คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter 7. หนีไม่พ้น
“นี่พี่แคน ไปเที่ยวทะเลกันมั๊ย” แกงส้มถามขึ้น ในขณะที่นั่งเล่นกันอยู่ที่สวนหน้าบ้าน
“ทำไมอยู่ๆถึงอยากไปเที่ยวทะเลล่ะ” แคนถาม
“ก็ผมไปอยู่อเมริกามาตั้งนาน ไม่ได้ไปเที่ยวทะเลเลย ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปเที่ยวทะเลครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” แกงส้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“อย่าเพิ่งมาดราม่าดิ พี่ก็อยากไปนะ แต่ไม่รู้ว่าพี่ฮั่นจะให้ไปหรือเปล่า”
“พี่แคนก็ขอพี่ฮั่นสิฮะ ผมเชื่อว่าพี่ฮั่นต้องให้ไปอยู่แล้วแหละ”
“อืม...ให้พี่ขอพี่ฮั่นให้พี่ไป แล้วจะให้พี่ขอให้พี่ฮั่นไปด้วยมั๊ย” แคนแกล้งแซวน้องชายคนสนิท พลางยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
“พี่แคน...แซวอีกแล้วนะ”
“ฮ่าๆๆๆ ก็มันน่าแซวนี่นา”
“เดี๋ยวถึงคราวผมบ้างนะ ผมจะแซวพี่ให้ยิ่งกว่านี้อีก” แกงส้มขู่
“คงจะไม่มีวันนั้นหรอก” แคนเอ่ยเสียงเบาลงเล็กน้อย
“อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิพี่แคน ยิ้มสิยิ้ม” แกงส้มใช้มือทั้งสองดึงแก้มแคน
“โอ๊ย!!! แกงส้ม เจ็บนะ” แคนตีมือแกงส้ม จนแกงส้มต้องปล่อยมือออก
“แค่นี้ก็ต้องตีด้วย เจ็บนะเนี่ย” แกงส้มสะบัดมือแสดงถึงอาการเจ็บ
“สมน้ำหน้า อยากมาทำพี่ก่อนทำไมล่ะ” แคนยิ้มอย่างผู้มีชัย
“เอ้อ...แล้วนี่ ฮัทอยู่บ้านคนเดียวเหรอ” แคน หุบยิ้มทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น
“อ่า...ก็คงจะใช่ แต่ฮัทเขาคงออกไปทำอะไรของเขาข้างนอกแล้วหล่ะ” แคนตอบ
“อ่อ...แล้วเอาไง ตกลงจะไปเที่ยวทะเลกับผมหรือเปล่า” แกงส้มถามอีกครั้ง
“เดี๋ยวเย็นนี้รอพี่ฮั่นมาก่อน แล้วจะขอ”
“ถ้างั้น เราไปดูกันดีกว่าว่าจะไปเที่ยวไหนกันดี ไปเร็ว” แกงส้มฉุดมือแคนให้ลุกขึ้นตามตนเองไป
“เดี๋ยวสิ...พี่ยังไม่ได้ตกลงเลยว่าจะไป”
“ไม่เป็นไรหรอก ไปเร็ว”
ตกเย็น
ฮั่นแวะมารับแคนที่บ้านของแกงส้ม ร่างสูงก้าวลงมาจากรถของตัวเอง ก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไป
“แคน พี่มาแล้ว” ฮั่นพูดขึ้นมาเมื่อเดินไปถึงห้องนั่งเล่นที่แคนกับแกงส้มนั่งเล่นกันอยู่
“พี่ฮั่นมาแล้ว มานั่งนี่สิ” แคนตบโซฟาข้างตัวเอง ฮั่นจึงเดินเข้ามานั่ง
“เป็นไงบ้าง แกงส้ม แคนดื้อหรือเปล่า” ฮั่นหันไปถามแกงส้ม
