ตอนที่ 39 : บทที่38 น้ำตาของผู้ชนะ

ฉันบรรจงดีดพิณร้องเพลงไปพร้อมกับเจิ้งหลี่ส่งพลังและจิตวิญญาณที่มีทั้งหมดลงไปในเสียงเพลง เสียงพิณก้องกังวานไปทั่วบริเวณสะท้อนก้อง ราวกับตอบรับความรู้สึกของคนที่สองที่กำลังดีดพิณอยู๋

ญ: ใช้มือของท่าน ปลดพันธนาการข้า จมดิ่งสู่วังน้ำวนอันอ่อนโยน

ช: มรสุมถาโถม คืนวันผันผ่าน หัวใจรักยังคงไม่ผันแปร 

ญ: ชั่วภพพันผูก ชั่วคะนึงก่อเคราะห์กรรม ยังดึงดันผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก 

ช: เพียงชั่วพริบตา คือคำมั่นชั่วชีวิต จนกว่าจะเป็นเถ้าธุลี

ญ: มอบหัวใจให้ท่านคือความผิด 

ช: เสียเจ้าไป ดั่งสูญสิ้นวิญญาณ

เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันเปิดใจรักอีกครั้งปลดพันธนาการจากความรักที่เลวร้ายทำให้เธอได้พบกับความสุขความอบอุ่นอ่อนโยนอีกครั้ง แต่ทำไมนะโชคชะตาเหมือนกำลังเล่นตลกกับความรักของเธออยูุ่เสมอ

คู่: น่าขันโชคชะตาเล่นตลก ชาติหน้าชาตินี้มิอาจหลบพ้น

ญ: ไม่ใช่พูดไม่ได้

ช: แต่ข้าไม่อาจพูด 

คู่: หนึ่งก้าวพายิ้ม หนึ่งก้าวร้าวรานใจ หนึ่งก้าวสู่เคราะห์กรรม​ ขอยอมร่างกายดับสูญ

ญ: เป็นเพราะข้ารักท่าน ยอมสละแม้ตัวเอง

คู่: ให้ทุกสิ่งล่องลอยไปตามลม

ญ: ไม่ใช่พูดไม่ได้ 

ช: แต่ข้าไม่อาจพูด

"เจ้าเคยรักข้าหรือไม่ ลู่หานหนี่ว์ข้าทำได้ทุกสิ่งเพื่อเจ้าแต่ทำไมเจ้าถึงไม่อยู่กับข้าทำไมเจ้าคอยแต่จะทิ้งข้าไป...ทำไม"

"เพราะข้ารักท่าน...ข้าขอโทษเป็นข้าเองที่ทำร้ายท่าน" เธอกล่าวพลางหยิบกล่องไม้กล่องเล็กส่งให้กับเจิ้หลี่

"เจ้าไม่จำเป็นต้องคืนให้ข้า ข้าอยากให้เจ้าอยู่กับข้า..." เจิ้งหลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ตราอันนี้คือของจริงข้าไม่เคยทรยศท่าน ขอบใจที่เชื่อใจข้า"

คู่: กอดคำมั่นสัญญา อย่าโทษข้าอ่อนแอ ความรักไม่ให้เจ้าเคียงข้า ให้ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อคุ้มครองเจ้า 

ญ: เพราะว่าข้ารักท่าน 

ช: ข้าถึงได้เป็นตัวข้า ในตอนนี้

คู่: ดำดิ่งสู่ฝันนิรันดร์

'เจิ้งหลี่ข้ามาจากดินแดนอันแสนไกลเป็นเพียงสตรีที่ถูกทอดทิ้ง ถูกเหยียดหยามและรักมั่นในคนเพียงคนเดียว ท่านคือคนที่ทำให้ข้าตาสว่าง ท่านทำให้ข้ารู้ว่าชีวิตของข้ายังคงมีท่าน เพียงแต่มันกลับกลายเป็นข้ารักคนคนหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เป็นนรกชังหรือสวรรค์แกล้งข้าไม่รู้ข้ารู้เพียงใจข้าเป็นของท่านไม่ว่าท่านจะเป็นใครเจิ้งหลี่หรือหลิงหย่งสิ้นข้านั้นแพ้ท่านทุกทาง ชาตินี้ข้าไม่อาจเคียงคู่ท่าน แต่ข้าจะชดเชยทุกสิ่งให้ท่านในอีกภพชาติหนึ่งข้าจะรักท่านทำเพื่อท่านให้เท่ากับที่ท่านรักข้า

เจิ้งหลี่ข้าขอโทษ......' แน่นอนว่าคำเหล่านี้เธอเพียงคิดในใจไม่ได้กล่าวออกมา

.

