คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : chapter 15. เมา
ฮัทตอบอย่างไม่เกรงกลัว ฮั่นละสายตาจากฮัท ไปมองที่แคน
“แคน บอกพี่สิ ว่ามันไม่จริง” ฮั่นพูดกับร่างเล็กที่น้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง แคนไม่ได้ตอบอะไร
“มันจริงพี่ฮั่น แคนเป็นเมียผมแล้ว” ฮัทย้ำกับฮั่น ความอดทนของผู้เป็นพี่ชายสิ้นสุดลง ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าฮัทจะทำร้ายแคนอย่างไร เขาก็พยายามที่จะไม่ทำอะไรฮัท แต่ครั้งนี้มันมากไปแล้วจริงๆ ฮั่นพุ่งเข้าหาฮัทอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะปล่อยหมัดหนักๆลงบนใบหน้าหล่อเหลาของฮัท ส่งผลให้ฮัทล้มลงไปทันที
พลั่ก...
“พี่ฮั่น” แกงส้มเรียกฮั่นด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าฮั่นจะต่อยฮัท ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปขวางร่างสูงเอาไว้ก่อนที่ฮั่นจะเข้าไปต่อยฮัทซ้ำ
“ฮัท” ส่วนแคน รีบถลาเข้าไปดูฮัท มือหนาปาดเสือดสีสดที่ไหลออกจากมุมปากของตน
“นี่พี่ต่อยผมเหรอ พี่ต่อยผม เพราะแคนเหรอ” ฮัทถาม ฮั่นไม่ตอบอะไร ได้แต่มองผู้เป็นน้องชายแท้ๆด้วยแววตาที่ฉายแววโกรธอย่างเห็นได้ชัด
“นี่พี่หลงรักแคนจนกล้าต่อยผมอย่างนั้นหรอ หึ” ฮัทแค่นหัวเราะ ก่อนจะยันกายลุกขึ้น
“ไอ้ฮัท” ฮั่นทำท่าจะพุ่งเข้าหาฮัทอีกครั้ง แต่โดนแกงส้มดันเอาไว้ก่อน
“พี่ฮั่น พอเถอะฮะ แคนขอ” แคนพูดขึ้น ฮั่นมองหน้าแคนด้วยแววตาที่เจ็บปวด ก่อนที่จะหันหลังเดินออกจากห้องไป
“พี่ฮั่น พี่ฮั่น” แกงส้มร้องเรียกร่างสูงที่วิ่งออกไป แล้วหันกลับมามอง แคนและฮัท เพราะเป็นห่วงทั้งคู่
“ตามพี่ฮั่นไปเถอะแกงส้ม พี่ไม่เป็นอะไรหรอก” แคนบอกแกงส้ม ไม่อยากให้น้องเป็นห่วง
“งั้น ผมไปก่อนนะฮะ” แกงส้มพูดแล้วรีบวิ่งตามฮั่นออกไป
“ฮัท นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า” แคนเข้ามาดูฮัท ร่างสูงตวัดสายตาดุๆใส่ ทำให้ร่างบางชะงัก ไม่กล้าที่จะเข้าไปดูฮัทใกล้ๆ
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ฮัทพูดเสียงเรียบ
“ฮัท แต่แคน...”
“บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง” ฮัทบันดาลโทสะ ผลักร่างบางอย่างแรง จนแคนล้มลงไปกองกับพื้น
“โอ๊ย!!!” แคนร้องออกมาด้วยความเจ็บ ฮัทได้สติกลับมา กำลังจะเข้าไปดูร่างบางที่ล้มอยู่ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีใครคนหนึ่งเข้ามาขัดเสียก่อน
“แคน เกิดอะไรขึ้น” รุจรีบเข้ามาพยุงแคนทันทีที่เดินมาเห็น
“ไม่มีอะไรฮะพี่รุจ” แคนตอบ
“ไม่มีอะไรได้ยังไงแคน นายทำร้ายแคนใช่มั๊ย” รุจผละออกจากร่างบาง ลุกขึ้นประจันหน้ากับร่างสูงของฮัท ฮัทก็จ้องตอบอย่างไม่มีใครกลัวใคร
“ไม่ใช่เรื่องอะไรของนาย นี่มันเรื่องของคนในครอบครัว คนนอกอย่ายุ่ง” ฮัทพูดเสียงเรียบ
“เรื่องนี้ไม่ให้ฉันยุ่งก็คงไม่ได้ นายทำร้ายแคน”
“แล้วนายจะมายุ่งอะไรกับเรื่องของฉัน อ้อ...แล้วก็รู้เอาไว้ซะด้วยนะ ว่าแคน เป็นเมียฉันแล้ว นายไม่มีสิทธิมายุ่งกับเขาอีก” ฮัทตะคอกใส่รุจ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป แคนอึกอัก ไม่ยอมพูดอะไรขึ้น
“มัน...ไม่จริงใช่มั๊ยแคน” รุจถามเสียงแผ่ว ยังไม่ปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์
“....” แคนไม่ตอบ แต่นั่นก็คือคำตอบที่ชัดเจนที่สุดแล้ว
“นี่มัน เรื่องบ้าอะไรเนี่ย แคน ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย” รุจสบถออกมาอย่างหัวเสีย สงสารคนตัวเล็กเหลือเกิน ร่างสูงเข้าไปช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น
“พี่รุจ ไม่รังเกียจแคนเหรอฮะ” แคนถาม
“แล้วทำไมพี่ต้องรังเกียจแคนด้วยล่ะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ ยังไงซะพี่ก็จะอยู่ข้างแคน” รุจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ส่งผลให้น้ำตาของร่างบางไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย อย่างน้อย เขาก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูงแน่น “ขอบคุณนะฮะพี่รุจ ขอบคุณจริงๆ” แคนได้แต่พร่ำบอกคำว่าขอบคุณกับรุจ ร่างสูงลูบศีรษะคนตัวเล็กเบาเป็นเชิงปลอบโยน
“พี่ฮั่นหายไปไหนของเขานะ” แกงส้มวิ่งออกมาตามหาฮั่น แต่ก็ไม่พบเสียแล้ว แกงส้มเดินตามหาไปทั่วแต่ก็ไม่พบ แกงส้มจึงตัดสินใจเดินไปดูที่ลานจอดรถของรีสอร์ทก็พบว่า รถของฮั่นไม่อยู่เสียแล้ว
“ไปไหนของเขาเนี่ย” แกงส้มพูดขึ้น รู้สึกเป็นห่วงฮั่นขึ้นมา
แกงส้มเดินกลับเข้ามาภายในรีสอร์ท ก็พบรุจและแคนนั่งอยู่ที่โซฟา จึงเดินเข้าไปหา
“เป็นยังไงบ้างแกงส้ม แล้วพี่ฮั่นล่ะ” แคนรีบถามทันทีที่แกงส้มเดินเข้ามาถึง
“ไม่เจอเลยฮะ รถพี่ฮั่นก็ไม่อยู่” แกงส้มตอบ สีหน้าเคร่งเครียด
“ลองโทรตามดูสิ” แคนเสนอ
“ฮะ” แกงส้มรีบหยิบโทรศัพท์มือถือราคาแพงของตนเองออกมากดเบอร์โทรศัพท์ของฮั่นทันที ร่างบางเอามันแนบหูเอาไว้เพื่อรออีกฝ่ายรับ
“ไม่ยอมรับเลย” แกงส้มพูดแล้วกดตัดสายก่อนที่จะโทรไปใหม่ คราวนี้ฮั่นรับสาย
