คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ยี่สิบเอ็ดองศาเซลเซียส
21
ยี่สิบเอ็อศาเลเียส
//
อบุนา่า
เย์นั่เท้าาไว้ับโ๊ะม้าหินอ่อนในโรอาหารลา มอลมหนาวับเือนที่อนนี้มอหน้าันไปมาแล้ว่าน่า้มลไปยิ้มับัวเออย่าเินอาย พวมันสอนมีท่าทาแบบนี้มาไ้สัพัแล้ว มอันไปมอันมาแล้ว็ส่ยิ้มให้ัน ทำอย่าับว่าพวมันทั้สอพึ่เยเอันรั้แร
"เป็นอะไร ะสั่ไหม้าวนั่ยิ้มเินให้ันอยู่นั่น" ันเอ่ยึ้น
"เออ ู็พึ่เยเห็นไอ้เือนมีท่าทาแบบนี้เป็น้วย เินเป็นสาวน้อยเลยสัส"
"พวมึไปทำไรันมา"
ลมหนาวเยหน้าึ้นหลบสายาอเือนแล้วหันไปมอหน้าเทห์ฟ้าที่เหมือนะรอำอบาทั้เาและเือน เมื่อนึถึำถามอเทห์ฟ้า แ้มาว ๆ อร่าบา็ระเรื่อึ้นมานลามไปถึใบหู
"เือน!"เย์เรียื่ออเือน้วยวามโมโหเพราะเารู้ว่ามันืออะไรหลัาเห็นอาารอลมหนาว
"อะไร"
"ไอ้เหี้ย! มึทำอะไรลมหนาว!"
เือนส่ยิ้มวน ๆ ให้เย์แล้วมอไปทาลมหนาวที่เอาแ่้มหน้าไม่ล้าเยหน้าึ้นมาสบาับเาเลยั้แ่เ้านถึอนนี้
"ไอ้เี่ยเือน!" ทอยยืนึ้นทันทีหลัาปะิปะ่อไ้ ไอ้เือนมันทำอะไรลมหนาวอเา !
"พวมึะเรียื่อูอีนานไหม"
ันมวิ้วแล้วพุ่ไปับอเสื้ออเือนไว้ เาแล้ให้ทะเลาะันเมื่อวานเพื่อบีบมันทั้สอนให้อยาพูวามริออมาว่าบันอยู่ ไม่ไ้บีบให้พอเย็นมาพวมันะ... พวมันะ...
"ไอ้เี่ยเือนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"
แล้วัน็เย่าอเือนอย่าบ้าลั่รวมไปถึเย์ับทอยที่พุ่เ้ามาร่วมเย่าัวอเือน ผู้นที่อยู่ในโรอาหารมอมาทาพวเาเป็นาเียวอย่าสนอสนใ เพราะหนึ่ในลุ่มนี้นอาะมีันที่ใร ๆ ็รู้ัเาเป็นอย่าี แถมยัมีเือนที่พึ่เป็นที่รู้ัไ้ไม่นานาเพ เือนที่สิบสออศา นั่รวมอยู่้วยอี
"ปล่อย ๆ"
"ูเลี้ยูฟูมฟัมันมาเป็นปี มึเป็นใรอะเือน มึล้าียัไ!"
"็เพราะมึไัน"
"เพราะูเหี้ยไร ไม่ใ่เว้ย!"
