คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : | MALE00 : PROLOGUE |
| MALE00 : PROLOGUE |
AUTHOR : NUTCRACKER
ฝีเท้าดังต่อกแต่กบนทางเดินอันมืดสลัวในมุมอโคจรที่เคยเกิดคดีอาชญากรรมขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน ไฟรายทางดวงสุดท้ายที่เคยใช้งานได้บัดนี้กลับถูกทำลายโดยพวกวัยรุ่นมือบอนที่ชอบสร้างความวุ่นวายให้กับบ้านเมือง แสงไฟจากโทรศัพท์เคลื่อนนับเป็นทางเลือกสุดท้ายในการนำทางกลับบ้านในยามวิกาลของมนุษย์เงินเดือนอย่างเขา โลกนี้มันช่างไม่มีความยุติธรรมเอาเสียเลย นอกจากจะโดนเพื่อนร่วมงานรวมหัวกันโยนความผิดพลาดให้แล้ว เจ้านายหูเบาก็ไม่เคยแหกตานึกถึงหลักความเป็นจริงในเรื่องที่เขาโดนใส่ร้ายเลยแม้แต่นิดเดียว มือเล็กหยิบซองกระดาษสีขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทบางๆตัวเก่า เขาฉีกซองที่ปิดผนึกให้ขาดออกจากกันอย่างไม่ประณีตนัก เงินเดือนก้อนสุดท้ายถูกนำออกมานับครั้งแล้วครั้งเล่าแล้วยัดกลับลงไปในกระเป๋าสตางค์พร้อมกับใบลาออกที่ถูกเจ้านายยัดเยียดให้ ลมหายใจร้อนระบายออกมาผ่านโพรงจมูกแคบพร้อมกับเสียงหัวเราะแกนๆของคนที่นึกสมเพชตัวเองขึ้นมาอย่างประหลาด เงินที่ได้มาก็มีอยู่แค่นี้ ไม่รู้จะพอยาไส้ตัวเองไปได้สักกี่วัน
ร่างเล็กเดินเบี่ยงเข้าไปในซอยแคบๆเมื่อเห็นใบประกาศรับสมัครงานแปะตามตู้โทรศัพท์ รองเท้าผ้าใบชื้นแฉะหลังจากที่ก้าวพลาดเข้าไปในแอ่งน้ำที่รวมตัวกันมาจากท่อระบายของอพาร์ทเม้นต์เก่าๆในละแวกนั้น มีเสียงซอกแซกของคนคุยกันดังมาจากทางต้นซอย แม้จะไม่ใช่คนที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้านสักเท่าไหร่แต่หูทั้งสองข้างกลับประมวลคำพูดของพวกมันได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ
“เด็กนั่นหน้าตาดีว่ะ”
“ไม่เอา เด็กไป”
“แต่กูเอา”
“กูด้วย เอาไปเหอะ”
เสียงที่ได้ยินนั้นนับเป็นเบาะแสอาชญากรรมชั้นเยี่ยม แต่การเป็นพลเมืองดีในระยะประชิดนี่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีใครมารับประกันได้ว่าชีวิตของเขาต่อจากนี้จะอยู่ในความปลอดภัย ขาสองข้างหยุดชะงัก ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นก่อนจะตัดสินใจเดินเลี่ยงเข้าไปหลบอยู่ในซอยแยก
“มันเดินมาแล้ว”
“ไปเลยเพื่อน ตัวแค่นี้คงหลอกง่าย”
ใบหน้าเล็กชะโงกออกมาจากผนังตึก ยังมีพวกมันอีกสองสามคนที่ซุ่มรอดูผลงาน ลมหายใจถูกกลั้นเอาไว้ในอกชั่วขณะ เขาควรจะออกไปให้พ้นจากตรงนี้ กลับไปทำใจให้สบายแล้วนอนเหยียดอยู่ในห้องรูหนูอย่างคนตกงาน แค่คิดว่าวันพรุ่งนี้จะใช้ชีวิตต่อไปยังไง...
“...พี่คะพี่คะ แล้วแม่หนูอยู่ที่ไหนคะ?”
“บอกว่าอยู่โรงพยาบาลไง แม่เธอไม่สบายนะ”
เสียงฝีเท้าของคนพวกนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เงาที่ตกกระทบบนกำแพงร้างที่ดูเหมือนว่าจะมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกคนในกลุ่มของพวกมัน มือเล็กข้างหนึ่งยกมือขึ้นปิดปากแน่น เขาแอบกดเบอร์โทรศัพท์ของสำนักงานตำรวจภายในเสื้อโค้ทของตัวเอง ดวงตากลมเหลือบมองคนเหล่านั้นที่กำลังจะเดินผ่านไปตรงหน้าพร้อมกับเด็กหญิงผู้โชคร้าย
ตี๊ด...
