คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พายุอารมณ์จากก้นบึ้งของความรู้สึก (30%)
หลัาเหุาร์วันนั้นเป็น้นมา
เมษายน็ลายเป็นนสบปาสบำ่าาเมษายนนเิมโยสิ้นเิ ไม่มีารอบโ้
ไม่มีปาเสีย ถามำอบำ นทำให้เ้าพ่อาสิโนเิวามหุหิับารทำสรามเย็น
เาึออมาระบายอารม์โยใ้บริาราสถานบันเทิื่อัแห่หนึ่
เพราะมันเป็นสถานที่เียวที่ะผ่อนลายวามเรียลไ้
ทว่าเรโนล์
แม็าิโอ้ิผิ! เพราะนอามันะไม่สร้าวามสุสำราแล้ว
มันยัสร้าวามหุหิยิ่ว่าเ่าเสียอี
แสไฟหลาสีละลานาผสานับเสียเพลอันน่ารำาโสประสาท ทำให้เาระน้ำสีอำพันลอแ้วแล้วแ้วเล่า
หวัะใ้มันมอมเมานเอให้หลลืมวามสับสนวุ่นวายในิใ
นบารอนทนู่อไปไม่ไหว้อออปาเือน
“พอเถอะรับุลุ์”
“แทนที่นายะห้าม
ันว่านายมาื่มเป็นเพื่อนันีว่านะ”
เรโนล์แ่นยิ้มแล้วูมือเรียพนัานเ้ามาบริารเรื่อื่มแ่บอี้าร์อน
บารอนึำเป็น้อื่มามอย่าไม่อยาเสียมารยาทับเ้านาย
“ื่มแ่นั้นะไปรู้รสไ้ยัไ”
“ผมลัวว่าะไม่มีนับรถใหุ้ลุ์น่ะรับ”
“หึๆ
นาย็ยัลาอบเหมือนเิม”
เสียหัวเราะเหมือนะบัน
แ่แท้ริแล้วมันือารแ่นหัวเราะีๆ นี่เอ แ้วบรั่นีว่าเปล่าลอีรั้
่อนะถูเิมเหมือนับรั้่อนๆ
ายหนุ่มเ้าอวาสีฟ้ารามาสอแนวาพาบนพนัโฟาะทอมอั้นล่าอสถานบัเทิ
เห็นผีเสื้อรารีแ่ายน้อยิ้นำลัเริระบำอยู่บนฟลอร์
รั้หนึ่มันเยเป็นภาพที่เาหลใหล แ่ในเวลานี้ลับมีแ่วามน่าเบื่อหน่ายอย่าไม่รู้สาเหุ
บารอนเห็นอาารอเ้านาย็พอะรับรู้ไ้าวามเป็นผู้ายเหมือนัน
เพราะั้แ่ลับมาาารพัผ่อนาอาาศราวนั้น
วามสัมพันธ์ับหิสาว็เริ่มแย่ลทุวันๆ
นเป็นสาเหุให้เ้าพ่อาสิโนผู้เยรัวามสำราาารท่อรารีอออาารเบื่อหน่าย
เหมือนพบสิ่ที่ปรารถนา
แ่ไม่สามารถรอบรอไ้
บอี้าร์หนุ่มยันั่เียบไม่ปริปาเหมือนับหลายนาที่อน
เพราะถ้าเ้านายไม่ถาม เา็ะไม่ออวามิเห็น
นั่นือสิ่ที่เาเยเป็นมาลอหลายปี และเรโนล์็รู้นิสัย้อนี้ีที่สุ
“นายเยรู้สึเ็ๆ
บ้าไหมบารอน”
“ผมนึว่าุลุ์ะไม่มีวามรู้สึนี้ะแล้ว”
บารอนย้อนลับ้วยสีหน้าราบเรียบ
หา็แฝวามบันเอาไว้ในแววา นถู้อมออย่าุ่นเือ
่อนะอบำถามามวามรู้สึนึิ
“เยรับ
อาะสัแปปี่อน อนนั้นผมไ้รู้ัับวิเวียน
เธอเป็นผู้หิที่มีีวิีวาสมับื่ออเธอ ยอมรับเลยว่าผมสนใเธอมา
แ่เธอไม่เยายาแลผมเลย เพราะภาพลัษ์อผมูเป็นผู้ายเ้าู้ในสายาเธอ
ผมึใ้ประสบาร์ที่สั่สมมาพอสมวรเ้าไปีสนิทับเธอ
ให้วามเป็นพิเศษับเธอเหนือว่าผู้หิทุน เหุผลเียวืออยาะเอานะเธอ
แ่ลับลายเป็นว่าผมแพ้เธอั้แ่แริ
เพราะมันทำให้หัวใอผมอยู่ในำมืออเธออย่า่ายาย
เวลานั้นมันไม่ใ่แ่วามรู้สึเ็ๆ หรอรับ แ่ยัรู้สึสับสนวุ่นวายไปหม
ในที่สุผม็ัสินใสารภาพวามในใับเธอ และเรา็รอรัันนถึปัุบัน้วยวามสุลอมา”
“นายำลัะบออะไรันันแน่”
เรโนล์ถามเสียเย็นะส่สายุันไปยัใบหน้าราบเรียบอบอี้าร์นสนิท
แ่บารอนลับไม่แสอาารหวาลัว
เพราะมีแ่เาและแอนริวเท่านั้นที่รู้ััวนอเ้าพ่อาสิโนแห่ลาสเวลัส
“ผมแ่อยาะเล่าอีอผมเท่านั้นรับุลุ์”
“แ่ทำไมันถึมีวามรู้สึว่านายพยายามะบออะไรันล่ะ
บารอน ันไม่รู้ว่านายำลัิอะไรอยู่ แ่อให้รู้ไว้...
