คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : chapter 11. รักแรกและรักเดียว
วันรุ่งขึ้น แคนได้รับอนุญาตจากแพทย์เจ้าของไข้ให้กลับบ้านได้ แคนจึงเก็บของเตรียมที่จะกลับบ้าน และตั้งแต่เมื่อวานนี้ ที่ตนเป็นแฟนกับรุจ ฮั่นก็ไม่ยอมพูดด้วยเลย พูดคำตอบคำ ส่วนฮัท ก็ไม่มาอีกเลย
“พี่ฮั่น โกรธแคนเหรอ” แคนตัดสินใจถามออกไปเมื่อเห็นว่าฮั่นมีท่าทางเหมือนจะโกรธตนเองอยู่
“เปล่า” ฮั่นตอบปฏิเสธ แต่สีหน้าและท่าทางกลับตรงกันข้ามกับคำพูด
“เปล่าแล้วทำไมไม่พูดกับแคนเลย พี่ฮั่นโกรธแคนทำไม” แคนถามถึงสาเหตุของเรื่องที่ฮั่นโกรธ แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าฮั่นโกรธเขาเรื่องอะไร แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้โกรธขนาดนี้
“ก็แคนทำอะไรทำไมไม่คิด อยู่ดีๆก็ไปขอคนอื่นเป็นแฟน ทั้งๆที่รู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่ เรายังไม่รู้จักเขาดีพออีกด้วย ไม่รู้ว่าเป็นคนดีหรือไม่ดี” ฮั่นพูดอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่เข้าใจว่าทำไมแคนถึงทำแบบนี้ อยู่ดีๆแคนก็ต้องไปเป็นของคนอื่น ยิ่งคิดก็ยิ่งใจหาย
“พี่ฮั่นไม่ต้องเป็นห่วงแคนนะ พี่รุจเขาเป็นคนดี พี่ฮั่นก็เห็นแล้ว ถ้าไม่ได้พี่รุจ ป่านนี้แคนจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” แคนพูดเพื่อให้ฮั่นยอมรับในตัวรุจ และคิดว่าที่ฮั่นเป็นแบบนี้คงเพราะเป็นห่วงตนตามประสาพี่ชายกับน้องชาย
“แต่แคนก็ไม่สมควรทำแบบนี้ พี่เป็นห่วงนะ” ฮั่นเสียงอ่อนลง
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฮะ แคนไม่ทำอะไรเสียหายหรอก” ร่างบางยิ้มน้อยๆส่งไปให้พี่ชาย
“แต่...ยังไงซะพี่ก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี พี่ดูแลแคนเองได้ ไม่ต้องให้คนอื่นมาดูแลหรอก” ฮั่นพูดโดยหวังว่าแคนจะเปลี่ยนใจ
“แคนรู้ ว่าพี่ฮั่นดูแลแคนได้ แต่ว่าแคนก็อยากมีคนที่คอยเทคแคร์ คอยบอกรัก เหมือนกับคนอื่นทั่วๆไป อีกอย่างตอนนี้แคนก็โตแล้วนะ ยังไม่เคยมีแฟนเลย พี่ฮั่นอยากจะให้แคนอยู่กับพี่ไปจนแก่ตายเลยเหรอ” แคนพูดติดตลก เขาคิดว่าฮั่นก็คงหวงตนเองตามประสาพี่ชายคนสนิทก็เท่านั้น
“แต่พี่กลัว” ฮั่นพูดออกมาสั้นๆ แคนยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปหาพี่ชายตัวสูง
“กลัวอะไรพี่ฮั่น”
“กลัวแคนเปลี่ยนไป กลัวแคนไม่สนใจพี่ กลัวแคนไม่รักพี่” ฮั่นพูดออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง แคนยิ้มกว้าง
“โธ่เอ๊ย...นึกว่าอะไร ขี้ใจน้อยไปได้พี่ฮั่น ถึงยังไงซะแคนก็รักพี่อยู่แล้วล่ะ ไม่มีใครแทนที่พี่ชายคนนี้ได้หรอกน่า” แคนว่าพลางเข้าสวมกอดฮั่น ร่างสูงกอดตอบร่างเล็กแน่น อยากให้คนคนนี้รู้เหลือเกินว่าเขารู้สึกอย่างไร
“รีบเก็บของกันเถอะ จะได้กลับบ้าน แคนเบื่อกลิ่นโรงพยาบาลจะตายอยู่แล้ว” ร่างเล็กผละออกจากอ้อมกอดร่างสูง แล้วไปจัดการเก็บของตนเองต่อ