User Busy
เม็ดเหงื่อไหลลงมาเป็นทางจากจอนผม ปลายนิ้วหัวแม่มือที่สั่นเทากดย้ำลงบนปุ่มโทรศัพท์อีกครั้งเพื่อเรียกสายเข้าไปที่เบอร์เดิม ใจเย็นไว้คิมมินซอก... แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี
“ทิ้งโทรศัพท์” เสียงกระซิบจากมัจจุราชกรอกดังผ่านเข้ามาทางใบหู สัมผัสเย็นวาบจากของมีคมที่แนบอยู่บนลำคอทำให้ดวงตาเล็กต้องหลับแน่น “กูไม่ทำอะไรมึงหรอก แต่ถ้าตุกติก”
“...”
“มึงตาย...” เสียงแหบทุ้มเค้นผ่านลำคอที่แห้งผาก ที่พูดออกมานั่นเขารู้ว่า ‘มัน’ ไม่ได้ต้องการแค่ขู่ สัมผัสหยาบโลนสอดเข้ามาภายใต้เสื้อโค้ท คนในความมืดป่ายมือสะเปะสะปะไปทั่วร่างอยู่เพียงชั่วครู่ก่อนที่แววตาอำมหิตจะจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเขา “หูหนวกหรือไง กูบอกให้ทิ้ง”
โชคไม่ดีเท่าไหร่ที่พื้นข้างล่างเป็นท่อระบายน้ำ ไม่ว่าการโทรออกครั้งล่าสุดจะสำเร็จหรือไม่มันก็ไม่มีความหมายอะไรกับเขาในเวลานี้
“เดินไป” มันกระซิบสั่งเขาอีกครั้ง แรงดันจากทางด้านหลังทำให้ทั้งสองขาที่อยากจะล้มพับต้องก้าวออกมาจากซอยแยกอย่างเชื่องช้า ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดท้ายทอยเป็นเหมือนสัญญาณเตือนว่ามันไม่ได้ละสายตาออกจากการกระทำของเขาเลยแม้แต่เสี้ยววินาที
ไฟหน้าจากรถบรรทุกคันใหญ่ที่จอดรออยู่ท้ายซอยสว่างวาบ เสียงร้องของเด็กผู้หญิงหายไปพร้อมกับประตูเหล็กของตู้คอนเทนเนอร์ถูกล็อค ก้าวเดินของเขาหยุดลงเมื่อแสงไฟภายนอกสาดเข้ามาเหนือร่าง ใบหน้าเล็กที่เคยกดต่ำเงยขึ้นมองไปรอบด้าน เขาเดินพ้นออกมาจากซอยหายนะนั่นแล้ว... พร้อมกับมัน
“ใครวะ?”
“ตัวแส่” ชื่อใหม่ที่มันตั้งให้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกยินดีเลยแม้แต่น้อย พวกมันสองคนที่ยืนอยู่นอกรถเดินเข้ามาใกล้อย่างใจเย็น
“เก็บมัน”
แกรก
มันง้างไกปืนลงแล้วจ่อปลายกระบอกเข้าที่กลางหน้าผากของเขา ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันพร้อมกับที่หน่วยตาทั้งสองข้างปิดแน่น ถึงแม้จะเคยพูดกับตัวเองอยู่หลายครั้งว่าอยากตายให้พ้นจากชีวิตอัปยศนี่ แต่พอเวลานี้มาถึงเขาจึงตระหนักได้ว่าการที่ได้ใช้ชีวิตแบบตายทั้งเป็นนั่นยังจะดีเสียกว่า
“จะยิงให้พ่อมึงแห่กันมาจับหรือไง?” เสียงที่ดังขึ้นเป็นของคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“แล้วจะเอาไง? จะปล่อยให้มันตามพ่อมึงมาล้างบางเราหรอ?”
“ให้มันไปกับเราแล้วค่อยจัดการมันทีหลัง”
“.....”
“อ้อนแอ้นขนาดนี้ เหอะ... ทนได้ไม่นานก็ตาย” ฝ่ามือหยาบกร้านละออกมาจากแผ่นหลัง ‘มัน’ เดินห่างเขาได้ประมาณสองก้าวก่อนที่กุญแจมือจะถูกคล้องเข้าที่ข้อมือข้างหนึ่ง
“จัดการมันเองแล้วกัน” หนทางที่จะหนีให้พ้นจากคนใจระยำพวกนี้คงลืมไปได้เลย เพราะกุญแจข้อมืออีกข้างถูกคล้องเข้าที่ข้อมือของเขาเสียแล้ว
“เวรเอ๊ย” เสียงแหบห้าวสบถออกมาอย่างหัวเสีย มันหันมาให้เขาเห็นเพียงเสี้ยวหน้าก่อนจะกระตุกข้อมือให้ร่างเล็กเซถลาไปตามทิศทางที่มันควบคุม
คำพูดนั่นมันควรจะเป็นของเขามากกว่า... เวรเอ๊ย
- To Be Continue –
ความคิดเห็น