คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : I remember 2 [daelo]
‘ฮยอ....ำ’
‘ฮยอ....ำ’
‘ฮยอ....ำ’
‘ฮยอ....ำ’
อะไรวะ...ำ็ำสอำ็ำ ผมำแล้วมันผมรไหน?หล่อป่ะล่ะโถ่เอ้ย ผมเินอารม์เสียออมาาห้ออไอ้เ็าวนั่น ยุฮยอ็ำะผมไปไม่เป็นเลยรับ ส่วนเลโล่เหรอเหรอ...หึ หมอนั่นนั่หน้าเอ๋อรับเพราะไม่รู้ว่าพูอะไรผิ….มันผิมาเลยล่ะไอ้เ็เลว-_-
เสียโทรศัพท์อผมัึ้น ผมมอเบอร์แปลหน้าที่ไม่เยบันทึไว้ในเรื่ออผม โว์ึ้นหน้าอ ิ้วทั้สอ้ามวเ้าหาันทันที ่อนที่ะรับสาย
“ฮาโหลรับ...”
(แฮยอนะ...นี่ิะมาบ้ามั้ยรู้มั้ยฮยอนิถึแฮยอนใะาอยู่แล้ว....)
รอยยิ้มน้อยๆ่อยผุึ้นที่ใบหน้าอผม...ผู้หิ็แบบนี้แหละรับ เห็นผู้ายหน้าาีหน่อยไม่ไ้เป็น้อับ้ออ่อยทุน อย่าินะรับว่าผมริัน่ะหึๆ
“รับผม็ิถึฮยอนเหมือนัน...”ผมอบแบบปัามสไร์อเพลย์บอย พลาทิ้ัวลบนโฟาที่ห้อทำานยุฮยอ
(มาหาฮยอนที่อนโหน่อยสิะ...ืนนี้ฮยอนอยาอยู่ับแฮยอน)
ผมยิ้มว้าอย่าถูใทันทีที่เธอพูบ ผมว่าืนนี้ท่าทาผมะมีอะไรสนุๆทำแล้วล่ะรับที่รั....
“ไ้รับ ฮยอนบอทาไปอนโฮยอนมาแล้วัน...อีประมา1ม.ผมะไปหานะรับที่รั...รับผม...รออยู่ที่นั่นแหละรับ....บายฮะ”หลัาที่ผมวาสายเธอไป...ยุฮยอ็โทรเ้ามาพอีเลยรับ
“ว่าไฮะ”
(แอยู่ไหนแฮยอน?)
“ำลัะออไป้านอรับ...ฮยอมีอะไรรึเปล่า”
(วันนี้ฮยอ้อไปานเลี้ยรุ่นประมาอน3ทุ่มน่ะ อยาให้นายูแลุนฮ้วย เา้อทานยาอน3ทุ่ม)
อะไรใหู้แลไอ้เ็นี่เหรอ? ไม่มีทาหรอ ผมเยบอแล้วว่าอย่าผมูแลใรไม่ไ้หรอรับ....แ่ัวเอผมยัเอาัวไม่รอเลย แ่เ็นนั้นไม่ไ้ินยาไม่ถึับายหรอมั้?
“แล้วทำไม้อเป็นผมล่ะรับ?...ให้พยาบาลนมโรแผนไปสิ ผมไม่ว่านะ”ผมพูอย่าอารม์เสียใส่โทรศัพท์ พยาบาล็มีเยอะแยะมาใ้อะไรผม
(พยาบาลนมโที่แว่าเาพัร้อนรับ...แไม่้อปิเสธเลยนะ 3ทุ่มแ้อมาถึที่โรพยาบาลเ้าใมั้ย ห้ามเบี้ยวล่ะ...ถ้าเลโล่ไม่ไ้ทานยาอาารอาะุไ้เ้าใมั้ย)
ยุฮยอวาสายับทะั้นรับ ผมยัไม่ทันไ้ปิเสธเลยพอโทรไปอีรั้ฮยอ็ปิเรื่อใส่ผม อะไรวะเนี่ย...ิว่าผมแร์มั้ย? มันไม่ใ่เรื่ออผมนี่นา....
