[EXO] Love truer than fiction [KrisLu,KaiDo,ChanBaek]

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter10: love true than fiction

 

         ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูอู๋ บนเตียงนอนหลังใหญ่มีร่างสูงที่เรือนกายด้านบนเปลือยเปล่า กับกางเกงนอนขายาวเนื้อผ้าใส่สบาย หลังก็พิงพนักหัวเตียงส่วนบนตักมีโน้ตบุ๊ค ที่กำลังฉายภาพกิจกรรมรับน้องปีหนึ่งที่ผ่านมาได้อาทิตย์กว่าๆเเล้ว หน้าจอก็ฉายภาพกิจกรรมแปลกๆที่ทำให้คริสเพียงหัวเราะในลำคอเบาๆ จนนิ้วยาวเลื่อนไปเรื่อยๆอย่างไม่สนใจจนกระทั่ง

       "หืม.." เสียงทุ้มหลุดออกมาเบาๆ เมื่อภาพของเจ้าของใบหน้าหวานที่กำลังหัวเราะกับกิจกรรมที่คณะจัดให้ สายตาคมของคริสมองใบหน้าน่ารักกับดวงตาหวาน ที่ชอบสั่นไหวเมื่อยามอยู่กับเขา


       ภาพของลู่หาน


       "เฮ้อ อะไรของกูว้ะ" ร่างสูงเลื่อนตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ยามที่จ้องมองจอภาพที่เห็นใบหน้าหวานของลู่หานชัดเจน ความคิดของเขาก็เเวบขึ้นมาเพียงเลือนลาง


       เขาเเค่เอ็นดูลู่หานเท่านั้น..เท่านั้นจริงๆ..ใช่มั้ย


       คริสได้เเต่บอกตัวเอง พลางวางโน้ตบุ๊คลงที่โต๊ะข้างเตียง สายตาของเขาหันไปมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่วางอยู่ข้างๆโน้ตบุ๊ค คริสเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดเปิดหน้าจอเพื่อดูเวลา นิ้วยาวก็เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปมาอย่างคนที่กำลังเลในการทำอะไรสักอย่าง เพียงสักพักคนร่างสูงก็ตัดสินใจได้เเละกดโทรออกทัน

       ตู้ด..ตู้ด..


       เสียงการรอคอยเพียงไม่นานนักก็มีเสียงที่เงียบไป แสดงถึงว่าปลายสายได้รับเเล้วเเต่ไม่พูดออกมา คริสได้ยินเสียงลมหายใจที่ชัดเจนเเต่แปลกที่เพียงเท่านั้นมันก็ทำให้เขาชอบใจ

       ................................................
 

       ลู่หานที่ใจเต้นตึกตักกับเบอร์โทรที่โชว์ขึ้นมา เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเเล้วกดรับสาย เเต่พอรับก็มีเเต่ความเงียบเท่านั้น ทำให้ลู่หานคิดว่ารุ่นพี่เขาอาจจะเผลอกดไปโดนมากกว่า 


       (ลู่หาน)


       เสียงทุ้มที่ดังออกมาจากปลายสาย ทำให้คนที่กำลังจะถอดใจตัดสายกลับมีแก้มที่ขึ้นสีระเรื่อ ความคิดที่น้อยใจในตอนเเรกตัดหายออกไปในทันที


       "รุ่นพี่ยังไม่นอนหรอฮะ นี่ก็ดึกเเล้วนะ"


       (อืม ฉันนอนไม่หลับ เเล้วเราล่ะ)


       "ลู่หานพึ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังไม่เเห้งเลย ว่าเเต่.."เขาตอบเสียงเบาเเละทิ้งท้ายด้วยประโยคที่อยากรู้ ทำไมอีกคนถึงนอนไม่หลับ กังวลเรื่องอะไรอยู่รึเปล่างานที่มหาวิทยาลัยเยอะไปจนนอนไม่หลับรึเปล่า ด้วยความรู้สึกอยากรู้ทำให้ลู่หานอดที่จะเอ่ยถามออกไปไม่ได้


       "ช่วงนี้งานเยอะไปหรอฮะ รุ่นพี่ถึงนอนไม่หลับ"


       (.....)


       "เอ่อ..ลู่หานขอโทษฮะที่ถะ.."


      (ฉันคิดถึงเธอ)


       ฉ่า


       ในขณะนี้ลู่หานก็แก้มแดงซ่าน กับคำพูดที่น้ำเสียงจริงจังของอีกฝ่ายบอกว่าคิดถึงเขา คนที่ร่าเริงเเสนน่ารักตอนนี้เขินอายเเละล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ร่างเล็กหมุนตัวไปกอดตุ๊กตาเเน่น คำพูดของรุ่นพี่ที่พูดออกมามันก้องอยู่ในหูของเขาจนเผลอหลับไป


       ลู่หานก็คิดถึงรุ่นพี่ 


 

   ......................................................

