❤การินxลัล♡ จากวันนั้นถึงวันนี้...

ลำดับตอนที่ #2 : อิสตรีสีดำ

{ Winter Dark Theme }

     "ขอให้มีความสุขมากๆนะ..พี่ๆทั้งสองคน"

     เสียงอวยพรของนักข่าวหนุ่มถูกกระซิบเบาๆพอให้คู่บ่าว-สาวได้ยินเท่านั้น ท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่นในสนามหญ้าที่มีป่าล้อมรอบช่วยแผ่ร่มเงาในยามเช้าตรู่หลังแห่ขันหมากไม่นาน เรือนทรงไทยเก่าๆถูกจัดตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาวสะอาดตา โดยมีโต๊ะราวสามสิบโต๊ะคลุมผ้าปูสีขาวสะอาดไว้รองรับแขก แม้ญาติของทั้งสองฝ่ายจะมีค่อนข้างน้อยแต่ลูกศิษย์ของทั้งคู่ที่สนิทสนมมีไม่ใช่น้อยเลย นับว่าโชคดีที่สถานที่เล็กๆแห่งนี้สามารถจุคนได้พอดี

    สนามหญ้าชายแดนป่าอาถรรพ์หลังโรงเรียนนิศาพานิชย์....

   

'♬~เพราะฝังใจกับความหลัง เห็นรักพังไปกี่ครั้ง

...ไม่มีสิ่งใดให้ศรัทธา...

ฉันรักใครไม่เป็นแล้ว...แค่ต้องการเอาชนะ
....แต่แล้วก็เจอกับเธอ

ก็เธอช่างดีกับฉัน ทั้งที่ฉันไม่ต้องการ
ต้องคอยพยายามฝืนใจ ที่กำลังจะยอมอ่อนแอ และแพ้เธอ

ผิดถูกอย่างไรไม่รู้ รู้แค่ฉันรักเธอหมดใจ
คิดร้ายมานานเท่าไร ที่เคยตั้งใจ ไม่เหลือเลย

ที่เคยเกลียดก็เปลี่ยนเป็นรักเธอ ไม่รู้ตัวว่ามันหวั่นไหวมากมายตั้งแต่เมื่อไร

จากเคยเย็นชาก็อ่อนไหว...
....วันนี้หัวใจทั้งหมดคือเธอ~♪'

     

      เสียงในใจของแขกที่เจ้าสาวควรจะได้ยินรวมถึงบรรยากาศย่าขนลุกของสถานที่จัดงานถูกกลบด้วยเพลงรักที่เปิดคลอเบาๆในงานมงคลสมรส ในขณะที่โต๊ะหลายโต๊ะว่างเปล่าเพราะเข้าสู่ช่วงรดน้ำสังข์ที่แขกเริ่มทยอยกันออกไปอวยพรคู่บ่าวสาวที่นั่งอยู่ข้างกันบนชุดโต๊ะเก้าอี้เบาะเล็กๆสีขาวประดับขอบลายไทยสีทองด้วยท่านั่งพนมมือวางค้างบนโต๊ะให้แขกรดน้ำสังข์ตามประเพณี

           ขณะที่คู่สมรสทั้งสองผงกหัวเป็นเชิงรับรู้คำแนะนำเกี่ยวกับชีวิตคู่จากญาติผู้ใหญ่บ้าง ส่งยิ้มให้เพื่อนหรือลูกศิษย์บ้าง เป็นช่วงเวลาน่าปลาบปลื้มที่ญาติพี่น้องต่างฝ่ายต่างฝากฝังเจ้าสาวหรือเจ้าบ่าวให้อีกคนอย่างรสวดีที่เอ่ยปากฝากหลานสาวตัวเองกับเจ้าบ่าว

     ทุกอย่างดูเป็นงานแต่งที่สวยงามตามปกติ...

   แต่นั่นแหละที่มันผิดปกติ....

    ....ทำไมการินถึงเรียบร้อยดีแบบนี้นะ?

