คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Chapter29 : Baekhyun&Bomi | Your problems
Your problems
“แบ ร้านนี้ๆ” โบมีเินไปามสรีทที่มีร้าน้าแบรน์่าๆอยู่มามาย
เธอเินเ้าออไปมานไ้้าวอเยอะแยะไปหม
“โบมนี่็เยอะแล้วนะ” แล้ว็เป็นภาระอแบฮยอนที่้อหอบหิ้ว้าวอเหล่านั้นให้โบมี
“ร้านสุท้ายแล้วสัา” โบมียนิ้วห้อยทำท่าสัลัษ์สัาับแบฮยอนแล้วเินเ้าร้านไป
แบฮยอนทำอะไรไม่ไ้นอาามใโบมี
แบฮยอนนั่ลรอที่โฟาลมสีมพูหวานที่ทาร้านัไว้แล้ววาถุหลายสิบถุล้าๆ
เาถอนหายใ่อนะมอไปที่ผู้หิที่ยืนเลือเสื้อผ้าอย่ามีวามสุ
ผ่านมาสามวันหลัาวันที่เาไม่สบายแบฮยอนรู้สึว่าโบมีเปลี่ยนไปมาเธอไม่มีแววาที่เศร้าเหมือน่อนและยัหาิรรมทำทุวัน
เาำลัิว่าโบมีำลัทำใอยู่
ื้~ ื้~
“ฮัลโหลรับ รับพ่อ อะไรนะรับ
แ่ว่า..รับ” แบฮยอนรับโทรศัพท์าผู้เป็นพ่ออเา้วยสีหน้าเร่เรีย่อนะึสีหน้าัวเอลับมาเป็นปิเพื่ออบำถามโบมี
“ใรโทรมาหรอ”
“อ๋อพ่อน่ะ”
แบฮยอนอบยิ้มๆ
“หน้านายูเรียๆนะ เรื่อที่บริษัทหรอ”
“อืม”
แบฮยอนอบแบบฝืนๆ
“นี่นายว่าุนี่สวยมะ” โบมีโว์ุเรสสีพีอมมพูึ้นมาให้แบฮยอนู
“็สวยีนะ”
แบฮยอนอบๆเพราะสำหรับผู้ายแล้วเาไม่รู้ริๆว่ามันสวยรึป่าว
“ถ้าันใสุ่นี้ไปานแ่โระีมั้ย” โบมีพูแล้วุมาทาบที่ัว
“อโทษนะโบมีันไม่รู้ริๆือันูไม่่อยอออ่ะ” แบฮยอนยิ้มแห้ๆ
“ไม่เป็นไรั้น
เี๋ยวันไปลอีว่านายรอรนี้นะ” โบมีบอับแบฮยอนแล้วเินึ้นไปั้นสออร้านึ่เป็นห้อลอุ
แบฮยอนพยัหน้ารับ
“แบฮยอน”
เสียเรียทีุ่้นเยทำให้แบฮยอน้อเยหน้าึ้นมอามเสียึ้นไปที่้านบน
โบมีใสุ่เรสสีพีอมมพูยาวปะเ่าที่เ้าับผิวสีาวอเธอไ้ีบวับไ้รอเท้าส้นสูอทาร้านยิ่ทำให้เธอูมีส่า
ผมที่ปล่อยถูรวบมัรวมันไว้้า เผยให้เห็นแผ่นหลัที่เป็นส่วนเว้าอุเรส
โบมี่อยๆเินลมาาบันไ้วยรอยยิ้มที่สใส
แบฮยอนไ้แ่ยืนนิ่้อโบมีอยู่นเธอเินมาอยู่รหน้าเาึลายยิ้มออมาให้เธอ
เามอสำรวไปรอบัวอโบมี เาไม่อยาะเถียเลยว่าุนี้มันเ้าับโบมีมาริๆ
