คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 9 ใจของฉัน (2)
“ะ...ุยัน่อนสิเหม” แทบาใายับรสูบหนัหน่ว ว่าร่าสูะยอมให้หล่อนไ้สูอาาศเ้าปอ
เล่นเอาแทบแิ้น หอบแฮพร้อมเบือนหน้าหนีเมื่อมือหนาเยาึ้นทำท่าะูบอีรอบ “เหม....” หล่อนส่สายาอ้อนวอน
ทั้น้ำเสียและสายาไม่ไ้ผล
เหมรารุหนั้วยารระแทูบบเล้าลีบปานุ่มอีรา
ราวนี้อานุภาพรุนแรล้ายทแทนวามิถึ เอวิ่วถูึรั้เ้าหาั
ไม่นานถูึนั่ทับ้อน มือแร่้าหนึ่โอบอแนบิ
อี้ารั้ท้ายทอยไม่ยอมให้หน้าสวยยับหนี
ึึ...ใแทบระอนออนออ ไม่อาระับวามิถึและโหยหา
“อย่า” เสียห้ามแผ่วๆ ัเล็ลอ
ยามนี้โนรุเร้าหนัึ้น สอมือแร่บีบไล้ไปทั่วร่า นฟันเรียสวยัแน่น
นัวโไม่สนอะไรทั้นั้น รุเร้าโรมรัน้วยายและใ
หลัพึพอใในรสูบ็ผละเลื่อนมาัเม้มออ
ราวนี้ทำให้เสียราระเส่าัเล็ลอ
และนั่นเหมือนเิมเื้อไฟให้โหมหนัว่าเิมอีเท่าัว
“ไม่ใ่ที่นี่เหม” เหมือนรู้ว่า
ไม่อาห้ามลื่นสวาทไ้ึเอ่ยปา
อยาให้เหมราไม่ทำลายศัิ์ศรีอหล่อนมาไปว่านี้
เายัพอเรียสิไ้ ายอสามศอเ่นเหมรารู้ีว่า
สถานที่แห่นี้ไม่เหมาะสมึ้อนร่าระหึ้นอุ้มเินพาลับไปยับ้านหลัเล็
เนื่อาระยะใล้ว่า หาลับไปบ้านอนเรว่าไฟปรารถนาะมอไหม้ไปเสีย่อน
ร่าอ่อนระทวยสั่นระริ เมื่อถูผลัให้นอนหายลบนเีย เสื้อผ้าปอนๆ
าารทำานปลิวออาายำยำรวเร็วและว่อไว นนวลนารีลืนน้ำลายลอัเอื๊อ
ไม่เยเห็นรั้ไหนเหมราร้อนแรเท่านี้มา่อน
เพียอึใเียวร่าเล็็อยู่ใ้เาสวาท
เสียระเส่าระิบัแว่วๆ เหมราเินหน้าุไ้อระหเป็นอย่าแร
ัเม้มสร้าแรปรารถนาให้ลุโนเหมือนราน้ำมันบนอเพลิ
่อนเลื่อนมาอี้าทำแบบเิมเพิ่มเื้อไฟ นนวลนารีไม่อาทนไหว
บิายหวิวไหว้วยท่าทาแสนเ็ี่
ร้อนผ่าวทั่วผิวหน้า ไม่มีอะไรมาับเื้อไฟ นอเสียารสรัที่ปรารถนา
ทัู้่ำิ่ล้ายแหวว่ายในสายนที ผิวน้ำระเพื่อมามารเลื่อนไหว
วามเย็นุ่ม่ำแผ่ไปทั่วายเปรียบไ้เหมือนเม็เหื่อึ่ผุพราย่าันแ่ายร้อนผะผ่าว
“นวล” เหมราถึับราเสียพร่า
รสรัึ่ำลัรุ่นึ้นในรั้นี้่าาทุรั้
นวลนารีให้วามร่วมมือแ่โยีแทบไม่้อปลุเร้า
นัวเล็ัระาึ้นมา ่อว่าใที่่ายเสียเหลือเินอนเอ
ะะพูให้รู้เรื่อ ไหมาุยภาษาายันเสียไ้
ทว่าวามเ้อระานั้นมีอัน้อมลายไป เมื่อทรวอวบอิ่มถูเล้าลึผ่านเนื้อผ้า
่อนถูปลเปลื้อนเนื้อัวเปล่าเปลือย
เนื้อายแนบิราวระแสไฟวิ่วนไปทั่ว
สัมผัสหนัเบาสลับันนายร้อนึ้นทุะ
“เหม...อืม” ่อนเสียราะหลุออาลีบปาอิ่ม
