[OS] VIXX LeoN : Close Friend...

เนื้อเรื่อง

คาบเรียนจิตอาสาเพื่อพัฒนาสังคม

            .

            .

            .

“เราไปทำจิตอาสาเพื่อสังคมกันมาแล้ววันนี้อาจารย์มีกิจกรรมอีกอย่างมาให้ทำ...”

เสียงอาจารย์ประจำวิชาดังอยู่หน้าห้อง ผมก็นั่งฟังอาจารย์พูดไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเลกเชอร์อะไรมากครับ วิชานี้เน้นปฏิบัติแต่ไอ้คนที่นั่งข้างผมนี่สิ เอาแต่นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ ไม่ได้สนใจอะไรรอบตัวเลย

“ย๊า! แทคอุน นายช่วยตั้งใจฟังอาจารย์หน่อยได้มั๊ย เดี๋ยวอาจารย์สั่งให้ทำอะไรก็ไม่รู้เรื่องหรอก” ผมกระซิบบอกคนข้างตัว

“ฟังไป แล้วบอกด้วย” สั้น ง่ายได้ใจความแล้วก็ก้มลงเล่นโทรศัพท์ต่อ

โยนครับ โยนให้ผมเลย ผมจะไม่ตั้งใจฟังก็ไม่ได้ด้วย เพราะวิชานี้เป็นวิชาเสรี ที่ผมกับไอ้เพื่อนสนิทคนนี้เลือกมาลงเรียนด้วยกันแค่สองคน ถ้ามันไม่ตั้งใจฟัง แล้วผมไม่ตั้งใจอีก คงไม่รอด จะให้ไปถามเพื่อนคณะอื่นก็กลัวเค้าหมั่นไส้ โทษฐานไม่ตั้งใจฟังอาจารย์

“....เดี๋ยวผมจะแจกกระดาษให้คนละหนึ่งแผ่น  ให้แต่ละคนเขียนสิ่งที่อยากทำให้เพื่อนที่สนิทที่สุด แล้วผมจะให้ออกมาอ่านให้เพื่อนฟังว่าจะทำอะไร โดยบอกว่า สัญญาว่า จะทำให้อะไร ให้ใคร จะได้มีพยานหลายๆ คน” อาจารย์พูดไปยิ้มไปตามแบบฉบับคนอารมณ์ดี เห็นอย่างนี้อาจารย์จำนักศึกษาในคลาสได้ทุกคนนะครับ

“อะ..” ผมยืนกระดาษที่ส่งมาจากข้างหน้าให้แทคอุน

“.......”

เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าสงสัย โอ๊ย ผมอยากจะบ้าตายต้องมานั่งอธิบายให้ไอ้เพื่อนไม่สนใจโลกคนนี้ฟังอีกรอบใช่มั๊ย

“อาจารย์ให้เขียนสิ่งที่อยากทำให้เพื่อนสนิท เขียนไปว่าจะทำอะไร ให้ใคร แล้วอาจารย์จะให้ออกไปอ่านให้ฟังหน้าห้อง”

ผมอธิบายอย่างรวบรัด แล้วก็คิดว่าจะทำอะไรดี ส่วนให้ใครก็รู้ๆ กันอยู่ใช่มั๊ยครับ

เอ... ทำไรดีน้า ส่วนไอ้เพื่อนที่นั่งข้างๆ กันนั้น รับกระดาษไป ไม่พูดไม่จา ก้มลงเขียนเลย มันคิดได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

.

.

.

“ชา ฮักยอน”

อ่า.. ถึงตาผมละ เขินนะครับ กับการที่ต้องไปบอกว่าตัวเองจะทำอะไร ให้ไอ้เพื่อนหน้าตายคนนั้น