"มึอยาให้นเารู้ว่าูับลมหนาวเป็นแฟนันไม่ใ่หรอ ู็เริ่มารนี้ไ"
"ูไม่ไ้หมายวามแบบนั้นโว้ยยยยยยยยยยยยยย"
ันหยุเย่าร่าเือนแล้วัมือลับออาออเือน พอเาัมือออึเผยให้เห็นรอยแ ๆ ที่ไม่ใ่าแรเย่าอเา เามั่นใว่าไม่ใ่ ให้าย อย่าบอนะว่าลมหนาวเพื่อนผู้น่ารัอเาเป็นนฝารอยนี้ไว้ ันัารเสื้ออเือนให้ปิรอยนั้นไว้แล้วลับไปนั่้า ๆ ลมหนาว้วยใบหน้าที่ึ้นสีมาหน่อย ๆ
"ไอ้เี่ยเือน ูะ่ามึให้ไ้สัวัน"
"เอ้า ไอ้แสบมึะไปนั่เินับลมหนาวทำไม มาัารมัน่อ"
"เลิเล่นเป็นเ็ ะินอะไรูะสั่"
อินเอ่ยึ้นหลัามอเพื่อนเล่นันนพอใ เย์ับทอยึเลิปอร้ายเือนแล้วลับมานั่ที่เิม แ่มิวายหันไปยิ้มริ่มใส่ลมหนาวเพื่อแล้ให้เ้าัวเิน
"เราเอา้าวผันะรับ"
"เือน็้าวผั"
"เลียนแบบเราทำไมเือน"
"เือน็ินี้อเือนเป็นประำอะ"
"ไม่ริ"
เือนพูพลายิ้มมอลมหนาวในที่สุ็เยหน้าึ้นมาสบาับเาสัที แ่พอไ้สบาับลมหนาวเ็ม ๆ ภาพที่ลมหนาว่อย ๆ ปรือาึ้นมามอหน้าเาลับลอยเ้ามาในหัว เาึรีบหลบสายานั้นแล้วส่ายหัวไปมาเพื่อไล่วามิออไป ลมหนาวะรู้ไหมว่าัวเอไม่ไ้มีแ่วามน่ารั สำหรับเาลมหนาวมีวามยั่วยวนึ้นมาหน่อย ๆ เสียแล้ว
"ูว่าไอ้เือนเป็นหนั"เย์หันไประิบับทอย
"เออ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ"
เือนที่หันหนีลมหนาวไปไม่นาน็หันลับมา้อใบหน้าวนมออลมหนาวอี เาะ้อให้นทั้โรอาหารนี้รู้ไปเลยว่าเานี่แหละแฟนอลมหนาว
"เือนมอเราอยู่ไหม"
ลมหนาวถามึ้นเพราะรู้สึไ้ว่าเือนำลันั่้อเาอยู่
"มอรับ"
"ะ้อเราอีนานไหมรับ"
"เือนเปล่า้อลมหนาวนะรับ ลมหนาวนั่้าหน้าเือนเอ"
"เบา ๆ หน่อยรับ เรา้านเือนไม่ไหวแล้วนะ"
"อะไรที่บอว่าเบา ๆ หรอรับ"
ลมหนาวหันมาส่สายาุ ๆ ใส่เือนแ่ารระทำแบบนั้นมันยิ่ทำให้ัวเอเหมือนแมวู่ะเอาปลาทูเ้าไปให่
"อบเือนสิรับ"
"เือนอย่าแล้เราแบบนี้"
"แบบไหนรับ"
"วนอะ"
"แ้มแหมแล้ว"
"็รู้ว่าแ้มเราะแยัะมาแล้เราอี"
"็เพราะรู้ว่าะออมาน่ารัแบบนี้ไรับเือนถึอบแล้"
"พอรับ"
ลมหนาวฟุบหน้าลไปับระเป๋าเป้ที่วาอยู่บนโ๊ะทันทีเพราะ้อาระหลบสายาเ้าเล่ห์อเือน เาทนมอไม่ไ้เลยั้แ่เ้านถึอนนี้เวลาพู็มอาเือนเอา ภาพเมื่อืนมันายัเ้ามาในหัววนทำให้ผีเสื้อบินวนอยู่ในท้อเาลอเวลา เินไปแล้วนะเือนธันวา...