“เป็นไบ้า”
“สวย”
แบฮยอนอบมาสั้นๆ แ่็ทำให้หน้าอโบมีึ้นสีไม่น้อย
“อบุ
ั้นเอาุนี้นะะแ่อเพิ่มอีสอัว้วยนะะ”
โบมีหันไปพูับพนัาน่อนะึ้นไปเปลี่ยนลับมาุเิม
โบมีและแบฮยอนเินออาร้านมา้วย้าวอเ็มมือนถึริมแม่น้ำที่ึ้นื่อว่ามีู่รัมาเทันเยอะที่สุ
อนนี้พระอาทิย์็เริ่มินบรรยาาศรอบๆยิ่ึูให้โบมีหยุเิน
โบมีวาอลบนม้านั่แล้วลไปนอนับพื้นห้าสีเียว
“ฮู่วว
เหนื่อยั” โบมีพึมพำ
“นี่มันเปื้อนผมเธอนะมานอนาันีว่า” โบมียหัวึ้นหนุนที่าอแบฮยอนามที่เาบอ
“โบม”
“ห้ะ”
โบมีเยหน้าึ้นมอามเสียเรีย
“พรุ่นี้ ันะลับเาหลีแล้วนะแ่เี๋ยวันลับมาใหม่
ูแลัวเอ้วยนะ” แบฮยอนพูเสียเอื่อยๆ
“อืม”
โบมีพยัหน้าหึหัรัวๆ
“ันไม่อยู่เธอไม่้อทนรำาแล้ว” แบฮยอนพูสายาเหม่อลอยไป้าหน้า
“อะไรอนายไปแป๊ปเียวไม่ใ่หรอทำไมพูแบบนี้อ่ะ
หรือะไม่ลับมาแล้ว” โบมีเ้ัวึ้นนั่ทันที
“ป่าวหรอันแ่ิว่าถ้าันออไปาีวิเธอแล้วเธอมีวามสุมาว่านี้” แบฮยอนพูหน้าึมๆนโบมีนึเป็นห่วึ้นมาในใ
“อยาออไปแล้วหรอ”
“ไม่นะไม่เลย
ันรัเธอรันไม่อยาให้เธอไปไหนแ่..”
แบฮยอนหยุไว้ไม่พู่อ เา้อใบหน้าอโบมีแล้วิถึอนที่เธอร้อไห้
เาไม่อยาให้เธอเป็นเหมือนเิมอี
“ถ้าะไปทำไมไม่ไปั้แ่อนแรๆหละ
ทำไมถึะไปอนที่ันรู้สึแล้ว” โบมีพูน้ำาลอ
“รู้สึหรอ”
แบฮยอนทวนำพูโบมีอีรั้
“บาทีมีนายอยู่ในีวิมัน็ไม่ไ้แย่เสมอไป” โบมีพูเสร็แล้วลุยืนึ้น เธอยื่นมือไปหาแบฮยอนแล้วยิ้มให้เา
“ลับห้อันเถอะ”
แบฮยอนับมือโบมีแล้วลุึ้น เาเินไปถือถุไว้ที่มือนละ้าับโบมีเพราะโบมียัับมือเาไว้อยู่เธอเป็นนูเาให้เินามไประหว่าทาไม่มีำพูใๆออาผู้หิรหน้านถึโรแรม
ระยะทาาแม่น้ำมาโรแรมไม่ไ้ไลมาเท่าไหร่ึสามารถใ้ารเินแทนารนั่รถไ้
“โบม”
แบฮยอนเอ่ยเรียโบมีเมื่อถึห้อแล้ว
“ห้ะ” โบมีหันมาามเสียเรียแบบเผลอๆทำให้เธอูน่ารัไปอีแบบ
“ป่าวไม่มีอะไร”
“อ้าว
เอ่อเี๋ยวประมาอาทิย์หน้าเพื่อนันะมานะ แล้ว..อาทิย์หน้า็รบหนึ่เือนพอี
นายะ..”
