คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นกน้อยในกรงทองกับผู้หญิงคนสำคัญ (100%)
รุเทพมหานร ประเทศไทย
ภายในเพนท์เฮาส์สุหรู
เรโนล์ำลันั่าแนอยู่บนโฟา้วยท่าทาสบายอสบายใ
โยมีหิสาวยืนบีบนว้นอและหัวไหล่อยู่ทา้านหลั
่าันับเมษายนที่ำลัยืนหน้า้ำหน้าอ้วยวามไม่พอใ
เพราะเพียแ่เาย่า้าวเ้ามา ่วเวลาอันผาสุอเธอ็บลทันที
ยืนบีบนวไปพลา็แอบ่อว่าเาในใไปพลา นระทั่วามอทนเฮือสุท้ายหมล
“พอหรือยัะ!”
เสียหวานเอ่ยถามอย่าไม่เบานั
บ่บอถึอารม์ภายในไ้เป็นอย่าี
แ่เรโนล์ลับยยิ้ม้วยวามพึพอใับอาารุ่นเืออหิสาว ทุิริยาอาารอเธอไม่เยสร้าวามหุหิรำาใให้แม้แ่นิ
่าาลอเรน์ หรืออลิเียโยสิ้นเิ
“แล้วไ้ยินผมบอว่าพอหรือยัล่ะ”
“แ่เมษปวา”
“ถ้าอย่านั้น็ึ้นมานั่บนัผมสิ
ผมะไ้นวใหุ้บ้าไ ผลัันบีบ ผลัันนว อืม...
ผมว่ามัน็น่าะเ้าท่าีนะว่าไหม”
“เ้าท่าุนเียวน่ะสิ”
“หึๆ”
เสียหัวเราะอันน่าโมโหอเาเือบทำให้เมษายนเผลอบีบอหนาแรๆ
และในะที่ำลัยืนปรับอารม์ให้เย็นลอยู่นั้นเอ ู่ๆ
มือหนาอนัวโ็ว้าเอวออเธอไว้
แล้วออแรยัวเธอลอย้ามพนัโฟาึ้นมานั่แปะอยู่บนัอเาพร้อมััไว้ในวแน
นระยะห่าอใบหน้าเหลือ่อว่าเพียแ่ลมหายใั้น
สายาสบประสานันนานแ่ไหนไม่รู้
รู้แ่ว่าสรรพสิ่รอบายำลัพร่าเลือนลอย่า้าๆ
และ่อนที่ใบหน้าอเาะยับเ้ามาใล้มาไปว่านี้
สิที่เยหลุลอย็แล่นลับเ้าสู่สมอทันที
“ุะทำอะไร”
เมษายนมั่นใว่านเอะเบ็เสียถาม
แ่ยามล่าวออไปมันลับแผ่วเบาราวระิบ และระแสเสียอเายามอบลับ็บาเบาไม่่าัน
“ทำโทษ”
“เมษทำอะไรผิ”
สีหน้าแสออถึวามัน
่อนะไ้รับำเลย
“ุบอว่าผมเป็นผู้ายที่วนประสาท
และิเ้า้าัวเอไ้เ่ที่สุในโล ำไ้ไหม”
เรโนล์ยิ้มเย็นะทอมอหิสาวาไม่ะพริบ
นเมษายน้อหลบาวูบ แม้ไม่มีารอบลับ
แ่าร้มหน้าเียบ็เป็นเสมือนารยอมรับ้อล่าวหาลายๆ
พานทำให้หัวใวน้อยระุเ้น้วยวามระหนลัวว่าะถูทำโทษ้วยวิธีที่เาถนัและ่ำอ
ทว่าู่ๆ
วามิลับหยุละทันหัน าม้วยอาารสะุ้น้อยๆ
าารถูหลัมือหนาทาบลบนหน้าผา นเมษายนถึับมอา้าอย่าาไม่ถึว่าเาะห่วใยนเอ
“แอนริวบอว่าุมีอาารหน้ามืบ่อยๆ
ผมว่าไปหาหมอหน่อยีไหม”
“ไม่่ะ
เมษสบายี”
รีบปิเสธแล้ว้มหน้าเียบเหมือนนมีพิรุธ
เพราะรู้แ่ใว่าเป็นอะไรึมีอาารเ่นนั้น
โยไม่รู้ัวเลยว่าำลัถูายหนุ่มรหน้าับ้ออย่าสสัย
“อย่าบอนะว่าุลัวเ็ม”
เรโนล์สันนิษาน้วยประายาแวววาวเ้าเล่ห์
และเพราะหวั่นเรว่าวามลับะเปิเผยว่าแท้ริแล้วอาารหน้ามือนเิาารั้รรภ์ลูอเา
เมษายนึรีบปารับำ โยไม่รู้เลยว่าำลัเินหลุมพราอเาเ้าอย่าั
“่ะ
เมษลัวเ็ม”
“ถ้าอย่านั้นให้ผมียาปมพยาบาลเบื้อ้น่อนีไหม
รับรอไม่เ็บ หรือถ้าเ็บ็อาะเ็บแปลบๆ แ่รับประันวามประทับใ...