.

.

เสียงพิณหยุดลงไปพร้อมกับแสงสว่างที่บ่งบอกถึงยามเช้าสาดส่องกระทบใบหน้าของคนทั้งสอง และลมหายใจของคนในอ้อมแขนที่หายไป

"ไม่นะ!! ข้าไม่ให้เจ้าทิ้งข้าไปแบบนี้ ข้าชนะแล้วแต่ทำไมข้าจะต้องเสียเจ้า ทำไมเจ้าถึงได้ใจร้ายกับข้ามากมายขนาดนี้ชิงหลิง อย่าทิ้งข้าได้โปรดลืมตาตื่นขึ้นมามองข้า"

เจิ้งหลี่กอดร่างของชิงหลิงไว้ในอ้อมแขนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เหล่าทหารต่างนั่งลงร้องไห้ให้กับผู้ที่เปรียบเสมือนดวงใจของหวงตี้ผู้ที่เสียสละตนเองเพื่อจักพรรดิและแคว้นของตนเอง

"ไม่ว่าชาติภพนี้หรือภพใดก็ตาม หากแม้นข้าไม่ได้หัวใจของเจ้า หากแม้นเจ้าได้มอบดวงใจไว้ให้กับผู้อื่น ข้าขอเพียงได้รักได้ดูแลเจ้าก็เพียงพอสำหรับตัวข้าแล้ว หากแม้นด้ายแดงของเจ้าขาดสะบั้น ข้าจะขอเป็นผู้ถักทอขึ้นใหม่ ไม่ว่าผ่านไปนานเพียงใดใจของข้ายังคงเป็นของเจ้าข้าขอสาบานตราบชัวนิรันดร์"

.

.

.

.

หลังจากจบสงครามหลวนหลงนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกตามล่าจากกลุ่มคนปริศนาอีกกลุ่มหนึ่งทำให้องครักษ์ที่ตามมายอมพลีชีพก่อนจนเหลือเพียงหลวนหลงที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้เพียงลำพัง เสียงพิณแว่วมาตามสายลม ช่างเป็นเสียงที่เศร้าสลดยิ่งนักนี่สินะน้ำตาของผู้ชนะ ต่อให้ชนะหรือไม่ชนะสงครามนางก็ไม่เลือกอยู่กับผู้ใด

หลวนหลงคิดว่าสุดท้ายเค้าคงไม่รอดชีวิตจึงได้หัวเราะให้กับโชคขะตา

"ฮ่าๆๆๆๆ ข้ารักเจ้าเหตุใดเจ้าถึงมองข้ามความรักของข้า หากมีภพชาติหน้าขอให้เจ้าพบกับข้าก่อนได้หรือไม่ ช่วยรักข้าก่อน มอบดวงใจให้ข้าก่อน ข้ารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าการวิ่งตามขอความรักจากผู้อื่น ทุ่มเทรักให้ผู้อื่นแล้วคนผู้นั้นมองข้ามไปมันรู้สึกเป็นเช่นไร เจ้าจะได้เข้าใจหัวใจของข้า"

กงล้อแห่งโชคชะตาที่ถูกทักทอหมุนเวียนไปตามกาลเวลา แม้ว่าเจิ้งหลี่จะชนะสงครามแต่เขากลับต้องสูญเสียสิ่งที่ตนต้องการจะปกป้องมาที่สุดไป

หานชิงชิงถูกจับมาสอบสวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เสี่ยวจื่อกับหลวนเหยาออกรับพร้อมคำอธิบายว่าทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