โบมีนึถึเรื่อสำัึ้นไ้พอีถ้าเพื่อนอเธอมาอนที่แบฮยอนอยูุ่ยันยาวแน่ๆ
“อ่ออาทิย์หน้าันยัอยู่เาหลีแหละ
ไม่เอเพื่อนอเธอแน่นอน” แบฮยอนยิ้มให้โบมีน้อยๆ
“อืมโอเ”
โบมีพยัหน้ารับแล้วเินถืออที่เธอื้อมาเ้าห้อไปหน้าึมๆ
ส่วนแบฮยอน็เอาแ่นั่ถอนหายใอยู่อย่านั้นหลายรอบเหมือนมีเรื่อให้ิมาอยู่ลอเวลา
“ไปพรุ่นี้ อาทิย์หน้า็ยัไม่ลับนี่ไปี่วันว่ะเนี่ย” โบมีบ่นพึมพำอยู่ับัวเอ แล้วเอนัวนอนลบนที่นอน
“แล้วแะิมาทำไมเนี่ยโบมี
แบ้าหรอห้ะๆๆๆ”
โบมีีหัวัวเอเรียสิไปหลายรอบแู่เหมือนมันะทำให้ไปันให่
“หรือว่าเราอบมัน ไม่! ไม่ๆๆๆๆ โอ้ยยย” ิ๊~ ระหว่าที่โบมีำลัเถียับัวเออยู่หน้าอโทรศัพท์อเธอ็โว์้อวามที่มาานที่เธอเยุ้นเย
‘โบมี มาเอันหน่อยสิ แ’
“อะไรว่ะเนี่ย”
โบมีสบถออมาทันทีที่เห็น้อวามาที่หุหิ็เริ่มหุหิึ้นว่าเิมอี
โบมีัสินใเินออมาสบสิ้านอแ่็เห็นแบฮยอนยันั่อยู่สีหน้าเาูเรียว่าทุรั้
โบมีไม่เยเห็นแบฮยอนเป็นแบบนี้มา่อน
“แบ”
แบฮยอนเยหน้าึ้นามเสียเรีย
“อ้าวยัไม่นอนหรอ”
“อืม”
โบมีพยัหน้าพร้อมับยื่นโทรศัพท์มือถืออเธอส่ให้แบฮยอนู
แบฮยอนนิ่วหน้านิหน่อย่อนะส่ลับืนให้โบมี
“ะถามว่าะไปีมั้ยหรอ” แบฮยอนถามโบมี เธอพยัหน้าพร้อมับทำหน้ามุ่ยๆแล้วนั่ล้าๆแบฮยอน
“อยาไปรึป่าว”
แบฮยอนถามอีรั้ ราวนี้โบมีส่ายหน้า แบฮยอนอมยิ้มอย่าีใ
“ั้น็ไม่้อไป”
แบฮยอนหันไปยิ้มแล้วลูบหัวโบมีเบาๆ โบมีว้ามือแบฮยอนมาับไว้อีรั้
“นายอยาให้ันไปรึป่าว” โบมีถามแบฮยอนลับแน่นอนว่าเาส่ายหน้าเป็นำอบให้เธอ
“แล้วถ้าันไม่อยาให้นายไปล่ะ
นายะไม่ไปไ้มั้ย”
ู่ๆโบมี็ถามำถามที่แบฮยอนเอ็าไม่ถึ
“อะไรอเธอเนี่ยโบม ไม่สบายเหรอ” แบฮยอนเลิิ้ว
“ป่าว”
“ไปอาบน้ำนอนมั้ย ันว่าเธออยานอนนะ” แบฮยอนแนะนำโบมี โบมีทำท่าเหมือนะเินเ้าห้อไปแ่เธอลับหันลับมาทำหน้าอใส่แบฮยอนแบบอ้อนๆเหมือนับเ็น้อย
“ไปอาทิย์หนึ่เลยหรอ ไปริๆใ่มั้ย” โบมีเินลับมาถามแบฮยอน้วยน้ำเสียหอยๆ
“อืม อะไรอเธอเนี่ยโบม
เป็นอะไรอ่ะทำหน้าอย่านั้นทำไม” แบฮยอนมอหน้าโบมีที่เบะปาเหมือนเ็ะร้อไห้
“เหาอ่ะ ไปแล้วะทะเลาะับใร” แล้วสุท้ายโบมี็ลับมานั่้าแบฮยอนที่เิม
“อ่ะน่ะๆหลรัันแล้วล่ะี่” แบฮยอนแวโบมีวนๆ
“ป่าวะหน่อย แ่มันไม่ิน” แบฮยอนถามำถามที่โบมีเอ็ไม่แน่ใเหมือนันว่าอนนี้หัวใอเธออยู่ที่ใร
“อย่าโหหน่อยเลย
ทำไไ้ล่ะ็นมันหล่ออ่ะสาวๆถึหล่ายไ”
แบฮยอนพูแล้วยือเ๊หล่อใส่โบมี
“แหวะ!”
