Orchid
ดอกกล้วยไม้ เป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง ความรัก และความสง่างาม แสดงถึงความประเสริฐ เลิศ และความงามอันละเมียดละไม ในหมู่ชาวกรีกสมัยก่อน ดอกกล้วยไม้แสดงถึง การสืบเผ่าพันธุ์ แต่สำหรับชาวจีนเรียกดอกกล้วยไม้ว่าเป็น “พืชแห่งกลิ่นกษัตริย์” หรือเป็นดอกไม้ที่ไว้บอกภาษารักว่า “ฉันไม่อาจห้ามใจให้คิดถึงเธอได้"
ความรักบางครั้งยิ่งรักก็ยิ่งเจ็บ
แต่สุดท้ายจินยองก็เลิกรักยองแจไม่ได้ซักที
การที่เขารักร่างบางมันทำให้เจียนตายแต่สุดท้ายเขาก็ห้ามหัวใจตัวไม่ได้สักที
ห้ามให้หยุดรักยองแจไม่ได้เลย “ ทำไมนะ " ทำไมกัน
จินยองได้แต่ถามคำถามนี้ไว้ในใจ
เพราะอะไรกัน เพราะรอยยิ้มของอีกฝ่าย ความน่ารัก ความสดใสหรือเพราะยองแจน่ะคือรักแรกพบของเขา
เขาน่ะแอบรักยองแจมาตั้งแต่ครั้งที่ได้เห็น เราสามคนเจอกันที่งานรับน้อง
ยองแจเข้ามาทักท้ายผมพร้อมกับมาร์คเพราะพวกเราถูกลงโทษที่มาเข้ารับน้องสาย
หลังจากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียว เราคอยดูแลกัน คอยรับคอยส่ง ไปไหนมาไหนสามคนตลอด ตัวติดกันไม่ว่าจะไปไหนต้องมีอีกฝ่ายไปด้วยเสมอ
แต่ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเมื่อมาร์คเดินเข้ามาบอกพวกผมว่าเขามีแฟน ยองแจมีสีหน้าที่ดูเจ็บออกมาอย่างเห็นได้ชัด และนั้นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมรับรู้ว่ายองแจแอบรักมาร์ค.....เหมือนกับที่ผมแอบรักยองแจ
หลังจากนั้นผมก็ต้องเห็นยองแจแอบมาร้องไห้คนเดียวตลอดพอถามว่าเป็นอะไร ยองแจก็จะเอาแต่เงียบและปฏิเสษว่าไม่เป็นอะไรเสมอ
ผมคอยแอบดูแลอีกฝ่ายมาตลอดแต่สิ่งที่ยองแจให้ผมกลับมาได้คงแค่คำว่าเพื่อนเท่านั้น
วันนี้เป็นวันที่คลาสเรียนเราเลิกเร็ว
ผมกับยองแจเดินออกมานั่งที่โต๊ะประจำด้วยกัน แต่สิ่งที่ดูแปลกไปก็คือมาร์คไม่ได้มานั่งด้วยเหมือนเคย สีหน้าของยองแจดูหม่นๆไปอาจจะเป็นเพราะมาร์คไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้รึเปล่านะ.....
“ ยองแจแล้วมาร์คไปไหนหรอ " ผมถามยองแจไปแต่คำตอบที่ได้มาคงเป็นแค่ความเงียบเท่านั้น
ราวกับจิตใจของคนตรงหน้าไม่ได้อยู่กับตัวแม้แต่น้อย จนจินยองทนไม่ได้เขาเลือกที่จะเขย่าไปที่ร่างบางเพื่อเลือกสติ ยองแจสดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่จินยองเอื้อมมือมาจับที่แขน
“ เอ่อ... จินยองว่าไงนะ " ยองแจดูประม่าเล็กน้อยอาจจะเป็นเขารู้สึกเสียมารยาทเล็กน้อยที่มานั่งใจลอยต่อหน้าเพื่อนแบบนี้ จินยองจะกังวลรึเปล่าที่เขามีเรื่องไม่สบายใจ เพราะเพื่อนสนิทคนนี้น่ะรักและห่วงเพื่อนทุกคนเสมอ
“ เราถามว่ามาร์คไปไหน ทำไมวันนี้มันไม่มากับนาย " จินยองเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะไม่พอใจเล็กน้อย อาจเป็นเพราะทุกมาร์คจะไม่ปล่อยให้ยองแจไปไกลตา แต่มันไม่ใช่กับตอนนี้
“ มาร์คไปรับน้องแบมน่ะ เดี๋ยวก็คงมา มาร์คโทรนัดกับเราไว้แล้ว " ยองแจบอกพร้อมยกนาฬิกาที่ข้อมือบางขึ้นมาดูก่อนที่จะยกยิ้มเจื่อนส่งให้เพื่อนอีกคน
“ งั้นเดี๋ยวนั่งเป็นเพื่อนยองแจเองจนกว่ามาร์คจะมา "
ถึงแม้ประโยคที่จินยองเอ่ยออกมาอาจจะเป็นประโยคคำสั่งไปหน่อย
แต่ก็คงเป็นเพราะจินยองไม่อยากปล่อยให้ร่างบางต้องนั่งคนเดียว
เขาเลือกที่นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับยองแจ เราคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่เจอมากันจนนานเลยเวลามา