"่วย้วยเย์ ูอหั ใูร้าวไปหมแล้ว"
"เออแม่เอ๊ย ไอ้เือนมันมีอะไรีวะ"
"ถามเ้าัวูสิ ูียัไ" เือนพูพลาเท้าาไว้ับโ๊ะรอัหวะลมหนาวเยหน้ามาเอเา
"ลมหนาวไอ้เือนมันียัไรับ"
"เราไม่บอรับ"
"ั้นอบเราอย่าเียว็ไ้รับ" เย์ยื่น้อเสนอให้ลมหนาว เาไม่อยารู้อะไรนานั้นหรอ แ่เาอยาทำให้ไอ้เือนเพื่อนเามันมั่นใในัวเอว่าลมหนาวน่ะรัมันมานาไหนเารู้ว่าบาทีมันอาะิว่าัวเอไม่ีพอสำหรับลมหนาว ไม่ริหรอ ถ้ามันไม่มีอะไรีเลยลมหนาวไม่เลือเป็นแฟนมันั้แ่แร
"่อนอื่นเยหน้าึ้นมา่อนรับ มันเมื่อยไอ้เือนไม่ไ้มอแล้ว"
ลมหนาวเยหน้าึ้นมา้า ๆ เมื่อพบนรหน้า วาสวยึเบิึ้น้วยวามใแล้วหันไปมอ้อนใส่เย์ที่พอใับารแล้ลมหนาวนสำเร็
"ฮ่า ๆๆๆ น่ารัะมั เ้าใที่ไอ้เือนบอว่าเหมือนแมวู่ะเอาปลาทูแล้ว"
"แล้เราอะ"
"โอเ ๆ ไม่แล้แล้ว ั้นอบำถามเรา"
"เรา้ออบเย์่อหน้าเือนเลยหรอรับ"
"อบแ่ับเรา็ไ้ถ้าไม่อยาให้เือนรู้"
"เราอยาให้เือนรู้รับ"
เือนถึับยิ้มออมาทันทีหลัาที่ลมหนาวพูออมา ็ยัเป็นนที่รัษาวามน่ารัไว้ไ้ีเสมอสมับเป็นลมหนาว เอาริ ๆ เาไม่อยารู้หรอว่าลมหนาวมอเายัไ เารับรู้ไ้้วยารระทำอลมหนาวหมแล้ว ไม่ำเป็น้อพูออมาให้เาฟั็ไ้ แ่ถ้าเ้าัวอยาให้เารับรู้เา็พร้อมะรอฟั
"อนเือนไม่อยู่ลมหนาวิถึมันไหม"
"ิถึรับ"
"มันเอาใใส่ลมหนาวไหม"
"รับ เือนูแลเราีเสมอ" ลมหนาวพูพลาส่ยิ้มไปให้เือน เือนที่มอลมหนาวอยู่ั้แ่แรึยิ้มอบลมหนาว
"ิว่ามันื่อสัย์ับลมหนาวไหม"
"เราเื่อใเือนรับ"
"มันเยทำให้ลมหนาวเสียใไหม"
"เยรับ แ่ถ้าไม่มีวามเสียใเลย สำหรับเราไม่ไ้เรียว่าวามรั เมื่อึ้นื่อวามรัไม่ว่าะอยู่ในวามสัมพันธ์แบบไหน มัน็มีทั้สุ ทั้เศร้า ปนันไปนั่นแหละรับ"
"แล้วลมหนาว้าวผ่านวามเสียในั้นไปยัไรับ"
"ถามนานี้เย์ะทำสารีีแผ่ีวิเรารึไรับ" ลมหนาวเอียหน้าถามเย์้วยวามสสัย เพื่อน ๆ ที่เหลือ็เอาแ่้อมาทาเาหม ไม่เว้นแม้ระทั่อิน
"ฮ่า ๆๆ เพราะมุมมอวามรัอลมหนาวมันน่าสนในี่รับ"
"อนนั้นเราเสียใมาที่เือนยัุยับนอื่นอยู่ แ่พอเราไ้ฟัเือนอธิบายเรา็ให้อภัยเือนเลยนะ เราโรธเือนไม่ไ้นานหรอ อาเป็นเพราะเราเื่อใเือนมา็ไ้รับ"
"...." ทั้โ๊ะอยู่ในวามเียบมอไปที่ลมหนาว
"แ่วามเื่อใอเราไม่ไ้เิึ้นาัวเราเอหรอรับ มันเพราะเือน่าหา เือนทำให้เราเื่อใในัวเือน เือนไม่ไ้บอให้เราเื่อใเือนนะ แ่เือนพิสูน์ให้เราเห็นและมีเหุผลมาอธิบายเราเสมอ"
"แล้วิว่าไอ้เือนมันเื่อใลมหนาวไหม"
"ไม่รับ เมื่อวานเือนยัเื่อที่ันบอว่าเราอบรุ่นน้ออยู่เลย บีบ้อมือเรานแหมเลยนะรับเย์"
"สัสเือนมึ!"
ทอยที่นั่้าน้าเือนล็ออเือนไว้ให้หายใไม่ออสัพัเพื่อเป็นารลโทษ แล้วปล่อยออ เพราะเาลัวเพื่อนะายริ ๆ
"ไอ้ัวแสบอพวมึไหลอูอะ"
"็ถ้ามึเื่อใลมหนาว มึะไม่บุ่มบ่ามแบบนั้น!"