ผมว้าุแรถ่อนที่ะเินออไปอย่าหน้าาเย และพยายามทำเป็นไม่ทนใับเรื่อที่ยุฮยอพูเลยแม้แ่น้อย
ผม้มมอเวลา อนนี้็ปาไปเือบะสามทุ่มแล้วรับ ผมปิโทรศัพท์ั้แ่อน1ทุ่มน่ะฮะ ้าๆผม็มีแม่สาวน้อยนสวยนอนอผมอยู่ ผมันเธอออห่าะที่เธอำลัหลับแล้วถือโอาสออมาาอนโนั้นเลย ถือว่าวันนี้ผม็ไม่ถึับเบื่อนะ....เพราะมีเหยื่อมาอ่อยถึที่=)
ผมเินออาอนโอย่าอารม์ี ่อนที่ะนึึ้นไ้ว่าลืมเปิโทรศัพท์ พอเปิึ้นมาเท่านั้นแหละรับ อื้อหือ... ‘100สายไม่ไ้รับ’ยุฮยอโทรหาผมถี่มารับ ทำยัะฮโยอนูน่าะลอลูอย่านั้นแหละ ทำไม่ถึไ้โทรถี่นานี้นะ
บ่นยัไม่ทันาำ ฮยอ็โทรมาอีรั้รับ ผมรับสาย้วยท่าทาสบายๆไม่ไ้เือร้อนอะไรมา ผมไม่แร์แล้วล่ะโถ่แ่โนบ่น ลอเวลายี่สิบว่าปีผมโนมาเยอะแล้ว..แ่นี้สบายๆ
“ว่าไฮะฮยอ...”
(ไอ้ำ!นี่มึอยู่ไหนรับ ะสามทุ่มแล้วลับเ้าโรพยาบาลรึยั?แล้วุนฮไ้ทานยารึเปล่า? อาารเาเป็นยัไบ้า?แล้ว...)
“โอ๊ยนี่ฮยอ...ฮยอะห่วอะไรเ็าวนั่นมามายรับ เป็นาิ็ไม่ใ่ เป็นเมีย็ไม่ใ่ เป็นแม่็ไม่ใ่ เาเป็นแ่นไ้อฮยอนะรับ ะไปแร์อะไรเ็นั่นมามาย”ผมบ่นร่ายยาวใส่ฮยอ ูเหมือนเาะนิ่เียบไป่อนที่ะไ้ยินเสียถอนหายใยาวามมา
(แฟัฮยอนะ....แ็รู้ว่าพี่อแเป็นหมอ...หน้าที่หมอน่ะ นไ้ือีวิิใ ถ้าูแลนอื่นไม่ไ้...แล้วะูแลีวินป่วยอีมามายไ้ยัไ เ็นนั้นน่ะ สัวันแะเ้าใว่า ทำไมันถึห่วเานานั้น..”
ำพูอยุฮยอูัวลและริัมา มาเินว่าที่นเป็นน้ออย่าผมะเถีย ผมไม่รู้หรอนะว่าทำไมเาถึห่วเ็นนั้นมามายนานั้น สัวันะเ้าใหรอ? ฮยอิว่านที่ไม่เยสนใใรเลยอย่าผมะเิบ้าแร์และเป็นห่วนอื่นนานั้นเลยเหรอรับ.....มันไม่มีวันนั้นหรอ
‘ลับไปโรพยาบาละ’
นี่ือประโยสุท้ายที่ยุฮยอพู่อนที่ะวาสายไป....ไปูพอเป็นพิธีหน่อยไม่เป็นไรหรอมั้? เพราะแบบนั้นผมึ้อเสียเวลามาับรถลับมาที่โรพยาบาลอีรั้ ผมไม่เร่รีบหรอถ้าไอ้ยอแเพื่อนอผมไม่วนผมไปผับอมัน่อ...ึ่ผมเอ็ลไปแล้ว
ผมเปิประูเ้ามาภายในห้อที่ปิไฟสนิท สายาเหลือบมอร่าสูที่นอนลุมโปรหันหลัให้ผม...อ่าว ็ูหลับสบายีนี่นา ยุฮยอห่วมาไปมั้ ไม่เห็นะูไม่สบายรไหนเลย ผมหมุนัวำลัะเินออไปาห้อเมื่อเห็นว่าเลโล่ไม่ไ้เป็นอะไรอย่าที่ฮยอบอ
เพร้!
