คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Pray of love: -MarkJae-
เพราะมาร์คต้วนน่ะไม่ได้รักยองแจมาตั้งแต่เริ่มต้น
ในใจของผู้ชายคนนั้นมีคนคนเดียวที่เป็นเจ้าของ คนที่ชื่อจินยอง....
ยองแจก็คงเป็นแค่รุ่นน้องธรรมดาคนหนึ่ง คนที่เข้ามาในช่วงเวลาที่มาร์คไม่มีใครพอดี
“ อ๊าว ยองแจยังไม่กลับบ้านหรอ " เสียงของเพื่อนสนิทอย่างหวังแจ็คสันที่ดังขึ้นทำให้ยองแจหลุดออกมาจากภวังค์ที่ตัวเองสร้าง
“ อ๋อ เรายังไม่กลับหรอก รอพี่มาร์คอยู่น่ะ " ยองแจเพียงได้แค่ส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้เพื่อนสนิท
เพราะแจ็คสันรู้ว่ายองแจกับพี่มาร์คอยู่ในสถานะไหน
“ แล้วพี่มาร์คไปไหนหรอ ถึงปล่อยให้ยองแจมานั่งรอแบบนี้ " เขาก็ไม่รู้...ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพี่มาร์คไปไหน ถึงได้ปล่อยให้เขามานั่งรอแบบนี้
“.........."
“ ยองแจ......ยองแจ " แจ็คสันเอ่ยพร้อมกับกระตุกแขนเพื่อนสนิทเพื่อเตือนสติให้ร่างบางหลุดออกจากภวังค์
“ เราเห็นยองแจเงียบมาตั้งนาน ทะเลาะกับพี่มาร์คหรอ? " เพียงแค่ประโยคเดียวที่ทำให้มีน้ำตาคลอในตาของร่างบาง
เพียงแค่นี้มันก็เป็นคำตอบให้กับแจ็คสันได้แล้ว ว่าที่ยองแจเป็นแบบนี้เพราะใคร
“ ไม่เป็นไรใช่ไหม " แจ็คสันเอ่ยพร้อมดึงเพื่อนสนิทมากอดไว้
“ ฮืออออแจ็ค เราเหนื่อยจังเลย " ยองแจโผเข้าไปกอดเพื่อนสนิทพร้อมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
“ ยองแจเหนื่อยเรื่องอะไรล่ะ " แจ็คสันลูบหัวร่างบางไปเพื่อปลอบใจพร้อมกับตั้งคำถามที่ทำให้ยองแจสงสัย
นั่นสินะแล้วเขาเหนื่อยเรื่องอะไรกัน
“ ยองแจเหนื่อยที่ต้องมานั่งคอยพี่มาร์คแบบนี้ หรือว่ายองแจเหนื่อยที่จะรักพี่เขาแล้ว " แจ็คสันจับใบหน้าสวยของเพื่อนสนิทให้เงยหน้าขึ้นมาตอบคำถาม
“ เราไม่รู้แจ็คเราสับสน บางครั้งพี่เขาก็ทำเหมือนมีใจให้เรา
บางครั้งก็เมินเฉยเรา บางครั้งเราอาจจะเหนื่อยที่ต้องรักพี่มาร์คฝ่ายเดียวก็ได้นะ " เพราะขนาดยองแจยังหาเหตุผลของมันไม่ได้เลย
“ เราไม่รู้นะว่าแจเหนื่อยเรื่องอะไรกันแน่ แต่เราอยากจะบอกแจเอาไว้อย่างนะ ที่เรามานั่งเฝ้าแจแบบนี้คิดว่าเป็นเพราะแจ็คกับแจเป็นเพื่อนกันอย่างเดียวหรอ "
“ฮึ " ยองแจเลือกที่จะส่ายหัวให้กับคำถามของเพื่อนสนิท
“ แล้วทุกครั้งเวลาทานอาหารเราก็จะเขี่ยผักที่ยองแจไม่กินออกให้ เพราะอะไร " แจ็คสันเพียงแค่เอ่ยถามพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง
“ เราไม่รู้ " ใช่ยองแจไม่รู้ และถ้าแจ็คสันไม่บอกยองแจก็คงไม่มีทางรู้
“ นายชอบกินทุกอย่างยกเว้นแตงกวา นายชอบดื่มน้ำหวาน ไม่ชอบฉีดยา แต่ทุกสิ่งเหล่านี่เราที่เป็นเพื่อนสนิทยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ แต่นายอยากรู้ไหมทำไมอยู่ดีๆเราถึงรู้ "
“ อยาก " ยองแจเอ่ยพร้อมพยักหน้าเพื่อเสริมให้แจ็คสันรู้ว่ายองแจอยากรู้จริงๆ
“ พี่มาร์คเป็นคนบอกเรา เพราะพี่เขาบอกให้เราดูแลนายดีๆ เวลาป่วยก็อย่าให้ดื่มน้ำเย็น นายไม่เคยสังเกตุเลยหรอว่าทำไมนายรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ตลอด” ใช่มีคนแอบมองยองมาตลอด และยองแจก็รับรู้ความรู้สึกนี้ได้
“ พี่มาร์คเขาห่วงแจนะแต่เขาแค่ไม่อยากทำให้แจเจ็บก็เท่านั้น พี่เขากำลังสับสน เราอยากให้ยองแจลองให้เวลาพี่เขาดู แต่ถ้าเหนื่อยก็บอกเรา เข้าใจไหม "
“ เราเข้าใจแล้ว " ขอบคุณมากนะแจ็คสัน
“ หลังจากนี้เราไม่รู้ว่ายองแจจะตัดสินใจยังไงนะ แต่เราอยากให้ลองนึกถึงเวลาที่แจอยู่กับพี่มาร์คดู แจมีความสุขที่ได้ยืนอยู่ข้างๆพี่เขาแบบนี้ไหม แจจะยอมให้มีคนอื่นที่จะมายื่นข้างๆพี่มาร์คแทนแจไหม แล้วอยากให้ทุกสิ่งที่ทำมามันหายไปรึเปล่า "
นั้นสินะ ถ้าถึงวันนั้นเขาจะทนที่จะมีคนมายื่นข้างๆพี่มาร์คได้ไหม เขาจะทนให้ทุกสิ่งที่เป็นอยู่มันหายไปไหมนะ รอยยิ้มที่เคยส่งมาให้เขา สายตาที่อ่อนโยน ถ้ามันเป็นของคนอื่นไปเขาจะทนได้ไหม
“ ไปเถอะกลับบ้านกันเดียวเราไปส่ง " หลังจากนั้นแจ็คสันก็ดึงกระเป๋ายองแจไปถือให้
ทั้งคู่เดินมาเรื่อยและแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันไปจนมาถึงห้องของยองแจ
ห้องที่มาร์คและยองแจอยู่ด้วยกัน
“ เข้าห้องไปเถอะเราจะกลับแล้ว " แจ็คสันเอ่ยพร้อมไล่ให้เพื่อนสนิทเข้าไปในห้อง
“ อือ บายนะแจ็ค " ยองแจเลือกที่จะส่งยิ้มไปให้เพื่อนสนิท เขารู้ว่าแจ็คสันคงไม่เชื่อหรอกว่าเขายิ้มจริงๆ แต่เพื่อสบายใจของเขาเท่านั้นแหล่ะทำให้แจ็คสันเลือกที่จะเชื่อ
“ บาย " ทำไมเขาไม่รู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง แจ็คสันเดินออกมาจากห้องของยองแจก่อนที่จะต่อสายไปหาใครคนหนึ่ง
ตู๊ด)))))))))))
“ ยอโบเซโย "
“ ผมพาเขามาส่งห้องแล้วนะครับ " ผมพาเขามาส่งตามที่พี่ขอแล้วนะ
“ ขอบคุณมากนะ แล้วเขาเป็นไงบ้าง " ถ้าพี่เป็นห่วงทำไม่มาดูแลเองล่ะครับ
“ ก็โอเคแล้วครับ แต่พี่เมื่อไหร่จะทำอะไรให้มันชัดเจนซักทีครับ
