คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : chapter 23. น้องแกงส้ม
“พี่ฮั่น พี่ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย” แกงส้มเอ่ยถามฮั่นเมื่อร่างสูงมาส่งตนถึงบ้านแล้ว
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก” ฮั่นหันมาส่งยิ้มบางๆให้น้องชาย
“ผมจะเชื่อพี่ก็ได้พี่ฮั่น ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะไปอยู่เป็นเพื่อนพี่นะ เลิกงานแล้วเราจะได้ไปเยี่ยมพี่แคนกัน” แกงส้มเสนอ ฮั่นพยักหน้ารับ
“อื้อได้ เจอกันพรุ่งนี้นะแกงส้ม” ร่างโปร่งส่งยิ้มให้พี่ชาย ก่อนที่จะเดินลงจากรถไป แกงส้มมองตามรถของฮั่นที่แล่นออกไปจนสุดสายตา แววตาฉายความกังวลใจ เขาเป็นห่วงพี่ฮั่น
“ทำไมพี่ชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ พี่ฮั่น”
เช้าวันรุ่งขึ้น
แกงส้มรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะได้ไปอยู่เป็นเพื่อนฮั่น เป็นห่วงพี่ชายมากเหลือเกิน ร่างโปร่งหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาผู้เป็นพี่ชาย แต่รอแล้วรออีก ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากปลายสาย
“เป็นอะไรของพี่อีกนะพี่ฮั่น” แกงส้มเริ่มร้อนใจ มือเรียวเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนที่หยิบสิ่งของจำเป็นเล็กน้อยแล้วรีบออกจากบ้านตรงไปที่บ้านของพี่ชายทันที
แกงส้มเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน บ้านทั้งบ้านยังคงเงียบ อาจเป็นเพราะนี่ยังเช้าอยู่ก็เป็นได้
“อ้าว คุณแกง มาทำอะไรแต่เช้าคะ” เสียงทักทายของป้าแม่บ้านที่เพิ่งเดินเข้ามา ทำเอาร่างโปร่งตกใจเล็กน้อย แกงส้มหันมาหาแม่บ้านสูงอายุ จึงเอ่ยถามถึงฮั่น
“สวัสดีครับป้าแจ๋ว พี่ฮั่นอยู่ไหนเหรอครับ”
“คุณฮั่นยังไม่ลงมาจากห้องเลยค่ะ ป้าว่าจะไปตามสักหน่อย” ป้าแจ๋วรับไหว้แล้วตอบคำถาม
“ไปเป็นไรครับป้า เดี๋ยวผมไปเรียกพี่ฮั่นเอง” แกงส้มอาสา
“ก็ได้ค่ะ ป้าฝากด้วยนะคะ” แกงส้มพยักหน้ารับ แล้วจึงเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของร่างสูง มือเรียวถูกยกขึ้นเคาะประตูห้องตามมารยาท
“พี่ฮั่น พี่ฮั่นตื่นยังครับ” แกงส้มตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ร่างโปร่งจึงลองเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูดู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก
“พี่ฮั่น ผมเข้าไปแล้วนะ” ไม่รอคำอนุญาต แกงส้มก็ผลักประตูเดินเข้ามาในห้องนอนกว้าง ภายในสะอาดสะอ้านเรียบร้อย ร่างโปร่งบางเดินตรงไปที่เตียงนอนใหญ่ก็พบร่างสูงของฮั่นนอนหลับอยู่ แกงส้มถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ที่แท้ก็หลับอยู่นี่เอง นึกว่าเป็นอะไรเสียอีก
“พี่ฮั่น พี่ไม่สบายหรือเปล่าฮะ” แกงส้นนั่งลงบนเตียงข้างๆฮั่น พลางใช้มือเรียวเขย่าตัวฮั่นเพื่อเรียกให้อีกคนตื่นขึ้นมา เพื่อถามดูอาการ