ันไม่เยรัผู้หินไหน และไม่เยิะรั้วย”
บารอนไม่อบรับประาศิ้อัวานอเ้านาย
เพราะไม่มีเหุผละ้อถเถียให้ไ้้อสรุป หัวใอใร็อมัน
ะมีใรรู้ีเท่าับัวเราเอ และถึแม้ะโหใร่อใรไ้
แ่สุท้ายแล้ว็ไม่มีใรโหหัวใอัวเอไ้สัน
หลัานั้นเสียเพลเร้าอารม์็เ้าโอบล้อมสอหนุ่ม
นสายามริบอเรโนล์หันไปสบเ้าับวาู่สวยอหิสาวที่้อมอเาอยู่่อนแล้ว
และเพียแ่มุมปาหยัระุยิ้ม
เ้าอทรวทรสะราาราวนาแบบบนปแมาีน็ลุเินเ้ามาหาอย่า่ายาย
่อนะย่อายลนั่ไว้ห้าบนโฟาัวเียวับเาโยไม่้อเ้าไปเื้อเิ
“พลอยภัทรา
หรือะเรียสั้นๆ ว่าพลอย็ไ้่ะ”
ฝ่ามือเรียวถูส่ออไป้านหน้า้วยท่าทามีริะร้าน
แ่เรโนล์ลับทำเพียแ่เหลือบาลมอ
่อนะล่าวแนะนำนเอโยไม่ส่ฝ่ามือออไปรับไมรี
“เรโนล์”
“แ่นี้เหรอะ”
ไร้ารอบลับาายหนุ่ม
แ่หิสาวในุเรสเาะอรัรูปสีเิน็ยัส่ยิ้มโปรยเสน่ห์อยู่เ่นเิม แม้ะรู้สึเสียหน้าาารถูปิเสธ็าม
อันที่ริถึเาะไม่แนะนำัวหล่อน็รู้ัเป็นอย่าี
ะมีผู้หินไหนบ้าไม่รู้ัเรโนล์ แม็าิโอ้
นอาวามหล่อเหลาอเาะเลื่อื่อแล้ว
านะอันร่ำรวยมหาศาล็ยัถูล่าวถึไม่แพ้ัน นถูัอันับเป็นหนุ่มโสในฝันิ่อันหลายปี
และแน่นอนว่านาแบบเบอร์้นอวารนาแบบไทยอย่าพลอยภัทรา
นภาวศ์ ย่อมไม่มีทาปล่อยให้เป้าหมายที่ถวิลหามาทั้ีวิหลุรอสายาไปไ้
“แล้ว...”
