คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บ้านนี้มีแต่เรื่องวุ่นๆ18
เรื่อลอแล้วและอนนี้ผมับโรำลันั่รถไปที่โรแรมึ้เป็นที่พัอโรส่วนผมลับบ้าน
“นายะไม่พัที่โรแรมหรอมาร์”
ุนฮยอถามผมที่นั่มอวิวนอหน้า่าอยู่ อ่อผมลืมบอไปว่าุนฮยอ็อพ่อมาที่ไทย้วย้วยเหุผลที่ว่าิถึแม่ พอพูถึแม่ผม็ไม่ไ้ไปหาท่านสัพัแล้วเพราะมัวแ่วุ่นๆหลายเรื่อแ่ถ้าผมไปท่าน็ไม่อยู่สัเท่าไรเพราะท่านอบไปเที่ยวับเพื่อนๆไปัหวั่าๆ
“ันถามนายทำไมไม่อบ”
ุนฮยอที่เห็นผมเียบเลยสะิที่หัวไหล่ผม ผมเบนสายาไปมอพี่าย
“ไม่”
ผมหันมาสนใ้าทา่อ ุนฮยอที่เห็นนิ่็ไม่ไ้พูอะไร่อ ผม็ไม่เ้าใปิุนฮยอะเป็นพวเียบรึมแ่ับผมหรือใรที่พี่สนิทุนฮยอ็ะเป็นอีนไปเลยและยิ่่วที่เราห่าันไปมีผมแ่นเียวที่เปลี่ยนแุ่นฮยอยัทำทุอย่าลับผมปิ ผมไม่เ้าใเลยสันิ
อนนี้รถมาอที่หน้าโรแรมแล้วและ็มีพนัานมา่วยนอเ้าไปเ้าในโรแรมที่มาพันี้็เป็นเรือในธุริรอบรัวอผม
“ุะลับเลยไหมมาร์”
พั โรเอี่ยวัวมาุยับผมเพราะอนนี้เธอโนุนฮยอบัอยู่
“อีสัพัแหละรับ”
“ทำไมุลัวเหาหรือไมีผมเรียใ้็ไ้”
ุนฮยอบัสายาอโรที่มอผมพอโระุยับผมอีทาุนฮยอ็บัอีนเธอหมวามอทนเลยทุบเ้าที่อพี่ายผมอย่าลืมัว ุนฮยอโวยเ็บ ับรที่โนทุบและเา็พาันเียบ ผมไม่เห็นสายาอทั้สอหรอรับเพราะผมเินห่าๆอยู่ทา้าหลั
“นี่ผมเ็บนะ!”
เียบไปแป๊ปเียวุนฮยอ็โวยวายทันที
“ใรใ้ใหุ้แล้ันล่ะ”
“ทำไมทีแ่่อนยัแล้มาว่านี้เลย”
“พี่หมายถึแ่่อนไหนนะ”
ผมที่ไ้ยินบทสนทนาพูึ้นัโรที่ำลัะอ้าปา่อว่าพี่ายผม
“เปล่าไม่มีไร ันพูไปเรื่อยเปื่อย ึ้นห้อ่อนนะ”
ุนฮยอเิน้าวาบๆไปทาลิฟ์ทันทีผมมอาม้วยสายาสสัย ่อนะนิ่ิอะไรบาอย่า
“อะเออุะลับเลยไหมะ”
โรที่เห็นผมนิ่เลยถามอย่าเรใ
“อ่อรับผมะลับเลย ถ้าเิุมีอะไรให้ผม่วย็บอนะรับ”
ผมโ้ให้เธอ่อนะเินไปึ้นรถที่อรออยู่หน้าโรแรมลับไปบ้านที่ใรอีนรอที่ผมอยู่
ผมยัไม่ไ้บอเรื่อผมับโรให้แบมแบมรู้เลยผมลัว ลัวว่าหาเิแบมแบมรู้แล้วะรู้สึยัไหรืออาะีัวออห่าาผม ผมยอมเป็นนเห็นแ่ัวที่ไม่้อเสียนที่ผมรัไป ผมยอม
ผมลับมาวันนี้็ไม่ไ้บอแบมแบมหรือนอื่นๆให้รู้ยเว้นไอเบีที่โทรมาหาผมเมื่อวาน รถอหน้าบ้านผมลมาและเินเ้าไป้าในัวบ้านทันทีเพราะอยาเห็นหน้าแบมแบม ทำไมวันนี้บ้านเียบๆนะหรือไม่มีนอยู่ ริสิวันนี้วันศุร์ไปเรียนันแน่ๆเลย
ผมเลยเินรึ้นไปห้ออัวเอแ่็้อะัเพราะไ้ยินเสียโวยวายอยู่ในห้อรัว
“ย๊า! ิม ยูยอม นายะมาแย่ันินไม่ไ้นะ”
นั่นมันเสียแบมแบมนี่ ผมเลยรีบเินไปทา้นเสียทันที
“ันอแ่ลูิ้นเออ่า ี้แบมแบม”
ยูยอมทำหน้ายู้ใส่ัวเล็ที่อถ้วย๋วยเี๋ยวไว้แน่น
“ไ เรื่ออินนี่ไม่ผลาเลยนะ”
ผมทัแบมแบมที่มอยูยอมอย่าับศูรัวร้ายที่
“พี่มาร์..”