“ฮัลโหลพี่ฮั่น พี่อยู่ไหน” ทันทีที่ฮั่นรับสายโทรศัพท์ แกงส้มก็รีบยิงคำถามใส่ทันที
‘ตอนนี้พี่กลับกรุงเทพแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ฝากดูแลทุกคนด้วย’ ฮั่นตอบเสียงเรียบ
“เดี๋ยวพี่ฮั่น” แกงส้มเรียกฮั่น แต่ก็ไม่ทัน เพราะฮั่นวางสายไปแล้ว
“เป็นยังไงบ้างแกงส้ม” แคนถาม
“พี่ฮั่นบอกว่ากลับกรุงเทพแล้วฮะ เอาไงกันต่อดี” แกงส้มถามเพื่อขอความเห็น
“งั้นพี่ว่า เราก็กลับกันเลยเถอะ” รุจเสนอความเห็น ซึ่งแคนกับแกงส้มก็เห็นด้วย
“อื้อ...กลับเลยก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้มีแต่เรื่องน่าปวดหัว” แกงส้มพูด
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเก็บของก่อนนะ แล้วก็อย่าลืมบอกฮัทล่ะ” แคนบอกแล้วเดินแยกออกมา
“เฮ้อ...พี่แคนนะพี่แคน เค้าทำตัวเองเจ็บขนาดนี้ แล้วยังจะเป็นห่วงอีก” แกงส้มพูดออกมาเมื่อแคนเดินออกไปแล้ว แต่ก็ยังไม่วายให้ไปบอกฮัทด้วย
“พี่ไปเก็บของบ้างก็แล้วกัน” รุจพูดแล้วเดินออกไป แกงส้มจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อที่จะโทรหาฮัท
ทุกคนมุ่งหน้าเข้าสู้กรุงเทพมหานคร โดยที่แคนกลับกับรุจเหมือนเดิม แต่คราวนี้มีแกงส้มมาด้วย สาวนฮัทก็กลับพร้อมกับเฟรม
รถยนต์คันหรูของรุจแล่นมาจอดภายในบ้านของแคน ก่อนที่จะเข้ามานั่งพักภายในห้องรับแขกของบ้าน
“ไม่เห็นมีรถของพี่ฮั่นเลย” แกงส้มพูดขึ้น เมื่อเข้ามาภายในบ้านแล้วยังไม่เห็นรถยนต์ของฮั่น
“นั่นสิ ป่านนี้ก็น่าจะกลับมาถึงบ้านแล้วนี่นา” แคนเห็นด้วย
“จะเป็นอะไรมั๊ยนะ” แกงส้มเอ่ยอย่างเป็นห่วง
“ป้าแจ๋วฮะ พี่ฮั่น กลับมาบ้านหรือยังฮะ” แคนเอ่ยถามป้าแจ๋วที่เดินเข้ามาเสิร์ฟน้ำ
“ยังเลยค่ะคุณแคน ป้ายังๆไม่เห็นเลย” ป้าแจ๋วตอบ แล้วขอตัวเดินออกไป
“เดี๋ยวพี่ลองโทรตามก็แล้วกัน” แคนพูดขึ้นพลางหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมาโทรหาผู้เป็นพี่ชาย แต่ฮั่นก็ไม่รับสายแคน
“พี่ฮั่นไม่รับสายเลย” แคนพูดเมื่อฮั่นไม่ยอมรับสายโทรศัพท์
“โธ่เอ๊ย...พี่ฮั่น ไปทำอะไรของเขานะ” แกงส้มเป็นห่วงฮั่นมากขึ้น
“ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นหรอก ฮั่นเขาเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ” รุจพูดขึ้น ไม่อยากให้แกงส้มและแคนเป็นกังวลมากไป
“ก็ผมเป็นห่วงนี่พี่รุจ” แกงส้มเถียงขึ้นมา ก็คนมันเป็นห่วง ทำยังไงก็ไม่หายเป็นห่วงหรอก
“เออๆ แล้วแต่นายก็แล้วกัน พี่กลับก่อนดีกว่า” รุจลุกขึ้นยืนเห็นว่าถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้างแล้ว
“อื้อ...ไปดีมาดีนะพี่รุจ” แกงส้มพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ดูแลตัวเองดีนะแคน มีอะไรไม่สบายใจก็บอกพี่ได้” รุจไม่สนใจแกงส้ม หันมาพูดกับแคนแทน ร่างบางยิ้มให้ร่างสูงด้วยความซาบซึ้ง ผู้ชายคนนี้เป็นคนดีมากจริงๆ
“ขอบคุณมากนะฮะพี่รุจ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง พี่รุจเป็นคนดีมากเลย” แคนขอบคุณจากใจจริง