“พี่ฮั่น แคนไม่ใช่เด็กแล้วนะ” แคนหันมาโวยวายก่อนที่แกงส้มจะได้ตอบ
“ฮ่าๆๆๆ อ้าว...เหรอ พี่ก็นึกว่ายังไม่โต ทั้งนิสัย แล้วก็ส่วนสูง” เมื่อได้ยินฮั่นล้อส่วนสูง แคนก็เลยจัดการฟาดมือไปที่ต้นแขนของฮั่นอย่างแรง
“วันนี้พี่แคนดื้อมากเลยฮะพี่ฮั่น” แกงส้มได้ทีเล่นตามฮั่น แคนจึงหันมาค้อนใส่แกงส้ม
“แกงส้ม พูดอย่างนี้ พี่ไม่ไปเที่ยวทะเลด้วยแล้วนะ”
“อ้าว....พี่แคนอ่า ผมขอโทษนะพี่แคน” แกงส้มรีบเข้ามาขอโทษแคนทันที
“ชิ...ไม่ต้องมาง้อเลย” แคนยังคงไม่ยอมใจอ่อน
“เดี๋ยวๆ นี่จะไปเที่ยวไหน อะไรกัน” ฮั่นที่ไม่รู้เรื่องถามขึ้น หลังจากที่ฟังบทสนทนาของทั้งสองคนแล้ว
“เอ่อ...คือ แกงส้มเขาชวนไปเที่ยวทะเลน่ะฮะ แคนก็เลยกะว่าจะมาขอพี่ฮั่นไปเนี่ยแหละ” แคนพูด
“แล้วถ้าพี่ไม่ให้ไปล่ะ”
“ไม่ได้นะพี่ฮั่น ถ้าพี่ไม่ให้พี่แคนไป ผมก็ไม่มีเพื่อนไปเที่ยวน่ะสิ” แกงส้มโวยวายขึ้นมา
“ก็ถ้าพี่ไม่ให้ไปสักคน แคนก็ไม่สามารถไปได้” ฮั่นยังคงแกล้งแกงส้มต่อ คนถูกแกล้งก็โวยวายอย่างไม่ยอมลดละ
“ไม่เอา พี่ฮั่นต้องอนุญาตให้พี่แคนไปด้วย”
“แล้วใจคอเนี่ย จะชวนแคนไปคนเดียวหรือไง ไม่ชวนพี่เลยเหรอ” ฮั่นแกล้งถาม ทำให้แกงส้มนิ่งเงียบไป
“เอ่อ...งั้น พี่ฮั่นก็ไปด้วยกันสิฮะ พวกเราก็ไม่ได้ไปเที่ยวทะเลกันนานแล้วนะ ไปด้วยกันหลายๆคนสนุกดีออก” แคนโน้มน้าวพี่ชายอีกแรง
“ไปก็ได้”
“เย้ๆๆๆ ได้ไปเที่ยวแล้วโว้ย ไปพรุ่งนี้เลยนะ เดี๋ยวผมไปเก็บของก่อน เอาอะไรไปดีนะ” แกงส้มกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“เดี๋ยวๆๆ อย่าเพิ่ง” ฮั่นปรามแกงส้มไว้ ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งขึ้นไปเก็บของ
“อะไรอีกอ่ะพี่ฮั่น” แกงส้มหันมาถามอย่างสงสัย
“ไปเที่ยวน่ะ ไปได้ แต่...ยังไม่ใช่ตอนนี้” คำพูดของฮั่นทำเอาแกงส้มหน้ามุ่ย
“ทำไมล่ะ ไม่ไปตอนนี้แล้วจะไปตอนไหน” แกงส้มถาม
“ไปตอนที่พี่กลับมาจากเพชรบุรี” ฮั่นตอบ แคนกับแกงส้มมองหน้ากันอย่างงงๆ
“แล้วพี่ฮั่นจะไปทำอะไรที่เพชรบุรีเหรอ” แคนถามบ้าง
“พี่ต้องไปประชุมที่นั่น เขานัดผู้บริหารไปประชุม” ฮั่นตอบ
“แล้วพี่ฮั่นจะไปกี่วันอ่ะ ถ้าไปนานผมไม่รอนะ จะพาพี่แคนไปเที่ยวก่อน”
“ไปประมาณ 5 วันน่ะ ถึงพี่จะไปนานกว่า นายก็ไม่สามารถพาแคนไปเที่ยวได้หรอกแกงส้ม” ฮั่นพูดพร้อมทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ส่งมาให้แกงส้มที่นั่งงงอยู่