"เือนน่ะ เื่อใเรารับ แ่เือนหึเรามาไปหน่อยนลืมิ่อน ถึะเป็นเ่นนั้นมันลับทำให้เรารู้นะ ว่าเือนน่ะ็รัเรามานั่นแหละ ถึไ้หึเรามา ๆ"
"ะีเินไปแล้วลมหนาว"เทห์ฟ้าพูึ้นหลัาที่เียบมานาน ไม่ว่าะ้อเสียอะไรในัวอเือนลมหนาว็ะหยิบเอาแ่เรื่อี ๆ อเือนึ้นมามอ
"แล้วถ้าวันนึไม่มีเือนล่ะรับ"
ลมหนาวใระุวูบับำถามนั้นอเย์ ร่าบาะัไปสัพัแล้วมอไปทาเือน ถ้าวันหนึ่เาไม่มีเือนั้นหรอ...
"เราไม่ไ้นึถึอนนั้นเลยรับ...และ่อให้เราพยายามนึเรา็นึภาพนั้นไม่ออ เรานึภาพที่ไม่มีเือนอยู่้วยไม่ออเลยรับ"
"พอแล้วรับ พอแล้ว" เือนว้ามืออลมหนาวมาุมไว้ มือนี้ที่เาไ้ับเาะไม่มีวันปล่อย
"แ่อนาะเป็นยัไมัน็ึ้นอยู่ับปัุบันที่เราำลัทำ ถ้าเราทัู้่ยัสม่ำเสมอแบบนี้อยู่มัน็ไม่มีอะไร้อลัวแล้วรับ"
"สำหรับลมหนาวแล้วเือนเป็นอะไรรับ"
"เย์ เรามั่นใว่านี่ไม่ใ่ำถามอเย์ ใ่ไหมรับ"
"ฮ่า ๆๆๆ โนับไ้ะแล้ว"
"ใรถาม" เือนถามึ้น
"เพอพวมึไ ้อเสนออพี่ ๆ เายาที่ะปิเสธมา"
"เือนที่สิบสออศาอะหรอ"
"เออ พี่ ๆ เาะเอาไปลในเพอนที่พวมึเปิเผยวามสัมพันธ์แล้ว พี่เายับออีว่า อโทษที่บัเอิไปรู้ว่าพวมึบันและะไม่เผยแพร่สัมภาษ์นี้ถ้าพวมึไม่ยินยอม"
"แล้วไหเาถามแ่ลมหนาวล่ะ"
"ไม่รู้้าบบบบบ"
เย์ปุ่มสิ้นสุารบันทึเสียหลัาที่ถามลมหนาวหมทุ้อแล้ว นี่เป็นวิธีารอไอ้ันอมวาแผน มันบอเาให้ทำแบบนี้เพราะลัวว่าถ้าถามร ๆ ลมหนาวไม่ล้าพูออมา
"อนแรูไม่ไ้อบลพี่ ๆ เาหรอว่าะทำ แ่พออ่านำถามที่พี่เาั้มาูเลยอบลทันที เพราะู็อยาให้ไอ้เือนมันไ้รู้เหมือนันว่ามันสำัับลมหนาวแ่ไหน" เย์พู
"เออ ถึพวูะพูว่ามึไม่เหมาะ ๆ แ่อยาให้รู้ไว้ว่า..."
"ว่า"
"มึ็ไม่เหมาะริ ๆ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"_วย"
"แ่เือน นอามึแล้วู็มอไม่ออเหมือนันว่า้า ๆ ลมหนาวะเป็นใร"
"เอาล่ะ ูแไ้ยั้าว" ันพูึ้น ทุนในลุ่มเลยหันหน้าไปทาันหม
"เอ๋ ว่าแ่ใรบานแถวนี้เถอะ ไ้ยิน่าวว่า่อวีรรรมไว้นี่นา" ทอยั้าวเ้าปาพลาล้อัน
"อะไรูเปล่า"
"มึไม่รอแน่ัน มึรอ่อน หึ ๆ"
"พูแ่แบบเนี้ย ูรอมานานละไม่เห็นใรโผล่หัวมาเลย พวมึอะอ"
"แหมมมมมมมมม เอาให่ ๆ นี่!"
