คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : {ssg}>>8 เกลียดคนอย่างเขา
8
เลียนอย่าเา
ผมลับมาถึที่บ้านึ่มัน็ทำให้พ่อับแม่ผมใแ่พวท่าน็ีใมาเหมือนัน แม่ร้อไห้และอผม ผมิถึอ้อมออแม่เป็นที่สุ
“แล้วลูออมาแบบนี้ นทาโน้นเาไม่ว่าอะไรเหรอ” แม่ผละออแล้วถามผมอย่าสสัย
“เอ่อ...็...ไม่ไ้ว่าอะไรนี่รับ”
“ลูแน่ในะ...ว่าลูไม่ไ้แอบหนีออมา” พ่อาเาไถูเป๊ะเลย
“เปล่านะพ่อ...ั้นผมอัว่อนนะ ผม่วมาเลย” แ่เรื่ออะไรผมะยอมบอ่ายๆ ันล่ะ ผมเลยหนีโยารรีบวิ่ึ้นห้อทันที ถ้าไม่อย่านั้นพ่อับแม่้อรู้แน่ๆ เพราะผม้อเผลอหลุปาบอออไป
ึ‼ โรม‼
ในะที่ผมำลันอนสบายอยู่บนเียแสนรัอผม ผม็้อสะุ้ื่นึ้นมาเพราะเสียัเอะอะที่ัมาา้านล่า เิอะไรึ้นผมไม่อารู้ไ้ อาะเป็นโมยึ้นบ้านผมรึเปล่า็ไม่รู้...
ปั‼...และในะที่ผมำลัะวิ่ไปเปิประู แ่ไม่ทันเพราะประูห้ออผมไ้ถูเปิอออย่าแรนนเ้าับผนัห้อเสียั และภาพที่ผมเห็นมันทำให้ผม็อสุๆ
“ทะ...โทระ‼”
“ใ่...ันเอ ใมาล่ะสิ‼” ใ่...ผมใมา ผมไม่ิว่าโทระะามผมมาถึที่นี่ ถ้าั้น็แสว่าิฮารุ...ผมไม่อยาะิเลยว่าอนนี้ิฮารุะเป็นยัไบ้า ผมบอแล้วว่าถ้าแผนนี้ไม่สำเร็มีหวัรอยา อนนี้ผมทำอะไรไม่ถูแล้ว
“นายทรยศัน นายรู้มั้ยว่าโทษอารหนีันมา...มันะเป็นยัไ‼” ผมไม่อบอะไรทั้นั้นเพราะอนนี้ผมลัวเาเหลือเิน ผมรู้ว่าอนนี้เาโรธนสามารถ่าผมไ้เลยทีเียว ถ้าเินัยน์าอเามีไฟลุไ้ผมิว่ามัน็ะมี
“อ่ะ...นายะพาันไปไหนน่ะ” โทระระา้อมือผมอย่าแรและลไป้านล่า และเมื่อลไปถึภาพที่ผมเห็น็ือ้าวอในบ้านอผมระัระายเพราะฝีมือลูน้ออเา รวมทั้พ่อับแม่อผมที่ถูลูน้ออโทระุมัวอยู่
“นายทำอะไรพ่อับแม่ันน่ะ” ผมหันไปะโนใส่หน้าอโทระ้วยอารม์โรธ และพยายามะแะ้อมืออผมออามืออเา แ่มัน็ไม่สำเร็...