“อื้อ” ร่างสูงส่งเสียงครางในลำคอ ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาดู แกงส้มลองเอามือแตะที่หน้าผากของร่างสูง แต่ก็ไม่เห็นจะร้อนแต่อย่างใด
“ตัวก็ไม่เห็นจะร้อน พี่ฮั่น ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก พี่ฮั่น” แกงส้มเขย่าตัวฮั่นแรงขึ้นเพื่อให้เขาตื่นขึ้นมา นี่มันก็สายแล้ว
“อื้อ…เดี๋ยวสิ อีกแปป” ร่างสูงพลิกกายหนี ยังไม่อยากตื่น เพราะเมื่อคืนนี้กว่าจะได้นอนก็เกือบสว่าง หัวมีแต่เรื่องของแคนเต็มไปหมด
“แปปอะไรล่ะพี่ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก” แกงส้มยังไม่ละความพยายามที่จะปลุกฮั่น
“ไปสายนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก” ฮั่นพูดในขณะที่ยังไม่ลืมตา
“ไม่เป็นไรได้ไงพี่ ยิ่งเป็นเจ้านายเค้าก็ยิ่งต้องไประ…เห้ย” ยังไม่ทันที่ได้เอ่ยให้จบประโยค ร่างโปร่งที่กำลังก่อกวนการนอนของร่างสูงอยู่ก็โดนดึงลงไปนอน และถูกกอดโดยร่างสูงแน่น โดยที่ร่างสูงยังไม่ได้ลืมตา แกงส้มมองหน้าฮั่นด้วยสีหน้าตกใจ หัวใจเต้นแรงเมื่อใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันเพียงแค่ไม่กี่เซน ฮั่นค่อยๆยกเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมามองหน้าคนกวน
“พี่ฮั่น…”
“ถ้านายยังไม่เลิกพูด เดี๋ยวจะโดนมากกว่ากอด พี่ขอนอนต่ออีกนิด เมื่อคืนพี่ไม่ได้นอนเลย ได้มั๊ย”
“กะ…ก็ได้ฮะ แต่…แต่ว่าพี่ฮั่นปล่อยผมก่อนเถอะ” แกงส้มแกะมือที่โอบกอดเขาอยู่ออก แต่ทว่ายิ่งแกะก็ยิ่งโดนกอดแน่นขึ้นไปอีก
“ไม่ อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน อยู่ตรงนี้ให้พี่รู้ว่าพี่ไม่ได้อยู่คนเดียว” ฮั่นพูด สายตาคมมองลงไปในตาหวาน จนแกงส้มต้องหลบตา
“ก็ได้ฮะ” ในที่สุดแกงส้มก็ต้องยอม ถ้าเป็นผู้ชายคนนี้ เขายอมทำให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ฮั่นยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลง พลางเอาหน้าของตนเองซุกลงไปที่ซอกคอขาวของแกงส้ม ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยอมนอนเฉยๆให้ฮั่นได้กอดเอาตามใจชอบ เขารู้ดีว่าเวลานี้พี่ชายต้องการคนอยู่ด้วยมากที่สุด และเขาก็อยากเป็นคนนั้น คนที่ได้อยู่เคียงข้างพี่ฮั่น
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ร่างโปร่งค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ สายตามองกวาดไปทั่วห้องนอนที่ตนเองนอนอยู่ ก่อนที่จะรีบเด้งตัวขึ้นนั่ง นี่เขาแอบหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แกงส้มถามตัวเอง พลางมองไปข้างๆก็ไม่มีร่างสูงที่กอดตนก่อนหน้านี้นอนอยู่แล้ว
“อ้าวแกง ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทักของพี่ชายทำให้แกงส้มหันไปมองต้นเสียงแทบไม่ทัน ร่างสูงเดินออมาจากห้องน้ำด้วยชุดสูททำงานเต็มยศ