เหมือนรั้หนึ่ที่เราเยมีร่วมัน”
เมษายนถึับหน้าร้อนผ่าว้วยวามอาย
เา่าหน้าไม่อายริๆ ที่ล้าเอาเรื่อแบบนั้นมาพูเล่นเหมือนเป็นเรื่อธรรมา
เพิ่ะรู้เี๋ยวนี้เอว่านอาะวนประสาทเ่ และิเ้า้าัวเอเ่แล้ว
เายัมีุสมบัิหน้าหนาหน้าทนิัวอี้อ หิสาวพยายามเยหน้าึ้นสู้สายาับเารๆ
่อนะสะลั้นวามอายแล้วอบโ้ลับไปทั้หน้าแๆ
“นลาม เิุประทับใไปนเียวเถอะ!”
“ถ้าผมทำนเียวแล้วะประทับใไ้ยัไ
อแบบนี้มัน้อร่วม้วย่วยันทำ”
“ุ! อยาประทับใมาใ่ไหม
ไ้... นี่แน่ะ”
เพราะไม่รู้ะ่อว่านหน้าหนาอย่าไรถึะสำนึ
เมษายนึใ้ำปั้นน้อยๆ ระมทุบีเาระบายวามอับอายเสียเลย
นนัวโ้อรวบ้อมือเล็ทั้สอ้าไว้ในำมืออนแน่น
แ่ระนั้นนัวเล็บนั็ยัไม่ละวามพยายามในารประทุษร้าย โยารใ้ฟันมๆ
ับลบนหลัมืออเาเ็มแร และพอ้อมือหลุเป็นอิสระ็ระมทุบีเา่อไป
“เอพริล หยุเี๋ยวนี้นะ ผมบอให้หยุไ
โอ๊ย!
ไม่หยุใ่ไหม”
“รี๊!”
เมษายนรีร้อออมาทันทีที่ถูับพลิล้านล่า
ส่วนเาพลิึ้นมานอนทาบทับอยู่้านบนแทน เวลานี้วาลมโไ้แ่ะพริบปริบๆ
ไม่ล้าแม้แ่ะหายใ้วย้ำ เพราะถูเาพันธนาารไว้อย่าแน่นหนา
นไม่สามารถยับอวัยวะส่วนใไ้
“ปล่อยนะนลาม”
“ปล่อยใหุ้ลุมาทุบีผมอีั้นเหรอ
ฮึ... ผมไม่โ่อย่านั้นหรอยาหยี”
“ใรเป็นยาหยีอุ
อย่ามาีู้่”
“สอเือนมันอาะนานเินไป
ถ้าอย่านั้นผมทบทวนวามำให้อีรอบเอาไหม ุะไ้ไม่ล่าวหาว่าผมีู้่อี
เริ่มารไหน่อนีหืม รนี้... หรือว่าะเป็นรนี้...”
เรโนล์พึมพำะทาบริมฝีปาลับออหอมรุ่น
่อนะลระับลมายัเนินอาวผ่อที่ทะลัล้นออาอบเสื้อ
นหิสาว้อรีร้อออมาอีรอบ เพราะลัวว่าริมฝีปาร้อนผ่าวอเาะเ้ารอบำสิอเธอ
ืนปล่อยให้เป็นเ่นนั้น่อไป
ำแพสูัน้อพัถล่มลมาเหมือนอนินเนอร์้วยันแน่ๆ
เธอยัไม่อยาเผลอัวเผลอใไปับสัมผัสอเา
และที่สำัยิ่ว่าือหวั่นเรว่าลูในท้อะไ้รับอันราย
เมษายนทั้ส่เสียร้อ
ทั้ออแริ้น แ่็ยัไม่สามารถเป็นอิสระาพันธนาารอเาไ้
เพราะถูร่าายให่โทาบทับเอาไว้ทั้ัว ิ้นอย่าไร็ไม่หลุ
แม้แ่ระินิ้ว็ยัลำบา
“ปล่อยนะนบ้า
นลาม”
“เอ้า ร้อเ้า
ร้อัๆ เลยยาหยี สามีอบ ฮ่าๆ”
“รี๊...”