ลมหนาวหัวเราะันับเย์ที่เถียันอย่าับเ็ ๆ แล้วเปลี่ยนานัวเอับอเือนเพราะนเสิร์ฟวาให้พวเาสลับัน ้าวผัที่มีแรอทนั่นอเือน่าหา
"เป็นแมวไม่ินแรอทหรอ"
"เราไม่ใ่แมว"
"นี่ไ อนเถียแบบนี้ไแมวั ๆ"
"ไม่ใ่สัหน่อย เือนิระุมเลยนะ"
ลมหนาวโน้มัว้ามโ๊ะไปัารับเสื้อนิสิอร่าสูรหน้า ะปลระุมทำไมันั้สอเม็เผยให้เห็น่วอาว ๆ อเือนหมแล้ว ไหนะ...ไหนะรอยที่เาทำไว้อี
"นเห็นหมแล้ว"
"นี่ลมหนาวทำเอนะรับ มีอีที่นะ"
"เือน!"
"รับ"
ลมหนาวลับมานั่ัวรที่เิม้วยใบหน้าแ่ำ ทำไมเือนอบทำให้เาิถึเรื่อเมื่อวานอยู่เรื่อย เือนเป็นนประเภทไหนันนะ อบแล้เาั ไหนะสายาที่มอมาทาเาเหมือน้อะะรุบเาอยู่ลอเวลานั่นอี
"อบุนะ"
"รับ?"
ลมหนาวรอำอบาเือนว่านรหน้าอบุเาเรื่ออะไร แ่รอมาไ้สัพัเือนลับเอาแ่ั้าวเ้าปาไม่พูอะไร เาเลยเลิื๊อแล้วสนใับ้าวอัวเอ่อ
"อบุนา่าที่สามารถเห็นอี้านอพระันทร์
“อะ นา่า็มารับพ้มมมมม” เย์หันไปแวเือนับลมหนาว นถึอนนี้พวมันสอน็เอาแ่ส่ยิ้มให้ัน นนอที่มอเ้ามาเาไม่ยาแล้วแหละว่าเป็นอะไรัน เล่น้อัน้วยสายาที่ล้นเปี่ยมไป้วยวามรันานี้
“ฮ่า ๆ อินเพื่อนมึนี่ำพูำาเหมือนลมหนาวไปทุวัน” ทอยพู
“สสัยึมับันและันไปแล้ว” เย์พูพลายิ้มริ่มมอเือนับลมหนาวสลับไปมา
“ึมับยัไวะ”
“เอ้า็ อื้อ!” ันลุึ้นไปใ้มือปิปาเย์ไว้า้าหลั ่อนที่มันะพูอะไรสอแ่สอ่ามออมา ไอ้พวนี้มันลืมไปแล้วหรอว่าลมหนาวเป็นนยัไ เิลมหนาวมันสสัยัถามึ้นมาพวมันนั่นแหละะเินที่ะอบ
“ปล่อยโว้ยยย”
“ไม่ปล่อยโว้ยยยยยยยย”
“ึมับยัไหรอรับ”
นั่นไ...
ลมหนาวถามึ้น้วยวามสสัยพลารวบาน้าวอทุนมา้อนันไว้เรียมเอาไปเ็บ
“็แบบ... ึมับนิสัยันี้ นที่อยู่้วยันนาน ๆ ะมีนิสัยล้าย ๆ ันน่ะรับ” ทอยอบลมหนาวพลาแย่านที่ลมหนาวะเอาไปเ็บมาถือไว้เอ
“ถ้าแ่นี้ทำไมเย์้อทำสายามีเลศนัย้วยรับ”
เือนเท้าามอแฟนัวเอที่ัถามทอย้วยใบหน้าสสัยอย่าเอ็นู ลมหนาวอย่าไ้รู้วามหมายนั้นริ ๆ เลย ถ้ารู้เี๋ยว็ไ้เินนไม่ล้ามอหน้าเาอี
“เย์มัน็ทำสายาแบบนี้ลอนั่นแหละ เราเอาานไปเ็บ่อนนะรับ”
“ไม่ไ้ิรับ เราินเรา้อเ็บ”
“เรา็ินเหมือนันรับลมหนาว ไม่เป็นไร เราะเอาไปเ็บให้”
“ั้นเรา...”
