การเป็นนักเขียนนั้นไม่ใช่ว่าง่ายดาย
เพียงแค่เขียนอะไรให้เต็มๆ หน้ากระดาษแล้วก็
เอาไปขายได้เงิน โดยไม่ต้องลงทุนอะไรเลย
นอกจากค่าปากกากับกระดาษ
หลิวรู้ว่าความยากเย็นแสนเข็ญนั้นอยู่ที่ว่า
ทำอย่างไรเนื้อความที่เขียนลงไปนั้นจึงจะเป็นที่ยอมรับ
และคำตอบที่เป็นสูตรแจ่มแจ้งนั้นไม่เคยมีเลย
คนเป็นจำนวนมากเดินเข้าสู่เส้นทางนี้
แล้วพบแต่ความแห้งแล้ง... พบแต่ขวากหนาม
มาลัยเกียรติยศตรงปลายทางนั้นมองดูเหมือนภาพลวงตามากกว่าของจริง
เพียงแค่เขียนอะไรให้เต็มๆ หน้ากระดาษแล้วก็
เอาไปขายได้เงิน โดยไม่ต้องลงทุนอะไรเลย
นอกจากค่าปากกากับกระดาษ
หลิวรู้ว่าความยากเย็นแสนเข็ญนั้นอยู่ที่ว่า
ทำอย่างไรเนื้อความที่เขียนลงไปนั้นจึงจะเป็นที่ยอมรับ
และคำตอบที่เป็นสูตรแจ่มแจ้งนั้นไม่เคยมีเลย
คนเป็นจำนวนมากเดินเข้าสู่เส้นทางนี้
แล้วพบแต่ความแห้งแล้ง... พบแต่ขวากหนาม
มาลัยเกียรติยศตรงปลายทางนั้นมองดูเหมือนภาพลวงตามากกว่าของจริง
จาก ปกหลัง - ทางไร้ดอกไม้ โดย ว.วินิจฉัยกุล
ฉันเคยได้จับปกหลังของหนังสือเล่ิมนี้ขึ้นอ่านตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว
ถ้าจำไม่ผิด อาจจะเป็นช่วงที่กำลังเริ่มเขียนนิยายเรื่องยาวจริงจังครั้งแรก
แค่คำว่า "นักเขียน" บนปกหนังสือนวนิยาย ก็ก่อให้เกิดความกระตือรือร้นอยากอ่านมาแล้ว
นั่นไม่รวมถึงว่า เป็นผลงานของ นักเขียนคนโปรด อย่าง คุณ ว.วินิจฉัยกุล อีกด้วย
ฉันเคยติดตามผลงานของท่านผู้นี้มาหลายเรื่อง แทบไม่มีเรื่องไหนที่อ่านแล้วไม่ชอบ
ด้วยความเป็นนักเขียนชั้นครู ทั้งยังเป็นอาจารย์อยู่ในแวดวงทางภาษา
ฉันจึงไม่รู้สึกแปลกใจที่ท่านจะสามารถใช้คำได้ไพเราะสวยงาม
แต่ในฐานะของคนอยากเป็นนักเขียน และเริ่มได้ฝึกฝนด้วยตัวเอง
กลับเป็นความตื่นเต้น กระตือรือร้น ว่าทำอย่างไรฉันจะสามารถมีความสามารถทางภาษาได้เช่นนั้นบ้าง
ฉันหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา
ด้วยการเช่าจากร้านละแวกออฟฟิศ เพราะเห็นว่ามีวันหยุดติดต่อกันถึงสามวัน
ทั้งๆ ที่ก็ตั้งใจเอาไว้ว่าจะแก้ไขงานเขียนของตัวให้เสร็จ
ทางไร้ดอกไม้ - ชื่อของมันฟังแล้วช่างหดหู่เศร้าใจ จนฉันพาลนึกไปเองว่า
เป็นเรื่องของนักเขียนที่มีรักไม่สมหวัง และอาจจบลงด้วยความปวดร้าว
... นี่กระมัง เหตุผลหลักที่ทำให้ฉันลังเลไม่กล้าหยิบมันกลับบ้านมาหลายครั้งหลายคราว
แต่เนื้อเรื่องที่บรรลุอยู่ใน "ทางไร้ดอกไม้" กลับไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยแม้แต่น้อย
"ทางไร้ดอกไม้" ในเรื่องนี้ หมายถึง หนทางบนถนนนักเขียน
ที่ไม่ได้สวยงาม รื่นรมย์ เหมือนอย่างที่ใครหลายต่อหลายคนคาดหวัง
ตัวเอกของเรื่อง "หลิว" เป็นหญิงสาวที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร
หากแต่มีความรัก และฝันอยากเป็นนักเขียนแรงกล้า
แม้จะผ่านการปฏิเสธมาอย่างไร หัวใจที่ยังอยากจะเป็นนักเขียนโด่งดัง ก็ยังมีอยู่เสมอ
การได้อ่านนวนิยายเล่มนี้ มันเหมือนฉันได้เห็นภาพของถนนที่เต็มไปด้วยขวากหนาม
แต่ก็หัวใจก็ยังร่ำร้องว่าอยากจะฝ่าเข้าไปบนเส้น "ทางไร้ดอกไม้" นี้เช่นเดียวกันกับเธอ
ฉันไม่ขอเล่าเรื่องราวในหนังสือ แต่ขอแค่เชิญชวนเพราะความอิ่มที่เต็มตื้้นหัวใจ
จนไม่อาจเก็บเอาไว้เงียบๆ โดยลำพังได้
สำหรับใครก็ตาม ที่ใฝ่ฝันอยากเข้าสู่เส้นทางไร้ดอกไม้สายนี้
นวนิยายเรื่องนี้ อาจเป็นกำลังให้คุณได้ เช่นที่ฉันกำลังรู้สึกในขณะนี้
และสำหรับใครก็ตามที่เป็นนักอ่านนวนิยายดีๆ ... ฉันไม่อยากให้คุณพลาด
หนังสือเรื่องนี้ ไม่มีจินตนาการโลดโผนให้ตื่นใจ ไม่มีเรื่องตื่นเต้นมากมายให้ลุ้นระทึก
อาจไม่มีกระทั่ง บทพ่อแง่ แม่งอน ที่พระเอกนางเอกตามง้อกันไปมาอย่างน่าเอ็นดู
ไม่มีฉากโป๊ เปลือย หรือ NC อย่างที่วัยรุ่นหลายๆ คนชื่นชอบ
มีเพียงชีวิตเรียบง่าย ธรรมดา ของผู้หญิงที่มีความฝันคนนึง
แต่ไม่รู้ทำไม ... ฉันหลงรักในความเรียบง่าย และธรรมดาของเรื่องราวในนั้นเหลือเกิน
ความคิดเห็น
แต่ชอบ ของ ว.วินิจฉัยกุล เกือบทุกเรื่อง