"ทูลไท่โฮ่วเรื่องนี้พวกข้านั้นรู้เห็นทุกอย่างแม่นางชิงชิงนั่นเป็นเพียงเหยื่อล่อและไม่อาจปฏิเสธได้"

หานชิงชิงจึงถือราชโองการที่นางเขียนเองโดยอธิบายว่านางได้รับคำสั่งจากหวงโฮ่วให้ปลอมตัวอยู่ในวังเพื่อป้องกันไม่ให้ไท่โฮ่วส่งทหารออกติดตามไป และครอบครัวของนางก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นและไม่มีส่วนรู้เห็นกับการกระทำของเว่ยอ๋อง

ไท่โฮ่วแม้จะเสียใจแต่เห็นแก่ที่หานชิงชิงกำลังตั้งครรภ์ไท่โฮ่วจึงไม่เอาความ ฝ่ายเจิ้งไฉนั่นก็ถูกเรียกตัวกลับมาเพื่อประจำการที่เมืองหลวงและถูกแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาททันทีหลังจบสงคราม เพื่อออกว่าราชการแทนเจิ้งหลี่ซึ่งในตอนนี้นั้นไม่ต่างจากคนที่ไร้วิญญาณ หลังจากที่เป่ยหยางตายจากไป 

ฟางผินที่ทราบในภายหลังว่าพี่ชายของตนเองตายแล้วก็พยายามทำทุกทางเพื่อตายตามทำให้ทุกคนทราบว่าแท้จริงแล้วเว่ยอ๋องเป่ยหยางนั้นคือ....องค์ไท่จื่อที่หนีรอดจากสงครามระหว่างแคว้นในครั้งนั้น และทายาทคนสุดท้ายของราชวงศ์ก็คือบุตรที่อยู่ในครรภ์ของเช่อเฟยหานชิงชิง

รัชสมัยจักรพรรดิเจิ้งหลี่ ปีที่7

ฝ่ายหลวนหลงหลังจากสงครามก็หายสาบสูญไปกว่าสองปีเมื่อกลับมาได้ไม่ได้ก็เข้าพิธีอภิเษกสมรสกับชิงจูน้องสาวต่างมารดาของอดีหวงโฮ่วชิงหลิงสร้างความแปลกใจให้แก่ชาวเมืองของทั้งสองแคว้นเป็นอย่างมาก...แม้ขุนนางจะคัดค้านอย่างไรก็ตาม

รัชสมัยจักรพรรดิเจิ้งหลี่ ปีที่9

ผู้ปกครองดินแดนทางเหนือที่กว้างใหญ่เดินทางมาสู่ขอชิงจินบุตรีคนเล็กของเสนาบดีฝ่ายขวาชิงหรูไปเป็นฮองเฮาคู่บัลลังก์ทำให้ตอนนี้อำนาจที่อยู๋ในมือของเสนาบดีฝ่ายขวาชิงหรูมากมายเสียยิ่งกว่าองค์จักรพรรดิเสียอีก 

สุดท้ายเขาจึงขอเกษียนตนเองไปอยู่ชนบทกับฮูหยินทั้งสองยกตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายขวาให้กับบุตรชายชิงหมิง ส่วนชิงเทียนได้รับแต่งตั้งเป็นแม่ทัพใหญ่ประจำการที่ชายแดน

รัชสมัยจักรพรรดิเจิ้งหลี่ ปีที่ 10

หลังจากสงครามผ่านพ้นไปสุขภาพของเจิ้งหลี่ก็ย่ำแย่ลงเรื่อยๆสุดท้ายเขาก็จากไปอย่างสงบ เจิ้งไฉขึ้นครองราชต่อจากเจิ้งหลี่โดยมีองค์หญิงหลวนเหยาเป็นหวงโฮ่วคู่บัลลังค์สร้างเสียงวิพากษ์วิจารณ์ถึงองค์รัชทายาทที่จะถือกำเนิดในภายภาคหน้า และเหล่าขุนนางชาวบ้านจากแคว้นเป่ยบางส่วนที่ยังแข็งกระด้าง