“แคน เก็บของเสร็จหรือยังครับ” เสียงของรุจดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินเข้ามาในห้อง
“เก็บเสร็จแล้วฮะพี่รุจ รอแปปนึงนะ” แคนตอบกลับไป พลางรีบก้มหน้าก้มตาเก็บของอย่างรวดเร็ว
“แคน จะกลับกับรุจเหรอ” ฮั่นถาม
“ฮะ พี่ฮั่นจะกลับด้วยหรือเปล่า”
“ไม่หรอก พี่เอารถมา เจอกันที่บ้านก็แล้วกันนะ” ฮั่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลงเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ร่างสูงเดินออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บ ที่เห็นแคนและรุจอยู่ด้วยกัน ที่เห็นแคนให้ความสำคัญกับคนอื่น อยากจะเข้าไปบอกร่างเล็กตอนนี้เลยว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่ก็ทำได้แค่คิด
“พี่ฮั่น” เสียงที่คุ้นดังขึ้น ฮั่นหันไปหาต้นเสียงก็พบแกงส้ม ร่างสูงส่งยิ้มเนือยๆไปให้
“ว่าไงแกงส้ม มาหาแคนเหรอ แคนอยู่ในห้องน่ะ” ฮั่นพูดแล้วทำท่าจะเดินต่อ
“เดี๋ยวสิฮะ แล้วนี่พี่ฮั่นจะไปไหน” แกงส้มถาม
“พี่จะกลับบ้าน”
“แล้ว พี่ไม่รอพี่แคนก่อนเหรอฮะ” แกงส้มถามอย่างสงสัย
“แคนเขามีคนมารับแล้ว พี่คงไม่มีความจำเป็นแล้วหล่ะ” ฮั่นพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด
“พี่รุจน่ะเหรอฮะ” แกงส้มถามอีกครั้ง จริงๆแล้วเขารู้ตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะรุจโทรไปเล่าให้ฟัง และเขาก็ยังไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าทำไมแคนถึงทำแบบนั้น
“อื้อ...รู้ได้ยังไงเนี่ยเรา” ฮั่นแซว
“พี่รุจเขาเล่าให้ฟังน่ะฮะ ว่าแต่ พี่ฮั่นไม่เป็นอะไรนะ” แกงส้มถาม เขารู้ว่าฮั่นรู้สึกอย่างไรกับแคน
“แล้วพี่จะต้องเป็นอะไรล่ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ฮั่นพูด พยายามทำเสียงให้สดใส แต่แววตากลับไม่ได้สดใสอย่างคำพูดเลย
“ไม่เป็นอะไรก็ไม่เป็น แล้วนี่พี่จะไปไหนเหรอ”
“ก็ไม่รู้สิ ไปกับพี่หน่อยได้มั๊ย แกงส้ม” ฮั่นถาม แกงส้มตกใจเล็กน้อย
“ไปไหน”
“ไม่รู้ แต่ไปกับพี่หน่อยได้มั๊ยล่ะ” ฮั่นถามย้ำ
“ได้สิ” แกงส้มตอบ ถ้าเป็นพี่ขอ ผมก็ยอมทำให้ทุกอย่างอยู่แล้ว
“งั้นไปกันเถอะ” ฮั่นกุมมือร่างบาง แกงส้มยอมให้ฮั่นกุมมือแล้วพาเดินไป
รถคันหรูฮั่น แล่นมาจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่ค่อนข้างเงียบสงบ ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน ร่างสูงเดินนำร่างบางไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีร่มเงา
“มาที่นี่ทำไมเหรอพี่ฮั่น” แกงส้มถามอย่างสงสัย
“พี่อยากมานั่งพักสบายๆ ไม่มีคนเยอะแยะ ให้ปวดหัว” ฮั่นตอบพลางล้มตัวลงนอนกับสนามหญ้าเขียวขจี
“ผมไม่รู้เลยนะเนี่ย ว่าที่กรุงเทพก็มีที่แบบนี้ด้วย” แกงส้มหันไปมองรอบๆสวนสาธารณะแห่งนี้ ที่สงบร่มรื่น