“บารอน
นสนิทอผม”
พลอยภัทราวาามอบารอนอย่าื่นม
่อนะล่าวแนะนำนเอเ่นเียวับ่อนหน้า และบอี้าร์หนุ่ม็อบรับอย่าสุภาพ
สร้าวามประทับใให้แ่นาแบบสาวยิ่นั นอาลัษะทาายภาพะน่าหลใหลแล้ว
ใบหน้าอายหนุ่ม็ยัมายไม่่าาเ้านายแม้แ่นิ
เพียแ่เป้าหมายอหล่อนือารไ้เป็นผู้หิอเ้าพ่อาสิโน เพราะารไ้เป็น่าวับเาเปรียบเสมือนบันไสู่วามโ่ัและเินทอ
“ไม่ทราบว่าุเรโนล์มาทำอะไรที่ประเทศไทยะ”
“พัร้อน”
เรโนล์อบแล้วุิับำถามอหิสาว
เพราะหล่อนถามเหมือนรู้ััวนอเาเป็นอย่าี
“ุพลอยภัทราถามเหมือนรู้ว่าผมไม่ไ้อยู่ประเทศไทย”
“แหม
็บอแล้วไะว่าให้เรียพลอยเยๆ”
พลอยภัทราแ้่าพลาหัวเราะเบาๆ
อย่าเอียอาย แ่เ้าอวาสีฟ้ารามับมอารระทำนั้น้วยวามรำา
เพราะูออว่าหล่อนำลัมารยา
“มีภาพอุปราอยู่บนปนิยาสารแทบทุวัน
ถ้าพลอยไม่รู้ั็แย่แล้วล่ะ่ะ ุออะเป็นนัะนานั้น แ่ยับัวนิหน่อย็ยัเป็น่าวั้หลายวัน
ใรบ้าะไม่รู้ัเรโนล์ แม็าิโอ้ เว้นแ่พวสาวทึนทึเท่านั้นแหละ”
เรโนล์เือบะหลุหัวเราะออมาับำว่า
‘สาวทึนทึ’ เพราะมันทำให้เานึถึหิสาวอีนึ้นมาทันที
วินาทีแรที่บารอนับแอนริวนำัวเธอมา เายัแทบไม่เื่อสายาัวเอ้วย้ำว่าะเป็นนเียวันับหิสาวเ้าอเรสสีทอร้อนแรืนนั้น
นั่นึทำให้เาเลิสสัยว่าทำไมบอี้าร์ฝีมือีทั้สอ้อใ้เวลาในารามหาัวเธอนานถึสอเือน
ใบหน้าเปื้อนยิ้มอายหนุ่มทำให้พลอยภัทราอิเ้า้าัวเอไม่ไ้ว่าเาำลัหลุมเสน่ห์อน
เพราะถ้าลอหล่อนไ้หว่านแล้วไม่เยมีำว่าพลา
นานัธุริรุ่นให่ที่ผ่านประสบาร์รัมาอย่าโโน็ยัหนีไม่พ้นมนร์เสน่ห์อหล่อนเ่นัน
บทสนทนาระหว่าเ้าพ่อาสิโนับนาแบบสาวยัำเนิน่อไป
โยมีพลอยภัทราเป็นฝ่ายวนุยเสียมาว่า เพราะถ้าอีฝ่ายไม่อบำถาม็ะนั่เียบ
ส่วนบารอนรู้สึินเสียแล้วับารเฝ้าเ้านายับสรีแปลหน้า
สีหน้าอเาึูเยาเ่นเียวับหลายนาที่อน
“ประเทศไทยมีสถานที่ท่อเที่ยวเยอะนะะ
ึ้นอยู่ับว่าุเรโนล์อยาะเที่ยวแบบไหน ถ้าอยาสัมผัสับป่าเา็้อึ้นเหนือ
หรือถ้าอยาาอาาศายทะเล็้อลใ้... ถ้ายัไม่รู้ะไปที่ไหน
ให้พลอยพาไปไหมะ พอีว่าพลอย็ำลัพัร้อนอยู่เหมือนัน”
เรโนล์รับรู้ไ้้วยสัาาว่าหิสาวำลัทอสะพานให้
และเา็ทำใเย็น้วยารยแ้วบรั่นีึ้นื่มโยไม่ละสายาาแววาเิวนอหล่อน
หาเป็นเมื่อ่อนรับรอว่าหล่อน้อำลันอนระทระทวยอยู่ใ้ร่าอเาแน่
เพราะเรือนร่าอหล่อน่ายั่วเย้าเินว่าะปิเสธ ทว่าร่าายอเาลับไม่เรียร้อหรือ้อารใรนอเสียา...
บ้าิบ!
“ลุเรโนล์อยาะไปที่ไหนะ”
“ผมอยาะลับห้อพัอผม”
ำอบอายหนุ่มทำให้รอยยิ้มอพลอยภัทราหุบหายไปทันที
แ่เพียไม่นานนาแบบสาว็ียิ้มว้าอีรั้
ร้ามับบารอนที่ำลัมอเ้านาย้วยสายาาไม่ถึ
“ถ้าุพลอยไม่รัเีย
ผม็อยาะวนไป้วยัน”
“้วยวามยินี่ะ”
พลอยภัทรารีบอบรับนลืมสวนท่าทีเหมือนลัวว่าปลาะหลุเบ็
ประายาเ้นระริ้วยวามีใ ่อนะลุามเาไปยัรถยน์โยมีบารอนเป็นนับ
ระว่าอยู่บนรถ็พยายามใ้ทรวออวบล้นบเบียท่อนแนแร่มาลอทา
บาราว็เอนศีรษะบบ่าว้า พยายามปลุเร้าเาสารพัมารยาเหมือนสิน้าราาถู แ่เาลับไม่มีปิิริยาร่วมับหล่อนเลย
ฝาแอแฟนและอมเม้นท์เป็นำลัใให้นเียนบ้าน้า...
อบุ่า
ความคิดเห็น