คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 จุดจบของการเริ่มต้น
บทที่ 1 จุดจบของการเริ่มต้น
“ นี้ เท็ตสึยะ ฉันไม่ต้องการนายแล้วล่ะ...ฉันไม่จำเป็นที่
จะต้องมีเงาเป็นนาย...เพราะฉันแข็งแกร่งได้ด้วยตัวฉันเอง..
เราเลิกกันเถอะ” สิ่งที่อาโมมิเนะคุงพูดทำเอาร่างบางของคุ
โรโกะแทบล้มทั้งยืน...ทำไม เขาทำอะไรผิด...ทำไม “ครับ...
ถ้าอาโอมิเนะคุงต้องการ ให้ผมออกไปจากชีวิตคุณ...ผมจะ
ไปครับ” ไม่ไหวเขาอยู่ตรงนี้ไม่ไหวอีกแล้ว ทำไม ทั้งที่เขา...
รัก มากแท้ๆ
“ หึ...ไดกินายทำให้เท็ตสึยะต้องร้องไห้ นายจบไม่สวยแน่!”
ร่างสูงของอาคาชิ เซย์จุโร่ เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่อาโนมิเนะทำ
กับร่างบางที่เขารักมาก ยิ่งทำให้เขาอยากจะฆ่าบุคคลตรงนั้นให้
ตายคามือ ทั้งที่เขายอมทุกอย่างให้ร่างบางมีความสุข แต่มัน!
กลับทำลายหัวใจดวงน้อยของคนที่เขารักซะไม่เหลือชิ้นดี หึ...วัน
นี้คงถึงวันตายของนายแล้ว ไดกิ!
ฉึก!
“อ้ากกกก! อะ อะไรเนี้ย!” อาโอมิเนะ ไดกิ ร้องออกมาด้วย
ความทราม จากบาดแผลปริศนาที่เกิดจากกรรไกร กรรไกร!?
อย่าบอกน่ะว่า!
“หึ...ไดกินายคงจะมีชีวิตอยู่ได้ยาวกว่านี้...ถ้านายไม่ทำให้เท็ตสึยะ
ต้องเสียใจ”
“ไม่! อย่า! ฉันขอโทษ! ฉันกลัวแล้ว! ม่ายยยยยย!!!”
ฉึก! ฉึก! ฉึก!
“หึ...จำไว้คนที่ทำให้เท็ตสึยะต้องมีน้ำตา มันต้องตายสถานเดียว!”
ร่างที่ไร้วิณญาณของอาโอมิเนะ ที่อาคาชิ เซย์จุโร่ได้เอากรรไกร
คู่ใจของเขา ที่ทิ่มแทงร่างกายจนจำเคร้าโครงเดิมแถบไม่ได้....
เช้าวันรุ่งขึ้น...
“อา อาโอมิเนะจิ ไปไหนน่ะทำไมไม่มาซ้อมที่ชมรม ไปหาดีกว่า”
คิเสะ เรียวตะที่มาฝึกบาสแต่เช้าจนถึงเที่ยงก็ไม่ให้ร่างสูงของอาโอ
มิเนะ ไดกิไม่มาซ้อมเลยจึงนึกเป็นห่วง
ตุบ!
“เฮือก!!! อาโอมิเนะจิ!!!!!!” สิ่งที่ทำให้คิเสะ เรียวตะ ถึงกับ
ตะลึงและตกใจมาก คือร่างที่ไร้วิณญาณของอาโอมิเนะ ไดกิ ที่
ตกลงมาจากชั้นดาดฟ้าของโรงเรียนเทย์โคว เสียงของคิเสะดังจน
เด็กนักเรียนที่กำลังทยอยกลับบ้านต้องรีบมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น “
กรี๊ด!!!! อะไรเนี้ย!!!” นักเรียนหญิงที่เห็นเหตุก็ต่างพากันตก
อกตกใจกันยกใหญ่
“คิเสะคุง เกิดไรขึ้นน่ะครับ” คุโรโกะ เท็ตสึยะ ที่เดินมากับอาคา
ชิที่เพิ่งมาเห็นเหตุการณ์ที่มีคนมามุงกันทั้งโรงเรียน
“คะ...คือ...คุโรโกะจิ...” เสียงของคิเสะตอนนี้บ่งบอกว่าตื่นตกใจ
มากเพียงใด
“มีเรื่องอะไร เรียวตะ ”อาคาชิเน้นคำถามของคุโรโกะอีกครั้ง
เพราะเห็นท่าทางของคิเสะอึกอักไม่ยอมบอก
“คือ...คุโรโกะจิ...อาโอมิเนะจิน่ะ...ตกจากดาดฟ้า...ตายแล้...”ยัง
ไม่ทันหมดประโยค คุโรโกะก็เป็นลมล้มพับไปทำให้ทั้งคิเสะและอา
คาชิต้องรีบพาไปห้องพยาบาล
“เรียวตะ นายไม่ต้องหรอ ไปจัดการเรื่องของไดกิเถอะ”
“อะ...อืม” เมื่อคิเสะออกไปอาคาชิก็ยืนเหยียดยิ้มอย่างหน้าหวาด
กลัวอยู่ข้างเตียงที่คุโรโกะนอนอยู่ หึ...ฉันจะปกป้องนายเอง...และ
ทำลายทุกคนที่ทำให้นายเสียใจ...
“อะ...อาคาชิคุง?” เสียงของคุโรโกะ ทำให้อาคาชิออกจากภวังค์
“อืม...รู้สึกดีขึ้นหรือยังเท็ตสึยะ”อาคาชิถามร่างบางด้วยความเป็น
ห่วง
“อึก...ฮือ...อาคาชิคุง...”ร่างบางของคุโรโกะสวมกอดคนตรงหน้า
อย่างหาที่พึ่งพิงทางใจเพียงหนึ่งเดียว
“ไม่ต้องร้องไห้น่ะเท็ตสึยะ...ฉันอยู่ตรงนี้...ไม่เป็นไรน่ะ” อาคาชิพยา
ยามปลอบร่างบางในอ้อมกอดให้สบายใจขึ้น
“อา...อาคาชิคุง..ผม...อือ”ไม่ทันที่ร่างบางจะพูดเสร็จอาคาชิก็ชิง
ปิดปากบางด้วยปากของเขา อาคาชิจูบกับร่างบางตรงหน้าเนิ่น
นานจนร่างบางต้องทุบไหล่ของร่างสูงตรงหน้าเพราะเหมือนตัวเอง
จะขาดอากาศหายใจ
“แฮ่ก...อะ...อาคาชิคุง”เมื่ออาคาชิเห็นว่าร่างบางตรงหน้าจะขาด
อากาศหายใจจึงยอมปล่อยให้เป็นอิสระอย่าเสียดาย
“เท็ตสึยะ...ฉันขอน่ะ...” ร่างสูงของอาคาชิบอกความต้องการของตัว
เองให้ร่างบางตรงหน้าฟัง และรอคำตอบที่ได้มา
“กะ...ก็แล้วแต่อาคาชิคุง...ละ...อืม!”เมื่อร่างบางของคุโรโกะอนุ
ญาติ เหมือนสัญชาตญาณที่หิวกระหายของอาคาชิได้ถูกปลุกขึ้นมา.......
.....................................ตัดฉับๆ.........................................
แก้ให้แล้วน่ะค่ะ^^ ขอบคุณทุกเม้นเด้ออออ>/\<ไม่คิดว่าจะมี
คนมาอ่านด้วย ขอบพระคุณมากๆค่ะ //กรี๊ดแปป!!!!!><
ความคิดเห็น