“แล้วเราจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ไปอยู่เมืองนอกมาซะหลายปี”
“แต่ตอนเด็กๆ ผมก็อยู่ที่นี่นะ” แกงส้มเอ่ยค้าน
“นอนลงมาๆ” ฮั่นเปลี่ยนเรื่อง เพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับแกงส้ม พลางตบพื้นข้างๆตัวให้แกงส้มนอนด้วย ร่างบางเอนหลังนอนลง ใช้สองแขนเป็นหมอนหนุนศีรษะ
“แกงส้ม นายเคยรักใครมากๆบ้างไหม” อยู่ดีๆฮั่นก็ถามขึ้นมา โดยที่สายตายังคงจ้องอยู่ที่ท้องฟ้า
“เคยสิฮะ และตอนนี้ก็ยังรักอยู่ด้วย” แกงส้มตอบตามความจริง
“ใครเหรอ บอกพี่ได้มั๊ย” ฮั่นหันไปมองหน้าแกงส้ม
“ตอนนี้ยังบอกไม่ได้หรอกฮะ เอาเป็นว่าถ้าเกิดอะไรๆมันลงตัวเมื่อไหร่ ผมจะบอกพี่นะฮะ” เมื่อผมพร้อม ผมจะบอกรักพี่นะพี่ฮั่น
“ก็ได้ แต่สัญญานะว่าต้องบอกพี่”
“สัญญาฮะ” แกงส้มให้สัญญา
“แล้วคนที่แกงส้มชอบ เขาเป็นยังไงเหรอ เป็นคนดีหรือเปล่า ถ้าเป็นคนไม่ดีพี่ไม่อนุญาตนะ พี่หวงน้องชาย ฮ่าๆๆๆ” ฮั่นพูดติดตลก แต่แกงส้มกลับไม่ได้ตลกด้วย ร่างบางยิ้มดีใจกับคำว่า “หวง” ของฮั่น ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นแค่คำพูดเล็กๆน้อยๆ แต่คนเราก็ต้องอยู่ด้วยความหวังไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ขอมีความหวังเล็กๆน้อยๆก็ยังดี
“คนที่ผมชอบเหรอฮะ เขาเป็นคนดีมากเลยนะ เป็นคนขยัน เป็นสุภาพบุรุษด้วย แล้วก็หล่อด้วยนะ” แกงส้มตอบ ใบหน้าระบายยิ้มน้อยๆ
“โอ้โห...ดีขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย พี่ชักอยากจะเห็นหน้าแล้วสิ”
“เดี๋ยวพี่ก็ได้เห็นแน่ๆ”
“แล้วพี่รู้จักเขามั๊ย” ฮั่นถาม
“รู้จักสิ รู้จักดีด้วย”
“ยิ่งบอกแบบนี้ พี่ยิ่งอยากรู้นะเนี่ย ใบ้นิดนึงได้มั๊ย” ฮั่นพยายามที่จะให้แกงส้มบอกว่าคนคนนั้นเป็นใคร
“ไม่เอาๆ ยังไม่ถึงเวลา”
“ไม่บอกก็ไม่บอก แต่สักวันพี่ก็ต้องรู้อยู่ดี ฮ่าๆๆ” ใช่ สักวันพี่ต้องรู้ ว่าผม ชอบพี่ พี่ฮั่น แกงส้มพูดได้แค่ในใจ ตอนนี้เขายังไม่กล้าพอที่จะบอกคำๆนี้กับฮั่น
“แล้วพี่ฮั่นล่ะ รักใครบ้างหรือเปล่า” แกงส้มถาม คิดแล้วก็อยากจะตบปากตัวเอง จะถามไปทำไมในเมื่อรู้ดีอยู่แก่ใจแล้ว แต่ก็ยังจะถามออกไปอีก ถามไปแล้วก็ทำให้ตัวเองเจ็บอีก
“คนที่พี่รักเหรอ จะพูดยังไงล่ะ เขาเป็นคนน่ารัก ร่าเริง ตัวเล็ก แล้วก็ชอบทำตัวเหมือนเด็กๆ ต้องคอยให้พี่ปกป้องอยู่เรื่อย แต่พี่ก็เต็มใจที่จะทำอะไรเพื่อเขานะ” ฮั่นยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าหวาน ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชาย คนที่เขามอบความรู้สึกพิเศษให้ แกงส้มหันมองหน้าฮั่นที่เผยให้เห็นรอยยิ้ม เมื่อได้พูดถึงใครคนนั้น ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บ พี่รู้หรือเปล่า ว่าผมเจ็บแค่ไหน
“ดูท่าพี่จะรักเขามากเลยนะฮะ” แกงส้มฝืนพูดออกไปทั้งๆที่น้ำตามันมาคลออยู่ที่ดวงตา พร้อมที่ไหลลงทุกเมื่อ