“ไม่เป็นไร ก็แคนเป็นน้องชายพี่นี่” รุจเอ่ยยิ้มๆ
“ฮะ งั้นเดี๋ยวแคนเดินไปส่งพี่รุจนะฮะ” แคนลุกขึ้นยืน เตรียมที่จะไปส่งรุจ
“อื้อ...ปะ” รุจเดินนำหน้าไป โดยมีแคนเดินตาม ทิ้งให้แกงส้มนั่งอยู่คนเดียว แต่ร่างบางก็ไม่สนใจ ตอนนี้เขาสนใจแต่ฮั่นคนเดียว
“พี่ฮั่น ป่านนี้พี่จะไปอยู่ที่ไหนเนี่ย” แกงส้มพูดขึ้นมาลอยๆ
~มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึงอยู่ทุกครั้งที่มองดาว...~
เสียงริงโทนโทรศัพท์ของแคนดังขึ้น แกงส้มสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือของแคนขึ้นมา แล้วก็ต้องรีบกดรับทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของใครที่โทรเข้ามา
“ฮัลโหล พี่ฮั่น พี่อยู่ที่ไหน เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่โทรมาบอกเลย” แกงส้มยิงคำถามใส่ทันทีที่รับโทรศัพท์
‘เอ่อ...คือ ผมไม่ใช่ฮั่นครับ ผมเป็นเพื่อนเขา คุณคือน้องชายเขาใช่มั๊ยครับ’ เสียงจากปลายสายพูด
“เอ่อ...ขอโทษนะฮะ ใช่ฮะ ผมเป็นน้องชายพี่ฮั่น มีอะไรหรือเปล่าฮะ” แกงส้มขอโทษปลายสาย ก่อนที่จะถามถึงฮั่น
‘ตอนนี้ ฮั่นอยู่ที่ผับของผม ตอนนี้มันดื่มหนักมากเลย คุณช่วยมาดูพี่ชายคุณหน่อยได้มั๊ยครับ’
“ได้ครับๆ ว่าแต่ผับของคุณอยู่ที่ไหนเหรอฮะ” แกงส้มถามทางไปผับที่ฮั่นอยู่ ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ของแคนไว้ที่เดิมแล้วรีบเดินออกไปทันที
“อ้าว...แกงส้ม จะไปไหน” แคนทักเมื่อเดินสวนกับแกงส้ม
“ผมรู้แล้วว่าพี่ฮั่นอยู่ไหน ผมกำลังจะไปตามพี่ฮั่นกลับฮะ” แกงส้มตอบ
“พี่ไปด้วยสิ”
“ไม่ต้องหรอกฮะ พี่แคนพักผ่อนอยู่กับบ้านเถอะ เดี๋ยวผมไปตามเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” แกงส้มพูดแล้วรีบเดินออกไปทันที
“แกงส้ม แกงส้ม เดี๋ยวสิ” แคนพยายามเรียกผู้เป็นน้องชาย แต่แกงส้มไม่ฟังอะไรทังนั้น ใส่รองเท้าได้ก็รีบวิ่งออกไปทันที
“เฮ้อ...” แคนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
แกงส้มรีบออกมาเรียกแท็กซี่ไปที่ผับที่ว่านั่นทันที ไม่นานนักก็มาถึง แกงส้มไม่รอช้าที่จะเข้าไปในนั้นทันที เนื่องจากตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเปิดของสถานที่แห่งนี้ จึงไม่มีคน
แกงส้มเดินเข้ามาเรื่อยๆจนเห็นร่างสูงร่างหนึ่งกำลังกระดกน้ำสีเหลืองอำพันเข้าปาก
“พี่ฮั่น พี่ทำอะไรเนี่ย” แกงส้มรีบถลาเข้าไปรั้งแขนฮั่น ที่กำลังจะดื่นเหล้า
“อาราย...ปล่อย” ฮั่นกระชากแขนของตนออกจากแกงส้มได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะกระดกเหล้าเข้าปากอีก
“พอได้แล้วพี่ฮั่น พี่จะกินไปเพื่ออะไร” แกงส้มหยิบแก้วที่ฮั่นกำลังจะรินเหล้าเพิ่มอีกออก
“กินให้มันลืมไง ลืมมันให้หมดทุกอย่าง” ฮั่นพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เอื้อมมือจะไปคว้าแก้วกลับมา แต่แกงส้มก็หลบไม่ยอมให้ฮั่นหยิบได้