เมื่อไหร่พี่จะเลิกทำให้เพื่อนผมร้องไห้ซักที ทำให้มันชัดเจนก่อนที่มันจะสายเกินไปเถอะครับ " เพราะผมก็เจ็บที่ต้องมานั่งน้ำตาเพื่อนสนิทแบบนี้เหมือนกัน
“ พี่รู้แล้วล่ะว่าใครสำคัญกับพี่จริงๆ ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือมาตลอดนะน้องชาย " ใช่เพราะพี่คือพี่ชายของผม ผมจึงได้แต่ช่วยพี่แบบนี้
“ พี่มาร์ครีบทำก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำเถอะครับ เพราะถ้าพี่เสียโอกาสนี้ไปผมจะคว้ามันมาและไม่ปล่อยเขาไปอีกแล้วนะครับ แล้วที่ผมปล่อยเขาไปก็เป็นพี่หรอกนะครับ ที่ผมต้องมาทนเห็นน้ำตาของเขาก็เพราะพี่นะครับ " เพราะแจ็คสันเป็นน้องไง บางครั้งเขาก็ยอมพี่มาตลอด ยอมขนาดที่ทำร้ายหัวใจตัวเองเพื่อพี่ชาย
“ ขอบคุณมากนะแจ็คสัน พี่ขอบคุณจริงๆ " เพียงแค่ผมเห็นรอยยิ้มของคนที่ผมรักมันก็พอแล้วล่ะ
“ งั้นแค่นี้นะครับ ถ้าพี่กลับมาก็รีบมาปรับความเข้าใจกันนะครับ บาย " หลังจากที่วางสายจากมาร์คไป เขาเลือกที่จะมองไปที่หน้าต่างห้องของยองแจอีกครั้ง
“ รีบๆปรับความเข้ากันนะ รีบๆยิ้มอย่างสดใสแบบที่เคยเป็นได้แล้ว แม้รอยยิ้มนั้นเราจะไม่ได้เป็นคนทำให้แจยิ้มก็เถอะ " แจ็คสันก็เพียงแค่เอ่ยมันไปตามสายลมก็เท่านั้น เขาไม่ได้หวังให้มีใครมาได้ยินหรอก....
ติ๊ด...ติ๊ด
เสียงการปลดล็อคของรหัสทำให้คนที่อยู่ในห้องรับรู้ได้ว่ามีใครอีกคนเข้ามาแล้ว
ภายในห้องเงียบจนเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่
ทั้งสองยืนจ้องมองกันอยู่อย่างและไม่มีใครพูดอะไรเลยซักคำ
จนทำให้ยองแจทนความอึดอัดไม่ไหวเขาเอ่ยทักท้ายมาร์คเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะขอตัวเข้าห้องไป
มาร์คที่รู้ตัวว่ายองแจคงจะอึดอัดเขาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรไป
เพียงแค่เดินไปเปิดโทรทัศน์เพื่อไม่ให้ห้องมันเงียบจนเกินไป
เขานั่งดูรายการต่างๆไปเรื่อยถึงแม้สายตาจะจับจ้องอยู่ที่รายการที่ฉายแต่จิตใจเขากับไปจดจ่อที่ประตูห้องของยองแจแทน
มาร์คลุกขึ้นและนั่งลงเหมือนเดิมหลายครั้งจนเหมือนหนูติดจั่น
ถ้ามีใครมาเห็นตอนนี้คงหาว่ามาร์คเป็นบ้าแน่ๆ แต่มาร์คว่าเขาคงจะได้กลายเป็นบ้าแน่ๆถ้าไม่ได้คุยกับร่างบางที่อยู่ในห้อง ความอึดอัดที่เกิดตัวระหว่างเขาทั้งสองมันทำให้มาร์คไม่สบายใจ
ไม่สบายใจที่ต้องทำให้คนที่ตัวเองรักต้องเจ็บ
เขาตัดสินใจเดินไปที่ประเจ้าปัญหาก่อนที่จะเปิดมันไป
ยองแจไม่เคยล็อคประตูนั่นคือสิ่งเขาเคยบอกกับร่างบางไว้
และยองแจก็ทำตามมันมาตลอด
------------------
