คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Coincidence: -MarkJae- 2
TITLE: Coincidence 2
PAIRING: MARK x YOUNGJAE
AUTHOR: KATTUNGEN
SONG: HI SUHYUN - 나는 달라(I'M DIFFERENT) (ft.BOBBY)
AGE:13
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฤดูหนาวกำลังใกล้เข้ามา สายลมเย็นๆไม่ได้ทำให้ยองแจรู้สึกน่าเบื่อน้อยลงเลยซักนิด
วันนี้เขามาเรียนสายทำให้พลาดรถเมล์ที่นั่งประจำ
การแอบมองอีกคนก็ถูกลบไปจากกิจกรรมที่ต้องทำแต่ละวัน
โต๊ะนั่งที่หน้าคณะนิเทศเป็นสถานที่ที่ยองแจมักจะมาที่นี่เสมอ เพราะอะไรนะหรอ มันใกล้กับคณะวิศวะยังไงล่ะ
โต๊ะถูกตั้งเยื่องออกไปจากตัวคณะไม่มากนัก
ที่นี่ไม่ค่อยมีนักศึกษาพลุกพล่านมากนัก เลี่ยงการถูกล้อจากเพื่อนๆได้ดี แถมมุมที่นั่งอยู่มันสามารถมองเห็นกลุ่มของใครอีกคนได้ชัดเจน
แม้จะเป็นช่วงใกล้หน้าหนาวแต่ฟ้าที่ดูมืดคลึ้มและลมที่ถูกพัดแรงขึ้นเป็นสัญญาณแน่ชัดให้เห็นว่าฝนกำลังจะตก
ทำไมคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนที่จะมุ่ยหน้าเบาๆ ยองแจกำลังพลาดที่เมื่อเช้าเขารีบจนลืมหยิบร่มสีฟ้าคันเก่งติดมือมาด้วย
เม็ดฝนเม็ดเล็กๆที่ร่วงลงมาจากฟ้าทำให้ยองแจต้องรีบเก็บของใส่กระเป๋าก่อนที่วิ่งเข้าในใต้ตึกนิเทศอย่างเร่งด่วน
พอเข้ามาในตึกได้แล้วก็สำรวจตัวเองซักพัก เขาไม่ได้เปียกเนื่องฝนที่ตกไม่แรงมาก แต่ที่ควรห่วงมากกว่านั้นก็คืองานที่อยู่ในกระเป๋ามากกว่า
ฝนเม็ดเล็กๆเริ่มก่อตัวเป็นฝนเม็ดใหญ่ จนที่สุดฝนก็ตกแรงราวกับพายุเข้า
พื้นข้างหน้ากำลังเริ่มเจิ่งไปด้วยน้ำฝน เขาเห็นนักศึกษาหลายคนกำลังวิ่งวุ่นในการหาที่หลบฝนนี้
แต่ในสถานการณ์ที่ดูวุ่นวายยองแจกับเห็นใครซักคนที่วิ่งมาพร้อมกับร่มสีดำ
พี่มาร์ค…
เพราะการมองระยะไกลทำให้ไม่เห็นชัดเจนมากนัก จนทำให้เพ่งมองถึงจะเห็น
พี่เขากำลังวุ่นในการช่วยน้องนักศึกษาหญิงเก็บกระดาษที่ปลิวว่อน เหมือนฝูงมดที่กำลังลอยน้ำเลย
ภาพที่เห็นทำให้ยองแจหลุดขำออกมาเล็กน้อย มือเรียวถูกยกขึ้นมาป้องปากยามหัวเราะกับตัวเอง แม้มันจะไม่มีเรื่องตลกที่ไม่ว่าสถานการณ์ไหนๆเมื่อมีพี่มาร์คเข้ามาเกี่ยวยองแจกับเห็นว่ามันดูพิเศษขึ้นมาทันที
นักศึกษาหญิงเหล่านั้นก้มหัวเพื่อขอบคุณพี่เขา พี่มาร์คดูเหมือนจะตอบว่าไม่เป็นไร
เป็นคนดีจังน๊า
ยิ่งมองก็ยิ่งอยากจะยกยิ้ม อ่ารู้สึกดีจังที่ชอบพี่เขา
พูดไปยองแจก็รู้สึกเขินขึ้นมานิดๆ ภาพเหตุณ์บนรถเมล์วันนั้นคงติดอยู่ในความคิดของเขาอยู่เลย
เพียงแค่หลับตาแล้วนึกถึงมัน มันก็พาลจะทำให้เขารู้สึกว่าแก้มมันร้อนๆได้ทุกที
ดูเหมือนว่าพี่เขากำลังจะวิ่งมาตรงที่ยองแจยืนอยู่
ทิศทางในการเดินมันทำให้คิดแบบนี้จริงๆ
พี่เขากำลังเดินเข้ามาใกล้ๆยองแจมากขึ้น อ่าไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเอง
ยองแจกำลังตั้งตัวไม่ทัน
ร่างบางยืนหลับตาพร้อมกับสูดหายใจเช้าปอดลึกอยู่อย่างนั้นนานนับนาที
จนทำให้คนที่พึ่งเดินเข้ามาถึงกับกลั้นขำ
ขนาดเขินยังดูน่ารักเลยน๊ายองแจเนี่ย
ข้างในตึกมีผู้คนอยู่มากมาย
แต่ยองแจกับไม่รับรู้ถึงการมีชีวิตของคนรอบข้างเลยด้วยซ้ำตั้งแต่พี่เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ
เขารับรู้ได้ถึงลมหายใจที่ติดขัดของตัวเอง หัวใจเจ้ากรรมก็ดูเหมือนจะทรยศยองแจโดยการเต้นแรง จนยองแจกลัว กลัวว่าคนข้างๆจะได้ยิน
ความเงียบเข้ามาครอบคลุมระหว่างทั้งสอง
ไม่มีแม้แต่การยกยิ้มทักทาย
มันไม่ได้ดูอึดอัด แต่เรียกว่าอะไรดีล่ะ เขินหรือทำตัวไม่ถูกดี
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงของโทรศัพท์มือถือและประกอบกับการสั่นของมันทำให้ยองแจล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนที่ก้มลงไปมองเจ้าเครื่องสื่อสารที่กำสั่นราวกับเจ้าเข้า
"ยูคยอมมี่"
ยองแจกดรับสายทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นเพื่อนสนิท
“ยอโบเซโย ยองแจอยู่ไหน”
เสียงฝนที่แทรกเข้ามาทำให้รู้ว่าที่ตึกคณะของเขาก็คงมีฝนที่ตกแรงไม่ต่างกัน ยองแจกดเปิดลำโพงก่อนที่จะลดเสียงลง เนื่องเสียงฝนที่ดังมากเกินไปทำให้เขาจำเป็นเปิดลำโพงเพื่อการฟังที่สะดวกมากขึ้น
เขายกเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กขึ้นแหบหูก่อนที่จะตอบเพื่อนสนิท
“แจอยู่ที่หน้าตึกนิเทศ ยูคอยู่หน้าคณะแล้วใช่ไหม” เอ่ยตอบเพื่อนไปแต่สายตาของเขาก็แอบชำเลืองรุ่นพี่ไปด้วย ดูเหมือนพี่มาร์คคงไม่ได้สนใจเขามากนักเพราะสายฝนที่อยู่ตรงหน้าคงสำคัญกว่า
“มีร่มรึเปล่า?”เสียงยูคยอมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงนั้นทำให้ยองแจถึงกับหลุดยิ้มออกมา
“แจลืมหยิบติดตัวมาน่ะ”
“แล้วจะทำไงดี คลาสกำลังจะเริ่มแล้วนะ” ยองแจยกมือขึ้นก่อนจะดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ อ่าอีกครึ่งชั่วโมงคลาสภาษาอังกฤษของอาจารย์ คิม จีวอนก็จะเริ่มแล้ว ถ้าเขาไม่วิ่งฝ่าฝนไปตอนนี้ก็คงไม่ทัน เพราะระยะระหว่างคณะนิเทศกับถาปัตย์ใช่ว่าจะใกล้กัน
“งั้นเดี๋ยวเรารีบวิ่งฝ่าฝนไป แล้วเจอกัน” ยองแจรีบตัดสายเพื่อนด้วยน้ำเสียงรีบร้อนก่อนที่เขาจะเอาโทรศัพท์มือถือมาใส่กระเป๋าไว้
มือทั้งสองกระชับให้มั่นคงก่อนที่ยกกระเป๋าขึ้นมาไว้เหนือศีรษะ ในขณะที่กำลังจะก้าวเดินออกไป
แขนของเขาก็ถูกคว้าไว้โดยใครบางคน
ในขณะที่กำลังจะหันมาต่อว่า แต่หางตาของเขากับเห็นใครบางคนเสียก่อน
พี่มาร์ค ราวกับมีไฟฟ้ามาช็อตไปทั่วร่างกาย พี่มาร์คกำลังจับแขนเขาอยู่
ยองแจควรทำหน้าแบบไหนดี?
“ยืมนี่ไปก่อน” เสียงทุ้มๆนั้นทำให้ยองแจหลุดจากภวังค์
“เอ่อ…ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” เขาเอ่ยปฏิเสธไปพร้อมกับการปัดป่ายมือไปมาเพื่อประกอบกับคำพูด
“เอาร่มนี่ไปก่อนยองแจจำเป็นต้องใช้มากกว่าพี่ ถ้าพี่ป่วยไม่เป็นอะไรหรอก แต่ถ้าเราป่วยมันคงจะไม่ดีแน่” พี่มาร์คพูดพร้อมกับส่งสายตาดุมาที่เขา ในดวงตานั้นมันดูเต็มไปด้วยคำว่าเป็นห่วง
พี่มาร์คยัดร่มใส่มือเขาก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าตึกไป
แผ่นหลังของพี่เขาเริ่มหายลับไปกับตา ยองแจก็เริ่มออกตัวเช่นกัน
แต่ก็ยังไม่วายหันหลังกลับไปมองทุกครั้ง
ขอบคุณนะครับ เขาเพียงพูดมันเบาๆกับตัวเองและหวังว่าสายลมจะพัดพาคำคำนี้ไปถึงอีกคน
รอยยิ้มกว้างถูกประดับอยู่บนใบหน้าสวย
อ่า ยองแจควรทำยังไงดี แค่เริ่มคุยกันครั้งแรกพี่มาร์คก็ทำให้หัวใจของเขามันเต้นแรงราวกับเต้นระบำไปเสียแล้ว
ถ้าครั้งต่อๆไปยองแจจะระวังไม่ให้ใจเต้นแรงจนเกินไปได้อย่างไรดี.///.
ความคิดเห็น