“สัญญาว่าจะ... รีด..ผ้า ให้... จอง แทคอุน หนึ่งเดือน ครับ” ก็ ก็ ก็ยังไงล่ะ ก็แทคอุนคนนี้ รีดผ้าไม่เป็นนี่นา ส่งร้านซักรีดตลอด ส่วนผม เห็นอย่างนี้เฮี้ยบนะครับ เรื่องงานบ้านงานเรือน ก็ผมมีแต่พี่สาวนี่นา ต้องซึมซับเรื่องพวกนี้มาเป็นธรรมดา(?) ผมรีดให้จะได้ประหยัดไง ว่าแต่ ทำไมพอผมพูดออกไปแล้วมองไปทางเพื่อนตัวขาวที่นั่งอยู่ ดันเห็นมันยิ้มมุมปากเบาๆ มันล้อเลียนผมใช่มั๊ย ไอ้บ้าแทคอุน แค่นี้ก็เขินจะแย่ แล้วผมก็รีบกลับไปนั่งที่ ข้างไอ้เพื่อนตัวดีนั่นแหละ

“ต่อไป.. จอง แทคอุน” พออาจารย์เรียก ไอ้เพื่อนที่ขาวกว่า สูงกว่า หล่อกว่า เฮ้ย! ไม่สิ ผมต้องหล่อกว่า แต่เรื่อง สูงกว่า ขาวกว่าผม นี่ยอมรับครับ มันลุกขึ้น เดินนิ่งๆ ไปหน้าห้อง ไอ้ขี้เก๊ก สาวมองตามกันเป็นแถว ฮึ่ย~

“ไปรับ ไปส่งฮักยอนที่หอ 1 ปี”

ห๊ะ!? อะไรนะ ผมฟังไม่ทัน มัวแต่หมั่นไส้มันอยู่ ไปรับ ไปส่ง ฮักยอน 1 ปี ฮักยอนนี่ผมใช่มั๊ย? เออ ผมไม่มีรถนี่นะ ที่บ้านไม่อยากให้ขับมอเตอร์ไซค์ มันอันตราย แต่แทคอุนมันมี แล้วอะไรคือไปรับ ไปส่ง เคยเห็นแต่เค้าไปรับ ไปส่งสาวๆ กันไม่ใช่เรอะ แล้วมันจะมารับส่งผมทำม้ายยยยย

.

.

.

หน้าตึกอาคารเรียนรวม

ผมกำลังจะเดินกลับหอ หลังแยกกับเพื่อนที่ที่จอดรถใต้ตึกเพราะมันมีรถไง แล้วรถมอเตอร์ไซค์ที่ขับโดยจอง แทคอุนก็มาจอดเทียบ

“ขึ้นมาสิ”

หืม เอาจริงเหรอ ผมนึกว่าคุณเพื่อนคนนี้จะพูดเล่นซะอีก แต่ก็...ดีกว่าเดินกลับคนเดียวล่ะนะ

ต่อจากนี้ไปหนึ่งปี ก็ฝากด้วยนะ จอง แทคอุน

Taekwoon’s part

เวลาหนึ่งปีที่ทำสัญญากับอาจารย์ไว้ หวังว่าผมจะพิชิตใจชา ฮักยอน เพื่อนตัวดำจอมป่วนคนนี้สำเร็จนะครับ ขอบคุณอาจารย์ ที่คิดกิจกรรมดีๆ อย่างนี้ขึ้นมา แต่จริงๆ แล้วถึงไม่มีกิจกรรมนี้ ผมก็ตั้งใจว่า จะไปรับ ไปส่งฮักยอนทุกวันอยู่แล้วล่ะ...

^_^

 ----------------------------------------------------------

ต้องขอโทษชิปเปอร์เลโอเอ็นทุกคนด้วยนะคะ ที่เอาความชั่ววูบมาลงกับคู่นี้ คือไม่เคยจับงานเขียนอะไรมาก่อนในชีวิต แล้วพล็อตของเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเมื่อสองปีก่อน ในคลาสเรียนวิชาเสรีของเราค่ะเราสายวาย และอยากลองเอาเรื่องนี้มาเขียนหลายรอบแล้ว แต่ไม่สำเร็จซักที แล้วช่วงนี้คือติ่งวิกซ์และรักคู่นี้มาก เลยเกิดอารมณ์ชั่ววูบ ทิ้งงานไว้ก่อนแล้วเขียนมันขึ้นมา ภาษา อารมณ์คงยังไม่ผ่าน(ชัวร์ๆ) ยังไงช่วยแนะนำด้วยนะคะ เผื่อจะมีเรื่องใหม่ๆ ตามมา