คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สามองศาเซลเซียส
3
สามอศาเลเียส
//
แม้มอไม่เห็นแ่รับรู้ไ้ว่ามีอยู่
ลมหนาวอรถไว้ที่ลานออลับยีาร์ึ้นสะพายหลัแล้วเินลัเลาะเ้าทา้านหลัลับ เสียเพลลอ้า ๆ ในเวลาสอทุ่มว่า ๆ เป็นเวลาที่ยัไม่มีผู้นมามายนั ส่วนให่นที่มา่วนี้มัะมาฟัเพลและื่มไป้วยเย ๆ หรือไม่็มาอโ๊ะเผื่อเพื่อนไว้ ึ่ลมหนาวิว่าน่าะเป็นอย่าหลัมาว่าเพราะเาับันเยโนเพื่อนใ้ให้มานั่อโ๊ะไว้่อน แล้วพวมัน่อยามมาทีหลั
“ลมอะไรพัมารับเนี่ยยย”
“ลมหนาวรับ”
“ฮ่า ๆ เพราะวันนี้ลมหนาวมาสาว ๆ เลยเ็มร้านเลยนะรู้ไหม”
“เามาูวอัน่าหาพี่โฮม”
โฮมือผู้ัารอที่นี่ ที่ลมหนาวมาร้อเพลในนี้ไ้็เพราะารแนะนำอโฮม เาไม่ำเป็น้อมาร้อเพลในอนลาืนึื่นแบบนี้็ไ้ แ่เา็เลือที่ะทำเพราะารเล่นีาร์และร้อเพลเป็นสิ่ที่เารั เวลามอลไปแล้วเห็นผู้นอินไปับเพลที่เาร้อมันเหมือนไ้รับพลับวืนลับมา
“ลมหนาวาแ ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“หือ ลมไม่ไ้ใส่แว่นอยู่หรอรับ”
ลมหนาวยมือึ้นสัมผัสบริเววาอัวเอเบิาว้าึ้นมาเล็น้อย ลืมไปเลยว่ายัไม่ไ้ถออนแทเลนส์ ลมหนาวเินไป้นหาล่อใส่อนแทเลนส์และแว่นามาใส่ แ่้นหาทุ่ออระเป๋า็ไม่เอแว่นาเลย
“แย่แล้ว แบบนี้ะมอเห็นเือนไ้ไ”
“อะไรนะรับ”
“เปล่ารับ ลมลืมเอาแว่นมาอ่ะ”
“ึ้นเวทีเลยิ หล่อีออ ั้นพี่ไปแล้วนะ้อไปูหน้าลับ”
“รับพี่โฮม”
เมื่อโฮมเินออไปลมหนาวึนั่ลบนเ้าอี้แล้ว้นหาแว่นาัวเออีรั้ เาอยาะีหัวัวเอแร ๆ สัรั้ ทำไม้อลืมอสำัแบบนี้้วย ถ้าถออนแทเลนส์ออ็ะมอเห็นทุอย่ามัว ๆ ไปหม ะไม่ถอ็ไม่ไ้ เริ่มรู้สึเ็บที่วาแล้ว
“เือนุแน่เลยถ้าไม่ถอ แ่ลม็ลืมเอาแว่นมาอ่ะ ทำไี ๆ”
อีอย่าือ เาะมอลมาาเวทีแล้วมอไม่เห็นเือน…
ลมหนาวบ่นับัวเอนเียวและทึ้หัวัวเอไปมานยุ่ไปหม เาัสินใถออนแทเลนส์ออ ถ้าใส่นานมันะแย่สำหรับเา อีรึ่ั่วโม็ะถึเวลาึ้นแสแล้ว ลมหนาวเพ่ามอภาพรหน้าอย่าั้ใ มันมอเห็นแ่มันไม่ั ไม่ัเลย มอไล ๆ นี่ยิ่แล้วให่
“ลม มึทำท่าอะไรอมึ”