โบมีทนฟัไม่ไ้ับสิ่ที่แบฮยอนพูนอะไระหลัวเอนานี้
“เป็นอะไรท้อหรอะ” แบฮยอน็ยัวนโบมีอยู่ไม่เลิ
“ลละ”
โบมีพูเสร็็ลับไปนั่เียบามเิมทำให้แบฮยอน้อเลิเล่นแล้วลับมาโหมริัามโบมี
“เป็นอะไรอ่ะโบมบอันไ้นะ”
“ันำลัิว่าันะทำยัไถ้าเอแในอนที่นายไม่อยู่้วย”
“ันเื่อเธอว่าเธอทำไ้
มอเาให้เป็นเพียนรู้ัแ่นั้นเอโบมี”
แบฮยอนลูบหัวโบมีอีรั้
“แล้วนายล่ะมีปัหาอะไรบอันไ้นะ” แบฮยอนะัไปทันทีเมื่อโบมีถามเรื่ออเา
นั่นทำให้สีหน้าอแบฮยอนลับไปเรียอีรั้
“มันเป็นปัหาให่มาเลยหรอแบ”
“โบม”
แบฮยอนับไหล่โบมีให้หันเ้าหาเา
“ไม่ว่าะเิอะไรึ้นหลัานี้ันอให้เธอรู้ไว้ว่าันไม่ไ้อยาทิ้เธอไปไหนันไม่ไ้หลอเธอ
ันรัเธอนะโบมีรัเธอนเียวริๆนะ”
แบฮยอนึโบมีเ้ามาอ
โบมีรู้สึไ้ถึแรสะอื้นอายในอ้อมอนั่นทำให้โบมีในทำอะไรไม่ถูเธอทำไ้เพียแ่อเาลับเท่านั้น
“แบ มันเรื่ออะไรันแน่อ่ะ”
“ัน..ะบอเธอเมื่อถึเวลา อึ”
“อืมโอเ
นายพร้อมเมื่อไหร่่อยบอัน็ไ้”
โบมีลายอ้อมอแบฮยอนออแล้วเ็น้ำาให้เา
“โอ๋ๆ ไม่ร้อนะๆ“
โบมียับเ้าไปเ็ราบน้ำาออาใบหน้าอแบฮยอนนหม
เธอไม่ไ้สัเว่าระยะห่าระหว่าเธอับแบฮยอนมันเหลือเพียนิเียวเท่านั้น
ใบหน้าอแบฮยอน่อยๆเลื่อนเ้าหาใบหน้าอโบมีนรู้สึไ้ถึลมหายใอันและัน
“ันรัเธอนะโบมี”
แบฮยอนบอรัโบมีอีรั้ในระยะประิ ทำให้โบมีหน้าแึ้นอย่าเห็นไ้ั
แบฮยอนใ้มือ้าหนึ่อไว้ที่เอวอโบมีส่วนอี้าประอไว้ที่ใบหน้าอเธอ
“แล้วเธอล่ะรัันบ้ามั้ย
เธอรัันบ้ารึป่าว”
โบมีเริ่มสั่นับำถามที่ันแบบนี้เพราะัวเธอเอ็ยัไม่รู้เหมือนันว่าเธอรัเารึป่าว
“แ่เธออบว่าไม่ันะไม่ทำมัน” เหมือนแบฮยอนะรู้ว่าโบมีเริ่มหวั่นๆ แ่สายาอเาลับ้อไปที่ริมฝีปาเล็อวบอิ่มเหมือนเสือที่รอะรุบเหยื่อ
โบมีเียบไปนานเธอไม่สามารถอบำถามเาไ้ถ้าเธออบว่ารัมัน็เหมือนะโหเพราะเธอ็ไม่แน่ใแ่ถ้าอบว่าไม่แบฮยอน็ะออไปแ่ว่าวามรู้สึอโบมีอนนี้ไม่อยาให้แบฮยอนออไปเลย
โบมีเอามือไปับทับที่มืออแบฮยอน้าที่เาประอหน้าเธอไว้
เธอ้อเ้าไปในาอแบฮยอนเหมือนะับผิอะไรบาอย่า
“แบ นายรัันมั้ย” โบมีถามำถามที่เธอ็รู้ีเพราะแบฮยอนพึ่บอับเธอไป