“พี่ฮั่น ตื่นนานแล้วเหรอครับ” แกงส้มเอ่ยถามออกไป นึกอายตัวเองอยู่เหมือนกัน เป็นคนมาปลุกเค้าแท้ๆ แต่กลับเผลอหลับไปได้
“ก็สักพักนึงแล้ว พี่เห็นเรานอนหลับสบายเลยไม่อยากกวน” ฮั่นตอบ ยังไม่วายที่จะแซวน้องชายเล็กน้อย
“ทำไมพี่ไม่เรียกผมล่ะ” แกงส้มส่งสายตาเหวี่ยงไปให้ ฮั่นหัวเราะเบาๆ
“เอ้า…พี่ก็ไม่รู้เนอะ เห็นนอนหลับสบายก็เลยไม่อยากกวน พี่ผิดเหรอ” ฮั่นตอบแบบกวนๆ
“พอแล้ว ผมไปรอข้างล่างแล้วนะ”
“เฮ้ยเดี๋ยวดิ ไปด้วยพี่เสร็จแล้วเนี่ย แล้วนี่จะไปบริษัทกับพี่ด้วยหรือเปล่า” ฮั่นถาม
“แล้วพี่อยากให้ผมไปด้วยเปล่าละ พี่อยากให้ผมไป ผมก็จะไป”
“งั้นก็ไปกับพี่นี่แหละ ไปกันเถอะ” ฮั่นเดินเข้าไปจับมือเรียวทำท่าจะดึงออกมา แต่แกงส้มขืนตัวเอาไว้ ร่างโปร่งมองไปที่มือสองข้างที่จับกันอยู่
“เอ่อ ผมเดินเองได้พี่ฮั่น”
“ทำไม รังเกียจพี่เหรอ” ฮั่นแกล้งถาม รู้อยู่แล้วว่าแกงส้มไม่ได้รังเกียจอะไรเขาหรอก เพียงแค่เขินอายเท่านั้น แต่ก็ชอบแกล้งน้องชายอยู่นั่นแหละ
“ปละ เปล่านะ ไม่ได้รังเกียจ ผมไม่เคยรังเกียจพี่” แกงส้มปฏิเสธพัลวัน กลัวฮั่นจะเข้าใจผิด
“ถ้าไม่ได้รังเกียจพี่ แล้วทำไมไม่ยอมให้พี่จับมือล่ะ”
“เอ่อ…จะจับก็จับไปสิ จะทำอะไรก็ทำ ตามใจพี่เลย” แกงส้มเอยพลางก้มหน้างุด ฮั่นเผยยิ้มอย่างพอใจ ทำไมแกงส้มมัน…น่านักอย่างนี้นะ
“งั้นไปกันเถอะ” ร่างสูงจูงมือร่างโปร่งเดินไปด้วยกัน แกงส้มมองมือของพี่ชายที่กุมมือของตนเองไว้ ปากบางยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข อยากให้พี่ชายคนนี้จับมือเขาแบบนี้ตลอดไป
ร่างสูงเดินนำหน้าร่างโปร่งเข้ามาภายในบริษัทใหญ่ ตลอดทางที่เดินผ่าน พนักงานบริษัทต่างก็ทำความเคารพท่านประธานบริษัทด้วยความยำเกรง จนเข้ามาถึงภายในห้องทำงาน ฮั่นเดินไปนั่งประจำที่ตำแหน่งของตนเอง แล้วจัดการลงมือเคลียร์เอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะได้ทำงานเสร็จเร็วๆ จะได้ไปหาแคนเร็วๆ
ส่วนร่างโปร่งก็เข้ามาอยู่ในส่วนของตัวเองเงียบๆ ไม่อยากกวนสมาธิร่างสูง แต่พอเวลาผ่านไปนานๆ แกงส้มก็ทนที่จะอยู่เฉยๆต่อไปไม่ได้
“เอ่อ…พี่ฮั่น พี่อยากกินกาแฟมั๊ย เดี๋ยวผมลงไปซื้อให้” แกงส้มเอ่ยถาม ฮั่นละสายตาจากกองเอกสารตรงหน้ามองร่างโปร่ง
“อืม…เอามาหน่อยก็ได้”
“งั้น พี่รอผมแปปนึงนะ”
“อือ” ฮั่นพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่จะกลับไปทำงานตัวเองต่อ ส่วงแกงส้มก็เดินออกด้านล่างของบริษัทเพื่อที่จะมาหาซื้อของไปให้ฮั่น
แกงส้มสั่งกาแฟมาทั้งหมดสองแก้ว ให้ฮั่นแก้วนึง ตัวเองก็กินเองอีกแก้วนึง ร่างโปร่งเดินถือแก้วกาแฟร้อนสองแก้วอย่างระมัดระวัง และในขณะที่แกงส้มกำลังจะเดินไปถึงลิฟท์ เพื่อที่จะกลับไปยังห้องทำงานของฮั่น ก็มีเสียงเรียกชื่อตัวเองดังขึ้น
“น้องแกงส้ม” แกงส้มหันไปตามเสียงเรียกโดยที่ไม่ทันระวังตัว ก็ไปชนเข้ากับร่างสูงที่อยู่ด้านหลังของตนเอง กาแฟร้อนในมือก็หกไปราดกับร่างสูง
“โอ๊ย!!!!”
“พี่เชน!!!” แกงส้มร้องเรียกชื่อคนที่ถูกกาแฟหกราดด้วยความตกใจ มือเรียวรีบปล่อยแก้วกาแฟแล้วเข้ามาดูอาการของชายหนุ่มทันที
“พี่เชน ผมขอโทษ เป็นอะไรมั๊ยครับ” แกงส้มเอ่ยขอโทษด้วยความตกใจระคนรู้สึกผิด มือเรียวยื่นไปปัดๆกาแฟที่เลอะเสื้อขาวออก
“ไม่ครับ พี่ไม่เป็นไร” เชนตอบกลับไป แต่มันก็ไม่ได้ทำให้แกงส้มรู้สึกดีขึ้น ร่างโปร่งบางยังคงรู้สึกผิดอยู่ กาแฟก็ร้อน หกราดแบบนี้ต้องแสบแน่ๆ
“ทำไมเป็นคนซุ่มซ่ามอย่างนี้นะไอ้แกงส้ม” แกงส้มด่าตัวเอง
“ฮ่าๆ น้องแกงนี่ตลกนะ ว่าตัวเองก็ได้ด้วย” เชนหัวเราะเบาๆ แต่แกงส้มไม่ตลกด้วย
“ไม่ตลกนะพี่เชน เจ็บมากมั๊ย ไปล้างน้ำก่อนเถอะ” แกงส้มจับมือหนาให้เดินตามตนเองไปที่ห้องน้ำ โดยที่ไม่ทันเห็นว่า บนใบหน้าหล่อนั้น เผยรอยยิ้มร้ายขึ้นมา
“ล้างน้ำก่อนนะพี่เชน” แกงส้มเปิดก๊อกน้ำก่อนที่จะจัดแจงวักน้ำขึ้นล้างบริเวณที่เลอะ
“ไม่เป็นไรแล้วแกงส้ม พอเถอะ” เชนจับมือเรียวให้หยุดการกระทำ แกงส้มหันมองใบหน้าหล่อ เผลอไปสบสายตากับเชนเข้า แกงส้มหลบสายตาเกือบจะไม่ทัน ทำไมนะ แค่มองตาพี่เชนแค่นี้ ทำไมใจต้องเต้นด้วยนะ
“เอ่อ…ยังไงผมก็ต้องขอโทษพี่เชนอีกครั้งนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วเราอยากจะไถ่โทษมั๊ยล่ะ” เชนถาม แกงส้มมองหน้าร่างสูงอย่างสงสัย
“พี่เชนจะให้ผมทำอะไรล่ะครับ”
“ถ้างั้น แกงส้มเลี้ยงข้าวพี่มื้อนึงได้มั๊ย” ร่างสูงถาม
“อ๋อ ได้เลยครับ แค่เลี้ยงข้าวเอง ได้อยู่แล้ว เฮ้ย!!! ตายแล้ว ลืมกาแฟพี่ฮั่น” แกงส้มอุทานขึ้นมาเมื่อคิดได้ ลืมกาแฟของพี่ฮั่นไปเสียสนิทเลย
“งั้น เอาเบอร์เรามาหน่อยสิ ไว้เดี๋ยวพี่โทรนัดอีกทีนะ” เชนเอ่ย
“088-******* ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ” ว่าจบแกงส้มก็รีบวิ่งออกจากห้องน้ำทันที ร่างสูงมองตามร่างโปร่งที่วิ่งออกไป รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก ในหัวกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“แล้วเจอกันนะครับ น้องแกงส้ม”
-------------------------------------------------------------------------------------
เฮือกกว่าจะโผล่หัวมาได้ 5555555555555555 เค้าขอโทษที่มาช้า
เกิดอารมณ์อยากเปิดฟิคใหม่อีกหลายเรื่อง
และก็ดองทุกเรื่อง 55555555555555
ขอโทษนะ ตอนนี้มันมึนๆ ดำเนินเรื่องไม่ถูกเลย
ไปคุยกันที่ทวิตเถอะนะ @pupaepa
บะบายยยยยยยยย
ความคิดเห็น