คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : รักนี้...เสถียร 13
ตอนที่ 13
ภาพที่เห็นจนชินตา ในหลายๆวันที่ผ่านมาคือ หมี? หนุ่มร่างสูงหัวยุ่งๆใส่แว่นในเสื้อเชิ์ตสีสุภาพสบายๆในวันทำงานเหมือนไปทางนายแบบมากกว่าอาจารย์มหาวิทยาลัยประจำคณะวิศกรรมศาสตร์
ยืนยิ้มแฉ่งอวดฟันแทบจะครบทุกซี่เป็นสิ่งแรกทันทีที่ เห็นร่างบาง....
และเป็นอีก ภาพที่เห็นจนชินตา รุ่นพี่ที่เคารพก็จะส่งรอยยิ้ม และเสียงขบขันเล็กน้อยตามฉบับชายหนุ่มวัยผู้เข้าเลข 4 ผู้มีรัศมีของความอบอุ่นที่พร้อมจะส่งให้ทุกคนรอบข้าง รวมถึง ...........
อีตาอาจารย์ต่างคณะด้วย
และ ประโยคเดิมๆ
“สวัสดีครับ อาจารย์ ธวัช
วันนี้เป็นไงมั้งครับ เหนื่อยไหม”
จ้า พ่อคุณ
***********************************************************
โรงอาหารคณะวิทยาศาสตร์น่าจะมีเนื้อที่
ที่ใหญ่ที่สุดเมื่อเทียบกับบรรดาโรงอาหารคณะอื่นๆ เพราะด้วยจำนวนของนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งจากต่างคณะที่มีปริมาณมากจะต้องเข้ามาเรียนวิชาพื้นฐานในคณะนี้นั้นเอง
นอกจากขนาดพื้นที่จะมีมากแล้ว บรรดาร้านอาหารก็เป็นที่ขึ้นชื่อด้วยเช่นกัน
ในที่สุดอาหารหลากหลายชนิดจากร้านอาหารอีสานร้านดังประจำคณะ
ก็วางเรียงรายรอเชื้อเชิญให้เจ้าของมื้ออาหารมื้อนี้ได้ลิ้มลอง
“วันนี้ดื่มน้ำโค้กนะครับ
อากาศมันร้อน จะได้ชื่นใจ อาจารย์ รจิ ด้วยนะครับ”
จ้า พ่อคุณ.....
ร่างสูงต่างคณะ
ยื่นมือหนารินน้ำอัดลมที่เจ้าตัวจัดแจงซื้อมาให้กับรุ่นน้องคนสนิทของร่างบางที่นั่งข้างตนเอง ก่อนที่จะหันมายิ้มตอบให้กับ
อาจารย์รุ่นพี่ หรือ อาจารย์ ธวัช
ที่ส่งยิ้มในเชิงขอบคุณที่ตนเองเปลี่ยนหน้าที่มารินน้ำในร่างบางได้ชื่นใจ
ปกติ อาจารย์ ธวัช จะไม่ชอบดื่มน้ำอัดลม
แต่ด้วยสภาพอากาศวันนี้ที่อุณหภูมิเพิ่มขึ้น
และอาจารย์ข้างกายตนนั้นเพิ่งคุมสอบเสร็จ น้ำอัดลมก็น่าจะช่วยให้ชื่นใจเป็นเท่าตัว
ยิ่งทานคู่กับบรรดาอาหารรสจัดจานในวันนี้ ยิ่งอร่อย
“อาจารย์ ชนา
คุมเด็กสอบเสร็จวันไหนครับ เสร็จตามกำหนดมหาลัยเลยไหม”
“ของผมไม่ได้เสร็จตามกำหนดครับอาจารย์ธวัช เพราะ วิชาที่ผมสอนเป็นวิชาเลือกของภาค ส่วนมากเป็นพวกเด็กปี 4 แล้วมีสอบจบพวกเด็ก ป.โท สิ้นเดือนนี้ด้วย
แล้วของอาจารย์รจิ ละครับ เสร็จพร้อมๆ อาจารย์ ธวัชไหมครับ หรือว่ามีสอบจบ
เด็กป.โท”
“ของผม....”