ลมหนาวมอไปทาร้านน้ำปั่นที่อยู่ใล้ับที่เ็บานอโรอาหารลาแล้วหันมาส่สายาอ้อนวอนใส่ทอยอย่าไม่รู้ัว นทอยหลบสายามอานในมือัวเอแทบไม่ทัน
“อยาไ้อะไรรับ” ทอยพูึ้น
เือนเท้าามอลมหนาวอยู่่อย ๆ ระบายยิ้มออมา ถ้าไม่ิว่านี่ือลมหนาวเาะิว่าเป็นแผนอ้อนออะไรสัอย่าาอีฝ่ายแน่ ๆ ลมหนาวน่ะไม่รู้ัวเลย้วย้ำว่าเผลอส่สายาอ้อนวอนทอยเ้าแล้ว
“เราอยาไ้าเียวปั่นหวานน้อยรับ”
“โอเ ่อให้ลมหนาวอยาไ้าเียวหน้ามอเรา็ะไปื้อให้รับมอนานี้”
“ฮ่า ๆ โนลมหนาวเล่นไปอีหนึ่” เทห์ฟ้าพู
หลัาทอยเินออไปแล้วลมหนาวึละสายาาทอยมาสบาับเือนที่ยันั่เท้าามอเาอยู่ ลมหนาวเอียอให้เือนเป็นเิถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เือนอบเา้วยารส่ายศีรษะไปมาพร้อมรอยยิ้มบนหน้า
่วนี้ะยิ้มเยอะเินไปแล้วนะเือน
“เือนมีอะไรรับ”
“เปล่ารับ ไม่มีเรียน่อใ่ไหม”
“ไม่มีรับ”
“ูหนัันไหม”
ลมหนาวทำาเป็นประายทันทีหลัาไ้ยินำล่าววนอเือน ั้แ่บันับเือนนอาห้อ มหา’ลัย ุปเปอร์มาเ็ใล้ ๆ อนโ พวเา็ไม่ไ้ไปไหนมาไหน้วยันเลย เือนวนแบบนี้็เท่าับว่าเือนะบอให้ทุนรู้ใ่ไหม พอิแบบนี้หัวใที่เ้นปิอเาอยู่เย ๆ ็เ้นรัวราวับะทะลุออมาะั้น
“หลัานั้นไปร้านหนัสือันเนอะ”
“ไ้รับ”
“ไปเล่นเมส์ในู้เมส์้วยเนอะ”
“ไ้รับ”
“เราอยาถ่ายรูปสิเอร์้วยรับ”
“ไ้รับ”
“อื้มมม เาทำอะไรันอีนะ” ลมหนาวพึมพำับัวเอแล้ว้มลโทรศัพท์ พิมพ์บน่อ้นหาิรรมออเท้วยท่าทาื่นเ้น
เือนเห็นท่าทาแบบนี้อลมหนาวเา็อที่ะมีวามสุไป้วยไม่ไ้ ถ้ามีใรถามว่าวามสุอเาืออะไร ในอนนี้เาอบว่าวามสุอเาเิึ้น่าย ๆ เพียแ่มอไปที่ลมหนาว
“ปะ ไปันรับ”
เือนลุึ้นไปหยิบระเป๋าสะพายอลมหนาวมาสะพายไว้เอ แล้วว้า้อมือเล็ให้ลุึ้นเินามเา
“เรายัไม่ไ้าเียวเลยนะรับ”
“เี๋ยวเือนพาไปื้อเอรับ”
“แ่ทอย...”
