(SF myungyeol) MY TUTOR – ติวข้ามปี

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

(SF) MY TUTOR – ติวข้ามปี

‘หาอะไรทำข้ามปีกันมั้ยซองยอล’

‘ทำอะไรอะ’’

‘ติว-ข้าม-ปี’

     บนถนนสายหลักของกรุงโซล ชายผู้มีใบหน้าหวานกำลังก้าวเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งและตรงไปยังโต๊ะที่เขาได้นัดใครบางคนไว้ หญิงสาวร่างบางยิ้มให้เขาอย่างสดใส.. สดใสผิดหูผิดตา แต่ซองยอลก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ร่างสูงโปร่งวางหนังสือที่ตนหยิบมาเพื่อที่จะ ติว กับหญิงสาวตรงหน้าในคืนนี้ คืนที่ผู้คนต้องมาเฉลิมฉลองให้กับวันปีใหม่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า แต่เรื่องพวกนี้ไม่เคยอยู่ในหัวของซองยอลอยู่แล้ว ทั้งชีวิตเขาทุ่มให้แต่กับเรื่องเรียน แฟนก็เคยมีบ้างแต่ก็เลิกรากันไปเพราะนิสัยไม่เอาใจใส่ของเขาเอง จะว่าไป.. มีแฟนหรือไม่มีเขาก็อยู่คนเดียวอยู่ดี

“ไหนหล่ะคนที่เธอบอกจะให้ติวฉันหน่ะซึลบี”  ซองยอลมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะหันมาถามเพื่อนสนิทคนสวยตรงหน้า

“อ้อนั่นไง”  ซึลบีมองออกไปตรงทางเดินก่อนจะสบกับร่างสูงของคนๆนึงที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนของร้านอาหารที่ซึลบีนั่งอย่างไม่เร่งรีบ ซองยอลแทบไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เอาแต่เปิดหนังสือไปยังบทเรียนที่ยังไม่ค่อยเข้าใจ ซึลบียิ้มให้กับชายคนนั้นก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้จนซองยอลต้องเหลือบมอง แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรมากหญิงสาวกลับฉุดแขนของเพื่อนชายจนร่างเซเกือบล้ม

“ย่าๆๆๆๆ จะพาฉันไปไหน”

“หามุมเงียบๆอ่านไหมละ ชั้นล่างคนมันเยอะนายก็เห็น” หญิงสาวเพยิดหน้าไปรอบๆร้านเป็นเชิงบอกถึงเหตุผล

“เออๆ เก็บของก่อน”  ชายหนุ่มว่าอย่างหัวเสียก่อนจะหันไปหยิบหนังสือที่โต๊ะ

“ชักช้า”  ซึลบีเห็นถึงความอืดของซองยอลจึงรีบเดินเข้าไปเก็บสัมภาระของชายหนุ่มอย่างคล่องแคล่วแล้วยกวิ่งขึ้นไปยังชั้นบนของร้านทันที ทิ้งให้ชายร่างสูงเอาแต่สบทด่ายัยเพื่อนตัวดีตามหลังไปจนถึงห้องวี(วี)ไอพีที่ถูกจองล่วงหน้าแล้ว

     นิ้วเรียวสัมผัสกับด้ามประตูก่อนจะหมุนเปิดออกไป ภายในห้องดูโล่งๆ ไม่มีอะไรตกแต่งมากมายนัก มีแค่โซฟาตัวยาวที่บุด้วยขนสัตว์เนื้อดี โต๊ะตัวยาวเข้าคู่กับโซฟา ทีวีจอแบนเครื่องใหญ่เหมือนโรงหนัง และกระจกกับม่านซึ่งทำให้เดาได้ไม่ยากว่าทำไมห้องนี้ถึงอยู่ขั้นวีวีไอพี ก็แหงหล่ะ ร้านอยู่บนเนินที่สูงพอสมควร เห็นวิวแม่น้ำฮันอย่างพอดิบพอดี

“จำเป็นต้องจองห้องขนาดนี้ไหมหล่ะซึลบี ตามจริงไปบ้านฉันก็ได้”  ซองยอลบอกเพื่อนสาวที่กำลังนั่งมองเขาอยู่บนโซฟา สายตาดูมีเลศนัยจนชายหนุ่มเริ่มแปลกใจ

