คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ความรักเพรียกหา (100%)
บนผืนฟ้ายามรารีที่พร่าพราว้วยแสาวส่อสาวสุใส
่าูสว่าไสวเหมือนับอารม์อใรบานในอนนี้นั
เรโนล์เปิประูห้อน้ำออมา้วยท่าทาแ็ันว่าเย
โยมีผ้านหนูพันายท่อนล่าเพียผืนเียวบ่บอถึวามพร้อมเป็นอย่าี
ในะที่อีนำลัอ่านู่มือุแม่มือใหม่อยู่บนเียนอนูะมัเม้นผิปิ
หารู้ไม่ว่าสมอไม่ไ้ึมับัวอัษรบนหน้าระาษแม้แ่น้อย
อันที่ริเมษายนไม่ไ้รัเียเรื่อนั้นเลยสันิ
เพียแ่เธอยัรู้สึเินอายหาแสออว่า้อาร
และแล้ววินาทีแห่ารประหัประหาร็มาถึ เมื่อเา้าวึ้นมาบนเียอย่าเนิบ้า
แล้วึหนัสือออไปามืออเธอ ภายหลัาพ้นปราารวาั้น
วาอเา็มอสบเ้ามา เป็นเหุให้หัวใอเมษายนเ้นึั
นไ้ยินเสียหัวใเ้นระรัวอัวเอ
เพียแ่ปลายนิ้วมือหนาสัมผัสลบนเรียวน่อเบาๆ
หิสาว็สะุ้เฮือเหมือนถู๊อ้วยระแสไฟฟ้า
ทำให้เรโนล์รู้ไ้ทันทีว่าเธอำลัระหนลัว เาึถอนฝ่ามืออาเรียวาาวที่โผล่พ้นายระโปรุนอนออ
แล้วเลื่อนไปับมือบาึ้นมาวาทาบับหน้าอแร่อน
“ลอสัมผัสผมูสิ”
นอาะสัมผัสไ้ถึวามหนั่นแน่นอมัล้ามเนื้อ
เมษายนยัสัมผัสไ้ถึเสียหัวใเ้นอเา หายัไม่ทันะิให้วุ่นวายไปว่านั้น
มือ็ถูบัับให้ลา่ำลมายัแผล้ามท้อเป็นลอนสวย
ในะที่สายา่อมอามฝ่ามืออนไปราวับถูสะไว้
เธอไม่รู้ัวเลยว่าำลัถูวาวาววับับ้อใบหน้า้อแสไฟาหัวเียอยู่เ่นัน
ระทั่...
ร่าหนาเปลือยเปล่า่อสายาอเธอ
พระเ้า! เรือนร่าอเา่าูามเหมือนเทพบุรรี บึบึน แ็แร่
และวนลุ่มหลเสียนลืมอาย
“อบไหม”
เมษายนไม่อบแล้วเมินหน้าหนี้วยามอายล้ายเพิ่หลุาภวั์
ถามมาไ้ว่าอบไหม ะให้อบอย่าไรเล่า
ถึะปิเสธไม่ไ้ว่าอบทุสัส่วนบนัวเา็าม
เรโนล์ระบายยิ้มอ่อนโยนะเยปลายามนให้หันมอมาทานอย่าเิม
ใบหน้ารูปหัวใแ่านแ่ับริมฝีปาอวบอิ่มน่าสัมผัส และเา็อใรอ่อไปอีไม่ไหว
้มลประทับรอยุมพิสุรารึ พร้อมๆ ับลูบมือไปาม้นาเปลือย
เรียเสียราผะแผ่วาลำอบาเมื่อเาลาลึไปถึโนา
่อนะเี่ยวั้นในิ้นล่าออแล้วึร่าเล็ลนอน้าใ้
ในะที่ยัวานหาวามหอมหวานาในโพรปาอเธอ
ลื่นพิศวาสาเาทำให้เมษายนสมอหมุน
วามิว่าเปล่าราวับถูระาวิาออไป
เหลือไว้เพียสัาาอวามเป็นมนุษย์
้อาร โหยหา
และปรารถนาให้เาเ้ามาเิมเ็ม...
“อย่า...”
สายไปเสียแล้วเมื่อปลายลิ้นร้านผ่าวรีผ่านุศูนย์ลาที่ื้นแะอเธอ
นำพาร่าายบิเร่า้วยวามทรมาน เนื้อัวสั่นสะท้านเหมือนใบไม้้อสายลมแร
สุะทานทน่อารปรนเปรออันแสนสุสม สุท้าย็ไม่หลเหลือวามเหนียมอายใๆ อี่อไป
ภายหลัาวามหฤหรรษ์ระเบิพร่าไปทั่วัว
พร้อมๆ ับเสียหอบหายใที่ยัวามหนัหน่วาห้วภิรมย์
เา็เลื่อนัวึ้นมาทาบทับ ใ้้นาเพรียวำยำันสอาอเธอออ
รึสายาับใบหน้าอเธอแน่น และสอประสานแ่นายเ้ามาเป็นหนึ่เียวัน
เมื่อนั้นวามสุที่เยพานพบ่อนหน้า็ไร้วามหมายไปทันที
เพราะมันเทียบันไม่ไ้เมื่อมีเาล้ำลึอยู่ภายใน
“ุรัผมแน่นนแทบหายใไม่ออเลยรู้ไหม”
เรโนล์บอ้วยสีหน้าที่ผสานันระหว่าวามทรมานับวามสุ
ยอมรับามรว่ารู้สึรวร้าวนแทบะทนไม่ไหว หา็้อทน่มไว้เพื่อมอบวามสุสุยอให้ับอีฝ่าย่อน
เวลานี้เมษายนรู้เพียแ่ว่าเมื่อเายับัวออ
เธอ้อยับัวามเหมือนลัวว่าเาะหลุออาร่า
น้อใ้สอมือเาะประอเอวสอบไว้ในทุๆ ัหวะารับเลื่อน
และร้อเรียื่อเา้วยเสียที่าหายเป็นห้วๆ เหมือนำลัลอยละลิ่วึ้นสู่วิมานลาเวหา
ในะที่สายาอเายัทอมอเรือนร่าที่ำลัเลื่อนไหวุสายน้ำอเธอ
ทว่าู่ๆ
ร่าหนา็หยุารนำพา
ทำให้อารม์ที่ำลัทะยานึ้นสูอนใ้ร่าหยุะัามเ่นัน
เมษายนปรือามอนบนัวอย่าไม่เ้าใว่าทำไมเาึหยุไปเยๆ
หรือว่าเราทำให้เาไม่พอใ?