ลมหนาวหรี่ามอนที่พึ่เ้ามาใหม่ ยื่นหน้าเ้าไปใล้ ๆ เพื่อูว่าเป็นใร พอรู้ว่าเป็นันเพื่อนสนิทัวเอึโออเพื่อน้วยวามีใ อย่าน้อย ๆ ็มีนพาึ้นเวที
“ันนนน ่วยเรา้วยลืมเอาแว่นมา”
“ลืมรอบที่แสนล้าน”
“ิว่าำลัใส่แว่นอยู่ไ ที่ไหนไ้ลืมถออนแท”
“สมเป็นลมหนาวริ ๆ”
ันับแนอลมหนาวที่ออเาอยู่ออแล้วูไปประูเพื่อะพาไปหลัเวที เาินับารที่ลมหนาวลืมแว่นาแล้ว ไม่ลืม็ทำหายอะลมหนาว อสำัอัวเอไม่รัษาเอาเสียเลย ันอยาะเะเพื่อนทุรั้ที่ลืมแ่็ทำไมไ้ มันไม่น่าเะเท่าไหร่
“อ่ะันฝามือถือ้วย”
“ึ้นแสไ้ใ่ไหม”
“ไ้เรามอเห็นอยู่ถึะไม่ั็เถอะ อีอย่าเราินเวทีแล้ว”
“เล่นสอเพล็พอ เี๋ยววูึ้นไปเล่นแทนเอ”
“ไ้ไ ไม่ไ้ ๆ ๆ”
ลมหนาวส่ายหน้าไปมาเพื่อปิเสธ วอันเล่นั้หลายั่วโม ยัะ้อมาเล่นแทนเาอี ไม่ไ้หรอ ลมหนาวเรใ
“ไ้ เี๋ยวบอพี่ ๆ แบอัพอมึให้เล่นแ่สอเพล”
“ันนน”
“โอเ ามนี้”
ันันร่าอเพื่อนให้ึ้นไปบนเวทีแล้วเินไปบอเพื่อนในวให้เล่น่อาลมหนาวเลย ับลมหนาว้อทำแบบนี้แหละไม่ั้นไม่ฟั ันยืนมอลมหนาวึ้นไปบนเวทีเ็สายีาร์อะไรเรียบร้อยแล้วเาึเินลับเามาห้อแ่ัวอีรั้
“สวัสีรับ ลมหนาวรับ”
“รี๊ พี่ลมหนาวววววว”
“ลมหนาววววว”
ลมหนาวปรับสายีาร์เสร็็ส่ยิ้มืนลับไปเพื่ออบุที่ส่เสียเียร์พลาอโทษที่มอไม่เห็นผู้มในใ เามอไปรอบ ๆ เพื่อหาเือนเหมือนทุรั้ที่เาึ้นมาบนเวที แ่็้อพบับวามผิหวัเพราะภาพที่เาเห็นมันเลือนลาไปหม และถึแม้ะมอเือนไม่เห็นแ่ลมหนาวรับรู้ไ้ว่ามีเือนอยู่รนี้เหมือนเย และไม่ไ้หายไปไหน
หายไปาารมอเห็น แ่ไม่เยหายไปาวามทรำ
ลมหนาววามือลบนสายีาร์ับอร์ที่ะี มืออี้าใ้ปิ๊เาเบา ๆ ไปมาามัหวะอเสียเพล เมื่อลมหนาวเปล่เสียออมาทุอย่า็หยุล เสียร้อที่เหมือนโนสะินั้นทำให้ทุน่าเียบและฟัเสียอลมหนาว
เือนและเพื่อนเินเ้ามานั่ลบนโ๊ะที่อไว้ับทาร้าน พวเาเ้ามาอนลมหนาวร้อบไปหนึ่เพล เย์ับทอยโบมือ้ายทีวาที้า ๆ ามัหวะเพลอลมหนาว ่าับเือนที่้อลมหนาว้วยสายาเป็นัวล ลมหนาวไม่ใส่แว่นานั่นือสิ่ที่ทำให้เามวิ้วยุ่เพราะลัวนื้อะไม่ถออนแทเลนส์
ลมหนาว… ทำไมอบทำให้เือนเป็นห่ว
เือนล้วโทรศัพท์ออมาาาเเพื่อส่้อวามไปหาลมหนาว
เือนธันวา.