“รักสิ รักมากด้วย พี่รักเขามานานมากแล้ว นานจนน่าตกใจเลยหล่ะ” สิ้นสุดคำพูดของฮั่น น้ำตาที่คลอยู่ในดวงตาของแกงส้มก็ไหลลงมา ร่างบางรีบปาดมันออกอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวร่างสูงจะเห็นมัน
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกเขาหล่ะ” แกงส้มถามต่อ แม้ว่าแต่ละคำที่เอ่ยออกไป มันจะเจ็บแค่ไหน แต่ก็อยากที่จะถามออกไป
“เขาอยู่ใกล้ตัวพี่มากเกินไป มากจนน่ากลัว กลัวว่าถ้าบอกไป แล้วเขาจะเปลี่ยนไป และที่สำคัญ ตอนนี้เขาก็มีเจ้าของแล้วด้วย พี่คงไม่มีทางที่จะได้เป็นเจ้าของหัวใจเขาหรอก” ฮั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด แกงส้ม เอื้อมมือของตนเองไปกุมมือหนาเอาไว้
“พี่ไม่ต้องเสียใจนะ พี่ยังมีคนมากมายที่รักพี่นะ” และนั่นรวมถึงผมด้วย ฮั่นหันมายิ้มให้แกงส้ม มือหนาลูบผมนุ่มเบาๆ
“ขอบใจนะแกงส้ม พี่ดีขึ้นมากเลยล่ะ”
“ไม่เป็นไรฮะ” แกงส้มยิ้มตอบ
“เรากลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้แคนคงถึงบ้านตั้งนานแล้ว” ฮั่นชวนแกงส้มกลับบ้าน ร่างสูงลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมามาให้ร่างบางจับ เพื่อที่จะดึงตัวแกงส้มให้ลุกขึ้น แล้วทั้งสองก็เดินไปขึ้นรถเพื่อที่จะมุ่งหน้ากลับบ้าน
“พี่รุจ เข้าไปในบ้านก่อนสิฮะ” แคนเอ่ยชวน หลังจากที่รถของรุจมาจอดอยู่ที่บ้านบ้านตัวเอง
“ไปสิครับ” รุจไม่ปฏิเสธ ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่พร้อมกัน
“คุณแคน เป็นอย่างไรบ้างคะเนี่ย ป้าเป็นห่วงแทบแย่” ป้าแจ๋วเดินเข้ามาทัก เมื่อเห็นเจ้านายตัวเล็กเดินเข้ามาในบ้าน
“แคนไม่เป็นอะไรแล้วฮะป้าแจ๋ว แข็งแรงจะตาย ไม่ต้องเป็นห่วงฮะ” แคนยิ้มให้ป้าแจ๋ว
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ”
“เอ่อ..ป้าแจ๋วฮะ แล้ว ฮัท ไม่อยู่บ้านเหรอฮะ” แคนถามถึง ฮัท เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงต้องถามถึงคนที่ทำร้ายเขาต่างๆนานา ด้วย
“คุณฮัท ออกจากบ้านไปตั้งแต่เมื่อเช้า ยังไม่กลับมาเลยค่ะ” ป้าแจ๋วตอบ ร่างบางพยักหน้ารับรู้
“เอ้อ...ป้าแจ๋วฮะ เดี๋ยวเตรียมอาหารว่างมาให้พี่รุจหน่อยนะฮะ” แคนบอกแม่บ้านสูงอายุ แล้วพารุจไปที่ห้องรับแขกของบ้าน แคนชวนรุจคุยไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งแกงส้มและฮั่นกลับมาถึงบ้าน
“อ้าว...พี่ฮั่น กลับมาแล้วเหรอฮะ แกงส้มก็มาด้วย” แคนเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี
“ฮะพี่แคน แล้วนี่พี่แคนหายดีแล้วเหรอ” แกงส้มถาม พลางเดินเข้ามานั่งข้างๆแคน
“หายดีแล้ว พี่แข็งแรงจะตายไป แล้วนี่ ไปไหนมากันน้า” แคนแซวแกงส้ม
“ไปแถวๆนี้แหละ ไม่มีอะไรหรอกน่า” แกงส้มตอบ