ยองแจยกนาฬิกาเรือนสวยขึ้นมาดูพร้อมกับทำสีหน้าที่ทำคนที่แอบมองอย่างจินยองรู้สึกเศร้า
มาร์คคงจะผิดนัดร่างบางอีกแล้วสินะ
“ ยองแจให้เราไปส่งไหม " จินยองเอ่ยออกมาหลังจากที่การสนทนาเงียบลงและบรรยากาศระหว่างพวกเขาทั้งสองมันเงียบจนเกินไป
“ เราจะรอมาร์คก่อนน่ะ เผื่อมาร์คจะมา " ถึงแม้มาร์คจะไม่มาแต่ยองแจก็เลือกที่จะโกหกออกไป
“ ให้เราไปส่งเถอะ ถ้ายองแจเอาแต่รอมาร์คแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ " จินยองพูดพร้อมดึงมือร่างบางที่อยู่ตรงข้ามให้ลุกขึ้น
“ ก็เราบอกว่าจะอยู่รอมาร์คก่อนไงจินยอง " ยองแจเลือกที่จะขืนข้อมือออกจากมือของจินยองเล็กน้อย
“ ยองแจพอเถอะ ยองแจจะรอมาร์คอีกเมื่อไหร่กัน เราไม่อยากให้ยองแจต้องมาเศร้ากับเรื่องนี้นะ " เขารู้ถึงแม้เขาจะพูดไปมากเท่าไหร่ยองแจก็คงไม่ฟัง
“ นายจะสื่อถึงอะไรกันแน่จินยอง " ยองแจมองมาที่จินยองด้วยสายตาที่คาดหมายไม่ได้
“ นายให้โอกาสคนอื่นที่ไม่ใช่มาร์คไปส่งนายบ้างไม่ได้หรอ " จินยองเอ่ยถามพร้อมน้ำเสียงที่ติดจะอ้อนวอนไปให้ยองแจ
“ จินยอง......พอเถอะเรารู้แล้วว่าจินยองจะสื่อถึงอะไร " ยองแจพูดพร้อมกับดึงข้อมือเล็กๆของตัวเองที่ถูกจินยองดึงไว้
ยองแจเลือกที่จะเดินหนีออกไปแต่ติดอยู่ที่ว่ามีมือของใครคนหนึ่งมาคว้าไว้ก่อน
“ ให้เราเป็นคนคนนั้นไม่ได้หรอ ซักครั้งก็ยังดี.....ให้โอกาสเราหน่อยได้ไหม "
จินยองเลือกที่จะจ้องไปที่ดวงตาของอีกฝ่ายแต่สิ่งที่ได้มามันก็ทำให้หัวใจเขาสลายพอๆกับการการกระทำของร่างบาง
“ เราขอโทษ "
เพียงแค่ประโยคเดียวที่ยองแจเอ่ยออกมาทำให้เรี่ยวแรงที่มีนั้นเหมือนจะหายไป
มือที่เคยคว้าข้อมือบางนั้นไว้ได้ล่วงล่นลงมาให้ข้างลำตัวอีกครั้ง
ยองแจเดินออกไปแล้ว เดินออกไปไกลเกินกว่าจินยองจะคว้ามันมาได้อีกครั้ง น้ำตาที่จินยองไม่เคยคิดว่าจะได้พบมันกับไหลลินหลงมาจากดวงตาของเขา
ตือ ดึ้ง))))))))
เสียงข้อความที่เข้ามาทำให้จินยองหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดอ่าน
“ เราขอโทษนะจินยอง แต่เราสองคนยังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ใช่ไหม ตอนนี้เราไม่พร้อมที่จะเปิดรับใครจริงๆ เราไม่อยากหลอกจินยองด้วย เราขอเวลาได้ไหม ขอเวลาให้เราลืมมาร์คได้ก่อน แล้วโอกาสที่จินยองขอเราจะให้ -ยองแจ- "
มันเป็นข้อความที่ทำให้จินยองยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
หรือเพราะเขารอโอกาสที่เคยขอยองแจไว้รึเปล่านะ รอโอกาสที่รู้ว่ามันยากที่จะได้มา
แต่ถึงแม้มันจะนานขนาดไหนเขาก็อย่างยอมที่จะเสี่ยงดู
แม้มันจะทำร้ายเขาจนเจ็บเจียนตายก็เถอะ แต่เขาเลือกที่จะรอ
รอที่จะได้เดินเคียงข้างอีกฝ่ายบ้าง
เพราะความรักบางครั้งมันก็ไม่มีเหตุผล บางครั้งมันก็คงเหมือนผ้าสีดำที่ปิดตาของเขาไว้
ปิดตาไม่ให้ต้องทนเห็นว่ายองแจมีรอยยิ้มสดใสขนาดไหนเวลาที่มองมาร์ค
หรือว่าร่างบางร้องไห้หนักขนาดไหนเวลาที่เสียใจ
มันทำให้เขาเลือกที่จะยอม ยอมรอแม้มันจะท้อก็ตาม.....
Love or Definiteness เพราะบ้างครั้งความรักมันก็ไม่มีเหตุผล: )
Talk with me
Hello everyone เราปิดเทอมล๊าวว>< จะมาต่อได้บ่อยๆ(ก็ทุกวันจันทร์เหมือนเดิมอะแหล่ะ) เอาเนียร์แจมาเสริฟค่ะ see you next part ปฏิบัติการขอโอกาส ใครอยากไปให้กำลังใจพี่เนียร์ในการขอโอกาสนี้เข้าไปได้ที่ #SFYourB ได้เลยนะคะ
enjoy reading
SF by KATTUNGEN
ความคิดเห็น