ลมหนาว
ทำไมไม่ใส่แว่นารับ
“เป็นิ่ลมหนาวนี่สบายเนาะมึว่าปะ” ทอยพูึ้น
“ทำไมวะ” เย์อบ
“พอลมหนาวเปล่เสียออมาูเหมือนนอนอยู่บนปุยเม เหมือนูล่อลอยไปในอวาศ”
“มึว่าัวเาะนุ่มเหมือนเสียไหมวะ”
“เสียร้อยันุ่มแล้วเสียราล่ะวะ”
เือนวาแ้วเบียร์ระแทับโ๊ะแร ๆ นเย์ับทอย้อละสายาาลมหนาวมามอเา พูื่นมลมหนาวเาโอเ แ่ถ้าพูาล่วเินลมหนาวแบบนี้อี เพื่อน็เพื่อนเถอะเา่อยไ้
“อะไรเือน”
“เปล่า”
“เมนส์มาหรอสัส ูเห็นมึนั่มวิ้วนานละ”
“เสือ”
“เย์อโทษ้า”
เย์ยแ้วเบียร์ึ้นมาิบแล้วหันไปใส่ใารร้อเพลอลมหนาว่อ ่อนะไปสนามแ่พวเาะมาที่นี่่อนทุรั้ ารนั่ฟัลมหนาวร้อเพลมันเหมือนลายเป็นสิ่ที่พวเา้อทำ่อนลสนามไปแล้ว
และเือนมัน็มัะ้อลมหนาวทุรั้…
เือนมอลมหนาวร้อเพลไปเรื่อย ๆ นเสียเพลนั้นหยุล ร่าบาโ้อบุผู้มแล้วเินลาเวที เือนหยิบโทรศัพท์ึ้นมาส่้อวามหาลมหนาวทันที
เือนธันวา.
ลมหนาวอบเือน้วยนะรับ
เือนำโทรศัพท์ัวเอไว้แน่น เาิว่าถ้าลมหนาวไม่อบเาเร็ว ๆ นี้เาะลุเินไปหลัเวทีอนนี้แน่ ๆ ูาท่าทาอลมหนาวเือน็รู้แล้วว่านื้ออเานั้นถออนแทเลนส์ออแ่ลืมเอาแว่นามา พอไม่ใส่ทั้อนแททั้แว่นามันยิ่ทำให้เือนเป็นห่ว เือน้อโทรศัพท์อยู่หลายนาที็ไม่ไ้รับำอบาลมหนาว
“มึะไปไหนเือน”
“ห้อน้ำ”
เือนเินออไปทาหน้าลับแล้วอ้อมไป้านหลัเพื่อที่ะไปหานลืมแว่นา ร่าสูเินไปพร้อมใที่ร้อนรน เาเป็นห่วลมหนาวมา ลัวะไปนอะไรแล้วไ้รับบาเ็บเ้า พอมาถึหน้าห้อแ่ัวอพวนันรี เือนึรีบโทรออหาอีน
(รับ) ลมหนาวรับโทรศัพท์้วยเสียหอย ๆ เพราะลัวเือนุเอา
“ลมหนาว เือนอยู่หน้าห้อ เ้าไปไ้ไหมรับ”
(เือน ือลมลืมแว่นา...)
“เือนรู้แล้วรับ ั้นเือนเ้าไปนะ”
(รับ)
เือนผลัประูเ้าไปเอร่าบาทีุ่้นเยำลันั่ทำหน้าหอย ๆ มาทาเาอยู่ วาลมหน่อย ๆ อลมหนาวเพ่มอมาที่ทาเ้าแล้วส่ยิ้มออมา ะว่าไปเวลาลมหนาวหรี่าลเล็น้อยแบบนี้็น่ารัอีแบบแฮะ เาเินไปใล้ ๆ นสายาสั้นแล้วแล้โน้มหน้าลไปใล้ ๆ ลมหนาว
“ใล้ไปแล้วเือน”
“ลมหนาวะไ้เห็นเือนั ๆ ไรับ”
“เราเห็นแ่วาอเือนเนี่ย”
ลมหนาวถอยออมาเล็น้อยให้เห็นใบหน้าอเือนเ็ม ๆ ไม่ใ่ใล้นเห็นแ่วาแบบนี้ แ่เือน็แล้โน้มามนัวเล็นปลายมูอทัู้่ิัน ทำให้ใบหน้าาว ๆ และใบหูอลมหนาวึ้นสีึ้นมานเือนหมั่นเี้ยวแฟนัวเอว้าเอวบามาอไว้
อบ เาอบอาารเินนทำอะไร่อไม่ไ้อลมหนาวมา…
“ลมหนาว เือนะูบ”