ยามเหมรายับัวึ้นรวมายเป็นหนึ่เียว ทุสัมผัสอ่อนพลิ้วไม่หนัหน่วรุนแร
ไม่้อารสร้าวามเ็บแ่ฝ่ายหิ
ทุารเลื่อนไหว้าบ้าเร็วบ้าสลับัน
ปาอิ่มถูประบาริมฝีปาสีทับทิม ล้ายเหมราเป็นเ้าหมีัวโึ่ำลัหลละเริับน้ำผึ้รสหวานที่วันนี้ไม่อมมเหมือนหน่อนๆ
สะโพลมลึถูมือบีบเล้นนวเร้าอารม์ให้วิ่วุ่น
ยิ่เนื้อแนบเนื้อมาเท่าใ เสียรวราอทั้สอยิ่ัระหึ่ม
ูเหมือนวามปรารถนาเ้ารอบำทัู้่นลืมไปว่า เป็นศัรูใ่มิรเหมือนแ่่อน
“เร็วอีนิที่รั” ้นอนถูบเบาๆ
เร่ัหวะ๊อี้สาวที่ำลัวบทะยาน
รสสวาทนำพาให้นัวเล็เร่ายามำบอ ผมสลวยลี่สยายปลิวามแรสะบั
เหื่อุ่มาย ่อนายหนุ่มะเป็นฝ่ายุมเมบ้าันร่าเล็ให้พลิร่าหันหลัให้
แล้วพานวลนารีทะยานึ้นท้อนภา ไปโบยบินเหมือนเ้านัวน้อย
ล่อลอยท่ามลาแสันทร์นวลและสายลมพัพาวามเย็นให้ายเย็น่ำ แล้ว่อยๆ
ถลาบินลับรั
ร่าหนาทิ้ายล่ายอร่านุ่มที่พริ้มาหลับอย่าเร็วไว
ึ่เา็ามไปิๆ หลับเ็มอิ่ม้วยใเปี่ยมในสุและอิ่มในรสรั
แสะวันลอผ่านผ้าม่านมาแยา นัวเล็ึปรือาึ้น
วามหวานละมุนละไม่อยๆ ลามเลียในห้ววามรู้สึ อาารวยเินึมีให้เห็น
รอยยิ้มบาๆ ผุึ้นบนวหน้า ใเ้นระรัว ่อน่อยๆ เหลือบามอน้าาย
“หายไปไหนอเานะ”
ำถามหลุออาลำอ ยามเห็นว่าบนเียมีเพียหล่อน ่อน่อยๆ
ยันายึ้นวาสายามอไปรอบๆ พร้อมรู้สึอ้าว้าึ้นมาอย่าประหลา
พลันยับัวหมายะไปหยิบผ้าผ่อนึ่อเลื่อนามพื้นมาสวมใส่แล้วออไปามหาายหนุ่ม
อยาทวถามให้เลียร์ั
ทว่าลับมีบาอย่าทำให้ิ้วมว อาารปวแปลบลามเลียไปทั่วในทันที
ปาเริ่มสั่นระริ มีบาเสียัึ้นทุรั้ยามที่ยับเท้าเ้าหล่อนึ่อยๆ
เลิผ้าห่มึ้น ทันในั้น็พบับวามริอันโหร้ายเินว่าใวน้อยะรับไหว
“หะ...เหมรา ไอ้นสารเลว” หลัำผรุสวาท
เสียรีร้อัึ้นอย่าปวใ มือึทึ้โ่รวนที่พันธนาาร้อเท้าไม่ให้ออไปไหนไ้ามใ
นวลนารีล้ำลืนวามอ้ำล้ายลืนยาพิษเม็ลมโ วามทรมาน่อยๆ
ืบลานเ้าหา แล้ว็แล่นอย่าเร็วรี่เ้าโมีหัวใที่บันี้อ่อน้วยแร
และเ้น้าลเรื่อยๆ ลมหายใิัามแรสะอื้น ฝันหวานไ้หายไปในั่ว้ามืน
สอมือน้อยๆ ยัไม่วายออแรุระาโ่รวน
ายเ็บไม่สู้ในมือเิรอยแ ารรีร้ออย่าบ้าลั่ยัอยู่
อสูนอยาลั้นใาย
“ันเลียุเหมรา เลีย” ไม่ว่าหิสาวะโนสุเสียเท่าใ
วามเ็บยัั่้าอยู่ในใ รอยยิ้มบาๆ วูบหายลายเป็นยิ้มหยันสมเพ
น้ำา่อยๆ หยแหมะผ่านแ้ม
ฝ่ามือแปื้นำเร็หมัหลัยอมำนน่อโ่รวน
“นี่สินะำอบอุ”
ฝาในรูปแบบอีบุ้วยนะะ
 |  |
ความคิดเห็น