        ลัลทริมาคิดในใจอย่างเสียมารยาทต่อว่าที่สามีตัวเอง สาวสวยในผ้าไทยสีน้ำตาลเข้มลุ่มลึกบวกกับลูกไม้แขนยาวสีขาวสะอาดสวยหวาน ประดับคอด้วยเข็มกลัดเพชรหรูหราราวสตรีชั้นสูงของไทยในสมัยก่อนได้แต่คอยส่งยิ้มให้เพื่อนๆหรือลูกศิษย์ที่มารดน้ำสังข์อวยพรชีวิตคู่ของพวกเธอที่แม้แต่ตัวเจ้าสาวเองยังไม่แน่ใจว่าจะไปรอดทำให้เธอไม่มีโอกาสหันมามองเจ้าบ่าวที่ดูนิ่งเงียบสงบสยบเคลื่อนไหวกว่าทุกวันที่รู้จักกันมา

     ไม่มีเสียงหัวเราะให้รำคาญหู...ไม่มีรอยยิ้มแสยะน่ากลัว...ไม่มีทีท่าว่าจะกวนประสาทเธอแต่อย่างใด

       "ขอให้มีความสุขนะคะครูลัล"

        "มีเจ้าตัวน้อยเมื่อไหร่ อย่าลืมเอามาอวดนะคะ >_<"

        "ลัล...พยายามเข้านะจ๊ะ"

     ทั้งที่เป็นวินาทีที่มีผู้คนมากมายมาร่วมอวยพรแสดงความยินดี แต่ดูราวกับว่าคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอเพียงแค่เอื้อมมือในช่วงเวลาที่หญิงสาวหลายคนใฝ่ฝัน ไม่ใช่ชายหนุ่มคนเดิมที่เธอรู้จักดีและฝากชีวิตไว้...

                .....การิน..นี่นาย

    แม้ลึกๆจะดีใจที่งานออกมาดีกว่าที่เธอเตรียมใจไว้ แต่สุดท้ายลัลทริมาก็ทนไม่ไหวจนต้องแอบชำเลืองหางตาไปมองเขาที่เหมือนจะอยู่แต่ก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น คล้ายว่าตัวยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเธอ...แต่ใจกลับล่องลอยไปแสนไกล ซึ่งก็ไม่ใช่คำบรรยายเปรียบเปรยเกินความเป็นจริงแม้แต่น้อย

          ภาพที่เธอเห็นทำเอาแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้...

          "ขอให้มีความสุขมากๆนะ ถ้าเป็นครูลัลคงกวดขันนายได้"

           "ดูแลให้ดีๆหน่อยหละ ยิ่งแปลกๆอยู่ด้วย"

           "รองผ.อ.กับอาจารย์บรรณารักษ์ ตำนานรักของนิศาพานิชย์เลยนะเนี่ย"

      ชายหนุ่มชุดสูทสีน้ำตาลเข้มเรียบหรูและโจงกระเบนผ้าเนื้อดีราวขุนนางสมัยร.5ยังที่นั่งอยู่ข้างๆผงกหัวเบาๆเวลาญาติหรือเพื่อนร่วมงานมาอวยพรเป็นระยะๆด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่มีเปลี่ยนพร้อมลูกแก้วกลมสีดำขลับในเบ้าตาเลื่อนลอยที่ดูท่าจะออกไปแตะขอบฟ้าแสนไกลทั้งที่ไม่น่าจะอยากรู้ว่าวันนี้เมฆเป็นรูปอะไร  

      ใช่...เขากำลังหลับใน....

      "....."   

         ลัลทริมามองว่าที่สามีที่กำลังนอนอย่างแนบเนียนในเวลาที่ไม่สมควรอย่างยิ่งพลางถอนหายใจเบาๆโดยไม่คิดจะปลุกด้วยเหตุที่ถ้ารอให้เขาหลับจนจบพิธีอาจทำให้งานเป็นไปอย่างราบรื่นไร้ปัญหาและเพราะเมื่อคืนต้องจัดการอะไรหลายๆอย่างจนร่างกายอ่อนเพลียจากการอดตาหลับขับตานอนติดต่อกัน

        พอเจออะไรน่าเบื่อก็หลับไปง่ายๆไม่ใช่เรื่องแปลกเกินจะทำความเข้าใจ นับว่าโชคดีที่เจ้าสาวไม่ใช่ผู้หญิงมากเรื่องที่คาดหวังกาลเทศะและการให้ความสำคัญจากเขา