“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างเถอะหน่า มานี่มาเดี่ยวพี่ฉันก็มาไปเข้าห้องน้ำอยู่”  หญิงสาวตบโซฟาชวนซองยอลให้มานั่งลงข้างๆแต่ความสูงของเขาไม่สามารถนั่งบนโซฟาแล้ววางหนังสือบนโต๊ะได้จึงตัดสินใจเดินไปฝั่งตรงข้ามของซึลบีแล้วนั่งลงกับพื้น ซึ่งเป็นทิศที่ชายหนุ่มหันหลังให้ประตู

ตืดดด ตืดดดดดดดดดดดดดด

“ยอโบเซโย... ค่ะๆ เดี๋ยวซึลบีลงไปนะคะ”

“ซองยอลอ่า  พ่อฉันเอาของมาให้อะ ลงไปเอาก่อนนะเดี๋ยวมา รอได้มั้ย”  หลังวางสายหญิงสาวก็ถามชายหนุ่มอย่างไม่แน่ใจนัก

”ได้สิ”  ชายหนุ่มบอกยิ้มๆก่อนที่หญิงสาวจะออกจากห้องไป ชายหนุ่มหยิบหนังสือของตนขึ้นมาอ่านและเขียนดอกจันกำกับตอนที่ไม่เข้าใจไว้โดยไม่ได้รู้สึกว่าประตูถูกเปิดออกอีกครั้งโดย ใครอีกคน ที่ไม่ใช่ซึลบี.. ชายคนนั้นเดินช้าๆก่อนจะก้าวไปหยุดอยู่ข้างๆซองยอลที่กำลังง่วนอยู่กับบทเรียน ไม่นานร่างบางก็รู้สึกว่ามีคนยืนข้างจึงถามออกไปส่งๆ

“มาตั้งนานแล้วหรอ”

“อืม”

อืม.

อืม..

.

.

‘ไม่ใช่เสียงซึลบี’  หลังจากซองยอลได้ยินเสียงคนที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่ก็รับรู้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลาน ดวงตากลมหันไปมองคนด้านบนช้าๆก่อนจะสบเข้ากับดวงตาน่าดึงดูดของชายคนดังกล่าว เขาหล่อนะ หล่อมากด้วย แล้วหน้าหล่อๆแบบนี้จะให้เป็นอะไรดีนะ เป็นโจรก็ดูจะใจร้ายเกินไป จะให้เป็นคนดีก็คงไม่ได้เพราะกำลังบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเขาอยู่ เป็นเพื่อนก็ไม่เหมาะ เป็นว่าที่แฟนก็คงไม่มีวันใช่ งั้นเป็น แฟนเก่า ต่อไปละกัน

“มยองซู”  ซองยอลตกใจสุดขีดที่ได้เจอกับบุคคลอันตรายคนนี้ เพราะอะไรทำไมอีตานี่ถึงมาที่แบบนี้ได้ ไม่ใช่ว่าไปอยู่อเมริกาหรอ ในหัวของซองยอลตีกันวุ่น อยากถามคนตรงหน้าถึงอะไรหลายๆอย่างแต่ก็ต้องฝืนเอาไว้ เดี๋ยวเสียฟอร์ม

“หึ ทำไม ตกใจขนาดนั้นเลยรึไง”  มยองซูแสยะยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะคุกเข่าลงมาเผชิญหน้ากับอดีตคนรักที่ทิ้งเขาไปเพราะสาเหตุไร้สาระนั่น

“ยังขี้มโนเหมือนเดิมนะ”  ซองยอลพูดออกไปอย่างเรียบๆ ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก ซึ่งมยองซูรู้ว่าข้างในใจของคนตรงหน้ากำลังทุกข์ร้อน แค่มองตาก็รู้ถึงใจแล้ว