แบมแบมหัน่อนะวาถ้วยที่อ่อนหน้านี้และวิ่มาหาผมไม่สนใอี่อไปแล้ว๋วยเี๋ยวน้ะ
“พี่มาร์ลับมาอนไหนทำไมไม่บอแบมเลยล่ะฮะ ไลน์ไป็ไม่ยอมอบ”
แบมแบมออเิหน้าอย่าอลๆผมเหล่ามอยูยอมที่ิ้มลูิ้นเ้าปาและมอเราสอนอย่าเือๆ
“โทษทีนะพี่ยุ่ๆเลยไม่ไ้อบ”
“ลับมาแย่ีนผมอีและ”
ยูยอมว่า่อนะเินไปวาถ้วยที่ินหมแล้วลบนอ้าล้าานและเินหนีไปทาหลับ้าน
“ยุ่แ่ไหน็น่าะบอแบมบ้าว่าะลับมา”
แบมแบมเินหนีออมาาห้อรัว ผมเินยิ้มๆามนัวเล็ที่ออเินเิๆไปามทา แบมแบมหยุเินและหันมามอผมอย่าเือๆผมเลยเลิิ้วอย่าสสัยว่าหยุเินทำไม
“ไหนล่ะฮะอฝา”
ผมอมยิ้มลั่นำ ริๆเลยนะเ็นนี้หวอินทุเวลาริสิน่า
“อยู่บนห้อพี่น่ะ ึ้นไปูสิ”
ผมอบยิ้มๆ แบมแบมทำหน้าไม่ไว้ใแ่็ยอมเินึ้นบันไเพื่อไปหาอฝาที่ผมบอ
“ไหนล่ะฮะไม่เห็นมีถุอฝาเลย”
พอมาถึในห้อผมแบมแบมเลยวามอหาอฝาพอไม่เอเลยหันมาทำหน้ามุ้ยใส่ผม
ผมเลยเินเ้าไปึแ้มยุ้ยๆนั่นเล่นอย่าหมั่นเี้ยว แบมแบมพยายามแะมือปลาหมึผมออแ่็ไม่เป็นผล ผมเลยปล่อยแ่ใ้มือันแ้มทั้สออัวเล็เ้ามาหาันลายเป็นอนนี้แบมแบมเหมือนทำปาู๋อยู่เลย ฮ่าๆ น่ารัั
“อี้มม่าอ่อยแอมอะ“
แบมแบมที่หมทาสู้เลยหยิเ้าที่มือผมแทน ผมเลยปล่อยเพราะเ็บ
“แบมหยิพี่แบบนี้พี่เ็บนะ “
“็แบมบอให้พี่มาร์ปล่อยแล้วพี่มาร์ไม่ยอมปล่อยอ่า”
แบมแบมใ้มือนวๆแ้ม่อนะส่อ้อนใส่ผม
“็พี่ิถึเรานี่”
ผมึนัวเล็เ้ามาไว้ในอ้อมอ อึ้ย อแน่นให้หายใไม่ออเลย นี่ๆๆๆ
“พี่มาร์แบมอึอั”
แบมแบมพยายามิ้น็ิ้นไม่หลุ
“พี่ิถึแบมั”
ผมบอเสียเบา้าๆใบหู แบม้มหน้าหนีผมและหยุิ้น
“อะอะไรัน พูแบบนี้แบม็เิลนะฮะ”
“ยัมีอะไรให้เิลันอีหรอ”
แบมยิ่้มหน้าหนีผมที่ยื่นหน้าเ้าไปใล้อี
“พี่มีอะไระให้”
ผมลวเ้าไปในาเหยิบสิ่ที่ผม้อาระให้แบมออมา
“อะไรฮะ”
แบมมออที่ถูผมยื่นให้รหน้า
“อฝาไ….”
ผมปล่อยแบมแบมออาอและเปิอที่อยุ่้าในให้นัวเล็ู
“ฝาพี่ไว้ับแบมลอไป”
แบมแบมมอแหวนู่สอวที่อยู่ในล่อ่อนะมอหน้าผมอย่าะลึ่ๆ
“พี่เป็นอแบมนะ”
ผมหยิบแหวนออาล่อ และับมือแบม้า้ายมาสวมแหวน แบมแบมมอผมแ่็ไม่ไ้ทำทีท่าว่าะัืนอะไร
“พี่มาร์ให้แบมริๆหรอฮะ”
“ริสิ และนี่็อพี่”
ผมยื่นแหวนอีวไปรหน้าแบมเิว่าใส่ให้หน่อยแ่เหมือนเ็ื่อนนี้ะไม่เ้าใแฮะ
“ใส่ให้พี่บ้าสิ”
“อ่อฮะ”
แบมแบมับมือ้า้ายมาสวมแหวนให้ผม ผมมอยิ้มมีวามสุ แบม็เหมือนัน พอสวมเสร็ผมึนรหน้ามาออีที
“่อไปนี้แบมืออพี่นะ อพี่นเียว”
แบมอเอวผมไว้หลวมๆและพยัหน้า
“ฮะแบมอพี่มาร์ และพี่มาร์็อแบม้วย”
นัวเล็พูเสร็็ุหน้าลอผมทันที ผมลูบหัวแบมอย่าเอ็นู
“เราเป็นอันและัน…ลอไป”
ูบเบาๆแทนำพูและวามรู้สึใ้สัมผัสส่วามรู้สึแทน
.
.
.
.
.
.
.
มาแว้วววววว 55555อนนี้อาะสั้นๆไปหน่อยนะะ ึๆะลอน่อไป่อให้เน้อ
ความคิดเห็น