            เฮ้อ...ทำความเข้าใจและโอนอ่อนกับสามีก็เป็นหน้าที่ภรรยานี่นะ? จะยอมทำเป็นไม่เห็นสักครั้งก็ได้
      

       หญิงสาวคิดในใจขณะมองคนที่กำลังนั่งข้างๆเธอในพิธีที่แสนสำคัญได้หน้าตาเฉย แม้จะเข้าใจอย่างไรแต่ในความปกติของผู้หญิง ไม่ว่าใครก็คงจะอดน้อยใจไม่ได้

           ...อีตาบ้านี่

     "เธออีกแล้วเรอะ?"
      ชายหนุ่มในชุดเข้าบ่าวของงานมงคลสมรสเอ่ยกับสาวน้อยตาสีดำ ผมสีดำยาวในชุดเดรสลูกไม้สีดำ ถุงน่องสีดำ รองเท้าและเครื่องประดับสีดำจนราวกับเธอคือสตรีแห่งรัตติกาล

        เพราะเจ้าบ่าวของงานจำได้ว่าเคยพบเธอมาก่อนในความฝันเมื่อไม่นานมานี้ ทัศนียภาพรอบตัวทั้งสองคือสีขาวอันว่างเปล่าไม่มีสิ้นสุดไร้ทัศนวิสัยอื่นอย่างสิ้นเชิงจนการินตีความว่ามันเป็นความฝันอีกครั้งจากประสบการณ์ 

          ....สิ่งที่ปรากฏบนหน้าเธอยังคงเป็นรอยยิ้มเช่นเดิม

     "คิกๆ ขอโทษนะคะที่ไม่ร่วมงานแต่ง...ชุดดำที่ดิฉันใส่มันคงดูไม่เหมาะสมกับงานมงคลสมรส"

   สาวน้อยแสยะยิ้มพลางเอ่ยในสิ่งที่การินไม่เคยคิดจะใส่ใจ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ รวมถึงบรรยากาศรอบตัวที่แผ่ออกมาที่ละม้ายคล้ายกันอย่างน่าเหลือเชื่อไม่ทำให้ชายหนุ่มสนใจเธอเท่ากับดวงตาที่มีวงเวทย์ปรากฏอยู่ข้างใน

        "เธอเป็นใครกันแน่?"

         "ฮึ..ฮึ ฮึ..ฮึ" สาวน้อยแย้มริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อรับกันดีกับใบหน้ากลมเล็กน้อยพอให้ดวงตากลมโตคู่นั้นแลดูน่ารัก ผมหางม้าที่เคยเห็นในฝันก่อนหน้านี้ยังคงอยู่เป็นเอกลักษณ์ให้จำได้แต่เครื่องสำอางได้ช่วยเปลี่ยนใบหน้าน่ารักนั้นให้สวยมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ดูสมกันดีกับชายหนุ่มจนราวกับทั้งคู่คือคู่บ่าวสาวของงาน

        "คุณไม่ต้องใสใจหรอกค่ะ..เพราะไม่ช้าคุณก็จะได้เจอดิฉันแล้ว"

        คำพูดเจือเสียงหัวเราะขณะกำลังเอาชี้แตะริมฝีปากของชายหนุ่มเบาๆราวกับต้องการให้เขาหยุดพูดก่อนจะเริ่มแสยะยิ้มแล้วกระซิบบางอย่างใส่หูก่อนจะหายวับไปจากฝันของชายหนุ่ม

"...แล้วพบกันค่ะ"

                      ...ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญเป็นบ้า

       การินมองตำแหน่งที่เธอเคยยืนอยู่เมื่อสักครู่พลางรำพึงในใจเบาๆ...ก่อนจะแสยะยิ้มหัวเราะร่าจนเสียง"หึ..หึ หึ..หึ หึ..หึ หึ..หึ"ดังก้องไปทั่วบริเวณอาณาเขตว่างเปล่าสีขาวไร้ที่สิ้นสุด

                      หึ..หึ แต่ก็น่าสนใจดี....

เพลงประกอบงานแต่งของทั้งคู่ ในท่อนแรก...จากเหตุการณ์เรื่องริสา ความรักที่ทำให้ใจของการินด้านชา

รักใครไม่เป็นแล้ว...แค่ต้องการเอาชนะ แต่แล้วก็เจอกับเธอ

...ลัลทริมา...