เือนประทับริมฝีปา้าไว้บนริมฝีปาอลมหนาวเบา ๆ แล้วผละออมาูลมหนาวที่หลับาแน่นสัพั และเหมือนเ้าัวะรู้ว่าเา้ออยู่เลยลืมาใส ๆ นั้นึ้นมาสบาเา วาลมหนาวสวยมา สวยเหมือนเาำลัมอลไปในาแล็ี่เลย เือนเอามือออาเอวอลมหนาวแล้วยีผมนิ่มเบา ๆ ้วยวามเอ็นู
“เือนทำไมอบปล่อยผีเสื้อใส่ท้อเรา”
“ฮ่า ๆ ๆ อยาให้ปล่อยอย่าอื่นไหมรับ”
“ปล่อยอะไรรับ” ร่าบาเลิิ้วถามอย่าสสัย
เือนะัไปสัพั แทบทึ้หัวัวเอเพราะเผลอพูทะลึ่ออมา มันีแล้วที่ลมหนาวไม่รู้ว่าเาะสื่ออะไร นที่เาเอรั้แรที่่ายธรรมะแบบลมหนาวไม่ีเท่าไหร่ที่ะมารับรู้เรื่อแบบนี้าเา
“เปล่ารับ”
“อย่าให้รู้ว่ามีอะไรมาว่านั้นนะ”
“อย่าลมหนาวะล้าทำอะไรเือน”
“็ลมหนาวะไม่ให้เือนูบ”
“โห… เือนยอมรับ”
ลมหนาวยิ้มออมาทันทีที่เือนทำเสียหอย ๆ แล้วทำท่ายมือึ้นเหนือหัวเป็นารบอว่ายอมแพ้ ะมาอบูบอะไรเานัหนา เือนูบเาทีไรรู้สึเหมือนะาอาาศหายใายทุที ไหนะท้อที่วนไปวนมา้วยผีเสื้อหลายล้านัวนั่นอี
“แล้วนี่เือนไม่ไปสนามหรอ ะถึเวลาแล้วนะ”
“เปลี่ยนใะไปส่ลมหนาวแล้ว”
“เราลับับันไ้นะเือน”
“ไม่เอาอ่ะ ะไปส่ลมหนาว”
“เือนื้อที่สุ”
ลมหนาวส่้อวามหาันเพื่อไม่ให้เป็นห่ว ลาเวทีแล้วไม่เอเาเี๋ยว็ไ้โมโหใส่อี ลมหนาวเพ่ามอรอบ ๆ ห้อ มอหาีาร์แล้วะเินไปหยิบมันึ้นมาสะพาย แ่็ไม่ทันวามเร็วอเือนที่หยิบึ้นไป่อน
“เี๋ยวเือนพายเอ”
“เือนไม่ไปสนามริหรอรับ”
“ลมหนาวสำัว่าแ่รถ”
ลมหนาวยิ้มให้นัวสูแล้วยื่นมือไปให้เือนับ ร่าสูับมือเล็ไว้แล้วพาเินออมาาห้อแ่ัว ีหน่อยที่ลมหนาวอรถไว้ไม่ไลมา เือนับเาเลยไม่ำเป็น้อทำัวหลบ ๆ ่อน ๆ
“แล้วเือนบอเย์ับทอยยัว่าะไม่ไปสนาม”
“บอให้เือนหน่อย”
เือนยื่นโทรศัพท์มือถือให้ลมหนาวแล้วับรถออาลับไป ลมหนาวปลล็อรหัสบนหน้าอโทรศัพท์แล้วพิมพ์้อวามบอเพื่อน ๆ อเือนที่มีันอยู่ในลุ่มประมาห้านลไป้า ๆ เพราะไม่ถนัโทรศัพท์อเือนเลย
เือนธันวา.
เือนไม่ไปสนามนะรับวันนี้
ส่เสร็นัวเล็็เบิาว้า้วยวามใ เพราะเาันใ้ภาษาัวเอพิมพ์ลไป
“เือนนนนนน เราไม่ไ้แทนัวเอว่าูเหมือนที่เือนอบพู”
“ลมหนาวพิมพ์ว่าไรับ”
“เราพิมพ์ว่า ‘เือนไม่ไ้ไปสนามนะรับวันนี้’ ”
“ฮ่า ๆ เอาะเือนน่ารัเลยนะ”
ลมหนาวไม่เ้าใว่าเือนะำทำไม เาลัวเพื่อนเือนะับไ้มาว่าเือนไม่ไ้เป็นนพิมพ์ แ่็้อโล่อหลัาที่เห็น้อวามเพื่อน ๆ เือน
Toys.
สัสเือน มึะแทนัวเอ้วยื่อทำไม
DAYBYDAY.
555555555555555555
ูนี่นลุเลยรับ
อิน.
ไปไหนอมึ
TAYFAH.