“ยังโกหกไม่เก่งเหมือนเดิมนะ”  มยองซูสวนกลับบ้าง

“พ พูดอะไรของนาย ฉันจะกลับ”  ชายหนุ่มอึกอักเล็กน้อยจนต้องหลบตาคนตรงหน้า ซองยอลกำลังจะลุกขึ้นแต่กะถูกมยองซูที่ไวกว่าจับไหล่ร่างบางกดลงมาให้นั่งอีกครั้ง ไม่พูดพร่ำทำเพลง มยองซูประทับริมฝีปากบนกลีบปากของอดีตคนรักอย่างหนักหน่วง บดขยี้ริมฝีปากสีหวานนั้นอย่างเจ็บปวดที่เคยโดนคนตรงหน้าดูถูกความรักของตน ร่างบางที่ถูกร่างหนากระทำอย่างป่าเถื่อนพยายามดิ้นออกจากพันธการแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ยิ่งดิ้นมยองซูยิ่งจูบหนักขึ้น แขนทั้งสองข้างที่ออกแรงกดไหล่ซองยอลในตอนแรกเปลี่ยนเป็นกดให้ตัวของซองยอลนอนราบไปกับพื้น ซองยอลตกใจสุดขีดเมื่อร่างหนาทำให้แผ่นหลังของเขากระทบเข้ากับพื้นอย่างแรงและริมฝีปากก็ถูกกระทบเข้ากับฟันจนเลือดไหล ร่างบางทุบอกก็แล้ว ผลักก็แล้ว มยองซูกลับไม่ปล่อยเขาแถมกดเขาหนักขึ้น ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วตัวของซองยอล ลมหายใจที่ถูกขโมยไปเริ่มหมดไปพร้อมๆกับแรงต่อต้านที่เคยมี น้ำตาสีใสเริ่มเจิ่งอยู่รอบดวงตาคู่สวยก่อนจะไหลลงพื้นช้าๆ การต่อต้านชายตรงหน้าหยุดลงพร้อมกับอาการสะอื้น มยองซูเมื่อรู้สึกว่าคนใต้ร่างไม่ตอบสนองเขาเหมือนในตอนแรกจึงหยุดการกระทำทุกอย่างลง ใบหน้าอันหล่อเหลาละออกจกซองยอลในทันทีเมื่อเห็นน้ำตาบนใบหน้าของร่างบาง ซองยอลรีบลุกขึ้นก่อนจะตบหน้ามยองซูอย่างแรง

“ทำบ้าอะไรของนาย ฉันเกลียดนาย”  ซองยอลตวาดร่างสูงที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่เขาทำลงไป เขาขาดสติ ขาดจนทำคนตรงหน้าร้องไห้

“ฉันขอ-”

“ไปต้องมาบอกฉัน ฉันไม่ยกโทษให้ ฉันเกลียดนาย”  ร่างบางกดเสียงต่ำก่อนจะเดินออกไปแต่ก็ถูกมือของมยองซูรั้งเข้ามากอด

“ขอโทษ ฉันขอโทษ จะให้ทำอะไรก็ได้แต่ยกโทษให้ฉันนะ” มยองซูเอาแต่พร่ำบอกคนตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ซองยอลกลับไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่ม

ยองซูพูด นั่นยิ่งทำให้ร่างหนาร้อนใจกอดร่างบางแน่นขึ้น

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ”

“ซองยอล ฉัน..”

“ไม่ต้องพูด”

..

“ฉันแกล้งเล่น”

...

“ย่า”

“ย่า ทำอะไรของนายเนี่ย”  มยองซูแผดสุดเสียงเมื่อเห็นซองยอลยิ้มใส่

“ฉันควรถามนายมากกว่าว่ามาทำร้ายร่างกายฉันทำไม”  ซองยอลที่หลุดออกจากแขนร่างหนาแล้วยืนกอดอกถาม

“ฉันโกรธนาย”

“เรื่อง”

“บอกเลิกฉันทำไมตอนฉันไปอเมริกา รู้ไหมว่ามันเจ็บ”

...

“แต่ก็ดีที่นายโดนเมื่อกี้ จะได้รู้สึกว่าความเจ็บเป็นไง”

...

...

“ฉันแค่ไม่อยากตัดโอกาสนาย นายได้ทุนนายก็ควรไปให้พ้นๆจากฉัน บางทีความรักของเราอาจเป็นตัวถ่วงอนาคตนาย ถ้านายเอาแต่ส..”  ยังไม่ทันจบคำอธิบาย มยองซูก็ฉวยโอกาสประทับรอยจูบลงบนกลีบปากของซองยอลอีกครั้ง ไม่มีการลุกล้ำเหมือนครั้งแรก ไม่มีการออกแรงใดๆ เพียงแค่แตะเบาๆก่อนจะผละออก ซองยอลเองจากตอนแรกที่ขัดขืนแทบตายตอนนี้กลับหลับตารับจูบอันนุ่มนวลดั่งปุยนุ่นอย่งเต็มใจ

“ฉันนึกว่านายเลิกรักฉันแล้ว”

“หล่อบ้านรวยเรียนเก่งนิสัยดีแบบนี้ จะเลิกรักได้ยังไงกันเล่า”  ซองยอลพูดเขินๆ แก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงเรื่อ มยองซูเห็นแล้วก็อดหยิกแก้มของซองยอลไม่ได้ คนอะไรน่ารักชะมัด

“ปากหวานนน”

