คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยาพระทัยจากพระขนิษฐา
อนที่
6
ระหว่าที่สมเ็ิิแลพระอ์หิพิประทับภายในรถยน์พระที่นั่ พระอ์หิพิทรทูลอพระสวามีเส็มายัวัรัสุล
“สมเ็พี่เพะเพลานี้็ยัไม่เย็นเท่าใ
น้อใร่แวะไปที่วัรัสุลเสียหน่อยไ้หรือไม่เพะ”
“เอาสิ๊ะ ่วนี้พี่็ไม่ใร่ไ้พบ ายพบเท่าใ ีเหมือนันเย็นนี้ะไ้ทานแเลียฝีมือแม่อิ่มอร่อยถูปานัไม่มีใรสู้ไ้เลยเทียว”
“แเลียที่น้อทำถวายไม่ถูโอษ์สู้แม่อิ่มไม่ไ้ใ่หรือไม่เพะ ั้นราวหลัทรอยาเสวยแเลีย็ทรเส็ที่วัรัสุลนะเพะ ถ้าแเลียวัสมเ็รสาิไม่ถูพระทัย” พระายาผู้เป็นั่แ้วาวใในทูลระหม่อมิิบันี้เปลี่ยนพระพัร์ที่ทรร่าเริลายเป็นพระพัร์บึ้ึไปเสียแล้ว
ทูลระหม่อมทรรับสั่ำหวานนหมระบุเลยเทียว
เส็พระอ์หิ็ยัทรพระพัร์ึอยู่เ่นนั้นนถึวัรัสุล
หน้ามุึให่วัรัสุลพระอ์ายพบทรัแ่้นอมะลิลาที่ทรโปรนัหนาอยู่
“ราบเส็พี่เพะน้อไปหาแม่อิ่มที่ห้อเรื่อ่อนนะเพะทูลระหม่อนทรอยาเสวยแเลียฝีมือแม่อิ่มนัหนาที่น้อทำถวายทรไม่ถูพระโอษ์เท่าใอเพะ”
ทรพระำเนินไป้วยพระพัร์ปั้นปึ่นั
พระอ์ายพบทรสบพระพัร์สมเ็เ้าฟ้าิิร์ุล
้วยทรสสัยนัว่าเหุใพระนิษาอพระอ์ทรมีพระอาารเ่นนั้น่อนยพระหัถ์ราบพระเษา
“ราบทูลระหม่อม
ทรเป็นระไรันหรือระหม่อมหิพิึเป็นเ่นนั้น”
“ายพี่พูระไรผิไป าย่วยพี่หน่อยเถิพี่นปัานั นี้พี่พูำหวานนหมหิพิ็ยัไม่หายเือโรธ
โถรอยยิ้มหวานอพี่ ะทำระไร่วยพี่หน่อยเถิาย”ทรรับสั่้วยสีพระพัร์ไม่สู้ีนั
“ทูลระหม่อมอย่าทรรัสราวลับหิพิใแ็เ่นนั้นเลยระหม่อม หิพิรัทูลระหม่อมหนัหนานี้ลอพระทัยทูลระหม่อมเล่นอระหม่อม เิเส็ประทับที่ห้อรับรอให้พระทัยเย็น่อนเถิระหม่อม ประเี๋ยวระหม่อนะไปุยับหิพิสัรู่และพาพระอัสสาสะามไปถวายระหม่อม”
“นายเปลี่ยนามไปถวายารรับใ้ทูลระหม่อมไป”
“ระหม่อมฝ่าบาท”
ภายในห้อเรื่อแม่อิ่มพระนมในเส็ทั้สอพระอ์ำลัฟัรับสั่ที่เส็พระอ์หิทรัพ้อทูลระหม่อมอยู่ แลแม่อิ่มเหลือบหันไปพบเส็ทรเส็มาพอี เส็ทรยพระหัถ์้ายแลทรยพระันีไว้ที่พระโอษ์ทรโบพระหัถ์าวเป็นสัาให้พระนม่อยๆถอยออาห้อเรื่ออย่าเบาๆแลอย่าให้พระอ์หิพิทรรู้พระอ์
“อะ...แฮ่ม”พระสุรเสียพระเษา