“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ ท่าทางน่าสนุกจัง” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้น แคนหุบยิ้มลงทันที เมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของใคร ทุกสายตาหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ รวมทั้งแคนด้วย
“อ้าว...ฮัทไปไหนมาล่ะนั่น” แกงส้มถามขึ้นมา
“ไปธุระนิดหน่อยน่ะ เออ...นี่ทุกคน ผมมีคนอยากแนะนำให้รู้จัก” ฮัทพูด ทุกคนต่างพากันสงสัย
“ใคร” ฮั่นถามบ้าง
“มานี่สิ” ฮัทหันไปเรียกใครบางคนให้เข้ามา ไม่นานนักก็ปรากฏร่างหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาสะสวย ผิวขาวเนียน หุ่นดีคนหนึ่งเดินเข้ามา ฮัทโอบไหล่เธอคนนั้นเอาไว้
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกล่าวทักทายทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
“นี่เฟรมครับ รักแรกและรักเดียวของผม” ฮัทแนะนำเธอให้ทุกคนรู้จัก สายตาเหลือบไปมองร่างบางที่นั่งตกใจอยู่ รักแรกและรักเดียวของฮัทอย่างนั้นเหรอ แคนรีบหันหน้าหนี รู้สึกแปลกๆ มันเจ็บที่ใจ
“มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้ฮัท” ฮั่นถาม เพราะปกติไม่เคยเห็นฮัทพาหญิงสาวคนไหนมาให้รู้จักเลย
“ตั้งนานแล้วพี่ แต่ก็เลิกกันไปก่อน แล้วค่อยมาเจอกันใหม่นี่แหละ” ฮัทตอบ ใบหน้าหล่อยิ้มกว้าง
“เอ่อ...แคนขอตัวก่อนนะฮะ” ร่างบางรีบลุกออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ขืนให้อยู่ต่อ มีหวังคงได้เสียน้ำตาอีกเป็นแน่
ร่างบางเดินออกมานอกบ้าน เงยหน้าขึ้นเพื่อไล่น้ำตาที่กำลังจะไหลให้กลับเข้าไป คำพูดของฮัทยังคงวนเวียนอยู่ในหัว รักแรกและรักเดียว และยิ่งแคนพยายามไล่น้ำตากลับเข้าไปเท่าไหร่ มันกลับยิ่งไหลออกมามากขึ้น
“ฮึก...นี่เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทะ...ทำไมต้องร้องไห้ด้วย” แคนถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องร้องไห้ ทำไมเขาต้องเจ็บกับคำพูดของฮัท คำพูดที่ฮัทบอกรักคนอื่น
“พี่แคน รักพี่ฮัทเหรอ” เสียงแกงส้มดังขึ้น แคนรีบปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับน้องชายคนสนิท
“แกงส้ม ออกมาทำไม เขาบ้านเถอะ” แคนพยายามที่จะเปลี่ยนเรื่อง
“อย่าเปลี่ยนเรื่องเลยที่แคน พี่รักฮัทเหรอ” แกงส้มถามย้ำ เมื่อเห็นว่าไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้แล้ว แคนก็ปล่อยโฮออกมาทันที แกงส้มรีบเข้าไปกอดปลอบทันที
“ฮึกๆ..แกงส้ม..พี่ไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร ฮึก...ช่วยพี่ด้วยสิ” แคนร้องไห้ออกมาอย่างหนัก สับสนกับตัวเองเหลือเกิน
“ไม่เป็นไรนะฮะพี่แคน ไม่ต้องร้องไห้” แกงส้มปลอบแคน จนคนตัวเล็กหยุดร้องไห้
“พี่เหนื่อยจังเลยแกงส้ม” แคนพูดออกมาตามที่เขารู้สึก ตอนนี้เขาเหนื่อยมาก เหนื่อยเหลือเกิน
“ไม่เป็นไรนะพี่ แต่พี่ตอบผมมาก่อนได้มั๊ย ว่าพี่รักฮัทหรอ”