“รัสิ ันรัเธอ” แบฮยอน็ยัไม่เบื่อที่ะพูำนี้้ำๆ
โบมีอมยิ้มับำอบที่ไ้่อนะเลื่อนใบหน้าอเธอเ้าไปใล้ับแบฮยอนแล้วประบปาบาอเธอลบนปาหนาอแบฮยอน
แบฮยอนเบิาโใับสิ่ที่โบมีทำแ่เาไม่ไ้ปิเสธมันอย่าใ
โบมีใ้มือทั้สอ้าประอหน้าอแบฮยอนไว้แล้วลุึ้นันเ่าับโฟา โบมีประทับริมฝีปาลไปเบาๆับปาหนาอแบฮยอนเมื่อแบฮยอนยัไม่ไ้อบโ้สัมผัสนี้ลับโบมีึเป็นฝ่ายูบเอแ่เป็นูบที่แผ่วเบาและอ่อนโยนแ่สัพัเธอ็ถอนริมฝีปาออมาแล้วมอที่ใบหน้าอแบฮยอนแทน
“แบ ัน..”
ไม่ทันที่โบมีะไ้พูอะไรบเสียอเธอ็ถูลืนไปับูบอแบฮยอนอีรั้ราวนี้เาเป็นฝ่ายทีู่่โมริมฝีปาบาอโบมีเอ
แบฮยอนไม่ไู้บแบบอ่อนโยนเหมือนที่โบมีทำแ่ลับลับูบลับมา้วยอารม์ที่เร้าร้อนราวับเสือที่ำลัระหาย
แบฮยอน่อยๆันัวอโบมีให้นอนลไปับโฟาโยร่าอโบมีอยู่ภายใ้ร่าอเา
แบฮยอนยัไม่ปล่อยให้ริมฝีปาอโบมีเป็นอิสระเายัูบและลุล้ำเ้าไปในโพรปาแสนหวานอผู้หิรหน้า
โบมีไม่ไ้่อ้านูบนี้แ่อย่าใเธออบรับสัมผัสอเาและูบรับับัหวะอแบฮยอนไ้ี
ในหัวอโบมีอนนี้ลายเป็นสีาวเธอไม่รู้ว่า้อิอะไรหรือ้อรู้สึยัไทุอย่ามันูมึนและสับสนไปหม
แ่สิ่ที่โบมีรู้สึอย่าเียวือสัมผัสานรหน้าเธอ
“แบ..พ..พอ..่อ..น” โบมีท้วึ้นมาเมื่อเธอเริ่มรู้สึหายใไม่ทัน
“อืม”
แบฮยอนไม่ไ้ถอนริมฝีปาออมาทันที
เาเปลี่ยนมาูบเบาๆแทนแล้วึ่อยถอนริมฝีปาออาปาบาอโบมี
แบฮยอนใ้นิ้วเ็ที่ริมฝีปาที่แระเรื่อเพราะูบอเาให้โบมีเบาๆเารู้ว่าเธอะเ็บมันพอสมวร
“อโทษนะโบม”
แบฮยอนพูแล้วึโบมีให้ลุนั่
“อืม ัน..ไปนอน่อนีว่า
นาย็ไปนอนไ้แล้วนะพรุ่นี้้อเินทานิ ฝันีนะ”
โบมีพูรวบๆแล้ววิ่เ้าห้ออย่ารวเร็ว
“ัน้อทำให้สำเร็ให้ไ้
ันะไม่ทำให้เธอเสียใโบมี” แบฮยอนพึมพำับัวเอนเียวหลัาโบมีเ้าห้อไป
“แบฮยอนนายเ็บอไปหมรึยั”
เสียโบมีะโนถามแบฮยอนยามเ้ารู่อวันที่แบฮยอน้อเินทาลับเาหลี
“เ็บหมแล้ว”
แบฮยอนลาระเป๋าใบให่อเาออมาาห้อนอน
“ันไม่ไ้ไปส่นะ ูแลัวเอ้วยหละ” โบมีเินามออมาส่แบฮยอน
“อืมอบุนะ”
สีหน้าแบฮยอน็ยัูเรียเหมือนเมื่อืนทำให้โบมียิ่สสัยว่าเรื่อที่แบฮยอนเรียือเรื่ออะไรันแน่