“เส็พี่ น้อนึว่าะทรรับสั่อยู่้วยทูลระหม่อม”ทร้มพระพัร์แลทรอบ้วยพระสุรเสียน้อยพระทัย
“ไหนหันหน้ามาุยับพี่สิหิพิเือโรธอันไ้ทูลระหม่อมนันอภัยไม่ไ้เทียวหรือ”
“เปล่าเพะ น้อไม่ไ้เือโรธอันใทูลระหม่อมมามายอเพะ น้อแ่เพียลอพระทัยเท่านั้นแลใร่อยาุยับเส็พี่เป็นารส่วนอ์้วยเพะ”
เส็พระอ์หิหันพระพัร์สบพระเนรพระเษาพราแย้มพระโอษ์แบบอมแ่น
“เ้าเล่ห์นัหิพิทูลระหม่อมทราพระทัยอยู่ในห้อรับรอนู้นประไร”
ทรยพระหัถ์ลูบพระเศียรพระนิษา้วยวามเอ็นู
“แ่็น้อยใอยู่อเพะ
ทรรับสั่ว่าแเลียฝีมือแม่อิ่มถูพระโอษ์ว่าใรๆ
แล้วที่น้อทำให้เสวยทุราเหล่าเพะน่าน้อยในั”
“พุธโธ่!!!หิพิสสารทูลระหม่อม”
“ประเี๋ยวน้อะราบทูลให้ทูลระหม่อมทรทราบวามทั้หมเอเพะไม่้อทรห่วอเพะ ไม่อยารู้อหรือเพะ ว่าน้อไปเรือนเ้าพระยาพิสุทธิวันนี้เป็นระไรบ้า” เส็ทรหลบพระเนรพระอ์หิพิโยทันที
“ไม่อยารู้อ เพียแ่น้อมอบหมายให้หล่อนพี่็ไม่ระไรลับหล่อนแล้ว”
“เ่นนั้นหรือเพะ ถ้าเป็นเ่นนั้นริ เส็พี่ไม่อยาทราบว่าแม่เอื้อมะมาสอนภาษาอัฤษน้อที่วัสมเ็วันไหนละสิเพะ”
สิ้นพระสุรเสียที่ทรรับสั่เสร็ เส็พระอ์หิ
็ทรรีบพระำเนินออาห้อเรื่อโนทันที
เป็นเส็ที่ทรวิ่ามพระนิษา้วยทรีพระทัยนั ทรมี้ออ้าในารพบวารินทร์โยที่หล่อนไม่้อเสียหาย
โยที่หล่อนไม่รู้ว่าพระอ์ทรพอพระทัยในัวหล่อน
“หิพิ
เมื่อสัรู่น้อว่าระไรแม่เอื้อมะมาสอนระไรหิพิที่วัสมเ็”
“เมื่อสัรู่เส็พี่ทรรับสั่ับน้อว่า ทรไม่สนพระทัยไม่ใ่อหรือเพะ”
“พี่แ่อยารู้ว่า หล่อนเ่นาะมาสอนหิพิเทียวหรือ หาหิพิใร่เรียนหนัให้มิันนารีมาสอนไม่ีว่าอหรือ”
“ริเพะประเี๋ยวน้อไปราบทูล
ทูลระหม่อนให้เรียนเ้าพระยาพิสุทธิใหม่ว่าน้อไม่ให้แม่เอื้อมมาสอนน้อที่วัสมเ็แล้ว
สามวันเทียวเห็นทีะเป็นารลำบาน้อเรียนับมิันนารีะีว่าเ่นนี้ีหรือไม่เพะ”
ทรรับสั่เย้าพระเษา ทั้ที่เส็พระอ์หิทรมีพระำรินี้้วยพระอ์เอ ้วยทรเห็นพระทัยพระเษานั ทรพระโอษ์แ็ทั้ที่วามในพระทัยทรฟ้อออทาพระพัร์แทบสิ้นว่าทรพอพระทัยในัววารินทร์มามายเพียไร
“แ่ถ้าเป็นารัสินใอน้อแล้วพี่็ไม่ัอ อีอย่าทูลระหม่อมแลเ้าพระยาพิสุทธิ่าเป็นผู้ให่ะให้พูแล้วลับำไ้ระไรัน พี่ว่าเป็นันไม่สมวรอ