หารู้ไม่ว่าเสียรีร้ออหิสาว
ส่ผลให้บารอนับแอนริวที่ำลัยืนเฝ้ายามอยู่้านนอหันมามอหน้าันโยอัโนมัิ
เพราะแ่ไหนแ่ไรไม่เยมีผู้หินไหนรีร้ออย่าเอาเป็นเอาายยามอยู่้วยันามลำพัับผู้ายสมบูร์แบบอย่าเรโนล์
แม็าิโอ้มา่อน รัน้ามพวหล่อนล้วนแล้วแ่ส่เสียหัวร่อ่อระิ้วยวามเ็มอเ็มใันทั้นั้น
ะมี็แ่หิสาวาวไทยนนี้ที่เป็นนแรและนียวที่ระทำแ่าาผู้หิทุน และบารอน็เป็นฝ่ายเอ่ยปาถามออมา่อน
“นายิว่าไแอนริว”
“็ิแบบเียวับนาย”
“ั้นเรา็ิเหมือนัน”
“หึๆ”
เสียหัวเราะอบอี้าร์หนุ่มหน้าเ้มทั้สอัประสานันเบาๆ
่อนะเบนหน้าออาันเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
เพราะรู้แล้วว่าอีฝ่ายำลัิเ่นไร... ใ่
เ้านายอพวเาเอู่่อสู้เ้าให้แล้ว
และู่่อสู้รายนี้็ยัไม่ธรรมาเสีย้วย เพราะหล่อนสามารถทำให้ผู้ายที่ไม่เยแยแสผู้หินไหนมา่อนถึับเสียระบวนท่าอย่าที่ไม่เยเป็น
อาเป็นไปไ้ว่าเ้าพ่อาสิโนผู้ยิ่ให่แห่ลาสเวัสะสิ้นลาย!
ทา้านเมษายน็ยัไม่หยุาร่อ้าน
แ่ยิ่ออแรัืนมาเท่าไร พันธนาารอเา็ยิ่แน่นหนา
นรู้ัแล้วว่าถึอย่าไร็ไม่มีทาเป็นอิสระึัสินใใ้ไม้ายับเา
“ุลุ์
เมษรู้สึหน้ามือีแล้ว”
เห็นนปาเ่ร้อโอรวออมา
เรโนล์ึยใบหน้าออาเนินเนื้อนุ่มนิ่มทันที แ่็ยัไม่ยอมยร่าายออไป
เพราะไม่รู้ว่าหิสาวะมาไม้ไหนันแน่
“อย่าิใ้มารยาหิับผมเียวนะเอพริล”
“โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว่ะ เมษหายใไม่ออ
่วยลุออไป่อนไ้ไหม นะะเมษอร้อ”
เมษายนวอนอ้วยน้ำเสียอ่อนหวานผิา่อนหน้าลิบลับ
นนัวโยอมลุออไป้วยสีหน้าห่วใยริๆ
เาะโนเรียบารอนับแอนริวอย่าบ้าลั่ เพื่อให้ายหนุ่มทั้สอหายามมาให้
ระทั่ไ้ในสิ่ที่้อาร็บอให้ทั้สอออไปามเิม เมษายนมอารระทำอเา้วยวามาบึ้ปนรู้สึผิไม่น้อย
่อนะาหายไปอย่ารวเร็วเพียแ่นึถึผู้หินสำัอเา
อลิเีย!
เรโนล์ไม่รู้ัวเลยว่าำลัทำอะไรอยู่
รู้เพียแ่ว่าหิสาวรหน้าทำให้หัวใอเาร้อนรุ่ม้วยวามระวนระวาย
และทำอย่าไร็ไ้ให้เธอหายเป็นพอ
“ีึ้นไหม”
“่ะ ่อยยัั่วึ้นแล้ว”
“ผมว่าไปหาหมอรวอาารูหน่อยเถอะ
ะไ้รู้ว่าเป็นอะไรันแน่”
“ไม่่ะ เมษไม่ไป
อนอนพัสัหน่อย็พอแล้ว”
เมษายนรีบปิเสธเสียหล
นเือบะหลุวามเสแสร้ออมา
่อนะรีบลบเลื่อน้วยารัสินใทำในสิ่ที่ไม่เยิว่าะทำับผู้ายอย่าเา
“นะะุลุ์
เมษไม่อยาไป เมษไม่อบหมอ”
หัวใแ็ระ้าอเรโนล์
แม็าิโอ้ถึับอ่อนยวบลทันทีที่เห็นแววาเว้าวอนอหิสาว
และ็แทบะละลายในเวลา่อมาเมื่อเธอุหน้าับแผอพร้อมโอบอ้วยท่าทาอออ้อน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ้อมนร์สะหรืออย่าไร
เาึยอมให้เธอมีอิทธิพล่อร่าายและิในเินารวบุม นาทีนี้แ่เธอเอ่ยปาอ
ไม่ว่าอะไรเา็ให้ไ้ทั้นั้น
หารู้ไม่ว่าหิสาวำลัเป่าปา้วยวามโล่ใ
่อให้้อเสแสร้มารยาว่านี้็พร้อมะทำ
อเพียแ่เธอับลูอยู่รอปลอภัยไปอีวัน
ส่วนวัน่อไป่อยิหาทาเอาัวรอทีหลั
“พรุ่นี้ผมะพาุไปสูอาาศายทะเล
เผื่อบรรยาาศที่นั่นะทำใหุ้รู้สึีึ้น”
“่ะ...”
แอแฟนและอมเม้นท์เป็นำลัใให้นเียนบ้านะะ
อบุ่า ^^
ความคิดเห็น