บาดแผลภายนอก
ในโลกใบนี้... กาลเวลาก็คงทำหน้าที่ของมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ
หากแต่แผลในใจ... แม้เพียงจะน้อย
แม้เพียงจะเล็ก แต่มันเจ็บและจำลึก
คงไม่มีสิ่งไหนจะมารักษาแผลในใจของเราได้ดีไปกว่าใจของเราเอง
ตั้งแต่เรารู้จักกันมา
บางครั้ง...เหมือนฉันเป็นคนสำคัญ
แต่บางที...ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรเลย แม้แต่เศษผงที่ปลิวผ่านสายตาเธอ
ฉัน...ยังคงเป็นคนที่เดินหรือบางทีก็วิ่งจนล้มลุกคลุกคลานตามเธอเรื่อยมา
เธอ...ก็ยังเป็นคนที่มีกำแพงความเป็นส่วนตัวของเธอ ที่ทั้งสูงและแน่นหนา
บางครั้ง...เหมือนฉันเดินผ่านกำแพงนั้นไปได้อย่างง่ายดาย
บางครั้ง...ก็เหมือนกำแพงนั้นก่อตัวขึ้นใหม่ ทั้งสูงทั้งแน่นหนา จนฉันท้อใจ
แต่ระหว่างทางที่เธอเดินไปเธอได้เพื่อนร่วมทางใหม่ๆ ที่ถูกใจ
ฉันก็จะหลุดออกมาอยู่นอกกำแพงของเธออีกครั้ง
บางที...มันก็เหนื่อยกับการที่ต้องพยายามทำให้เธอรู้
ฉันยังมีตัวตนอยู่นะ สนใจฉันหน่อย
จนวันนี้ฉันจะยังเป็นฉันที่ยังคงเดินตามเธอ
เพียงแต่...ฉันจะไม่พยายามวิ่งตามเธอจนล้มลุกคลุกคลานแล้วล่ะ
...มันเหนื่อยเกินไป....
ฉันจะเดินทอดน่อง กินลมชมวิวไปเรื่อยๆ
มันคงทำให้ฉันไม่เหนื่อยและเธอก็จะได้ไม่ต้องก่อกำแพงขึ้นมาอีก
ความคิดเห็น