ภายในคอนโดหรูแห่งหนึ่งมีหนึ่งชีวิตกำลังนอนหายใจรวยรินอยู่
เหตุผลที่ทำให้ยองแจต้องมานอนเหนื่อยแบบนี้น่ะหรอก็เพราะกิจกรรมที่ทำมาทั้งวันนั้นทำให้เหนื่อยเหมือนไปวิ่งรอบโลกมาก็ไม่ปาน
ส่วนพี่มาร์คนั้นก็ได้แต่ยิ้มเหมือนสงสารเขาแต่ก็ไม่ยอมมาช่วยกัน
“ พี่บอกให้เราพักก่อนก็ไม่เชื่อกัน " มาร์คเดินเข้ามานั่งใกล้ๆยองแจก่อนที่จะใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ถือในมือเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาตามไรผมของยองแจ
“ ก็ผมอยากจัดให้เสร็จไวๆนี่ครับ " ยองแจพูดพร้อมกับยู่ปากใส่มาร์คราวกับถูกขัดใจ
“ แล้วก็มานั่งเหนื่อยแบบนี้น่ะหรอ " มาร์ครินน้ำใส่แก้วที่วางอยู่ใกล้ก่อนที่จะยื่นไปให้คนตรงหน้า
“ มาดื่มน้ำก่อนเร็ว " ยองแจรีบรับน้ำแก้วนั้นพร้อมกับเอ่ยขอบคุณมาร์คเบาๆก่อนที่จะดื่มน้ำแก้วนั้นอย่างกระหาย เพียงแค่แป็ปเดียวน้ำที่เคยมีอยู่เต็มแก้วก็หายไป หลังจากดื่มน้ำเสร็จยองแจก็หันมาส่งยิ้มตายี๋ให้มาร์คราวกับขอบคุณ มาร์คยิ้มขำๆให้กับความน่ารักของร่างบางตรงหน้า
“ เอ่อ....นี่ยองแจ " มาร์คเอ่ยหลังจากที่ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ
“ อะไรหรอครับ? "
“ ประตูห้องไม่ต้องล็อคหรอกนะ " หลังจากประโยคนั้นมาร์คก็รับสีหน้างงงวยจากยองแจทันที
“ เวลาพี่อยากกอดนายจะได้เข้าไปหาได้ไง " มาร์คส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้ยองแจ
“ พี่มาร์คคนบ้า ” เพียงแค่มาร์คเอ่ยจบประโยคมันก็ราวกับมีรถบรรทุกมะเขือเทศมาล้มคว่ำอยู่บนใบหน้าของเขาทันที ยองแจใช้หมอนอิงที่อยู่ข้างตีรัวๆไปที่มาร์คแก้เขินทันที
หลังจากนั้นก็มีสงครามหมอนเล็กเกิดขึ้นในห้องนั้นแต่กับมีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของทั้งสองฝ่ายมากกว่าการทะเราะกัน
-----------------
มาร์คยิ้มให้กับความทรงจำเก่าๆที่ผ่านมา
ตอนนี้เขาเข้ามายืนอยู่ในห้องของยองแจภายในห้องไม่ค่อยได้เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้เข้ามาในห้องนี้เกือบหนึ่งเดือนเต็มๆ
มาร์คเดินไปนั่งที่ปลายเตียงที่คุ้นเคยทันที เสียงสายน้ำที่ไหลรินนั้นทำให้รู้ว่ายองแจกำลังอาบน้ำอยู่ แต่คงอาจจะพึ่งเข้าไปเพราะเสียงน้ำที่กระทบกับพื้นยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง
เขาจึงเลือกที่จะนอนลงไปที่เตียงนุ่มๆ หลับตาลงพร้อมกับทบทวนเรื่องราวต่างๆผ่านเข้ามาจนลืมสังเกตไปว่าเสียงน้ำนั้นได้หยุดลงแล้ว
แกร็ก…