พูรับ้วยนะพวมึ ูแทบสำลัเหล้า
ลมหนาวนั่อ่าน้อวามที่เพื่อน ๆ เือนส่มาให้นัวสูฟัทุประโยทุำที่เพื่อนเือนพิมพ์ ำหยาบ ๆ ที่ออาปาลมหนาว่าไม่เหมาะเลยริ ๆ เือนิอยาะเอาโทรศัพท์มาอ่านเอมาแ่เา้อับรถ
“เือนให้เราอบว่าอะไรรับ”
“เสือ”
“ฮะ”
“เือนให้ลมหนาวพิมพ์ำว่าเสือรับ”
ลมหนาวใโทรศัพท์แทบร่วหลัาที่เือนพูำนั้นออมา นึว่าเือนุเาเสียอี นัวเล็นิ้วแป้นพิมพ์พิมพ์ำที่เือนบอลไปแล้วส่
“ฮื้ออ เราอโทษ”
“ลมหนาว อโทษอะไรรับ”
“เราพิมพ์และเราเป็นนส่ เหมือนเราำลั่าเพื่อนเือนเลย”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
เือนระเบิหัวเราะออมาทันทีหลัาไ้รู้เหุผลอารอโทษอลมหนาว เพราะลมหนาวเป็นแบบนี้ไ เาเลยไม่ล้าพูำหยาบออมาให้ลมหนาวไ้ยินเลย ลมหนาวน่ะนิสัยน่ารันเา้อพูาน่ารั้วย
“เือนำเราทำไมอ่ะ”
“เปล่ารับ เือนว่าน่ารัี”
ลมหนาวไม่อบอะไรยิ้มออมาเิน ๆ อีรั้ วันนี้เือนทำให้ลมหนาวไป่อไม่เป็นหลายรอบแล้ว ทำไม้อมามันว่าน่ารั้วย ถึะเป็นผู้าย็เินไ้นะถ้านนั้นไ้สถานะว่าเป็นแฟนเาอ่ะ นี่นามอเห็นเือนไม่ันะยัเินเลย ถ้าัแล้วเห็นสายาที่เือนส่มาละ็ ลมหนาวมั่นใไ้เลยว่าัวเอ้อเินน้อไปนัุ่ยับรอเท้า้าล่า
“ถึแล้วรับ”
เือนอรถในที่อประำอลมหนาวแล้วเอื้อมมือไปปลเบลท์ให้ร่าบา แอบยมือึ้นึแ้มนน่าหมั่นเี้ยวเบา ๆ แล้วลับมานั่ที่เิม ะว่าเาโริ็ไ้แ่เาอบปิิริยาอบลับอลมหนาวมา ทุท่าทามันน่ามอไปหมเลยอยาแล้
“ี้แล้! แล้วนี่เือน้อไปแล้วใ่ไหม”
“ใรบอ เือนะนอนนี่่าหา”
“พรุ่นี้เือนมีเรียนนะรับ”
“เือนเรียนั้บ่ายสอ”
“ื้ออีแล้ว”
ลมหนาวบ่นออไปเบา ๆ ให้เือนแล้วลารถ อาาศหนาวเย็นา้านนอทำให้ลมหนาว้อรีบวิ่เ้าไปในัวอนโทันที เือนยิ้มให้ับท่าทานั้นแล้ววิ่ามเ้าไป แ่บ่นออมาว่าเาื้อแ่นั้นเา็รับรู้ไ้แล้วว่าลมหนาวน่ะไม่ไ้ปิเสธเา
ลมหนาวไม่เยปิเสธอะไรเือนไ้หรอ พอ ๆ ับเือนที่ไม่ปิเสธอะไรลมหนาวเหมือนัน วามรัอพวเาทั้สอถึะไม่หวือหวา ไม่ไ้บอให้ใรรับรู้ ไม่ไ้ลรูปู่ ไม่ไ้ทำอะไรที่นรัเาทำัน็ริ แ่รับรู้ไ้ว่ามีอีนอยู่้า ๆ ไม่ไปไหน แ่รับรู้ว่ามีันและันเสมอ แ่นี้มัน็พอแล้วสำหรับทั้สอน
//
แม้ไม่พบเอแ่รู้ว่าไม่ไ้หายไปไหน
on Twitter
*เือนที่สิบสอือเือนธันวาม เป็นเือนที่เริ่มเ้าสู่หน้าหนาวอประเทศไทย อุหภูมิที่ทำให้ลมหนาวและเือนรู้สึว่าหนาวอยู่ที่สิบสออศา เลยเป็นที่มาอื่อเรื่อ่ะ
*เือนมีื่อริว่าธันวา ื่อเล่นปั้นเือน แ่เพื่อนๆเรียเือนเยๆ่ะ
อบุทุนที่เ้ามาอ่านนะะ อบุทุอมเมน์
้วยรั.
ความคิดเห็น