เห็นวาลมโ้อมออย่าสสัยึอบ้วยารระทำ
เรโนล์ึหิสาวึ้นนั่บนัแล้วมอลึเ้าไปในวา ไล้แ้มนวลปลั่แล้วยิ้มให้อย่าอ่อนโยน
“ลอเป็นฝ่ายมอบวามสุให้ผมบ้าสิ”
“เมษ...”
“ไม่้ออาย
เพราะที่รนี้... มีแุ่ับผม”
“แ่ว่า...”
เรโนล์หยุารสนทนา้วยารปิริมฝีปาอิ่ม้วยริมฝีปาอน
พร้อมๆ ับันแผ่นหลัเนียนเ้าหาวบู่ไปับารยับสะโพเบาๆ
เป็นัวอย่าให้หิสาวยับัวาม
นั่นทำให้เมษายนไ้พานพบับบทเพลรััหวะใหม่ที่เยี่ยมยอว่าเิม
และเา็ไม่ทำให้เธอ้อเหน็บหนาวท่ามลาอาาศเย็นเยียบาเรื่อปรับอาาศ
โยารใ้อ้อมแนอบอุ่นโอบรัเธอนแทบะหลอมละลายลายเป็นเนื้อเียวับเา
ยิ่ยับัวแนบิมาเท่าไร
เา็ยิ่สร้าวามรัวน้วยารรอบรอยอออเธอแรเท่านั้น
ส่ผลให้ลื่นวามปรารถนาถาโถมสูึ้น และสูึ้น
วนเียนะแระเ็นเป็นละออฟอเ็มที
“ใ่
อย่านั้นแหละ อา...”
ราิับออหอมรุ่นแล้ว้มลพรมูบบ่าเปลือย
สอมืออบุมทรวอสล้าสลับับารลึเล้น และูลืนเม็ทับทิมสีมพูาๆ
ที่แ้มอยู่บนสอเ้าลมลึ
โยที่ทั้เรือนร่าเล็มีเพียแ่สร้อยเพรเส้นน้อยห้อยออยู่เท่านั้น
เรโนล์ปล่อยให้ภรรยาทาพฤินัยวบุมัวนนสุทารั
ราบนระทั่แอ่นระุาวามรู้สึอเา
เธอ็พัพับบหน้าลับบ่าว้าอย่าหมแร ระบายลมหายใหนัๆ
ราร้นอเมื่อสิ้นสุวาม้อาร
เาึับเธอนอนราบับเียแล้วเป็นฝ่ายันายเ้าหา
หา็เป็นไป้วยวามนุ่มนวลอย่าที่สุ เพราะหวั่นเรว่าะเิอันรายับลูในรรภ์
ะรู้บ้าไหมว่าเา้อใ้วามพยายามมาแ่ไหนในารวบุมร่าายไม่ให้ระแทเ้าหาแรๆ
อย่าที่้อาร…
ราวับห้วอารม์พิศวาสถึาลแับ
สุท้าย็สามารถปลปล่อยระแสธาราที่เพาะบ่มมาอย่ายาวนานไ้สำเร็
ส่มอบวามอบอุ่นเ้าสู่เส้นทาที่นำไปสูุ่่อเิพยานรันแห้เหือ
หาะเหลือ็เหลือแ่วามว่าเปล่าที่ำลัลอยละล่ออยู่ในห้ววามิเท่านั้น
หลายนาทีผ่านไป...
เรโนล์ึึัวออาร่านุ่มนิ่มบนเียนอนที่านบมาอย่ายาวนาน
ทอมอูเรือนร่าเปลือยเปล่าที่ทำให้เารู้สึเหมือนายแล้วเิใหม่อีรั้
เหมือนประสบาร์รัที่เยมี่อนหน้ามาหลายสิบปีไร้วามหมายเมื่อไ้รับมันาเธอ
“ลุไหวหรือเปล่า”
น้ำเสียอเาฟันุ่มทุ้มและอบอุ่นว่าเย
หาเมษายนลับหมแระอบรับึพึมพำฟัไม่ไ้ศัพท์ออไป
เรียรอยยิ้มอ่อนโยนานถามไ้เป็นอย่าี ายหนุ่มึไม่ัถาม่อ
เพราะูาอาาร็สามารถรู้ไ้ว่าเธออยาะพัผ่อนเ็มที
นั่นทำให้เาเินเ้าไปเอาผ้านหนูมาเ็เนื้อัวแล้วสวมุนอนให้อย่าเิม
เสร็านั้น็เินเ้าไปทำวามสะอาร่าายอนเอ่อในห้อน้ำ ่อนะลับออมาพร้อมับาเนอนายาว
้าวึ้นไปบนเียแล้วนอนอลูและแม่อลูนหลับไป
ออนุาฝา e-book ้วยนะะ
ความคิดเห็น