“ะรอาเียวหรือะไปับเือนรับ”
“ไปับเือนรับ”
ลมหนาวลุึ้นแล้วโบมือให้เพื่อน ๆ ที่มอมาทาพวเาพลายับปาพูำว่า ‘อโทษ’ ส่ให้เพื่อน ๆ เือนเปลี่ยนาับ้อมือเลื่อนลมาับมือเาไว้และออแรึเบา ๆ ให้เินามมา ส่วนลมหนาวเอาแ่มอมือที่เือนับแล้วเผยยิ้มออมา เาไม่เยับมือเือน่อหน้าผู้นมานานี้
“เือนะไปยัไรับ”
“รถเือนอที่ะรับ”
“เือนะับมือเราแบบนี้ไปลอทาเลยหรอรับ”
“รับ”
เือนหันมาส่ยิ้มให้ลมหนาวแล้วึลมหนาวให้มาเิน้า ๆ เาโยที่มืออเา็ยัับมืออลมหนาวไว้ เาไม่ไ้สนใสายาใรแล้วว่าะมอยัไ สิ่ที่เาอยาทำอนนี้ือับมือลมหนาวเินไปเรื่อย ๆ
สายลมแห่วามหนาวพัเ้ามาระทบที่ใบหน้าอทัู้่เบา ๆ ทำให้นัวสูระับมือที่ับอยู่ไว้แล้วใ้นิ้วหัวแม่มือลูบหลัมืออร่าบาเบา ๆ ลอทาเินมานถึลานอรถอะวิศวรรมไม่มีใรล่าวอะไรออมาเลย พวเาทำแ่ับมือันไปลอทาเท่านั้น อาเป็นเพราะบรรยาาศอทัู้่มันรู้สึีนไม่สามารถพูออมาไ้ แ่ทัู้่่า็เ้าใันี
“้อถออนแทเลนส์นะรับ”
“รับผมมมมมม”
หลัาที่เือนเือนลมหนาวึเบี่ยัวไป้านหลัหยิบทิู่เปียึ้นมา แล้วว้ามือเือนไปเ็อย่าเบามือ นที่เาไว้ใให้ถออนแทเลนส์ให้็มีแ่เือนนเียวเท่านั้นแหละ
“เือนเป็นนเียวในโลที่เราอยาให้ถอให้ทุรั้เลย”
“ถออะไรรับ”
“อนแทรับ”
“ฮ่า ๆ ทำาโ ๆ รับ”
ลมหนาวยื่นใบหน้าเ้าไปใล้เือนแล้วทำาโ ๆ ให้เือนแะอนแทเลนส์บนวาออให้ ไม่นานเือน็ถอให้เาสำเร็ทั้สอ้า เือนมือเบามาเบาว่าที่เาถอเอหลายเท่าเาึอบให้เือนทำให้ประ
ุ๊บ!
เพราะลมหนาวมัวแ่เผลอเลยทำให้โนเือนโมยุ๊บนไ้
“โมยุ๊บเราแบบนี้ไ้ไรับ”
“เือนใหุ้๊บืน”
พอเือนพูบลมหนาวเลยโน้มัวไปุ๊บเือนเบา ๆ แล้วผละออมามอใบหน้าอเือนที่มอมาทาเาอย่าอึ้ ๆ ส่ผลนพึุ่๊บเือนอย่าเาทำอะไรไม่ถู รีบว้าเ็มันิรภัยึ้นมาล็อเอเสร็สรรพโยไม่้อรอให้เือนทำให้เหมือนทุรั้
“ลมหนาวหัวใเือนเ้นแรมารับอนนี้”
“เรา็เ้นเหมือนัน”
“ั้นเราไปูหนัเนอะ”
“เอ่อรับ”
ใ้เวลาไม่นานทัู้่็มาถึห้าสรรพสิน้าที่ไม่ห่าไลามหาวิทยาลัยมานั พอมาถึั้นอโรหนั เือนับลมหนาวมออที่ายรอบหนัแล้ว่าฝ่าย่าหันมามอหน้าัน ลมหนาวมีเรื่อที่อยาูในใอยู่แล้วแ่เาลัวอีฝ่ายะไม่อบเลยยััสินใไม่บอ รอให้เือนเลือ่อน เือนเลือเรื่อไหนเา็ะูเรื่อนั้น
“เรื่อนี้แล้วันรับ อบไหม”
“เราอบเรื่อนี้รับ”
“เือนไม่ไ้อบเรื่อไหนเป็นพิเศษหรอ แ่เือนรู้ว่าลมหนาวมีเรื่อที่อบอยู่ในใแล้ว เือนเลยเลือเรื่อนี้”
