คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : วิธีปรับความเข้าใจของเรโนลด์ (40%)
เมษายนลืมามออย่า้าๆ
ภายหลัถูไออุ่นบาเบาบนริมฝีปาปลุาารสลบไสล
นมอเห็นภาพรอบายัเนึพบว่านเอำลันอนอยู่บนเียว้าภายในห้อพัห้อเิม
โยมีวาสีฟ้ารามทอมอลมาอยู่่อนแล้ว
สายาอเธอสบประสานับสายาอเาั่วะ ่อนะพลิัวหันหลัหนีเพราะยัำวามใร้ายอเาไ้ี
“เป็นยัไบ้า”
เ้าอเสียทุ้มเอ่ยถามอย่าห่วใย
แม้อีฝ่ายะหันหนีอย่าไม่ไยี็าม
ทา้านนถูถามพยายามวบุมวามเ็บปวอย่าหนั พลาิว่าไหนๆ
็ไม่เห็นวามสำัันแล้ว ทำไมไม่ปล่อยให้เธอหนาวายท่ามลาสายฝน้านอไปเสียเลย
“อย่าหนีผมไปอีนะ”
รู้ไหมผมเป็นห่วุแทบบ้า
เรโนล์ไม่ไ้ล่าวประโยสุท้ายออไป
พราะไม่้อารวามสสาราหิสาว และ็เป็นไปามา ไม่มีารอบลับาเ้าัว
ไม่แม้แ่ะหันลับมามอ้วย้ำ ทำให้เ้าใวามรู้สึอารถูนรัเมินเยอย่าถ่อแท้
ในะที่เมษายนไม่รู้ัวเลยว่าำลัพลาโอาสไปอย่าน่าเสียาย
ไม่เ่นนั้นไ้เห็นวามเ็บปวาวาอนใร้ายไปแล้ว
“้อทำยัไถึะยอมพูับผม”
“ออไป...”
เป็นประโยสั้นๆ
ที่หลุออาเรียวปาอิ่มเป็นำแร แ่ลับเสียแทหัวในฟัอย่าเหลือเิน
ายหนุ่มหลับา่มวามเ็บลึ ไม่รู้สึโรธหิสาวเลยที่เลียเา
เพราะเา็เลียัวเอเหมือนัน
“ผมให้ไม่ไ้”
“ั้นเรา็ไม่มีอะไร้อพูัน!”
เมษายนบอเสียร้าวพร้อมับยันายมอเาอย่าอาหา
เปิเผยวามร้าวรานาสายา และสีหน้าทรมานอย่าไม่ิปปิอี่อไป
เาะไ้รู้ว่าเธอำลัเ็บปวแ่ไหนาารระทำอเา
่อนที่หลัานแห่วามปวร้าวะรินไหลล้นลมาเป็นสาย
หัวใระ้าอเ้าพ่อาสิโนปวแปลบราวับถูน้ำรราร็ไม่ปาน
ปราศาำแ้ัวใๆ ไม่มีแม้แ่น้ำาสัหยบนใบหน้า…
ร่าสูลุาเ้าอี้แล้วยับึ้นไปนั่บนเีย้าับหิสาว
ึเธอเ้าสู่อ้อมแน้วยวามหวแหนและแสนรั แม้ไม่ไ้รับาร่อ้านัืน
แ่ลับสัมผัสไ้ถึวามเหินห่าาเธอ
“ผมผิเอที่หึุมาเินไป
หึแม้ระทั่... ปลายเส้นผม”
“ุหึเหรอ”
“ใ่ ผมหึ และหึมา นไม่อยาให้ใรสัมผัสุ”
เมษายนถึับสะอื้นฮัภายหลัาไ้ยินำสารภาพ
เพราะเหุนี้เอหรอหรือเาถึไ้ทำเย็นาใส่
เธอ็หลเ้าใว่าเาฟัำยุแยออลิเียเสียอี แ่ถึอย่านั้น็ใ่ว่าะไถ่โทษันไ้
เพราะวามผิ่อมาือเาไม่ยอมรับฟัำอธิบายาเธอ
หิสาวันัวออาอ้อมอ
วามเสียใไ้รับารบรรเทานทุเลาล
วาเหือแห้เว้นเพียแพนาหนาที่ยัเปียุ่มอยู่ ่อยะเอ่ยออมาอย่าระท่อนระแท่น
“แุ่วระฟัเมษ
วระถามเหุผล ไม่ใ่ัสินาสิ่ที่เห็น เพราะมันอาไม่เป็นอย่าที่ิ”
“ผมอโทษ”
ายหนุ่มบอ้วยวามรู้สึผิ
่อนะ้มลุมพิหน้าผามนอย่ารัใร่ บรรปาไล้รอยน้ำาออาใบหน้ารูปหัวใอย่าอ่อนโยน
เวลานั้นไม่มีบทสนทนาใๆ ระหว่าัน บรรยาาศเป็นไปอย่าละเมียละไมแ่ม้า นวามโรธรุ่นไม่หลเหลืออยู่ในิใอเมษายนอี่อไป
ทั้ที่เมื่อหลายนาที่อนยัพลุ่พล่านเหมือนะไม่ยอมมอับ่ายๆ
“สัาไ้ไหมว่าะไม่หนีผมไปอี”
“็ุทำเหมือนไม่้อารเมษ...”