เดี๋ยวนะ
อีตานี่รู้ตารางพี่ธวัชเลยหรอ ?????
ในช่วงขณะที่อาจารย์ใช้ความคิด
สายตาของรุ่นพี่คนสนิท และคนต่างคณะ ต่างรอคอยคำตอบตนนั้น
ก็แอบมีการส่งสายตาให้กันและกัน เจ้าแว่นมือหนาก็ไม่ลืมที่จะขยันเติมอาหารบริการจานคนข้างๆ
“ของผม
คุมวิชาสุดท้ายพร้อมพี่ธวัชวันสุดท้ายของที่มหาลัยกำหนดเลย แถมเทอมปลายผมไม่มีสอนวิชาของเด็กป.โท เลยปวดหัวกับการตรวจข้อสอบเด็กป.ตรีอย่างเดียว”
“แต่เหมือนว่าจะมีโปรเจคเข้ามาที่คณะครับอาจารย์ชนา ช่วงเด็กป.ตรีหยุด แล้วก็เหมือนเดิมตามประสาอาจารย์สายวิทย์ต้องทำงานวิจัย และดูแลพวกเด็กป.โท ป.เอกในแลปอีก คณะของอาจารย์ ชนา ก็น่าจะ
เหมือนๆกัน กับผม และ ต้ ..น
แย่จริงผมเนี้ย เพราะแก่แล้วแน่ๆ ทานกันเถอะครับ เดี๋ยวผมลุกไปเอาช้อนเอง”
ประโยคท้ายที่อาจารย์วัยกลางคนพูดนั้น
เสมือนเจาะจงให้ชายหนุ่มร่างใหญ่ข้างกายนั้นสบายใจกับการทานอาหารมากกว่าจะลุกมาจัดการหยิบช้อนอันใหม่ให้ตน ก่อนจะเคลื่อนกายอันอบอุ่นออกจากที่นั่ง
ก็ไม่วายส่งสายตาว่าไม่เป็นไร ให้รุ่นน้องคนสนิทเช่นกัน
“พี่ธวัชอ่า
เป็นคนอบอุ่น คนอยู่ใกล้ก็หลงแกทั้งนั้น ไม่ว่าจะเพศไหน อายุเท่าไร หึๆ..”
“ครับ น่ารักด้วย”
“จะบ้าหรอ! พี่ฉันเป็นผู้ชายนะ
น่ารักใครเขาใช้กับผู้ชายกัน”
“อ้าว
แล้วผมต้องใช้คำว่าอะไรหรอครับ”
เออว่ะ แต่ก็จริง.....
“อ่อ.... อบอุ่น
ต้องใช้คำว่าอบอุ่นสิ”
“อบอุ่น? ไม่เหมาะๆครับ เพราะผมอยากจะเป็นคนที่อบอุ่นให้กับอาจารย์ธวัชมากกว่า แล้วอาจารย์รจิ หลงอาจารย์ธวัชหรอครับ”
“จะบ้าหรอ!! ”
อาจารย์หนุ่มต่างคณะถาม พร้อมทั้งตักอาหารคำใหญ่เข้าปาก แก้มสองข้างแสดงออกมาชัดเจนว่าอาหารอัดแน่นเต็มภายใน บวกกับมุมฝีปากที่ยกขึ้น จ้องมองร่างบางผ่านกรอบแว่นอย่างไม่ได้สนใจมากนัก
ว่าเจ้าตัวนั้น
ตัวแดงเป็นมะเขือเทศสุก สงสัยอาหารจะเผ็ด ไหนจะอากาศที่ร้อนอีก ดีนะ นักศึกษาไม่เยอะ
ไม่เช่นนั้นจะแออัดเข้าไปยิ่ง
บ่ายนี้อาจารย์ ธวัชไม่มีคุมสอบ
ชวนไปทานไอติมที่คณะดีกว่า
ชายหนุ่มต่างคณะยังคงยิ้มให้กับ
รุ่นน้องคนสนิทของร่างบาง และไม่ลืมที่จะกวาดตามองของร่างบางข้างกาย
“ จะบ้าหรอ คิดได้ อ้าว?”
“ อ้าว ไอตุลย์มาได้ไง ?”