“ถึงลืมตอนนี้ แต่พอหายเมา พี่ก็ต้องกลับมาจำได้อยู่ดี แล้วพี่จะกินมันให้เสียสุขภาพทำไม”
“อย่ามายุ่งกับพี่ นายไม่ใช่พี่ นายไม่รู้หรอก ว่าการที่ถูกคนที่รักสองคนหักหลังน่ะ มันเจ็บแค่ไหน”
“ผมรู้ว่ามันเจ็บ แต่พี่จะทำให้ตัวเองเจ็บเพิ่มทำไมล่ะ ทำไมไม่ยอมรับความจริง”
“ขอร้องแกงส้ม ขอพี่กินเถอะ แค่วันนี้ วันเดียวเท่านั้น” ฮั่นเปลี่ยนมาเป็นขอร้อง แกงส้มมองหน้าร่างสูงอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะยอมยื่นแก้วให้
“ก็ได้ แต่แค่วันนี้วันเดียวนะ แล้วพี่ต้องสัญญากับผมก่อนว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก” แกงส้มยื่นข้อเสนอ ฮั่นพยักหน้า ก่อนที่จะรับแก้วมารินของเหลวสีอำพันที่เป็นผลเสียต่อร่างกายแล้วดื่มเข้าไปแก้วแล้วแก้วเล่า แกงส้มก็ได้แต่นั่งมองอย่างเป็นห่วง เขาก็เข้าใจดีว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเกินกว่าที่จะรับได้ แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อเรากลับไปแก้ไขมันไม่ได้แล้วนอกจากจะยอมรับมัน
เวลาผ่านไปจนกระทั่งตอนนี้เริ่มจะเย็นแล้ว แต่ฮั่นก็ยังไม่ยอมเลิกดื่ม จนในที่สุดแกงส้มก็ทนไม่ไหว แย่งแก้วเหล้าออกมาจากมือหนาอีกรอบ
“พอแล้วพี่ฮั่น”
“เดี๋ยวเซ่...จากินต่อ” ฮั่นทำท่าจะคว้าแก้วกลับมา
“ไม่ต้องกินแล้ว พี่เมามากแล้วนะ กลับบ้านกันเถอะ”
“ม่ายกลับ...ช้านม่ายอยากกลับบ้าน” ฮั่นเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง ไม่ยอมกลับ
“กลับได้แล้วพี่ฮั่น ลุกขึ้นเร็ว” แกงส้มลุกขึ้นยืน สองมือดึงแขนฮั่นให้ลุกขึ้นมา แต่ด้วยแรงที่มีไม่สามารถทำให้ร่างสูงลุกขึ้นได้อย่างที่ต้องการ
“ม่ายปาย”
“ลุกเร็วพี่ฮั่น” แกงส้มพยายามที่จะดึงฮั่นให้ลุกขึ้นอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล จนกระทั่งเจ้าของผับแห่งนี้ ซึ่งก็คือเพื่อนของฮั่นต้องเข้ามาช่วย
“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วย” ชายคนนั้นพูดกับแกงส้ม
“ขอบคุณนะครับ” ทั้งสองคนช่วยกันหามร่างสูงจนไปถึงรถของฮั่น ก่อนที่จะจัดการให้ฮั่นนั่งเบาะช้างคนขับ แกงส้มหันมาขอบคุณเพื่อของฮั่นคนนั้น
“ขอบคุณมากนะฮะ ผมไปก่อนนะฮะ” แกงส้มพูดจบก็ขึ้นรถไปนั่งประจำที่คนขับ แล้วขับรถออกไปทันที ใช้เวลาไม่นานัก แกงส้มก็ขับรถมาถึงบ้านของฮั่นอย่างสวัสดิภาพ
“พี่ฮั่น ลงมาเร็ว” แกงส้มเดินลงมาลากฮั่นลงจากรถ
“อ้าว...คุณแกงส้ม ตายแล้วแล้วคุณฮั่นเป็นอะไรคะเนี่ย” ป้าแจ๋วที่เดินมาเห็นพอดีถามอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพของฮั่น
“พี่ฮั่นเมาน่ะฮะ” แกงส้มตอบ
“งั้นเดี๋ยวป้าเรียกเด็กมาช่วยหามนะคะ” ป้าแจ๋วเดินเข้าไปภายในบ้านสักพักก็ออกมาพร้อมกับเด็กรับอีกสองคน มาช่วยกันแบกร่างสูงขึ้นไปบนห้อง
“แล้วพี่แคนล่ะฮะป้าแจ๋ว” แกงส้มถามถึงพี่ชายตัวเล็ก