“โทษานที่นายหนีันมายัไล่ะ”
“ปล่อยพ่อับแม่ันเี๋ยวนี้นะ‼”
“ลับไปับันเี๋ยวนี้‼”
“ไม่‼...ันไม่ไปไหนทั้นั้น ปล่อยพ่อแม่ันเี่ยวนี้นะ‼” ผม็ยัยื้อแนอผมลับมาทั้ๆ ที่มันไม่มีประโยน์ โทระแ็แรว่าผมมา ผมไม่มีทาหลุามืออเาไ้เลย
“นายิว่านายเป็นใรถึไ้มาสั่ัน ถ้านายไม่ลับไปับันอนนี้...ันะไม่รับรอวามปลอภัยอพ่อแม่นาย”
“าะ...ลับไปเถอะลู แม่อร้อ” แม่พูอ้อนวอนผมพร้อมับร้อไห้ ผมวระทำยัไผม้อลับไปอยู่ับนอย่าเาอีน่ะเหรอ ผมอุส่าห์หนีออมาไ้แล้วแท้ๆ
“ว่ายัไล่ะ...หรือว่านายอยาให้พ่อแม่นายเือร้อน ็ไ้ถ้านาย้อารแบบนั้น...เฮ้ย‼ ัาร” สิ้นำสั่อโทระลูน้ออเา็ับที่อพ่อับแม่อผมให้ลุึ้นยืน...
“็ไ้‼...ันะลับไป แ่นายห้ามทำอะไรพ่อับแม่ันเ็า”
“หึ...็เท่านี้” โทระลาผมออไปอย่ารวเร็วผมหันับไปหาพ่อับแม่ที่มอผมแล้วร้อไห้เ่นัน ผมไม่อยาไปเลยริๆ แ่ผม็้อไป...ราวนี้ผมแย่แล้วล่ะ เพราะผมไม่รู้ว่าารที่ผม้อลับไปราวนี้ผมะ้อเอับอะไรบ้า...
โทระลาผมมาที่ห้อแล้วเหวี่ยผมลไประแทับเียนผมุไปทั่วท้อ ่อนที่ผมะลุึ้นมาไ้โทระ็ร่อมัวอผมนผมไม่สามารถะหนีไปไหนไ้
“ทำไมนาย้อหนีัน้วย” โทระถามผม้วยน้ำเสียที่อ่อนล
“เพราะันเลียนายยัไล่ะ‼ ันไม่อยาอยู่ับนาย ไม่อยาอยู่ใล้...ันยะแยนาย‼ เ้าใรึยัล่ะ” ผมายแน่ที่พูแบบนั้นออไป แ่ผมไม่รู้ัวผมพูไป้วยวามโรธ...เาไม่เยเห็น่าอนิะทำอะไรับใร็ไ้ เห็นีวินเป็นเหมือนอเล่นิ้นหนึ่อเา ผมเลียเาที่สุ‼
“ั้นเหรอ...นายเลียันมาใ่มั้ย ถ้าอย่าั้น...ันะให้นายไ้ลิ้มรสาิอวามทรมานานที่นายเลียเี๋ยวนี้ล่ะ‼”
“นายะทำอะไรน่ะ..อุ๊บส์‼” โทระไม่รอ้าเาประบปาอเามายัปาอผมมันรุนแรมานทำให้ผมหายใไม่ออ ่อนะพยายามใ้ลิ้นันเ้าไปในปาผม เาะโรธผมมาผมทำอะไรไม่ไ้เพราะอนนี้มือทั้สอ้าอผมถูับรวมันอยู่เหนือศีรษะ้วยมือ้าเียวอโทระ และอนนี้มืออี้าอเา็่อยๆ ถอเสื้ออผมออ ถึแม้ว่าผมะใมาเพียใแ่ผม็ไม่สามารถส่เสียออมาไ้เพราะโทระยัไม่ยอมถอนริมฝีปาออไป
“อื้ออออ‼” โทระใ้มืออเาึาเอผมออ อนนี้ริมฝีปาอเามันไ้ถูไล่ลมายัออและหน้าออผมอย่า้าๆ และมัน็ไปหยุรบริเวเนินสีมพูโทระให้ลิ้นเลียไปมาบริเวนั้นทั้สอ้า มืออเาที่เยับผม้อมือทั้สอ้าอผมไว้่อยเปลี่ยนลไปับที่บริเวเอว ส่วนมืออผม็พยายามผลัไปที่บ่าอเา