ร่างสูงกำยำภายใต้ชุดสูทลำลอง ผสมกับทุกท่วงท่ามีเสน่ห์
ก้าวเท้าเข้ามาตามเสียงเรียกของหนุ่มแว่นกับทรงผมที่ดูเหมือนไม่ได้จัดทรงแบบพิธีการมากนักแต่ก็ดูสบายๆในมาดของผู้ชายอารมณ์ดี
การยืนประจันหน้ากันของชายหนุ่มทั้งสองที่ต่างอารมณ์และต่างมุม เหมือนนายแบบหลุดออกมาจากปกนิตยสารคนละฉบับ ก็ทำให้เรียกความสนใจให้กับทุกสายตาในโรงอาหารนี้ได้
“วันนี้ไม่มีสอนนิหว่า
มีอะไรหรือเปล่า?.... แล้วรู้ได้งั้นว่า ฉันอยู่โรงอาหารคณะวิทยา?”
ร่างสูงในสูทลำลอง มองด้วยหางตากับรุ่นพี่คนสนิทผ่านเลนส์แว่นตากันแดดยี่ห้อดัง
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สอนประจำที่มหาลัยนี้ แต่ก็พอจะเดาได้ว่า เวลานี้
ร่างสูงข้างๆมักจะสิงอยู่ที่ใด
“แค่แวะมาหา”
“ขอโทษด้วยนะครับ หลีกทางให้ผมหน่อยนะครับ”
เสียงนุ่มๆด้านหลัง สะกิตให้ชายหนุ่มในแว่นตากันแดดให้หันมามอง แต่ทว่าช้าไปเหมือนเทียบกับ
ปฎิกิริยาของร่างสูงข้างๆ ที่พูดขึ้นมาก่อน
“ไอตุลย์ หลีกทางหน่อยดิ
อาจารย์ธวัช อาจารย์รจิ ครับ
คนนี้คือรุ่นน้องผมครับ ตุลย์ ส่วนไอตุลย์ ข้างๆแกคือ อาจารย์ธวัช ส่วนอีกคน
อาจารย์รจิ”
ทุกสายตาต่างมุ่งไปยัง อาจารย์หนุ่มอายุเข้าสู่เลข
4 และเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เรื่อง รู้ราวว่าทุกคนต่างมองตรงมาที่ตน
มีอยู่ช่วงเสี้ยววินาทีนึงที่ดวงสีน้ำตาลอ่อนคู่นี้เบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่เป็นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
อาจารย์ธวัช ก็ยิ้มทักทายให้กับชายหนุ่มคนใหม่ต่อหน้า
“สวัสดีครับ
ทานอาหารกลางวันด้วยกันไหมครับ คุณตุลย์”
“ ผมมีธุระที่คณะบัญชี คงต้องขอตัวก่อน”
ตลอดที่พูดจนจบประโยค
ชายหนุ่มร่างสูงในสูทนั้นไม่ได้ละสายตาออกจากร่างบางข้างหน้าแม้แต่น้อย
ก่อนจะหันไปกล่าวคำลากับ ชายหนุ่มร่างสูงอีกคน และ เดินจากไป
ถึงแม้คนอื่นไม่เห็น แต่เขาเห็น
พี่ธวัชตกใจ เมื่อเห็น นายตุลย์ และนายตุลย์คนนี้ ก็มองพี่เขาอย่างไม่วางตา
ถึงแม้จะมีแว่นตากันแดดกันสายตานิ่งเงียบเหมือนชายหนุ่มไว้
แต่ก็เดาได้ว่าคงจ้องรุ่นพี่คนสนิทอย่างจงใจ ส่วนอีตาอาจารย์ต่างคณะ เห้อ......
คนอย่าง พี่ธวัชคงไม่ตกใจในรูปร่าง
หน้าตา ผิวพรรณมังสาของมนุษย์เป็นแน่ แต่อะไรละ? ที่ทำให้พี่เขามีอาการตกใจ ?
แล้ว
สภาพอย่าง อีตาอาจารย์ชนา
ไปรู้จักกับคนอย่างนายตุลย์ ได้อย่างงั้นเนี้ย
************************************************************
อาจารย์ รจิ (ต้น)
ความคิดเห็น