“พี่ไม่รู้ พี่ไม่รู้จริงๆนะ แต่พี่แค่รู้สึกเจ็บที่ใจ ที่ฮัทพูดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นรักแรกและรักเดียวของเขา”
“อย่างนี้ เขาเรียกว่ารัก และก็ไม่ได้รักแบบพี่น้องด้วย พี่น่ะรักฮัทแบบคู่รัก รู้ตัวหรือเปล่า” แกงส้มพูด เขารู้ดีว่าสิ่งที่แคนเป็นน่ะ เขาเรียกว่า รัก
“ไม่...พี่ไม่ได้รักฮัทแบบนั้นนะ” แคนพยายามที่จะหลอกตัวเอง
“พี่หลอกตัวเองไม่ได้นะพี่แคน ตอนนี้น่ะ พี่รักฮัทเขาแล้ว”
“แล้ว...พี่ต้องทำยังไงต่อไป แกงส้ม ฮัท...เขาไม่ได้รักพี่” แคนถาม
“พี่ก็ทำในสิ่งที่พี่คิดว่าดีที่สุด ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องเจ็บปวด” แกงส้มตอบ ถึงจะให้คำแนะนำแคนได้ แต่เขากลับทำมันไม่ได้เหมือนกัน
“ขอบใจนะแกงส้ม” แคนเอ่ยขอบคุณแกงส้ม
“ไม่เป็นไรฮะ เช็ดน้ำตาแล้วสู้ต่อไป” แกงส้มใช้มือของตัวเองเช็ดน้ำตาให้แคน แคนยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะพากันเดินเข้าไปในบ้าน
“แคนเป็นอะไรอยู่ๆก็วิ่งออกไปอย่างนั้น” ฮั่นถามอย่างเป็นห่วง ร่างบางเหลือบตามองฮัทที่โอบร่างบางของหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ” แคนตอบ ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆรุจ
“ไม่เป็นอะไรแน่นะครับแคน” รุจถาม
“ไม่เป็นอะไรแน่ฮะพี่รุจ” แคนยิ้มกว้างให้รุจ รอยยิ้มนั้นทำให้รุจยิ้มตามได้อย่างง่ายดาย แต่กลับทำให้ฮัทโกรธได้มากเหมือนกัน
“เออ...นี่ แล้วเรื่องเที่ยวทะเลล่ะฮะ ผมยังไม่ลืมนะ” แกงส้มเอ่ยขึ้น
“ใช่ๆ ไปเที่ยวทะเลกันเถอะ พี่ฮั่นสัญญาแล้วนี่” แคนพูดแล้วหันไปมองหน้าฮั่น ร่างสูงพยักหน้า
“จะไปก็ไปสิ”
“ถ้างั้น ผมกับเฟรมไปด้วยนะครับ ไปเที่ยวกันนะเฟรม เฟรมกับฮัทไม่ได้เที่ยวด้วยกันเลยนี่นา” ฮัทเอ่ยขึ้น
“ก็ได้ค่ะ” เฟรมตอบตกลง
“แล้วพี่รุจล่ะ จะไปด้วยหรือเปล่า” แกงส้มเป็นคนถาม
“แล้วมีคนอยากให้พี่ไปด้วยหรือเปล่าล่ะ” รุจถาม แล้วมองหน้าแคน ร่างบางรีบพยักหน้าทันที
“มีสิฮะ พี่รุจไปด้วยกันนะ” แคนพูด
“ครับ” รุจรับปาก
“โอเค สรุป ไปกันหมดนี่เลยก็แล้วกันนะฮะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ออกเดินทาง วันนี้รีบกลับไปเก็บข้าวเก็บของกันดีกว่าเนอะ” แกงส้มเป็นคนสรุปทุกอย่าง นี่จะเป็นการเที่ยวทะเลที่วุ่นวายที่สุดหรือเปล่านะ
---------------------------------------------------------------------------------
กรี๊ดกร๊าด มาอัพแล้วค่ะ แอบหายไปตั้งสองวัน คิดถึงเค้ามั๊ย เค้ารีบแต่งมากเลยอ่ะตอนนี้อ่ะ มันก็เลยดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยอ่า เดี๋ยวมารีไรท์ให้ใหม่นะ แต่เคะเรื่องนี้น่าสงสารกันทุกคนเลยอ่า ไปจับเมะตบกันมะ (อินจัด) 555 เม้นกันหน่อยนะจ๊ะ ขอบคุณมากค่ะ รักรีดเดอร์ ขอบคุณที่เม้นให้กำลังใจ ทวงฟิค หรืออะไรต่างๆที่มันทำให้ไรเอตณ์มีกำลังใจที่จะเขียนนะคะ ขอบคุณค่ะ^^
ความคิดเห็น