เมื่อสายฝนโปรย เรายังจะคิดถึงกันเสมอ

พิราบขาว

เมื่อสายฝนโปรย  เรายังจะคิดถึงกันเสมอ

ริมหน้าต่างที่ไร้กระจก
ฉันยังคงนั่งมองสายฝนโปรยปราย
ภายใต้หลังคามุงจาก
หน้าต่างบานนี้ไม่มีม่านสีฟ้า

เสียงหัวใจร่ำร้องบอก
ที่แห่งนั้นเคยมีเรา สายฝน ต้นไม้
ม่านมิได้ปิดสนิทเหมือนกับวันนี้

ฉันคนเดิมไม่ชอบความมืดที่ไร้ดาว
สองมือซน ๆ   เอื้อมไปเปิดมันออก
หัวใจของฉันพร่ำบอกเสมอว่า  ฉันไม่ชอบความทึบ
คุณปิดตัวเองยากที่จะค้น  แต่วันแล้ววันเล่า  ฉันได้เจอมัน
" เปิดออกเถอะนะ  ฉันชอบสายฝน  " 
เปิดออกสิ   ปิดไปก็ยังแง้มให้มองเห็น
พลันมือน้อยดึงม่านนั้น  สายตามองคนตรงหน้า
ฉันอยากให้วันนี้เป็นวันที่มีสายฝน ปนความความรู้สึกเรา

ก่อนนั้นท้องฟ้าสว่าง  ไร้ฝนไร้เมฆหมอก 
กระจกบานใหญ่  ที่ไร้ม่านบังตา  ดูสบาย ๆ ของวันวาน
ใยวันนี้มีม่านใหญ่บังใจหรือไรกัน   คุณเงียบไร้เสียง
ในใจไม่มีคำเอ่ยใด ๆ ออกจากปาก
ฉันรู้เสมอว่าในใจนั้นมีอะไรซ่อนอยู่
ม่านบังตา หน้าบังใจ  ใครมองเห็น
ฉันไม่รู้หรอก  แต่ !  ฉันรู้สึกได้ ใจซ่อนรัก

สายฝนสาดซัด  น้ำฝนกระเซ็นเย็นซ่านถึงทรวง
ฉันสดุ้งสุดตัว   อืม  วันนี้ก็ยังเหมือนเก่า
ฉันไม่เคยลืม  เหมือนดั่งฤดูฝนได้หวลมา
ฉันคือคนเดิมคนดี   แม้นลืมชั่วขณะ 

ฉันเสียใจคนดี  ขอโทษนะที่ลืมคุณเพียงแค่วูบของความสับสน
กลับมาแล้วใจ   ฉันก็คือฟ้าใสคนเดิม  คนดีของใจ
สายฝนบนฟ้าใส   ยังไงก็จะอยู่บนรอยยิ้มของสายฝน
คิดถึงนะสายฝน   คิดถึงนะฤดูกาล   พรุ่งนี้รอรับมัน
กับวสันตฤดูที่ใกล้จบลงอีกปี   แต่หัวใจก็ยังรับความเย็น
บนผ้าคลุมใหล่แสนสวย   ไปก่อนนะสายฝน  รอเจอกันพรุ่งนี้

แล้วฉันก็ได้บอกลาสายฝน  แต่ไม่เคยบอกลาความคิดถึง
ฉันได้บอกลาฤดูกาล   ทว่าไม่เคยลืมแม้กาลเวลาจะพรากความสวยงามไป
ใช่  ฉันหมายถึง  " ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด  คุณก็ยังสวยงามสำหรับฉันเสมอคนดี "