“แล้วทำไมผมจะพาพี่แคนไปไม่ได้”
“ก็เพราะว่านายต้องไปกับพี่น่ะสิ” คำตอบของฮั่นทำเอาแกงส้มหน้าตาตื่น
“ห๊ะ!!!...ผมเนี่ยนะ แล้วจะให้ผมไปทำไม” แกงส้มถามเสียงตื่น ไม่เข้าใจว่าจะให้เขาไปด้วยทำไม
“ใช่ นายนั่นแหละต้องไปกับพี่ เพราะพ่อของนายบอกกับพี่ว่าอยากให้นายไปดูงานบ้างจะได้รู้งานก็เลยฝากฝังกับพี่ให้พานายไปด้วยไงล่ะ” ฮั่นอธิบายถึงสาเหตุที่แกงส้มต้องไปกับตน
“แล้ว...มีใครไปบ้างฮะ” แกงส้มถามต่อ
“ก็แกงส้มกับพี่ไง สองคน” ฮั่นชูสองนิ้วประกอบคำพูด นั่นยิ่งทำให้แกงส้มตื่นตะลึงเข้าไปอีก อะไรนะ ไปกับพี่ฮั่นสองคนอย่างนั้นเหรอเนี่ย
“สองคนเองเหรอ”
“ใช่สองคน ทำไมไม่อยากไปกับพี่เหรอ”
“เปล่าๆ ฮะ ไปก็ได้”
“ดี...วันนี้ไปเก็บข้าวเก็บของเลยนะ เราจะออกเดินทางกันวันพรุ่งนี้แล้ว”
“ห๊ะ!!! พรุ่งนี้ เร็วไปหรือเปล่าพี่ฮั่น ผมยังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะ” แกงส้มอุทานออกมาอีกรอบ อะไรกันเนี่ย รวดเร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทันแล้ว
“ก็นี่ไง คืนนี้ไง ไปเตรียมตัวซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่จะมารับ วันนี้กลับก่อนก็แล้วกันนะ ไปละ ไปแคนกลับ” ฮั่นพูดรวบพร้อมชวนแคนกลับบ้าน
“ฮะ...พี่ฮั่น แกงส้ม สู้ๆนะ” แคนยิ้มให้แกงส้มอย่างมีเลศนัย แต่แกงส้มกลับทำหน้าอยากจะร้องไห้ ไอ้ที่ดีใจก็ดีใจที่ว่าได้ไปกับฮั่น แต่ว่า มันเร็วเกินไปนะ แล้วเขาจะทำตัวยังไงล่ะเนี่ย
“อย่าตื่นสายล่ะแกงส้ม พี่ไปละ พรุ่งนี้เจอกัน” พูดจบฮั่นก็เดินออกไปทันที
“ไปก่อนนะแกงส้ม” แคนบอกแกงส้มแล้วเดินตามฮั่นไป ทิ้งให้แกงส้มนั่งกุมขมับอยู่คนเดียว
รถยนต์ของฮั่นแล่นมาจอดภายในบ้าน แคนมองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่แล้วถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าจะเจอกับ “เขาคนนั้น” หรือเปล่า
“เดี๋ยวพี่ไปพักผ่อนก่อนนะแคน พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า” ฮั่นบอกแคน แคนพยักหน้าเล็กน้อย สายตาเหลือบไปมองที่จอกรถ ก็ไม่ปรากฏรถของฮัทอยู่ แคนถอนหายใจอย่างโล่งอก
ฮั่นและแคนพากันเดินเข้ามาในบ้านแล้วแยกย้ายเข้าห้องตัวเองไป ร่างบางเข้าห้องตัวเองมาได้แล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอน คิดถึงวันพรุ่งนี้ว่าจะเอาอย่างไรดี ทั้งฮั่น แล้วก็แกงส้มต่างก็ไม่อยู่ทั้งคู่ แล้วอย่างนี้จะหาทางหลบหน้าฮัทได้ยังไง
“เอาน่าแคน มันต้องมีทางออกสิ” แคนยิ้มให้ตัวเอง หากแต่ในหัวยังหาทางออกไม่ได้เลย
ร่างบางจัดการอาบน้ำแล้วเข้านอนเร็ว เพื่อว่าพรุ่งนี้จะได้ตื่นเร็วกว่าคนที่ไมอยากเจอหน้า จะได้หาทางหนีได้ทัน ร่างบางหลับตาลงแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
ฮั่นขับรถออกจากบ้านแต่เช้า เพื่อที่จะไปเพชรบุรีให้เร็วที่สุด ก่อนออกมาจากบ้านก็ได้สั่งกับแม่บ้านสูงอายุเอาไว้แล้วว่าให้ดูแลแคนด้วย เขาไม่ลืมที่จะต้องไปรับน้องชายคนสนิทอย่างแกงส้มก่อน ร่างสูงจึงขับรถคันหรูของตนเองมาจอดที่บ้านของแกงส้ม
“ว่าไงแกงส้ม เรียร้อยแล้วใช่มั๊ย” ฮั่นเดินเข้ามาทักแกงส้มที่นั่งอยู่บนโซฟาของห้องนั่งเล่น
“เรียบร้อยแล้วฮะพี่ฮั่น” แกงส้มตอบ แต่เปลือกตาก็ปรือจะปิดอยู่แล้ว
“แล้วคุณพ่อคุณแม่ของเราล่ะ” ฮั่นถามถึงผู้ใหญ่ของบ้าน
“คุณพ่อคุณแม่ยังไม่ตื่นหรอกฮะ นี่มันเพิ่งจะกี่โมงเอง พี่ฮั่นนั่นแหละ รีบทำไมก็ไม่รู้” แกงส้มพูด เปลือกตาบางปิดลงช้าๆ
“ห้ามหลับ ไปขึ้นรถเร็ว เราจะไปกันแล้ว” ฮั่นดึงแขนของแกงส้มให้ลุกขึ้น แต่เจ้าตัวกลับทิ้งน้ำหนักลงทำให้ฮั่นไม่สามารถดึงแกงส้มขึ้นมาได้
“ถ้าไม่ตื่น พี่อุ้มจริงๆด้วยนะ” ฮั่นขู่ ได้ผล แกงส้มลุกขึ้นพรวดทันที
“ต้องให้ขู่” ฮั่นพูด แล้วเดินไปยกกระเป๋าเดินทางของแกงส้ม
“เฮ้ย!!! พี่ฮั่นไม่ต้อง เดี๋ยวให้เด็กในบ้านมายก” แกงส้มร้องห้ามทันที แต่ฮั่นกลับไม่สนใจ ยกกระเป๋าแกงส้มถือเอาไว้ขึ้นมา
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง ไปกันได้แล้ว” ฮั่นเดินนำแกงส้มไปที่รถของตัวเอง ร่างบางเดินตามไป
“พร้อมหรือยัง” ฮั่นถามเมื่อเข้ามานั่งในรถกันเรียบร้อยแล้ว
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมนั่นแหละ” แกงส้มตอบ
“ดีมาก ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยสิ” ฮั่นบอกเมื่อเห็นแกงส้มทำหน้าเบื่อโลก
“ผมง่วงจะตายอยู่แล้วเนี่ย จะให้มาสดชื่นได้ยังไงเล่า”
“ง่วงก็นอนไปสิ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” ฮั่นว่า พลางขับรถไปตามเส้นทาง
“งั้นผมนอนแล้วนะ” แกงส้มพูดแล้วหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่จะหลับไป ฮั่นยิ้มน้อยๆให้กับน้องชายคนนี้
แคนลืมตาตื่นขึ้นมา ร่างบางเอี้ยวตัวไปหยิบนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียง ก็พบว่าเป็นเวลา หกโมงกว่า แคนลุกขึ้นจกเตียงนอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อไปทำธุระส่วนตัว
ใช้เวลาเพียงไม่นาน ร่างบางก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
“พี่ฮั่นไปหรือยังเนี่ย” แคนพูดกับตัวเอง ก่อนที่จะไปเปิดหน้าต่างห้องที่สามารถมองลงไปยังที่จอดรถได้ ก็พบว่ารถของฮั่นไม่อยู่เสียแล้ว จะมีก็แต่รถของฮัท
“อ้าว...พี่ฮั่นไปแล้วเหรอเนี่ย แล้วเราจะเอายังไงต่อล่ะเนี่ย” แคนพูดกับตัวเอง แววตาฉายความกังวลอย่างชัดเจน
“ไปหาเพื่อนก็ได้วะ” แคนตัดสินใจจะไปหาเพื่อนที่เรียนด้วยกัน ดีกว่าที่ต้องอยู่ที่นี่
ร่างบางคว้ากระเป๋าสตางค์ ใส่กระเป๋ากางเกง วันนี้ก็คงจะต้องนั่งแท็กซี่ไป หรือไม่ก็รถเมล์เพราะเขาขับรถเองไม่เป็น แคนเดินมาเปิดประตูห้อง และเมื่อประตูเปิดออก ร่างบางก็ต้องตกใจ เมื่อมีร่างสูงยืนอยู่หน้าห้อง
“ฮัท” แคนเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ ร่างบางเดินถอยหลังเข้าห้อง
“ใช่ ฉันเอง นึกว่าลืมกันไปแล้วซะอี” ฮัทสาวเท้าตามแคนเข้ามาในห้อง มือหนาปิดประตูห้อง
“เอ่อ...ฮัทมีอะไรหรือเปล่า คือวันนี้แคนมีนัดกับเพื่อนน่ะ ขอตัวก่อนนะ” แคนเลี่ยงเดินผ่านฮัทเพื่อที่จะไปที่ประตู แต่ว่าฮัทก็จับข้อมือบางเอาไว้ก่อน
“จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกับฉันก่อนสิ”
“เอ่อ...คือ...แคนมีธุระจริงๆ ขอตัวก่อนนะ”
“ฉันไม่เชื่อ นายคิดจะหลบหน้าฉันใช่มั๊ย!!” ฮัทดึงแขนแคนเข้าหาตนอย่างแรง ส่งผลให้ร่างบางปะทะเข้ากับอกแกร่ง
“มะ...ไม่ใช่นะ”
“อย่าคิดว่านายจะหนีฉันพ้น เพราะไม่ว่ายังไง นายก็เป็นของฉัน ได้ยินมั๊ย นายเป็นของฉันคนเดียว!!!” ฮัทตะคอกใส่แล้วก็เหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนที่จะตามไปทาบทับทันที
“แล้วนายจะต้องจำวันนี้ไปตลอดชีวิต”
เข้าไปดูตอนที่ 8 จ่ะ
-------------------------------------------------------------------
จบไปอีกหนึ่งตอน ตอนนี้มีฮั่นส้มเล็กน้อย แต่ตอนหน้าน่าจะมีเยอะกว่านี้
และตอนต่อไปอีก ฮั่นส้มก็จะดราม่าเหมือนกันเน้อ
ส่วน NCจะส่งให้ทางเมล์น้า ถ้าไปลงอย่างอื่น เดี๋ยวพี่แคนพี่ฮัทเปิดมาเจอแล้วจะซวย 555
ไรเตอร์ขออนุญาติส่งให้พรุ่งนี้นะจ๊ะ รอหน่อยก็แล้วกันนะ
แปะเมล์ เม้นให้หน่อยก็ดีนะ ใครไม่เอาก็ไม่ต้องแปะเมล์นะจ๊ะ ไม่ว่ากัน
ความคิดเห็น