สิ่งที่ทุกคนกลัว สิ่งที่ทุกคนขลาด ขยาดจนขนพองสยองลุกซู่ไปทั้งตัว คงไม่มีอะไรอีกแล้ว นอกเสียจากสิ่งเร้นลับที่ไม่มีใครบอกกล่าวยืนยันฟันธงได้ว่า มันคือเรื่องจริง มันมีจริงๆ สิ่งๆนั้น เราเรียกกันว่า “ผี”
ภูมิ ชายหนุ่มโสด ลุกจากที่นอนด้วยอาการกระสับกระสาย เสียงท้องที่ร้องออกมาอย่างแปรปรวนผสมผสานกับความรู้สึกที่อัดอั้นไว้ของกากอาหารที่บริเวณลำไส้ใหญ่ ทำให้เขารีบลุกจากที่นอนอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งตรงไปยังห้องน้ำทันที
หลังจากที่ระบายทุกข์ เป็นที่เรียบร้อย ภูมิก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการงัวเงีย และอ่อนเพลียเป็นที่สุด ชายหนุ่มค่อยๆเดินไปยังห้องนอนของตนเอง ก่อนที่มือขาวเรียวจะคว้าลูกบิดประตู สายตาก็ชำเลืองไปที่ประตูหน้าบ้าน
ภาพที่ชายหนุ่มเห็น ทำให้เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะนำมือมาขยี้ดวงตา เพื่อตรวจสอบตนเองว่าสายตาผิดเพี้ยนไปหรือเปล่า
“งานเข้าแล้วกู” ภูมิคิดในใจ ก่อนจะมองไปยังสิ่งที่ปรากฏอยู่ที่ประตูหน้าบ้านอีกครั้ง เพื่อความมั่นใจ
เด็กนักเรียนหญิงสองคนในชุดนักเรียนสีขาว มายืนร้องเรียกใครก็ไม่รู้แต่ไม่ใช่ภูมิแน่นอน แล้วพวกเธอจะมาทำไมในเวลาที่มืดค่ำซะขนาดนี้ ตีสี่กว่าๆงันเหรอ พวกเธอมาหาใครกันนะ มาเพื่ออะไร มาทำไม
คำถามก่อตัวขึ้นมาในสมองยังกะหยาดสายฝนที่เทลงมาอย่างไม่ขาดสายจนทำให้เกิดอุทกภัยในปีนี้
ภูมิคิดในใจ ก่อนที่จะเริ่มเข้าใจว่า สิ่งที่เห็นไม่น่าจะเป็นมนุษย์ แต่เป็นอะไรซักอย่างที่ดีหรือไม่ดี อันนี้ก็ไม่อาจรู้ได้
แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่คนแน่นอน แล้วมันคืออะไรละ ถ้าไม่ใช่วิญญาณ หรือ ”ผี”
และคำถามที่ยังค้างคาใจคือ วิญญาณเร้นลับเด็กนักเรียนหญิงสองคนนั้น คือใคร พวกเธอต้องการอะไรกันหนอ
สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิด เขาเพียงแต่ตกใจเท่านั้น
ชายหนุ่มไม่คิดที่จะสนใจสิ่งๆนั้นต่อไป เขาเปิดประตูห้องแล้วจัดการล๊อคประตูห้องให้เรียบร้อยแล้วทิ้งตัวลงนอนตามปกติ
อิทังเม ญาตินังโหตุ สุขิตาโหตุ ญาตะโย
ขออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับเด็กนักเรียนหญิงสองคนนั้นด้วยเทอญ ขอให้เธอทั้งสองไปที่สุขคติ เทอญ สาธุ
ปล. ใครที่อยู่ใน KPCH อ่านแล้วไม่เม้น รับรองงานเข้าแน่นอน หุหุ (หัวเราะด้วยน้ำเสียงน่ากลัว)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ขอฝากบันทึกไดอารี่ที่เขียนมาจากจิตใต้สำนึก http://my.dek-d.com/pallnarak/blog/?blog_id=10125446
ความคิดเห็น