“เินทาปลอภัยนะ”
โบมีส่ยิ้มที่สใสให้แบฮยอนแล้วโบมือลาให้เา
แบฮยอนเินออาประูไปเาหยุะัไปสัพั่อนะหันลับมาหาโบมี
“โบม”
“ห้ะ ลืมอะไรหรอ”
“ป่าว”
“แล้ว”
“ูบหน่อยิ” แบฮยอนทำหน้าอ้อนใส่โบมี
โบมีนิ่วหน้า่อนะเินเ้าไปหาแบฮยอนใล้ๆ
“ูบแล้วไ้อะไรอ่ะ”
“ไ้ผมเป็นสามีไรับุนายพยอน” แบฮยอนอบลับโบมีอย่าทะเล้นนโบมีหน้าร้อนผ่าวึ้นสีับำพูอเา
“บ้า ลมาป่ะ”
โบมีพยายามทำสีหน้าให้ปิ
“อ่ะ เร็วๆิ เี๋ยวเรื่อนะ
ูบหน่อยเร็ว นะๆๆๆ ูบบบบบเ้าหน่อยยยย”
แบฮยอนพูย้ำๆแล้วทำปาู๋ใส่โบมี
“ไอบ้าน่าเลีย”
โบมีับแบฮยอนหัวเราะันออมาอย่าร่าเริ
โบมีใ้โอาสที่แบฮยอนเผลอเ้าไปูบลับปาหนาอแบฮยอน
“อื้ออออ อย่าร้อไห้อีนะไอบ้าแบ” โบมีูบสุท้ายไปอย่าหมั่นเี้ยว
แบฮยอนที่เธอรู้ั้อเป็นแบบนี้่าหาไม่ใ่นเมื่อืนะหน่อย
“รับผม ไปแล้วนะ ุ๊บ~” แบฮยอนุ๊บลไปที่แย้มนิ่มอโบมี่อนะโบมือลาให้เธอแล้วเินาไป
โบมีไ้แ่มอามไปนเาลับสายา เธอหันลับมามอห้อที่เียบอีรั้
ทั้ๆที่อนแรไม่้อารเาเลยแท้ๆแ่ทำไมเวลาที่เาไม่อยู่ถึรู้สึๆแปลนะ
โบมีเินออมาาม๊อปสรีทที่ประำอเธอ
หลัาที่แบฮยอนไปเธอ็ไม่เยอยู่ห้ออีเลย
เธอเินไปามทาเรื่อยๆและเพราะว่าพรุ่นี้เพื่อนอเธอ็ะมาถึันแล้วโบมีเลยมาเลือื้ออินะเป็นส่วนให่
แ่ที่ทำให้โบมีรู้สึแปลๆลอเวลาเือบสามวันมานี้ือามถนนนเินหรือป้ายโษาให่ๆมีใบหน้าอเธออยู่บนนั้น
ใ่แล้วโษาที่โบมีไปถ่ายให้ับบริษัทที่นัมูแฟนสาวอแอนนี้มันถูเอามาิไว้ามร้าน้าเรื่อสำอาั้นนำ
ทำให้มีนทัโบมีมาึ้นนรู้สึแปลๆ
“โบมี” เสียอผู้ายเรียเธอา้านหลั
“ันโทรหาเธอ็ไม่รับสาย
นึว่าลับเาหลีไปแล้วะอี”
และเา็ือแนเิมที่พยายามามหาโบมีมาลอทั้สัปาห์
“นายมีอะไรับันอี” โบมีถอแว่นันแออมอไปที่แ้วยสายาที่ไร้วามรู้สึ
“มีนอยาุยับเธอ”
“สวัสีะโบมีอนนี”
นัมูทัทายโบมี้วยำเป็นันเอ
“สวัสีะ”
“ันว่าเราไปหาที่นัุ่ยันเถอะ” แูมือนัมูและผายมือให้โบมีเินามไปนถึสวนสาธาระที่ไม่่อยมีน
“มีอะไรับันหรอะ”
“ือ
ันรู้เรื่อทั้หมแล้วันไม่เยรู้ว่า่อนเลยริๆว่าโบมีอนนีับแอปป้าเย..เอ่อ” นัมูพูะุะั