“คุณแคนอยู่ในห้องน่ะค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรฮะ เดี๋ยวผมดูแลพี่ฮั่นเองนะฮะ”
“ค่ะๆ งั้นป้าฝากด้วยนะคะ” ป้าแจ๋วว่า แล้วเดินออกจากห้องของฮั่นไป แกงส้มปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามาดูคนเมาที่นอนแผ่อยู่บนเตียง
“เฮ้อ...” แกงส้มถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กและกะละมังใบเล็กใส่น้ำสะอาดมา แล้วจัดการใช้ผ้าชุบน้ำ เช็ดตัวให้ร่างสูงที่นอนหลับตาอยู่
แกงส้มไล่เช็ดตั้งแต่ใบหน้าหล่อ จนมาถึงลำคอ ก่อนที่จะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของร่างสูงออกเพื่อที่จะเช็ดตัวได้สะดวก และทันทีที่ผ้าที่เปียกน้ำหมาดๆ แตะลงบนอกแกร่ง มือหนาของฮั่นก็คว้าข้อมือเล็กเอาไว้ทันที แกงส้มสะดุ้งตกใจ
“เอ่อ...พี่ฮั่น จับผมทำไม” แกงส้มเอ่ยขึ้น ฮั่นปรือตาขึ้นมามอง
“แคน...มันไม่จริงใช่มั๊ยแคน บอกพี่มาสิว่ามันไม่จริง” ฮั่นพูดออกมาอย่างขาดสติ มองแกงส้มเป็นแคน ร่างบางนิ่งไปสักพัก
“พี่ฮั่น ผมแกงส้มนะ ไม่ใช่พี่แคน มองดีๆสิ” แกงส้มพูดจบ ฮั่นก็ลุกขึ้นผลักร่างบางให้นอนราบไปกับที่นอน
“แคน แคนรู้ใช่มั๊ยว่าพี่รักแคน” ฮั่นยังคงเพ้อไม่หยุด
“พี่ฮั่น ผมแกงส้ม ไม่ใช่พี่แคน” แกงส้มเริ่มขึ้นเสียงเมื่อร่างสูงยังคงมองตนเป็นแคน
“เป็นของพี่นะ แคนพี่รักแคน” พูดจบ ร่างสูงก็จู่โจมที่ริมฝีปากบางอย่างรวดเร็วและรุนแรง จนแกงส้มไม่ได้ทันตั้งตัว ลิ้นหนาถูกส่งเข้ามาไล่ต้อนลิ้นเล็กที่พยายามจะหนี มือเรียวของแกงส้มทุบที่อกแกร่งของฮั่นอย่างแรงเพื่อที่จะให้ฮั่นปล่อยตน แต่ก็ไม่ได้ผล จนเมื่อร่างสูงพอใจจากริมฝีปากบางแล้ว ก็ผละออกก่อนที่จะไล้ลงมาดูดเม้มที่คอระหงส์ กลิ่นน้ำหอมของแกงส้มเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ดิบของฮั่นได้เป็นอย่างดี
อ่านต่อ
ไปดูตอนที่ 8 จ่ะ
-------------------------------------------------------
ในที่สุด เอ็นซีฮั่นส้มก็มาเสียที เป็นอย่างไรกันบ้างคะ มันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่นะ เพราะไรเตอร์มึน ปวดหัวมากเลยแต่ก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว มันสั้นไปหน่อย อย่าว่าเค้าน้า
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากเลยที่ให้กำลังใจ ที่รักไรเตอร์ รักฟิคเรื่องนี้ อ่านเม้นแต่ลเม้นน้ำตาจะไหล ซึ้งมากจริงๆ ขอบคุณมากนะคะ ไรเตอร์ไม่สามารถที่จะตอบเม้นทุกคนได้ แต่ก็ต้องขอบคุณมากจริงๆค่ะ
มีอะไรจะบอก ดค้าเล่นทวิตแล้วนะ ดีใจกับตัวเอง 555 คลิกมาคุยกันได้ มาช่วยสอนไรเตอร์เล่นด้วย 5555
https://twitter.com/#!/PupaePa อย่าลืมคลิกเข้ามานะ สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนอีกรอบนะคะ ทุกเม้นไรเตอร์อ่านหมด ไม่ว่าสั้นหรือยาว แต่แอบชอบเม้นยาวๆ 555 เอ้อ...สงกรานต์นี้คงไม่ได้อัพนะคะ เพราะไม่ได้อยู่บ้าน ยังไงก็รอเค้าหน่อยนะ รักทุกคน
ความคิดเห็น