“ฮึ....”ผมนิ่้วยวามใสัพั่อนที่ะรีบไปเปิไฟ เมื่อไ้ยินเสียแันที่วาอยู่รหัวเียลมา และเสียร้อไห้ที่อีนพยายามะปิมันไว้...ร้อไห้เหรอ?
“นะ..นายเป็นอะไร!”ผมรีบปรี่เ้าไปประิัวอีน ผมใมานเผลอเสียัใส่เ็ัวาวที่นอนร้อไห้อยู่ เลโล่โผล่หัวออมาาผ้าห่ม เาสะุ้ทันทีที่ผมเสียัใส่ ่อนที่ะร้อไห้ออมาอีรั้ มือทั้สอ้ายึ้นยี้าไปมา เาเอ่ยอโทษผม้ำๆโยที่ไม่รู้ว่าัวเอทำผิอะไร
“ฮึ...ฮือ..อโทษรับ..ฮือๆ อ..ฮึ..โทษ..อ..โทษ ริๆ...อโทษ...ผม..อโทษ...ฮึฮือ”เสียร้อไห้และน้ำาเป็นสิ่ที่ผมเลียและรำามาที่สุ....เลโล่ร้อไห้หนัมานผมรู้สึผิ เาร้อเหมือนเ็ที่ไม่รู้ว่าทำอะไรผิ
“หยุร้อสัทีไ้มั้ย รำา!”ผมเสียัใส่เาอีรั้ เลโล่หยุร้อแทบะทันที่อนที่ะเอามือทั้สอ้าย้ำหัวอัวเอไปมา แล้วนอนัวเ้าไปในผ้าห่ม....เี๋ยวนะหรือว่า
ผมรีบึผ้าห่มออแล้วเอาหน้าผาอัวเอแะที่อีฝ่ายทันที...ัวร้อนะมัเลยแฮะ ผมสัเุาที่แอเา...นี่ร้อไห้เพราะปวหัวรึเปล่านะ?
ผมโทรหาฮยออย่ารีบเร่เพื่อถามหายา ว่าะรู้ว่ามันอยู่ไหน็ปาไปเือบ20นาทีแล้ว เลโล่็ูเหมือนะปวหัวมา นอนนี้เริ่มราเสีย่ำๆออมาเป็นระยะๆ....โถ่เว้ย!นเป็นไ้มัน้อทำยัไวะเนี่ย โอ๊ย!
ผมรีบเอายาให้เาทานเลโล่็ูสบไปบ้า อนนี้็เริ่มเลิ้มๆะหลับแล้วล่ะรับ...็รินะ ะไม่ให้เาปวหัวไ้ยัไ มันเลยเวลาทานยามาเือบ2ม.แล้ว ผมห่มผ้าให้เา่อนที่เลโล่ะเผลอหลับไป
เสียสั่นโทรศัพท์อผม็ัึ้นทันที....ไอ้ยอแมันโทรมาามรับ เพราะอนนี้็เลยเวลานัมามาพอสมวรแล้ว
“ว่าไรับมึ”
(ไอ้เี่ยำ มึอยู่ไหนรับ ไปินับสาวที่ไหน นี่เลยเวลานัแล้วนะรับมึ..รีบมาเร็วๆ)
ผมถอนหายใยาว สายาเหลือบไปมออีนที่หลับไม่รู้เรื่ออยู่บนเีย...ผมไม่อยาทิ้เา ผมรู้แ่นี้....ผมไม่ไ้ห่วเาหรอนะ แ่เหมือนผมทำผิอะไรสัอย่าับเา็แ่นั้นแหละ...แ่นั้นริๆ
“ูไปไม่ไ้แล้วว่ะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แฟนูป่วย...”
-ุยันหน่อย-
วิปลับมาแล้ว>M< ใรรอบ้าเนี่ย55555555 มาๆอ่านๆเม้น้วยไม่เม้นอนนะ-3- 5555555555 แ่เอะร้อเอ สสารนุ้โล่เนอะ...อบุที่เ้ามาอ่าน่ะ เอันอนหน้า><
ความคิดเห็น