แล้วแม่เอื้อมะมาสอนหิพิวันใบ้าเล่า”
“เ่นนั้นหรือเพะ เธอะมาสอนน้อวันศุร์เสาร์แลอาทิย์ ในยามเ้ารบ่ายเพะ”
“เท่านั้นเอหรือหลัาบ่ายหล่อน็ลับเรือนอหล่อนสินะ”
ทรรับสั่้วยพระสุรเสียที่ทรผิหวัหนั
้วย้อราารมามายที่ทร้อทำ แม้นเป็นวันหยุแ่็ทรานทรนำลับมาที่วัมิใ่น้อยไม่ไ้พบหล่อนเป็นแน่
“ไม่อเพะ เพลาาบ่ายรเย็นน้อะสอนารเรือนแ่เธอ เพราะามปิเธอ้อเรียนารเรือน้วยุหิทิพย์ในสามวันที่มาสอนน้อ น้อึะสอนารเรือนเธอแทนุหิทิพย์เพะ
เส็พี่็ทรทราบเรื่อารเรือนาฝ่ายในน้อเนัแทบสิ้นแล้ว”
“เ่นนั้นอหรือ ริั่ำน้อ
านฝีมือ เรื่อวามหวาน อบร่ำทำน้ำปรุหิพิเี่ยวนั”
ทรรับสั่้วยพระสุรเสียที่ทรีพระทัยหนัหนา
ทั้ทรยอพระนิษาเสีย้วย
“เส็พี่ทรยอน้อมาไปแล้วเพะ
แู่เหมือนเส็พี่ทรีพระทัยเหลือเินนะเพะ”
“ใรบอหิพิันเล่า รีบไปหาทูลระหม่อนันเถิ เพลานี้ทรเาอยู่เป็นแน่”
“เพะ”
เมื่อทั้สอพระอ์เส็พระำเนินถึยัห้อรับรอวัรัสุล เส็ทรรับสั่ให้นายเปลี่ยน ออไปรน้ำ้นไม้่อ แลอพระอ์ไปทรานสัรู่เหลือเพียทูลระหม่อมิิแลพระอ์หิพิเพียสอพระอ์ประทับภายในห้อรับรอ พระอ์หิพิทรพระำเนินมาประทับ้าๆพระสวามีแลทรสวมอ้วยวามรัหนัหนา ทรหอมที่พระปรา์อี้วย ่อหน้าธารำนัลอาทรวาพระอ์โว่าพระันษานั ้วยหน้าที่ารเป็นพระายาแลภริยาเ้ารมารลั แ่เมื่อทรประทับเพียลำพั้วยทูลระหม่อมทรเป็นหิพิที่ทรอ่อนหวานนุ่มนวลราวับที่ทรพบรัไม่แปรเปลี่ยน
“น้อะเือโรธสมเ็พี่ไ้เ่นไรเพะ เพียแ่น้อยใเท่านั้นอึลอพระทัยสวามีอน้อูเท่านั้นเพะ ทรทำระไรเพื่อน้อมามาย ทรลำบาผ่านสิ่ใมานไ้รอู่มีันเ่นนี้น้อำไ้แลไม่มีวันลืม น้อทราบีเพะว่าทรรัน้อเพียไรไม่ว่าะเิระไรึ้นน้อะอยู่เีย้าสมเ็พี่เ่นนี้ไม่แปรเปลี่ยน ทรำไว้อย่าไ้ลืมำน้อเทียวนะเพะ น้ออบพระทัยเพะที่ยึมั่นในรัมีเพียน้อนเียวแลไม่ทรยอมรับหิใมาเป็นหม่อม
หรือแม้ระทั่นาห้าม ไม่แม้ายพระเนรให้หิใ น้อรัสมเ็พี่นัเพะรัเท่าีวิอน้อ” ทูลระหม่อมทรประทับุมพิพระายา้วยรันัหนาทั้สอพระอ์ทรสวม่อนันอยู่เนินนาน่อนนายเปลี่ยนะมาเาะประูห้อรับรอราบบัมทูลเิเสวยมื้อเย็น (////__////)
ความคิดเห็น