“่ามันเถอะะมันผ่านมาแล้ว” โบมียิ้มให้นัมูน้อยๆ
“ัน้ออโทษริๆนะะ
ันไม่รู้ว่าะทำยัไันรู้สึผิมาั้แ่วันนั้นเพราะัน..ันทำให้โบมีอนนี้อเสียใ” นัมูพูไปพลาน้ำาไหลไปนโบมีเริ่มทำอะไรไม่ถู
“แ่แเา็รัเธอไม่ใ่หรอ”
“แ่ถ้าอนนั้นไม่มีันอนนีับแอปป้าไม่้อเลิัน”
“ไม่หรอ
นมันะไปไม่ว่า้วยเหุผลอะไรเา็้อไปอยู่ี
ิะว่าเาไม่ไ้เิมาเพื่อู่ับเรา”
โบมีพูไปามที่เธอิโยไม่สนใว่าแยัยืนอยู่รนั้น
“อนนีันรู้สึผิมาเลยะ ันเือบะเลิับแอปป้าไปแล้วเพราะันรู้สึว่าัวเอเป็นนที่ไม่ี”
“นี่เธอรู้มั้ยว่าันยื้อเาไว้นานแ่ไหนแ่ทำไมเธอถึะปล่อยเาไป่ายๆล่ะ
เารัเธอเธอ็รัเาไม่ใ่หรอเวลาที่เอนที่ใ่สำหรับัวเอแล้วหัรัษามันไว้ให้นานที่สุสิ
ไม่ใ่ปล่อยให้เาไป่ายๆแบบนี้แล้วสุท้ายเธอเอนั่นแหละที่ะเ็บ” โบมีสอนนัมูที่นั่ร้อไห้
เธอนึถึัวเอแล้ว็ยิ่น่าสมเพที่เอาัวเอไปผูิับนที่ไม่ไ้รัเธอแล้วไ้นานนานั้น
“ฮืออ อนนีอบุมานะะ” นัมูโผลเ้าอโบมี โบมีไ้แ่ลูบหลัเธอลับเบาๆ
“โบมี อีสอวันะถึวันแ่านันเธอะไปรึป่าว” แเอ่ยถามโบมีึ้นมา
“หึ ไม่ล่ะันไม่ว่า อโทษ้วยริๆนะ” โบมีอบลับไปอย่าเร็วเธอไม่ิะไปอยู่แล้ว
“ไม่มีอะไรแล้วันไป่อนนะ
ป่านนี้เพื่อนันมาถึแล้ว” โบมีลูบหัวนัมู่อนเินาไป
บแล้ววามรู้สึที่ิ้ามานาน
“โบมมม!!!!”
เสียประสานเรียโบมีันนหันมอ ผู้หิสามนที่ลมาารถแท็ี่โผลเ้าอโบมีทันที
“ันิถึแมา”
“ัน็ิถึพวแ ป่ะึ้นห้อัน” โบมียิ้มร่าแล้วูมือนาอึน โรและอึนีเ้าโรแรมไป
หลัานี้เธอโนันสะอาแน่ๆแ่สำหรับโบมีแล้วเพื่อนือวามสุอเธอริๆ ‘นานแล้วนะไม่ไ้รวมันแบบนี้’
_____________________________________________________________________________________
ฮัลโหลล เทสๆ ยัมีนอยู่ม้ายยยยยทัทายันหน่อย5555555 ไรท์มารายานัวแล้วรับ ไม่ไ้หายไปไหนนะแ่ใล้สอบอีแล้วสิ ฮรืออออ ลัวะลืมันเลยรีบมาลเลย อบุทุนที่ยัอยู่นะะ รันะ ♥
***ใรยัไม่อ เปิอแล้วนะ้ะอนนี้เือนันยาแล้วนะ (แวะมาโปรโมทนิหน่อย><)
*อมเม้นให้ำลัใ ิม แนะนำไ้นะะ*
- Thank for reading -
ความคิดเห็น