 

       ในเวลายามเช้าตรู่ของวันเสาร์ ร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มค่อยๆลืมเปลือกตาขึ้นมารับแสงยามเช้า เขารู้สึกว่าเมื่อคืน..มันเหมือนกับความฝัน ลู่หานลุกขึ้นมาจากเตียงนอนนุ่มด้วยสภาพชุดนอนเเละผมยุ่งน้อยๆ เขาเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เเล้วก้าวออกมาจากห้องน้ำของตัวเอง เเต่เพียงก้าวออกมาเขาก็ได้กลิ่นหอมๆของอาหารยามเช้า


       "กู๊ดมอร์นิ่งฮะเเม่"


       "กู๊ดมอร์นิ่งจ้ะลู่หาน เเม่ทำอาหารใกล้เสร็จเเล้วไปนั่งรอเร็ว"


       ฟอด


       "เเม่ลืมหอมแก้มลู่หานตอนเช้านี่นา" ลู่หานที่ติดคนเป็นเเม่ ขยับเข้ามาหอมแก้มขาวของเเม่โกอึนคนสวย โกอึนก็หัวเราะเบาๆกับความเป็นเด็กน้อยของลู่หาน


       "ดูลูกเเม่ใส่ชุดนอน ยังไม่ได้อาบน้ำเเม่ไม่หอมหรอก"


       "เเม่อ่า ลู่หานหอมนะ"


       ฟอด


       "เหม็นที่สุดสำหรับเเม่เลยเจ้าตัวเล็ก" โกอึนบอกพลางระดมหอมแก้มนุ่มของลู่หานทั้งสองข้าง จนเสียงใสๆหัวเราะคิกคัก มือเรียวกอดเอวคนเป็นเเม่เเน่นด้วยความรัก

 

       ..........................................................

 

       หลังจากอาหารมื้อเช้าที่ลู่หานกินอิ่มเเล้ว เขาก็เดินไปหาเเม่เเล้วเอาหัวหนุนตัก โกอึนที่ตอนนี้นั่งดูทีวีพร้อมกับปลอกผลไม้ไปด้วย ลู่หานที่นอนดูทีวีพร้อมกับหยิบผลไม้ที่เเม่เขาปลอกเสร็จเเล้วเอาเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ โอกึนเห็นอย่างนั้นก็หมั่นไส้ลูกที่นอนหนุนตักเเละกินในท่าทางที่สบาย มือเรียวจึงวางมีดลงเเล้วก็จัดการตีมือลู่หานเบาๆ


       ป้าบ


       "แง ตีลู่หานทำไมฮะ" ลู่หานที่กินผลไม้เพลินๆอยู่ โดนเเม่ตีก็สะดุ้งน้อยๆเเล้วมองตาแป๋ว


       "กินใหญ่เลยนะตัวเเสบ"


       "ตัวน่ารักต่างหาก ไม่ใช่ตัวเเสบสักหน่อย" ลู่หานพูดเจื้อนเเจ้วพร้อมกับจิ้มแก้มตัวเองอย่างน่ารัก ทำให้โกอึนยิ่งหมั่นเขี้ยวใช้มือบีบจมูกเล็กเเรงๆ จนลู่หานร้องเสียงเเง้วๆ


       "ไปอาบน้ำได้เเล้วลู่หานนี่สายเเล้วนะลูก"


       "ลู่หานเก็บไปอาบตอนเย็นนู้นเลยดีมั้ยฮะเเม่"


       "เดี๋ยวเเม่จะตีจนเดินไปอาบน้ำไม่ได้เลย" ลู่หานที่ได้ยินเเม่พูดแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเอง เเต่ก่อนที่จะปิดประตูห้อง ลู่หานก็โผล่หน้าออกมาเเล้วทำท่าส่งจูบใส่คนเป็นเเม่อย่างกวนอารมณ์เล่น โกอึนก็ส่ายหน้าไปมากับความเป็นเด็กของลูกตัวเอง


       "เฮ้อ เมื่อไหร่จะโตสักทีนะลูกเรา"


       Rrrrrrrr


       "ฮัลโหลพี่โกอี..ห๊ะ!! โอเคเดี๋ยวโกอึนรีบไป" โกอึนที่รับโทรศัพท์จากพี่โกอี พี่สาวที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองโทรมาบอกว่าป่วยหนักเเละไม่มีคนดูเเล พี่สาวของเขาอยู่ตัวคนเดียวตั้งเเต่เขาเเต่งงานกับพ่อของลู่หาน ในวันเเต่งงานเขาก็สัญญากับพี่ไว้ว่าเขาจะมาหาบ่อยๆ เเละจะพร้อมดูเเลทุกเมื่อในเวลาไม่สบาย


       ไม่รอช้าโกอึนกดโทรศัพท์หาเพื่อนของลู่หานให้มาอยู่เป็นเพื่อน คยองซูเเละแบคฮยอนกลับไม่รับสายสักคน ลู่หานจะอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้ ใบหน้าที่ยังคงความสวยใช้ความคิดเพียงแวบเดียวก็สามารถนึกออกได้ทันที ตอนนี้รอยยิ้มที่แฝงเล่ห์สนัยปรากฏขึ้นมา เเละนิ้วเรียวก็กดโทรศัพท์หาใครสักคนที่มาอยู่เป็นคู่..กับลู่หาน 

 

.................................................

 

       ครบเเล้วค่ะ สั้นจังแงแง ชอบเวลาเเม่ลูกอยู่ได้กันจริงๆช่วงนี้เเม่โกอึนก็จะมาเยอะหน่อย เเต่หลังๆก็ไม่ค่อยมี..มั้งค่ะ5555 ลู่หานมุมิงุงิมากเลยเนอะ ไรเตอร์ชอบเเนวแบบนี้เเต่ก็ไม่รู้ว่ารีดเดอร์จะชอบกันมั้ยน้าาา ยังไงก็มาคอมเม้นติชมกันด้วยนะค่ะ สุดท้ายนี้รักรีดเดอร์เเละขอบคุณทุกเม้นจริงๆจากใจค่ะ