บอเสียเบาแล้วเบนหน้ามอไปทาอื่น
แ่เาลับหันปลายาอเธอลับไปทาเิม
่อนะถูนัยน์าสีฟ้ารามมอลึเ้ามาอย่าแน่วนิ่เนิ่นนาน เวลานั้นเมษายนไม่อาถอนสายหนี
ราวับถูรารึให้รอฟัำพูาปาเา
“ุไม่รู้หรอว่าผมลัวแ่ไหนอนทีุ่หายไป”
“...”
“หัวใอผมเหมือนะหยุเ้น
เพราะลัวว่าุะไ้รับอันรายาพายุฝน้านอนั่น ผมเป็นห่วุ
และเป็นห่วลูอเรามานะ”
“ุลุ์”
เมษายนราเสียรือ
ระบอาร้อนผ่าวอย่าบัับวบุมไม่ไ้
เพราะไม่ิว่าเาะเป็นห่วเป็นใยมามายนานี้
ะที่เธอไม่ำนึถึวามปลอภัยอเลือเนื้อเื้อไในรรภ์เลย
พานทำให้นึโรธเลียัวเอึ้นมาทันที
“ผมอโทษ”
“ไม่
ไม่ใ่วามผิอุ”
“แล้วร้อไห้ทำไม”
“เมษไม่น่าหนีุไปเลย”
“โธ่เอ๋ย
็เป็นเพราะผมอยู่ีนั่นแหละ”
“ุไม่เ้าใ...”
เรโนล์ระบายยิ้มเอ็นูแล้วึนัวเล็เ้ามาอ
ลูบศีรษะเล็อย่าปลอบโยน ไม่ว่าอีฝ่ายะมีเหุผลใ็าม
ถึอย่าไรเา็เป็นฝ่ายผิ และไม่ิโยนให้ับหิสาว
แ่นำลับหน้าสะอื้นฮัับแผอว้าลับไม่ไ้หมายวามเ่นนั้น เาไม่เ้าใว่าเธอ็มีส่วนผิ้วยเหมือนัน
แ่็ไม่ไ้เอ่ยบอออไปอี นเสียสะอื้น่อยๆ เียบหายไป
เมษายนันัวออพร้อมับเ็ราบน้ำาบนใบหน้า
หาราวนี้ลับรู้สึเินอาย่อสายาอเายิ่นั
เพราะำลัถูมออย่าบันเหมือนว่าเธอเป็น...
“เลิมอเมษเป็นเ็ี้แไ้แล้ว”
“ผมยัไม่ไ้พูแบบนั้นสัหน่อย”
ายหนุ่มไหวไหล่เล็น้อย
แ่ไม่ปปิรอยยิ้มพรายบนใบหน้า
โยเพาะประายาแห่วามปรารถนายามทอมอลีบปาอวบอิ่มสีแสน่าุมพินั่น
เพียแ่ิสัาาอวาม้อาร็ื่นัว นนัวเล็รู้สึไ้ถึวามแ็ึใ้ร่า
ทำให้วหน้ารูปหัวใร้อนวูบวาบ่อารเรียร้ออเา
เป็นเหุให้วามิ่อว่าหุบหายไปในพริบา
ท่ามลาวามเียบอันและัน
เาประอใบหน้าอเธออย่าทะนุถนอม ทอมออย่าโหยหาแล้วโน้มลมาใล้
ในะที่วาอเธอยัเบิโพล้วยวามรู้สึหลาหลาย
่อนะหลับพริ้มยินีทันทีที่ไออุ่นทาบทับลมาบนเรียวปา ูึ บเม้ม
และสอปลายลิ้นร้อนเ้ามาหยอล้อับปลายลิ้นอเธอ
เิวนให้หลใหลล้อยเลิ้มไปับสัมผัสอเา
นเผลอยท่อนแนโอบล้อ้นอหนาะูบอบอย่าน่ารั ถ่ายทอวาม้อารให้เารู้โยไม่รู้ัว
--------------------------------------
ฝา e-book ้วยนะะ
ความคิดเห็น