“เราโีัที่มีเือน”
“ฮ่า ๆ พูแบบนี้อีแล้ว”
“ริ ๆ นะรับ เราูรอบห้าโมเนอะ”
“รับ”
ลมหนาวรอบายหนัแล้วรอ่ายรอั๋วออมา พอไ้มาเ้าัวึเินนำเือนไปทาเ้าโรหนั
“พอเสร็าูหนัไปร้านหนัสือใ่ไหมรับ”
“เือนำไ้้วยหรอรับ” ลมหนาวถามอย่าแปลใ เาแ่พูออไปเย ๆ ไม่ิว่าเือนะำไ้ เือน็ยัเป็นเือนที่ใส่ใเาอย่าีเสมอ
“เพราะเป็นลมหนาวไเือนถึำไ้”
“เือน็ทำให้เราหลไ้ทุวันเหมือนัน รู้ไหมรับ”
“ใ่ไหมล่ะรับ อย่าเือนเนี่ยไม่มีที่ไหนแล้ว เพราะะนั้น้อมอแ่เือนแล้วนะ”
“เือน็้อมอแ่เรานะรับ เราน่ะหวเือนมา ๆ”
“หวมาแ่ไหนรับ”
“แ่เือนรับ”
ลมหนาวพูออมา้วยใบหน้านิ่ ๆ แ่หัวใออีนแหลเหลวไปหมแล้ว เอลมหนาวพูแบบนี้ใส่ทำเอาเาเสียอาารไปเลยทีเียว ร่าสูรหน้าลมหนาวไม่รู้ะเอามือไปวาไว้รไหน เาทำมือสะเปะสะปะแล้วยึ้นมาเาท้ายทอยอัวเอแ้เิน
“เบา ๆ หน่อยลมหนาว เือนไม่ไหวแล้วนะรับ”
“อะไรที่บอว่าเบา ๆ หรอรับ”
เือนหยุเินแล้วหัน้ามามอลมหนาว เพราะำอบที่ลมหนาวอบเาเยอบลมหนาวอนอยู่ที่โรอาหารลา นี่แฟนอเาเี๋ยวนี้หัย้อนเาเป็น้วย เายับเ้าไปใล้ ๆ ลมหนาวแล้วโน้มัวลิ้าใบหูอลมหนาวเพื่อระิบ
“่อย ๆ รัันเบา ๆ”
พูบเือนึรีบว้ามือลมหนาวเ้าไปในโรหนั้วยใบหน้ายิ้ม ๆ ส่วนนเสียอาารอนนี้ลายเป็นลมหนาวเรียบร้อยแล้ว ้มหน้า้มายิ้มับัวเอนแ้มะแอยู่แล้วมั้นั่น พอเ้ามานั่ในโรหนัมืออเา็ยัับมืออลมหนาวไว้ไม่ปล่อย ระหว่าทีู่หนัเือน็เอาแ่ับมืออลมหนาวและบีบมืออลมหนาวไป้วย ไม่ไ้สนใเนื้อเรื่ออหนัเลยนบ
“เือนิว่าสิ่ที่พระเอทำถู้อไหมรับ” ลมหนาวหันมาถามเือนหลัาที่ออมาาโรหนั
“พระเอทำอะไรรับ”
“เนี่ย เพราะเือนเอาแ่มอหน้าเรา ูหนัไม่รู้เรื่อเลย”
“็เป็นนน่ามอทำไมล่ะรับ”
“ั้นเิเือนมอให้สมใเลย” ลมหนาวแล้ยื่นหน้าเ้าไปใล้ ๆ ทำแบบนี้นที่เอ็นูแฟนัวเอเป็นทุนเิมอยู่แล้วยิ่มันเี้ยวเ้าไปให่เือนึยมือึ้นมายืแ้มอลมหนาวให้หายมันเี้ยว
“่วนี้แสบนะเรา ลมหนาว”
“อื้อ ๆ ปล่อยนะรับบบ”
ลมหนาวพยายามึมืออเือนออาแ้มอเา มาับอะไรอยู่หน้าโรหนัันนเาเห็นันหมแล้ว เือนเนี่ย
“ลมหนาว ผมอุย้วยหน่อย”
ลมหนาวหันไปามเสียเรียนั้นแล้วเบิาว้าทันที
“เโ?”
.
.
.
#เือนที่สิบสออศา
มีเวลาีๆ ็บอให้ันไ้ฟั
อเธอแ่เพีย เท่านั้น่อยๆ รัันเบาเบา
น้อลมหนาวับารออเทรั้แร
สุแสนะน่ารัเลยับน้อ
ความคิดเห็น