「SF」Along「D18」

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

       
(ข้างบนไม่มีอะไรค่ะ แค่ลองลงเพลงเฉยๆ) 
 

             ความเงียบงัน...ว่างเปล่า...และโดดเดี่ยว...

            นั่นคือสิ่งที่นายต้องการเหรอเคียวยะ...

เอาล่ะ.. ฉันคนนี้แหละ จะทำลายมันเอง..

รอยยิ้มเย้ยเริ่มเผยความเจ้าเล่ห์ออกมาทีละน้อยราวกับดอกกุหลาบที่ค่อยๆแย้มกลีบ

บาน

เนื้อเรื่อง

ณ ห้องกรรมการคุมกฎ

            ก๊อก ก๊อก       

            “หืมม์... เข้ามา” คนในห้องกล่าวเสียงเรียบ ขณะกำลังตรวจเช็คเอกสาร

            “วันนี้วันอาทิตย์... ยังมาทำงานอีกเหรอ? เคียวยะ” ประตูห้องถูกเปิดพร้อมกับเสียงทักทายที่คุ้นหู

            “ดีโน่เหรอ? คุณมาทำอะไรที่นี่น่ะ ... อยากจะมาสู้กันงั้นเหรอ? ผมน่ะพร้อมจะขย้ำคุณทุกเมื่อเลยนะ” คนตรงหน้าพูดแววตาดุดันพลางตวัดทอนฟาเหล็กสะท้อนภาพอีกคน

            “ หึ... ใครกันแน่น๊า...ที่จะโดนขย้ำน่ะ” ดีโน่เผยอยิ้มเจ้าเล่ห์

          “หา... คุณว่าอะไรนะ ถ้าไม่คิดจะเอาจริง ก็เชิญออกไปซะ”

          “แหม่... ใจร้ายจังเลยนะเคียวยะ เห็นทีว่าจะต้องสู้กันสักหน่อยแล้ว็น็น็็็” แส้เส้นดำสะบัดกวัดแกว่งอยู่ภายในห้องนั้นจนเป็นรอย ดูเหมือนว่ากรรมการคุมกฎแห่งนามิโมริจะไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้น

            “นี่คุณคิดจะทำอะไรน่ะ รู้หรือเปล่าว่าทำแบบนั้นมันผิดกฎโรงเรียนนะ” เส้นผมสีดำสะท้อนกับแสงอาทิตย์ในยามเย็น ได้สู้กันยังไม่ทันไร น้ำเหงื่อสีใสก็ได้ผุดขึ้น ละอองเล็กๆนั่นกระเซ็นออกตามไรผมทุกครั้งที่ฝาดฟันทอนฟา

            “โอ๊ะโอ... ดันไปสะกิดต่อมโกรธของนายเข้าซะได้ แย่จริงๆเล้ย” ร่างสูงว่าพลันแกว่งเส้นแส้ การต่อสู้ยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งรู้ผล

            ......................

......................

………………

            “นายแพ้แล้วนะเคียวยะ คนแพ้ต้องเชื่อฟังคำสั่งของคนชนะสิ” เมื่อเห็นคนตรงหน้าดูท่าทางไร้แรงต่อสู้ ดีโน่ก็เริ่มนึกสนุกอยากจะแกล้งลูกศิษย์คนนี้ขึ้นมา

            “แฮ่ก แฮ่ก ฉันไปตกลงแบบนั้นกับแกตอนไหนกัน” ฮิบาริโต้ตอบด้วยความแค้นใจที่แพ้ให้กับผู้ที่เรียกตนว่าครูสอนพิเศษ

            *ตุ้บ*

            ร่างบางของคนตรงหน้าล้มลงมาอยู่ภายในอ้อมแขนของดีโน่ ในขณะนั้นที่ดูท่าว่าจะหมดสติไปแล้ว

            “นี่เคียวยะ... นายรู้หรือเปล่า? ว่าฉันน่ะเป็นห่วงนะ ที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวแบบนั้น ความโดดเดี่ยวนั่นจะเป็นยังไงฉันไม่รู้... แต่ต่อจากนี้ไปฉันสัญญา ไม่ว่าจะโดดเดี่ยวแค่ไหน... ฉันก็จะอยู่ข้างหลังนาย ตลอดไป...” น้ำเสียงที่แสนจะอ่อนโยนนั่น ยังไงก็อยากจะให้นายได้ยินจัง เคียวยะ

            ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาที่แสนจะหนักอึ้งขึ้นมาด้วยความทุลักทุเล ภายในห้องที่มีแต่ฟอร์นิเจอร์สีขาวเต็มไปหมด แต่ที่ตัดกันคือสีดำของท้องฟ้าที่อยู่นอกหน้าต่างนั่น ค่ำแล้วสินะ

            “.....” ผมพยายามจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ดันไปสะดุดเข้ากับคนที่อยู่ข้างๆเตียงเข้า ดีโน่ งั้นเหรอ?       ตอนที่หมอนี่หลับ... ชักอยากแกล้งเข้าแล้วสิ

            โชคเข้าข้างที่ปากกาเมจิกดันอยู่ข้างๆเตียงพอดี ดีโน่เอ้ยย แกนี่มันซวยเช็ดจริงๆ

            มือที่อยู่ไม่สุขค่อยๆเลื่อนมือไปหยิบปากกาเมจิกมาเขียนใส่กระดาษโน้ตที่อยู่ข้างๆเตียง (อ๋อ เหรอ... ข้านึกว่าเอ็งจะหยิบมาเขียนหน้า =..= : ไรท์)

เจ้าบ้าดีโน่!!!!!!!!!!!!!!

ในกระดาษโน้ตถูกเขียนไว้เยี่ยงนั้นแล้วถูกแปะลงที่หน้าผากของใครบางคน...

            “อุ๊บส์  ฮึฮึ ฮ่าฮ่าฮ่า lol” ร่างบางหัวเราะออกมา ทำใครอีกคนตื่นขึ้น

            “หือ...” คนเพิ่งตื่นประหลาดใจกับเสียงหัวเราะของคนตรงหน้า แล้วหยิบกระดาษที่แปะอยู่กลางหน้าผากออกมาดู

            “หืม... แสบจังเลยนะเคียวยะ”

            “นายพลาดแล้วล่ะดีโน่”

            “เมื่อกี้นายหัวเราะด้วยนี่!? ประศาสตร์ต้องจารึกแน่ๆ”

            “ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปล่ะก็ นายได้ออกข่าวหน้าหนึ่งแน่” ฮิบาริพูดพลันชักทอนฟาออกมา

            “อ่ะครับ ขอรับนายท่านอย่าทำอะไรกระผมเลยขอรับ”

            “ว่าแต่ ฉันมาอยู่ที่ได้ยังไงกันน่ะ” ผมว่าแล้วมองไปรอบๆ นี่มันโรงพยาบาลของพ่อนี่นา

            “อ๋อ... พอดีว่าเคียวยะที่น่ารักของฉันกำลังสู้กับรุ่นสิบคาวอลโลเน่อย่างสะบักสะบอม แล้วก็เกิดล้มลงมาในอ้อมกอดของฉันอย่างไม่ได้ตั้งใจ สุดท้ายร่างกายที่แสนจะบอบบางนั่นก็ทนรับความทรมานไม่ไหว เลยหลับไปในอ้อมแขนของอาจารย์ผู้นี้ไงเล่า” (*เล่าแบบดรูอิตต์*)

            *อร่อก* ทอนฟาได้ฟาดลงใส่คนตรงหน้า

            “ใครเป็นของคุณมิทราบ” เฮือก!! ออร่าสีดำนั่นมันอะไรกัน!

            ....................

            ....................

            “แต่ว่านายก็... ปลอดภัยดีสินะ” คนตรงหน้าพูดขึ้น รอยยิ้มนั่น...ช่างเปล่งประกายงดงาม

            ........

            ........

            “อา... ฉันไม่เป็นไรแล้ว” ฮิบาริพูดอยู่ขณะที่กำลังก้มหน้าอยู่

            “มันเหมือนมีอะไรมาช่วยให้ไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือนกับ... มีใครมาดามหลังเอาไว้”

            “งั้นเหรอ” ร่างสูงตอบรับด้วยใบหน้าติดยิ้ม “ดีแล้วล่ะ ตามสัญญาไง ฉันจะอยู่คอยระวังหลังให้นายเอง...”