ยองแจที่ออกมาจากห้องน้ำได้แต่ตกใจกับใครอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงของเขา
พี่มาร์คเข้ามาที่ห้องเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ยองแจเดินไปนั่งข้างๆคนที่กำลังหลับไหลอยู่ก่อนที่จะเอ่ยประโยคตัดพ้อที่ทำให้ที่แกล้งนอนอยู่อย่างมาร์คอยากที่จะดึงร่างบางมากอด
“ พี่น่ะใจร้ายกับผมเกินไปนะครับ พี่เป็นของผมใช่ไหม เราทั้งสองรักกันใช่ไหมครับ " ยองแจเอื้อมมือไปลูบแก้มคนของมาร์ค ตอนนี้พี่คือคนรักของผมใช่ไหมครับไม่ใช่ของคนอื่น
“ ถ้าผมได้รับความใส่ใจ เวลา และความรักจากพี่ซักครึ่งหนึ่งจากพี่จินยองก็คงดีนะครับ "
น้ำเสียงที่เคยมั่นคงดูสั่นไปเล็กน้อย หยดน้ำที่ไหลรินออกมาจากตาหล่นลงไปกระทบแก้มของคนที่นอนอยู่ ยองแจใช้มือเพื่อเช็ดน้ำตานั่นออก แต่ในขณะที่กำลังจะชักมือออกก็มีมือหนึ่งมากุมมือเขาไว้
มือของคนที่เหมือนกำลังหลับไหลนั้นไง
ก่อนที่มาร์คจะลืมตาขึ้นมา ดวงตาทั้งสองดวงกำลังจ้องมองกันราวกับต้องการให้ใครอีกคนพูดขึ้นมาก่อน
“ พี่ขอโทษ " เพียงแค่คำคำเดียวก็ทำให้ยองแจอยากจะร้องไห้ออกมา ทุกครั้งเรื่องนี้มักจะจบที่คำคำนี้เสมอ ไม่มีการอธิบายใดใดแต่ยองแจก็แค่จะบอกว่าไม่เป็นไรตลอด
“ พี่กับจินยองเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก จินยองเป็นคนที่ป่วยง่าย ครอบครัวเขาจึงฝากให้พี่ดูแล และที่พี่หายไปก็เพราะจินยองเข้าโรงพยาบาล " และนั้นคือสิ่งที่ยองแจไม่เคยได้รู้เขาคิดมาเสมอว่าจินยองคือแฟนเก่าของมาร์ค เขามักจะน้อยใจมาร์คเสมอเพราะทุกครั้งอะไรในชีวิตมาร์คก็มักจะมีแต่จินยองเสมอ
“ แต่พี่กับเขา "
“ จินยองคือคนที่พี่ต้องดูแล แต่ยองแจคือคนที่พี่อยากดูแลนะ เชื่อพี่ได้ไหม " ผมจะเชื่อพี่ได้ไหม? นั้นคือสิ่งที่ยองแจสงสัย
มาร์คที่เห็นยองแจดูเหมือนจะลำบากใจ เขาดึงคนที่นั่งอยู่ข้างๆมาไว้ในอ้อมกอดทันที ก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่ทำให้ยองแจยินดีที่จะเชื่อมาร์คแบบเต็มใจ
“ พี่รักเรานะ "
“ผมก็รักพี่ครับ "
ถึงแม้ว่าพี่จะหลอกผมแต่ผมก็จะยอมเชื่อเพียงเพราะประโยคเดียวเท่านั้นที่ทำให้ยังมีความมั่นใจอยู่ ต่อให้เจ็บมากกว่านี้ผมก็ยอมเจ็บ
คืนนั้นก็จบลงที่ทั้งสองนอนกอดกันอยู่บนเตียงของยองแจ เรื่องราวมักจะจบอยู่ตรงนี้เสมอ
ยองแจก็แค่รักมาร์คจนยอมเจ็บ แต่มาร์คก็แค่คนที่รักยองแจมากเช่นกัน
แต่เขาก็ดูแลใส่ใจร่างบางไม่ค่อยได้เพราะเขานะมีเพื่อนสนิทอีกคนที่ต้องคอยดูแล
แถม....!!
