกผมว่า ตอนที่เรามาทะเลกันครั้งแรก ตอนนั้นทะเลสวยที่สุด เพราะอะไรหรอ..
ก้อง: ก็....ก็เพราะผมว่ามันสวยที่สุดอ่ะ ทะเลสวยแล้วต้องมีเหตุผลด้วยหรอ
พี: ก็ต้องมีสิ คนเราอ่ะนะ จะเห็นว่าอะไรสักอย่างดีได้เนี่ยก็ต้องมีเหตุผลแหละ ผมก็แค่อยากรู้..ว่าเหตุผลของคุณกับผมจะเหมือนกันไหม
ก้อง: เหตุผลอะไรของคุณ
พีหันหน้ามาสบตากับก้อง แม้ก้องจะมองไม่เห็นแต่เขาก็รู้สึกได้ ด้วยสัมผัสของดวงตาคู่นั้นเพราะไม่ต่างจากวันนั้น วันแรกที่เขามาทะเลด้วยกัน...
พี: ก็เหตุผลที่ ทะเลสวยที่สุด เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาทะเลกับคุณ เป็นครั้งแรกที่คุณนั่งลงข้างๆผมบอกความรู้สึกของคุณกับผม โดยที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าคุณน่ะ..กลัวที่จะเสียคนที่รัก..อย่างผมไป..
ก้องอมยิ้ม หันหน้าหนีพี ใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง
พี: ก้อง คุณรู้ใช่มั้ยว่าทรายไม่มีวันแยกจากน้ำทะเล...วันนี้ ผมก็ยังยืนยันคำเดิมนะ ไม่ว่ายังไงถ้าคุณไม่ทิ้งผม ผมก็จะไม่มีวันทิ้งคุณ เราสองคนจะไม่มีวันสูญเสียกันและกันไป ผม..จะอยู่กับคุณดูแลคุณ จนกว่าคุณจะหายดี และผมจะรอคำตอบของคุณว่าอยากให้ผมอยู่ข้างๆคุณมั้ย...
ก้อง: พี...
พี: ผมแค่อยากจะบอกคุณ...ไม่ว่าถึงวันนั้นแล้วคุณจะอยากให้ผมอยู่ข้างๆคุณหรือไม่ก็ตาม..ผม..ก็จะยังคงอยู่ข้างๆคุณแบบนี้ตลอดไป..
ก้องค่อยๆเอนตัวลงไปด้านข้าง ภาพวันนั้นค่อยๆปรากฎชัดขึ้นมาอีกครั้ง
เขาเอนตัวซบที่ไหล่พี พีหันมามองก้องพร้อมกับกุมมือของก้องไว้ ส่งผ่านความรักทั้งหมดที่เขามี..ก้องยิ้มน้อยๆ รับรู้ได้ถึงความรักที่พีส่งผ่านมาให้เขาเขาจับมือพีแน่นขึ้น บ่งบอกคำตอบของเขา ว่าเขาอยากให้พีอยู่ข้างๆเค้า และเค้าไม่เคยเกลียดคนคนนี้ได้เลยจริงๆ
พีหันหน้ากลับไป จ้องมองทะเลที่อยู่ตรงหน้า ก้องหันหน้ามาหาพี
ก้อง : พ...
จังหวะเดียวกันนั้น พีหันหน้ามาหาก้อง ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของก้องโดยบังเอิญ..แต่นุ่มนวลที่สุด..ก้องได้ยินเสียงลมหายใจ ที่อยู่ห่างจากเค้าเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น พีมองก้องอย่างอ่อนโยน ก้องหันหน้าหนี ส่วนพีก็ได้แต่ยิ้มกับท่าทีที่น่ารักที่สุดของก้อง
ก้อง: ตา..กลับกันเถอะ..ยามเริ่มง่วงแล้วอ่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก เดี๋ยวยายตื่นไม่ไหว
พีอมยิ้ม ค่อยๆประคองตัวก้องให้ลุกขึ้นและจับมือก้องเดินไปพร้อมกัน..
พี: ยาย...ตารักยายนะ..
ก้อง: อืมม..ยายก็..รักตานะ

เสียงทะเล กระทบกับชายฝั่งพร้อมกับทราย..ที่ไม่มีวันแยกจากน้ำทะเล...