“อ่ะ...ไม่นะโทระ...ันอร้ออย่าเลยนะ”
“หึ...นายมาอ้อนวอนันอนนี้มัน็สายไปแล้ว...าะ”
“อ้าาาาาา‼ ไม่...” ผมรู้สึร้อนผ่าวไปทั่วทั้ัว ผมไม่อยาะิเลยว่าอนนี้สิ่นั้นที่เป็นอผมอนนี้มันถูรอบรอไป้วยปาอโทระ โทระบเม้มปารบริเวปลายส่วนนั้น่อนที่ปาอโทระะยับไปมามืออผมิลไปที่บ่าอโทระ เพราะร่าายอผมอนนี้มันเ็บปวผมรู้สึุไปทั่วท้อเพราะสิ่ที่อยู่ในร่าายอผมมันำลัะทะลัออมา แ่ผม็พยายามั้นมันเอาไว้นอนนี้ผมเริ่มทรมาน
“มันะีเหรอที่นายะเ็บมันไว้อย่านั้น...ันว่านายปล่อยมันออมาีว่านะ...หึหึ” โทระยิ้มอย่าผู้มีัย่อนที่ะ้มลไปทำแบบเิมับส่วนนั้นอผม ผมไม่ไหวแล้วอนนี้ร่าายอผมเหมือนไม่ใ่อัวเออี่อไปแล้ว
“อ้าาาาา~” และแล้วสิ่ที่อยู่ในัวผม็ไ้ถูปลปล่อยออมา โทระบรรเลียส่วนนั้นอผม...ทำไมันละ ทำไมร่าายอผมมันถึไ้ัับสมอนั ผมไม่ไ้อยาให้เป็นแบบนี้สันิ
“ร่าายอนายน่ะมันแย่มาเลยนะ...ที่ทรยศนายน่ะ อนนี้รู้หรือยัว่าารที่โนทรยศหัหลัมันเป็นยัไ”
“อ่ะ‼...ไม่นะ‼” ะที่ผมำลัเ็บใับำพูแทใำอโทระ เา็ใ้นิ้วมืออเาสอใส่เ้าไปที่่อ้านหลัอผม ่อนที่เาะัมันออและเปลี่ยนมาเป็นใส่แนลาอัวเาเ้าไปแทนที่
“อ้าาาา‼ โทระ...ันเ็บ พอเถอะ‼” ผมอ้อนวอนเท่าไหร่โทระ็ยัไม่สนใ เาไม่เอามันออ้ำยัยัมันเ้าไปนมิ านั้นเา็ระแทสะโพอเาเ้ามาอย่าแร และเร็วึ้นเรื่อยๆ ผมเลียัวเอที่สุที่มันไม่อาะปิเสธเาไ้
“ันบอแล้วไ...ว่าะให้นายไ้ลิ้มรสอวามทรมานาัน” ว่าแล้วโทระ็ยิ่ระแทเ้ามาเร็วึ้นและแรึ้นอีว่าเมื่อี้หลายเท่า
“อ้าาาาาาาาาาาา‼” หลัานั้นไม่นานผม็รู้สึไ้ว่าโทระเริ่มเบาลและผมรู้สึว่ามันเริ่มมีน้ำอุ่นพุ่เ้าไปในัวอผม และแล้วโทระ็่อยถอนสิ่นั้นออไปา่อ้านหลัอผม
“นายเป็นอเล่นอัน...ทำแ่นี้ถึับ้อร้อเลยเหรอ แ่ะว่าไป...ร่าายอนายน่ะ มันยอมรับันไ้เร็วว่าัวนายะอี ฮ่าๆๆ” โทระพูบ็ใ้ลิ้นเลียน้ำใสๆ ที่อยู่รหาาอผม ทำแ่นี้เหรอ...เาิว่าผมเป็นแ่อเล่นอเาแล้วเาะทำอะไรผม็ไ้ั้นเหรอ...ผมเลียนอย่าเาที่สุ
และแล้วาิ้นอบุลสำั็สำเร็ลุล่วไปไ้้วยี
5555++ ้อลอๆ ัมไป!!
ความคิดเห็น