รัชสมัยจักรพรรดิเจิ้งไฉ ปีที่ 1

เจิ้งไฉประกาศราชโองการของอดีตจักรพรรดิรับโอรสขององค์ชายเป่ยหยางแห่งแคว้นเป่ยกับเช่อเฟยชาวแค้วนเจิ้งเป็นบุตรบุญธรรม และแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท ทำให้เหล่าขุนนางและชาวบ้านของแคว้นเป่ย ที่กระด้างกระเดื่องเริ่มกลับมายอมรับในการปกครองมากขึ้นและไม่สร้างปัญหาดังเช่นแต่ก่อน 

และปัญหาเรื่องรัชทายาทที่อาจเป็นชาวแคว้นหลวนฝ่าศัตรูก็ตกไป แม้จะมีบ้างที่ถวายฎีกาให้ปลดหวงโฮ่วเป็นชาวแคว้นเจิ้งหรือเป่ยแทนแต่หวงตี้หาได้สนใจไม่

รัชสมัยจักรพรรดิเจิ้งไฉ ปีที่ 12

รัชทายาทมีพระชนม์ยุครบ16ชันษาหวงตี้ทรงสละราชบัลลังก์ให้องค์รัชทายาทโดยมีไท่หวงไท่โฮ่ว(พระอัยยิกาของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน)คอยให้คำปรึกษา และออกเดินทางไปจากเมืองหลวงเพื่อท่องเที่ยวกับหวงโฮ่ว พระโอรสและพระธิดาทั้งสอง ไม่หวนกลับมาอีกเลย

อดีตที่หมุนวนไปตามกาลเวลา....ทักทอเส้นทางแห่งความรักความแค้นของผู้คนมากมายไปตามกาลเวลาสิ่งเดียวที่ทุกคนไม่อาจรั้งไม่ให้หมุนไปได้ 

เรื่องบังเอิญไม่มีจริง ทุกสิ่งล้วนถูกลิขิตโดยโชคชะตา แม้จะพยายามหลีกเลี่ยงเพียงใดสุดท้ายกงล้อย้อมหมุนวนทุกสิ่งให้เป็นไปตามทางที่ควรจะเป็น

เปลี่ยนอดีตนั้นยากแต่มองอดีตแล้วเปลี่ยนปัจจุบันให้กลายเป็นอนาคตแม้ไม่ง่ายแต่ก็ไม่ได้แปลว่ามันจะยากเกินความสามารถของคนหนึ่งคน

..

...

...

.

.

"เลิกยุ่งกับฉันซักที เธอก็ได้ทุกอย่างตามที่ต้องการแล้ว บริษัทเงินบ้าน แม้แต่เมียของฉัน ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว"

"ยัง มันยังไม่สาแก่ใจฉัน แม่แกแย่งพ่อไปจากฉันทำให้ครอบครัวของฉันล่มสลาย ฉันจะทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่แกแย่งไป รวมทั้งคุณพ่อด้วย"

"เธออยากได้อะไรเอาไปเลย แต่อย่าได้คิดแตะต้องหานหนี่ว์อีก ถ้าเธอยังไม่หยุดแม้ต้องแลกด้วยชีวิตฉันก็จะปกป้องคนที่ฉันรักไว้ให้ได้"

"เหอะน้ำหน้าอย่างแกจะทำอะไรได้ ฉันมีอำนาจมีทุกอย่างแกมันก็แค่ลูกไก่ในกำมือ แกจะตายได้ก็ต่อเมื่อฉันให้ตาย"

ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงที่ดังอยู่ข้างเตียงแม้จะอยากดื่มน้ำและปวดเนื้อปวดตัวไปหมดแต่ลู่หานหนี่ว์ก็ทำได้เพียงนิ่งเงียบฟังบทสนทนาขอคนทั้งสองอย่างตั้งใจ

นี่ฉันกลับมาแล้วสินะ ร่างกายที่คิดว่าตายไปแล้วและชีวิตที่คิดว่าไม่มีวันได้หวนคืนกลับมาอย่างแน่นอน... ตอนนี้ได้กลับมาแล้ว

                        

Talk เบาเบา

        จะตัดเข้าสู่ภาคปัจจุบันแล้วนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจทุกคอมเม้นยกเว้นเม้นดราม่า หวังว่าจะไม่รำคาญและยังติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะคะ