ตัวตนที่แท้จริง "นายภูมิ"

 

4 เดือนผ่านไป

“แม่....แม่.....แม่อยู่ไหน”

“อยู่ทางนี้”  เสียงที่ขานรับไม่ใช่คนที่เป็นแม่ หากแต่เป็น “พร” พี่สาวของภูมินั้นเอง

เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรีบเร่ง พบว่ามารดาและพี่สาวกำลังทำอะไรซักอย่าง  เขาไม่สนใจจุดนั้น เพราะมีอะไรที่น่าตื่นเต้นดีใจมากกว่าอยู่ในมือของภูมิ

“แม่ ภูมิทำได้แล้ว”  จันราตรีมองดูบุตรชายคนเดียวของตน ด้วยสีหน้าขำขำ ท่าทางตื่นเต้นดีใจมากแบบนี้ เธอไม่เคยได้พบเห็นในตัวของบุตรชายมานานแล้ว

“ไหนแม่ ขอดูหน่อยซิ”  พร เอื้อมหน้าชะเง้ออ่านเนื้อความในกระดาษ  

“โห่.....มหาวิทยาลัยนี้ ถ้าจำไม่ผิดเขาว่ากันว่า อันดับหนึ่งของเมืองไทยเลยนิหนา” พรพูดขึ้น ในขณะที่ภูมิ ยิ้มหน้าบาน

“ดีแล้วลูก  เดี่ยวแม่ไปยืมเตาที่บ้านน้าไก่ก่อนนะ” จันราตรีพูดออกมาสั้นๆ  แล้วอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากบ้านทันที

พร รู้สึกตะหงิดๆขึ้นมาเล็กน้อยที่มารดามีท่าทางแปลกๆ  ก่อนจะหันหน้ามาชื่นชมยินดีกับน้องชาย
กว่าภูมิจะมาถึงวันนี้ได้ พรรับรู้เป็นอย่างดีว่า “ทุ่มเท” คำคำนี้มอบให้น้องชายได้เลยทีเดียว

...................................................................................................................................................

หลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย
จันราตรีนั่งคุยอยู่กับบิดาของเธอ หรือว่าคุณตาของภูมินั้นเอง  สีหน้าท่าทางเอาจริงเอาจังมาก ในขณะที่ภูมิได้แต่สงสัยว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน  บุคคลที่ควรค่าแห่งการเคารพทั้งสอง ปรึกษาหารือกันนานพอสมควร หลังจากนั้น คุณตาก็ขึ้นไปบนบ้านหลับนอนตามปกติ

                หลังจากนั้น จันราตรีก็มุ่งหน้าเดินตรงมาหาบุตรทั้งสองคน เพื่อที่จะพูดอะไรซักอย่าง และคิดว่าเรื่องนี้ต้องสำคัญมากที่สุดเลยทีเดียว และก็เป็นจริงอย่างที่คิด สิ่งที่ได้ยินจากถ้อยคำของมารดา ทำให้ภูมิน้ำตาร่วงลงมาทันที 

                “ภูมิเข้าใจแม่นะลูก”
                เด็กหนุ่ม ตอบคำถามมารดาด้วยการพยักหน้ารับแทน

               "เดี่ยวภูมิขอตัวไปนอนก่อนนะครับ"  ภาพของน้องชาย ที่กำลังเดินก้มหน้าช้า ยิ่งทำให้ พร ผู้เป็นพี่สาวถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  ในขณะที่จันราตรีกลับมีสีหน้าแน่วนิ่ง แต่พรรู้จักแม่ของตนเป็นอย่างดี  และรู้ว่า ณ เวลานี้แม่ของเธอก็เศร้าใจไม่แพ้กัน

                ทันทีที่หัวถึงหมอน น้ำตาที่พยายามจะเก็บกลั้นเอาไว้ ได้พังทลายออกมาอย่างมหาศาล

นี้แหละหนอคือความไม่เท่าเทียมกันของมนุษย์ คนบางคนเกิดมามีโอกาส โอกาสทุกสิ่งทุกอย่างที่ยามจะไขว่คว้าเอามา ย่อมสมหวังดังใจปองทุกคราไป แต่แปลกเหลือเกินเขาเหล่านั้นกลับไม่สนใจใยดี กับโอกาสที่มีมา ภูมิรู้สึกอิจฉาคนเหล่านั้นเหลือเกิน แต่ก็ต้องยอมรับในโชคชะตาของตัวเองให้ได้ในที่สุด

                การศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยสำหรับครอบครัวที่มีฐานะไม่ดีพอนั้น ย่อมส่งผลกระทบอย่างมากแน่นอน จริงอย่างที่ผู้เป็นแม่ได้อธิบายเหตุผลให้ฟัง ประเด็นหลัก คือ “เงิน”

                แต่คนเรา ถ้าหากมุ่งมั่น พยายามที่จะทำอะไรแล้ว หากจิตใจแน่วแน่ อะไรก็มาขวางไม่ได้ แม้กระทั้ง

“เงิน” เด็กหนุ่มตัดสินใจแอบไปสมัครสอบเรียนต่อที่สถาบันอุดมศึกษาแห่งหนึ่ง สถาบันที่ใครหลายๆคนได้หมิ่นเอาไว้ว่า ใครที่เรียนต่อที่แห่งนี้คือบุคคลที่เอ็นไม่ติด  และนั้นเอง คือความคิดของคนที่จิตใจคับแคบ ทะนงตน โดยแท้จริงแล้วกลับตรงกันข้าม เรียนที่ไหนก็เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับผู้เรียนมากกว่า ว่าจะเข้าไปหาสิ่งๆนั้นลึกซึ้งขนาดไหน

                ผลการสอบ เป็นไปตามที่คาดคิด และ สิ่งๆหนึ่งที่ได้ยินจากถ้อยคำของมารดา ก็เป็นไปตามที่คาดคิดเช่นกัน เหตุผลของมารดาถูกต้องและชัดเจนที่สุด  ลำพังผู้หญิงคนเดียวจะมีปัญญาส่งเสียลูกให้ร่ำเรียนจนจบปริญญาตรี นั้นมันเป็นไปได้ยากนัก เพราะค่าใช้จ่ายลำพังแค่ประทังชีวิตไปวันๆ ยังแทบจะไม่รอด

                “ให้มันเรียนเถอะ.... เดี่ยวตาจะช่วยด้วยอีกแรง” นี้คือเสียงสวรรค์ที่ช่วยทำให้ภูมิรู้สึกดีใจอย่างมากถึงมากที่สุด แต่ถึงกระนั้นจันราตรีก็ค้านอย่างไม่ยอมแพ้ ยืนยันท่าเดียวว่า เป็นไปไม่ได้ เธอทราบดีว่า สิ่งที่เอ๋ยวาจาออกมานั้นส่งผลกระทบต่อจิตใจของบุตรชายของเธออย่างมากโขเลยทีเดียว  แต่ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีเหตุและผลในตัวของมันเองแทบทั้งสิ้น 

จากคนที่เคยสดใส ยิ้มแย้ม กลับกลายเป็นคนอีกคนที่ตรงข้ามอย่างที่สุด ภูมิไม่ทำอะไร ไม่ออกไปไหน

นอกจากขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง
                จนกระทั้งกำหนดการณ์วันสุดท้ายของการรายงานตัว เป็นวันแรกที่ภูมิทำใจได้แล้ว ออกมาช่วยงานตามปกติในตอนเช้ามืด
                “ภูมิ รีบไปอาบน้ำอาบท่าเร็วเข้าสิลูก เดี่ยวไม่ทันการ”

                ภูมิ งง เล็กน้อย

                “วันนี้วันรายงานตัววันสุดท้ายไม่ใช่เหรอลูก เร็วเข้าสิ พี่พรเขาเตรียมตัวเสร็จแล้ว”  ภูมิมองไปยัง พี่สาวคนเดียวของเขาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมาอย่างแนบแน่น

                “ให้ไว.... อย่าชักช้า เดี่ยวเปลี่ยนใจขึ้นมาละช่วยไม่ได้นะ” 

                ภูมิหันหน้ามามองมารดา สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการพยักหน้า และเท่านั้นเองร่างบางก็วิ่งเข้าไปในบ้านทันที

                ชีวิตการเป็นนักศึกษาของภูมิ เต็มไปด้วยอุปสรรคมาขวางกั้นอยู่แทบจะทุกครั้ง แต่ภูมิก็ฝ่าฟันเอาชนะสิ่งนั้นจนได้ ด้วยมารดา คุณตา พี่พร ที่คอยช่วยเหลือตลอดเวลา  ภาพแห่งความประทับใจในวันวานที่ผ่านพ้นไปไม่เคยลืมเลือนไปได้ น้ำตา เสียงหัวเราะ หยาดเหงื่อ แรงกาย กำลังใจ  ความยากลำบากที่ได้รับมา คือผลกำไรแทบทั้งสิ้น ความเข้มแข็ง ความอดทน และมากมายคือสิ่งที่ได้รับกลับมาโดยไม่รู้ตัว

                เหมือนดั่งดวงชะตาขีดไว้ แต่ถ้าเราไม่คิดที่จะออกจากเส้นที่กำหนดไว้ซะบ่าง ชีวิตคงจะตรอมตรมอย่างแน่นอน ชีวิตคนเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับอะไรทั้งสิ้น นอกเสียจาก ตัวเอง “ตนเอง”

จงพึงระลึกไว้เสมอว่า “ความกตัญญูกตเวที” มีแต่ทำให้เราประสบแต่ความเจริญก้าวหน้า อุปสรรคที่พุ่งเข้ามาจะฝ่าฟันพ้นผ่านไปด้วยดี พบกับเรื่องราวอีกมากมายที่พร้อมจะบรรยายลงมาเป็นตัวอักษรให้ได้อ่านกันในครั้ง

ต่อๆไป  สำหรับครั้งนี้

สวัสดีครับ