คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : ตอนที่ 17 ใจจะขาด (1)
“น้อเหม่วยพี่้วย น้อนวละ่าพี่”
นเ้าแผนารรีบล่าวำใส่ร้ายทันที ไม่ยอมปล่อยโอาสให้หลุลอย
“ันไม่เยิ่าเธอ” น้ำเสียอนวลนารี่าอ่อนแร
“เรื่อนี้เอาไว้พูันทีหลั เธอ้อไปโรพยาบาล่อนนวล
ไอ้เบิ้มอุ้มพี่เอมไป เร็วสิ” สอมือแร่รีบ้อนร่าอนวลนารีึ้นทันที
โยเบิ้มนั้น็้อนร่าอเอมวิาึ้น แม้อีฝ่ายะทำท่าฮึฮัล้ายไม่พอใ สายานั้นริษยาศัรูหัวใเป็นอย่ามา
ไม่เ้าใว่าแผนารอหล่อนนั้นผิพลารไหน
เหุใเหมรายัมีทีท่าว่าห่วใยนวลนารี
เพียไม่ี่นาที่อมารถันโ็พุ่ทะยานออาฟาร์มรลับไปยัโรพยาบาลอีหน้วยใที่ร้อนรนว่าเิมเป็นพันเท่า
ลมหายใ็ร้อนระอุ ภายในใเ้นระหน่ำนแทบับัหวะไม่ไ้
สีหน้าีและวาที่วนะปิลอนวลนารีมีผล่ออัราารเ้นอหัวใเหมรามหาศาล
สอมือประอายบาไว้ในอ้อมอ น้ำาเริ่มัลอและพยายามูบมับนวล
เรียานไม่ยอมให้เ้าหล่อนนั้นหลับ
“เหมรา” หิสาวเอ็ำลั่อสู้ับวามอ่อนแอ
หล่อนไม่อยาะหลับาลพร้อมยมือึุ่่ม้วยเลือลูบแ้มอายหนุ่ม
“ันอยู่นี่นวล ันอยู่้าๆ เธอนี่ไ อทนอีนินะ” เาพร่ำบอแ่ำเิมๆ
้วยเสียแผ่วระโหยและาเรือ รู้สึื้อไปหม และำลัปวร้าวเหลือประมา
ไม่เยิว่าเา้อมาเผิับสถานาร์เ่นนี้อีรั้ มัน่าบีบั้นหัวใ
นวลนารีลี่ยิ้มบาๆ น้ำาแห่วามหวาลัวไหลออมา โยมือ่อยๆ
ลมาุมมือหนาไว้แน่น
“นวลไ้โปรอย่าทิ้ันไป ันาเธอไม่ไ้ อย่าใร้ายับันเลยนะ
ถ้าไม่มีเธอับลูันะอยู่่อไปไ้อย่าไร” สายาอายหนุ่มเปี่ยม้วยวามวิวอน
ระับอแน่น ท้ายประโย็แผ่วเบาราวะาใ
นโนร้ออเอ็อยาะทำเ่นนั้น ทว่าลับรู้สึอ่อนเปลี้ย
พยายามยยิ้มให้ายหนุ่มไ้สบายใ แ่ยิ้มนั้น่อยๆ
เหือหายลายเป็นเส้นรพร้อมับวาที่่อยๆ ปิสนิท
ทำเอาายหนุ่มส่เสียำรามึ้อ ไม่ไยี่อสายาเอมวิาที่เฝ้ามอแม้แ่น้อย
นเ้าแผนารเม้มปาเป็นเส้นร
มือทีุ่มหน้าท้อลายเป็นิลบนแผลเมื่อวามอิาท่วมท้นหัวใ
ลามล้นออมาอย่ามามาย ไม่เ้าใว่าทำไมเหมราไม่สนใหล่อน
ทั้ที่มี็ามือแพะรับบาป ่อนนิ่วหน้าเมื่อรู้สึเ็บแผลเป็นอย่ามาและหล่อนะไม่มีทายอมให้ารลทุนเ็บัวรั้นี้เปล่าประโยน์
อย่าไร้อโยนบาปทั้หมให้แ่นวลนารี
ลมหายใอเหมราถี่ยิบ
สบถำหยาบระ้าเร่เร้าเบิ้มให้ับรถทะยานสู่โรพยาบาลเร็วว่านี้
ห่วลูน้อยและนวลนารีนแทบลั่ หาเาเ็บแทนไ้็ยอม ึ่ยัพรมูบทั่วใบหน้า
และยัเรียื่ออสาวเ้าไม่หยุหย่อนไม่่าานบ้าสัเท่าไร
ล้อรถยัไม่ทันอสนิทเหมรา็ระาประูรถให้เปิออพร้อมะโนเสียสั่นอวาม่วยเหลือ
เพียไม่นานนเ็บ็ถูนำัวเ้าไปในห้อุเินรวมถึเอมวิา
ทิ้ให้ายทั้สอนยืนระสับระส่ายเินวนไปมาแทบะนัน็ว่าไ้
เหมราไม่อาละทิ้วามัวลและหวาลัว ในเมื่อหัวใอเายัไม่ปลอภัย
ไ้แ่อร้อ่อสิ่ศัิ์สิทธิ์ให้่วยุ้มรอนวลนารีและลูให้ปลอภัย
อย่าให้เา้อสูเสียใรไปเลย รวมถึเอมวิา้วยเ่นัน
ในทุวินาทีที่ผ่านไป่าเื่อ้าสำหรับนเฝ้ารอ
เวลาแห่วามเป็นวามายใรๆ ่าไม่อยาเผิ
โยนภายในห้อนั้น็ำลั่อสู้ิ้นรนเพื่อให้รอพ้นามัุรา
อนที่ 17 ใะา
ารเฝ้ารออสอหนุ่มยัำเนินอยู่
หัวิ้วอทัู้่แทบนัน้วยวามเร่เรีย
แววาทอประายวามห่วใยออมาโยลอ
แม้เหมราะหายห่วไปไ้แล้วหนึ่เปลาะ็ามที เอมวิานั้นถูพาออาห้อุเิน
ไม่ไ้รับบาเ็บมามายแล้ว็ถูพาไปยัห้อพัฟื้น ่าานวลนารีที่ำลัเผิับวามเป็นและวามาย
“นวลอย่าทิ้ันไปนะ” ายหนุ่มพึมพำประโยนี้ประโยเียว
หวัว่านัวเล็ะรับรู้ถึวามห่วใยาเา
แม้นวลนารีะเป็นผู้หิที่่อน้าปาร้าย แ่เา็ยัรั
เนื่อาเาเอที่เป็นนทำให้เ้าหล่อน้อลุึ้นมาปป้อนเอ ส่วนเบิ้ม็นั่ไม่ิเ้าอี้
ห่วใยนวลนารีไม่่าาเหมรา นระทั่เห็นนที่เป็นัวามหวั้าวเท้าออมา
“เป็นอย่าไรบ้ารับุหมอ ภรรยาอผมปลอภัยไหมรับ แล้วลูอผมล่ะรับ”
ฝาอีบุ้วย่ะ
ความคิดเห็น