วันนี้เป็นวันประถมนิเทศ
ยองแจเดินเข้ามามหาวิทยาลัยด้วยความงงงวยเพราะเพื่อนสนิทของเขาแจ็คสัน
นัดไปเจอกันที่ที่เขายังไม่เคยไปสำรวจมา
ด้วยความที่ยองแจเป็นคนอึนๆอยู่แล้วการที่จะเดินไปหาแจ็คสันนั้นก็เป็นเรื่องยากถึงแม้เพื่อนสนิทจะเขียนแผนที่แบบระเอียดยิบมาให้เขาก็เถอะ
ยองแจที่เหมือนจะให้ความสนใจกับแผนที่ในมือมากเกินไปจนทำให้เขาเดินไปชนกับรุ่นพี่คนหนึ่ง
รุ่นพี่คนนั้นแค่ได้มองเพียงครั้งก็อาจจะตกหลุมรักใบหน้าหล่อๆนั้นได้
แต่ข้างกายของเขากับมีใครคนหนึ่งยืนอยู่ข้างใบหน้าที่น่ารักราวกับตุ๊กตา
รูปร่างที่ดูบอบบางน่าทะนุทะนอมทำให้ทั้งดูเหมาะสมกัน
ยองแจรีบเอ่ยขอโทษก่อนที่จะเดินหาตึกที่เพื่อนสนิทนัดไว้จนลืมสังเกตว่าตัวเองทำอะไรหล่นไว้
มาร์คที่ดูวิณณาญหลุดออกจากร่างบางไป ร่างสูงยืนนิ่งอยู่อย่างงั้นจนเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้างต้องสะกิดเรียก
“ มาร์คไปเถอะ เราต้องไปหาพี่หมอนะ "
ในขณะที่มาร์คกำลังจะเดินก้าวผ่านไปสายตาของเขาก็ไปเจอกับผ้าเช็ดหน้าลายเรียบๆที่ดูเหมือนจะปักเองเพราะมันดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่
ในผ้านั้นมีตัวอักษรสลักไว้ว่า YJ
ทำให้มาร์คนึกถึงเด็กเดินชนเขาเมื่อซักครู่ เด็กที่ตัวไม่ได้เล็กมาก
ส่วนสูงไล่เลี่ยกับจินยอง ใบหน้าที่น่ารักนั้นมีแก้มที่ทำให้ใครเห็นก็อยากจะหยิกเจ้าแก้มนั้นเล่น และมาร์คก็คงเป็นอีกคนหนึ่ง
ตอนที่ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาขอโทษนั้นทำให้เขารู้สึกว่าเหมือนทุกอย่างมันหยุดเคลื่อนไหว แต่เสียงการเต้นของหัวใจเขามันดังมาก
มาร์คคิดว่าตัวเองกำลังเจอรักแรกพบเข้าให้แล้ว
และนั้นก็คือจุดเริ่มต้นเรื่องราวของทั้งสอง..: )
Hmmmm my markjae ฟิคเรื่องนี้ไม่ใช่ฟิคดราม่านะคะ 55555555 //อย่าปารองเท้าใส่เรา
เราฟินกะรูปมากๆเลยค่ะ ผช.ใกล้จะคัมแบคแล้ว(ปรบมือ)
คือตอนแรกเราหวังแบบswagจากกัซมาก แต่........เอาที่ลุงผักสบายใจ 55555
Enjoy reading นะคะ
SF by KATTUNGEN
ความคิดเห็น