“หวานมากด้วยอยากลองไหม”  ซองยอลพูดพร้อมเลียปากไปมา ส่งสายตาให้มยองซูหวานเยิ้มจนร่างหนาแทบอดใจไม่ไหว

“ยั่วกันชัดๆ”  มยองซูพยายามอดกลั้นอารมณ์ของตนเองให้มากขึ้นเพราะนิสัยขี้ยั่วของคนตรงหน้าแก้เท่าไหร่ก็ไม่หาย

“ไม่เคยแอบแฝงอยู่แล้ว”  ซองยอลไล้นิ้วตรงริมฝีปากมยองซูก่อนจะไล้ลงไปเรื่อยๆ ผ่านลำคอที่ตอนนี้ดูเหมือนจะแห้งเผือดไปแล้ว ลงมายังไหปลาร้าที่ขึ้นไลน์อย่างชัดเจน ผ่านรอยแยกของเสื้อตรงเนินอกแกร่งมาจนถึงเข็มขัด แล้วความอดทนซึ่งทุกอย่างของมยองซูก็ขาดผึ่งในทันที

“ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย”

nc

     ดวงตากลมโตปรื๋อขึ้นช้าๆก่อนจะรู้สึกถึงอีกร่างที่กำลังถูกเขานอนซบอยู่ เช้านี้ถือเป็นวันแรกของปีที่ทำให้เขามีความสุขวันหนึ่ง ร่างบางยิ้มน้อยๆให้กับอีกคนที่ยังหลับอยู่ ยิ้มอยู่นานจนอีกคนลืมตาขึ้นมามองเขาอย่างอ่อนโยน มยองซูจูบเข้ากับหน้าผากของอีกคนก่อนจะกระชับให้คนในอ้อมกอดเข้ามาหาเขามากขึ้น

“ขอบคุณที่ยังรักกันนะ รู้ไหมว่าฉันเจ็บมากที่นายบอกเลิกกันวันนั้น”  มยองซูพูดความในใจที่มี เขาได้ทุนไปเรียนต่ออเมริกาซึ่งเขาไม่ได้อยากจะทิ้งคนตรงหน้าไปแต่ซองยอลกลับทำร้ายเขา บอกเลิกเขาก่อนที่เขาจะขึ้นเครื่อง เขาชาไปทั้งตัว ไม่มีอารมณ์อะไรกับใคร เมื่อถึงอเมริกาก็ไม่สนใจการเรียน เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องพัก จนมีสายหนึ่งดังเข้ามา ในตอนแรกเขาไม่คิดจะรับมัน

‘ยอโบเซโย’

‘พี่มยองซู ฉันซึลบีเพื่อนซองยอลนะคะ’

...

‘พี่ต้องเชื่อฉัน ฟังนะ ซองยอลมันยังรักพี่อยู่’

‘หึ’

‘จริงๆนะคะฉันสาบาน’

‘ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง’

‘เอาเป็นว่าพี่เชื่อฉันก็พอ’

‘ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง’

...

‘ปีใหม่อีก3เดือนข้างหน้า ทำให้ฉันเจอเขาที’

‘โอเคคะ’

“นายไม่เคยลืมฉัน ฉันรู้”  มยองซูลอบมองดวงหน้าที่ขึ้นสีตรงหน้า

“ได้ยังไง”  ซองยอลเงยหน้ามามองอีกคนพลางยู่ปาก เขาต้องการให้มยองซูไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาไม่อยากตัดอนาคตคนตรงหน้า ความห่างไกลคือสิ่งที่เขากลัว แต่แล้วความก็แตกจนได้ ใครจะไปทนกันหล่ะเรื่องเมื่อคืนนี้ ยิ่งรู้สึกรักอยู่อะไรมันก็ห้ามยากทั้งนั้น

ตืดดดด ตืดดดดดด

“ติวกับพี่มยองซูเข้าใจบ้างไหม ฮ่าๆ”  เสียงใสๆของเพื่อนสนิทถูกส่งมาผ่านลำโพงโทรศัพท์

“ย่า อย่าบอกนะว่า..”  ซองยอลหันกลับมาหามยองซูก่อนจะถลึงตาใส่อย่างตกใจ

“จัดฉากไง”  ชายหนุ่มยิ้มหน้าแมวใส่ก่อนจะลุกขึ้นไปใส่ชุดตามเดิม

“ย่าคิมมยองซู !”

 end.

มาติวฉลองปีใหม่กันนะคะ5555

สวัสดีปีใหม่คะ ขอให้มีความสุขในทุกๆวันเยยย :)

B E R L I N ?